Met rust laten of gevoelens uitspreken

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 04-12-2015| 12:36

Een vraag van een jongen van 21 jaar. Er is een meisje dat ik nu ongeveer vier jaar ken, ontmoet via via, en voor wie ik altijd al een zwak heb gehad. In die vier jaar tijd dat ik haar ken heb ik wel eens gevoelens voor haar gehad die ik toen nooit aan haar heb verteld. Nu is het zo dat ik haar wel eens 'voor de gein' mee uit vroeg en dat werd een beetje ons grapje als ik haar zag. Stiekem meende ik het wel een beetje, maar zij ging er niet echt op in als ik dat elke keer zei. Ik was toen ook 18,19 jaar en op liefdesgebied was ik ook niet echt een expert. Zo hadden we nu en dan wel eens contact via mobiel en voelde ik me altijd mezelf bij haar, als ik haar in het echt sprak.

Nu gebeurde het twee maanden terug dat ik haar weer begon te whatsappen, een beetje van hoe het met haar ging en hoe haar nieuwe opleiding was etc. Dat heb ik ongeveer drie, vier dagen met haar gedaan en toen had ik al zoiets van: ik zou nu echt wel een keer met je af willen spreken. Maar op de een of andere manier liep het gesprek 'dood' en hoorde niks meer van haar. Totdat ik haar op een zondag tegenkwam bij een kerkdienst en daarna werd meegevraagd om een bakje te gaan doen bij hun vriendenkring. Dat sloeg ik niet af en die avond was erg gezellig. We werden eigenlijk gelijk al een beetje gekoppeld, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling was die avond daar m'n zinnen op te zetten, alhoewel het leek alsof het zo gestuurd werd. Hierdoor kreeg ik weer hoop en begon zij mij te sms'en na die avond. Dat wekte bij mij gelijk wat gevoelens op, want het was een leuk gesprek en we hebben goed kunnen praten. Totdat ik na drie dagen sms'en weer zoiets had van: nu wil ik echt met je afspreken. Dat zei ik ook tegen haar en ze begreep dat we in een situatie zaten die niet zoals andere is. Ze vroeg wat bedenktijd. Ik vond dat nogal raar maar accepteerde dat, want ik dacht: ze gaat waarschijnlijk toch wel ja zeggen. Dus het sms'en werd iets minder en ik hield een beetje afstand door niet te veel druk er op te leggen. Toen vroeg ik na een dag of vier of ze er al een antwoord op wist. Ik zei ook: ook al is het maar een wandeling van een kwartier, gewoon even praten. Toen zei ze op een aparte manier: nee. Ik werd daar een klein beetje nijdig/gek van want ze zei ook dat ze het toch nog niet wist. Zo liep het een beetje uit de hand en voelde me ik ineens schuldig omdat ik nogal dom reageerde van: nou dan weet ik genoeg, slaap lekker. Zo werd het contact nogal in één klap stilgelegd en voelde ik me ontzettend rot. Ik had echt het gevoel dat het wat zou gaan worden, maar wou voordat ik daar aan zou gaan denken ook gewoon in het echt met haar praten. Via de mobiel kon alles gezegd worden en in het echt durfde ze denk niet. Ik kreeg een beetje het idee dat ze bindingsangst heeft of iets in die richting. Ze heeft ook nog nooit een vriendje gehad of wat geprobeerd.

Nu is dit een tijdje terug en elke keer als ik haar tegenkom of zie via Facebookberichten dan krijg ik weer die gevoelens terug. Kortom ik krijg haar niet uit m'n hoofd. Ik heb veel voor dit meisje gebeden of de Heere ons samen wou brengen en het leek echt zo te gaan. Maar nu moet ik verder gaan met een antwoord van haar op mijn vraag waar ik niks aan heb. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken, maar het lukt me moeilijk omdat ik haar ook regelmatig tegenkom. Hoe moet ik dit verder nu oplossen? Moet ik haar met rust laten of toch zeggen wat ik echt voor haar voel?

Beste vraagsteller,

Een lange brief heb je geschreven, waarop mijn antwoord kort is: schrijf haar een brief met de duidelijke vraag om een afspraak. Gaat zij er niet op in, dan is het einde verhaal. Helaas, maar waar. 

Wil zij wel een gesprek, lúíster dan vooral naar haar. Misschien is ze verlegen, bang voor te veel druk, of voelt ze jouw ‘doorzetten’ als claimgedrag... van alles kan.  En mogelijk kun je jouw gevoelens van heen en weer geslingerd te worden ter sprake brengen (meteen of in een later stadium). Jullie hebben allebei verwachtingen van elkaar, die wellicht (nog) niet uitgesproken zijn. Jullie ondervinden ook beide teleurstellingen door de ontstane onduidelijke situatie, nietwaar.     

Het ga jullie goed!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven