Geen plezier in opvoeding
C. M. Chr. Rots - de Weger | 12 reacties | 11-11-2015| 08:02
Vraag
Sinds de geboorte van mijn kinderen kan ik niet meer echt genieten. Ik heb geen tijd meer voor mezelf, aangezien de kinderen veel van me eisen. Van de kinderen kan ik sporadisch genieten. Mijn man is veel onderweg voor zijn werk en vaak pas laat thuis, dus het verdelen van taken kan niet. Hij vindt dat de opvoeding dan ook bij mij ligt, maar ik heb er geen plezier in en het valt me zwaar. Het zoeken van hulp vind ik een hoge drempel, ook staat mijn man daar niet bepaald achter. Volgens hem valt het wel mee en zal het wel beter gaan als de kinderen ouder worden en zelfstandiger worden. Ik weet het echt niet meer. Wat moet ik doen?
Antwoord
Beste moeder,
Wat moet u doen? Als u niet zo wilt ‘doormodderen’ (als ik uw brief even zo mag samenvatten) zult u iets dienen te veranderen. Tja, maar wat en hoe? Daar zijn verschillende mogelijkheden voor. U kunt kiezen: zélf veranderen, uw echtgenoot (nogmaals) aanspreken, sámen de verantwoordelijkheid nemen die u beide is gegeven. Ga er eens een avond voor zitten om te bespreken hóé een en ander vorm zou kunnen krijgen als u er voor uzelf uit bent welke van de drie geschetste wegen u gaat bewandelen.
Nog een aantal van mijn gedachten bij het lezen van uw brief:
1. Hij is ‘nooit’ thuis, wíl niet, vindt dat de opvoeding uw taak is... Ja, als u niet steviger aan de bel trekt zíét uw man niet dat het water u aan de lippen staat. Punt één is dus: duidelijkheid. Allereerst voor uzelf: wat wílt u zélf? Verandering... Ja, maar wat en hoe? Is één avondje per week ‘tijd’ voor uzelf voldoende om op te laden? Regel dan een oppas (of papa blijft thuis). Onder schooltijd (als de kinderen al zo ‘groot’ zijn) níét alleen bezig zijn met het huishouden, maar eens even heerlijk een boek lezen of met een vriendin koffie drinken, een (hobby)cursus volgen... vult u maar in wat bij u past. Zelf hebt u echt wel een en ander in de hand, al is het even zoeken naar mogelijkheden.
2. U zégt dat het verdelen van taken niet kan. Waarom niet? Geen tijd is een enorme dooddoener. Geen tijd máken... dat is het dan toch? Ik neem aan, dat de kinderen niet alleen van u zijn, maar dat u ze sámen hebt gekregen. Dat brengt toch ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid met zich mee? Papa kan wel vínden dat opvoeding uw taak is, maar hij zal toch niet willen dat zijn kinderen hem amper leren kennen doordat hij in meerdere opzichten ‘afwezig’ is? Voor zijn werk veel van huis, maar wel een vrije zaterdag, zondag, vakantiedagen? Zoek een gelegenheid om tijd te maken, waarin u samen iets voor en/of met de kinderen kunt doen. Óf waarin pa even alleen voor het gezin zorgt, zodat u tijd-voor-uzelf krijgt.
3. Het derde wat ik wil zeggen: vanzelf verandert er niets. Nooit. Ook niet als de kinderen zelfstandiger worden, want dan zijn er weer andere opvoedingsvragen. Bespreekbaar maken dus wat u dwars zit. Verandering in gang zetten: begin vandaag.
4. Hulp vragen? Dat doet u al door deze brief te schrijven. Heel goed! Ga het gesprek aan op een assertieve manier, door het geven van zgn. ik-boodschappen. Wil of kan uw man niet meewerken? Laat het hem dan zíén. Non-verbale communicatie door bijvoorbeeld géén gestreken overhemden, geen warm eten vanavond (of niet op tijd klaar). Dat soort dingen.
5. U hebt beiden bepaalde verwachtingen van het (gezins)leven. Daar is niets mis mee, maar u hebt beiden ook verantwoordelijkheden door met elkaar een gezin te hebben.
6. Mocht het echt ‘nodig’ zijn, schakelt u dan hulptroepen in door eens te praten met een vriend(in), familielid, wijkouderling óf desnoods een relatietherapeut.
Een beetje creativiteit, humor en veel doorzettingsvermogen: dat wens ik u van harte toe. Laat maar eens horen of u door dit antwoord een beetje lucht hebt gekregen.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
"Vrouwen, weest aan uw man onderdanig als aan de Here, want de man is het hoofd van zijn vrouw, evenals Christus het hoofd is zijner gemeente; Hij is het, die zijn lichaam in stand houdt. Welnu, gelijk de gemeente onderdanig is aan Christus, zo ook de vrouw aan haar man, in alles" (Efeziërs 5:22 t/m 24).
"Vrouwen, weest uw man onderdanig, gelijk het betaamt in de Here" (Kolossenzen 3:18).
"Evenzo gij, vrouwen, weest uw mannen onderdanig, opdat, ook indien sommigen aan het woord niet gehoorzaam zijn, zij door de wandel hunner vrouwen zonder woorden gewonnen worden, doordat zij uw reine en godvrezende wandel opmerken" (1 Petrus 3:1,2).
Ik vertaal het met 'niet zeuren vrouw, dit is uw taak' .
Het ergste is dat het afgedwongen moet worden, desnoods met ouderlingen of therapeut.
Marijke Rots heeft gelijk, ze geeft goede adviezen. Zoiets zou in een huwelijk als vanzelf moeten gebeuren. Je steunt elkaar toch in voor en tegenspoed. Houden van elkaar is elkaar helpen in het dagelijks gebeuren.
Je houdt van elkaar of niet.
Volgens mij eisen kinderen niets, maar hebben ze onze liefde en zorg nodig.
En die zijn we als (beide!) ouders "verplicht" om te geven, uit liefde.
Dat is nogal wat, opofferen de liefde dus!
Vraagsteller, sterkte met alles, en probeer toch echt van je kinderen te genieten, ga ook eens wat leuks met ze doen. Bvb met een vriendin of je man en de kinderen een boswandeling maken.
Genieten moet je soms ook leren, van kleine dingen kan ik al erg genieten.
Moeder zijn en zorgen voor het huishouden is een taak die de vrouw automatisch toebedeeld krijgt als ze kinderen krijgt. De man denkt er vaak niet over na of de vrouw dit wel leuk vindt, zo hoort het nou eenmaal. Sommige vrouwen houden van poetsen, maar als je er een bloedhekel aan hebt heb je wel een levenslang probleem, want het werk houdt gewoon niet op. Heb je net de was weg gewerkt, ligt er al weer veel in de mand. Heb je net gedweild komt er één met hondenpoep aan de schoenen het huis in gesjouwd. Als je als vrouw geen waardering voor je werk krijgt, dan is het slopend.
Zeker als de kinderen 's morgens als bij het opstaan ruzie krijgen en je met wallen onder je ogen aan de ontbijttafel zit met een dwarse peuter die zijn melk niet wil drinken. Geloof me... positief moeder zijn is echt een vak! Een vak wat door veel mannen niet gewaardeerd wordt zoals het zou moeten. En mannen weten vaak niet wat vrouwen allemaal doen. Laat hen maar eens een week of twee fulltime voor de kinderen zorgen en het huishouden doen. Inclusief naar school brengen, boodschappen, ramen lappen, kinderfeestjes en noem maar op wat er allemaal nog bij komt. Ik geloof echt dat ze na die twee weken hun vrouw zullen waarderen.
Praat met je man! Zeg dat je elke week even een paar uur voor jezelf wilt. Ga elke week ff een uurtje of twee iets voor je zelf doen of ga af en toe een dagje weg met een vriendin. Als ie het niet begrijpt, leg je het nogmaals uit. Zeg dat hij zich moet indenken dat ie een baan heeft die 24 uur per dag doorgaat, waarin hij continue standby moet staan. Dan wil je soms ook even pauze! Als ie het nog niet begrijpt, zeg je dat je dan een betaalde oppas gaat zoeken voor door de weeks. Dat je het gewoon nodig hebt ook even iets anders te zijn dan moeder.
En als hij aankomt met het feit dat je onderdanig moet zijn.. dit betekent niet dat je slaafje en sloofje moet zijn. Dit betekent dat je hem eert en hem respecteert, op een zachte toon corrigeert, niet min en neerbuigend behandeld (ook niet als hij ongelijk heeft), dat je hem hoog houdt bij andere mensen, dat je zijn mening serieus neemt, dat je geen discussie maakt van dingen die er niet toe doen of hem uiteindelijk de beslissende zet laten doen.
Maar dit kan alleen als de man zijn vrouw liefheeft. Haar waardeert, haar mening vraagt, haar ontlast. Dan is het voor een vrouw niet moeilijk om haar man onderdanig te zijn. Hij is de priester van het gezin, hij moet voor zijn vrouw en kinderen zorgen.
Beiden hebben een speciale zorgtaak naar elkaar. Als 1 daaraan niet wil voldoen, groeit het scheef. Of de vrouw is de sloof of ze walst over haar man heen en weet alles beter. Of de man is de grote afwezige, verscholen achter krant/tv/laptop of hij is autoritair en dwingt iedereen naar zijn ideeën te leven.
Kortom: lees het huwelijksformulier nog eens goed.
Tips om te lezen: De godvrezende man/De godvrezende vrouw van Martha Peace
Tip: Jouw man vindt het wel meevallen, dus... laat hem eens een dag op de kinderen passen, zodat hij het kan ervaren. Dan heb jij gelijk een vrije dag ;-)!
Dan kun je daarna eens bespreken hoe het was...Wil hij dit niet, dan zeg je gewoon dat je dan hulp gaat zoeken. Bespreek het eens met de huisarts of bij het Centrum voor Jeugd en Gezin of andere hulpverlening...
Het zorgen voor kinderen is ook best zwaar als ze klein zijn... en je daarin weinig steun en erkenning krijgt! Je voelt je eenzaam en zorgzaam maar niet blij, gezien en geliefd?!
Als de kinderen klein zijn, dan wil je graag dat ze groter en zelfstandiger zijn... maar als ze tiener zijn, dan gaan ze later naar bed en zijn ze in puberteit en heb je weer andere zorgen. Dat is ook best vermoeiend! Dus vanzelf gaat het niet beter worden!
Laat het allemaal niet zomaar gebeuren en doorgaan, doe iets en kies hierin gerust voor jezelf. Niemand heeft er iets aan als jij het niet meer aankunt!
Het is voor iedereen beter als het goed gaat met jou en dat je kunt genieten van jouw taken als moeder!
Sterkte met alles!!
Het klopt wat aaapje zegt, kinderen eisen niet, kinderen hebben zorg nodig. Maar het kan zo wel voelen als je nooit even op adem kan komen. Op adem komen is zo belangrijk om ook te kunnen genieten. Om de drukte weer aan te kunnen. De arbo kijkt niet voor niets naar pauzemomenten op het werk. Jij moet ook pauze houden! Hier breng ik af en toe te kinderen naar een betaalde oppas of oma en opa om er een dagje tussenuit te kunnen, heerlijk! En de volgende dag kun je weer met een opgeladen batterij voor je gezin zorgen.
Zorg eerst voor jezelf, daarna kun je voor je gezin zorgen.
- Een gezin vraagt van beide ouders liefdevolle inzet
- Probeer, ook samen, te genieten van de kinderen
- Kijk eens in je omgeving (familie/vrienden) die misschien ook iets kunnen betekenen in jullie gezin.
- Kinderen mogen ook leren even zelf te spelen, een moment geen aandacht te krijgen. Breng dit positief, maak bijvoorbeeld een plannetje en geef ook een complimentje als dit goed gaat.
- een ontspannen ouder heeft effect op de kinderen, geeft rust in het gezin.
- geef je grenzen aan naar man en kinderen. Je bent echtgenoot en moeder maar je bent ook wie je bent (dus niet alleen moeder..) met je sterke en minder sterke kanten.
- een gezin gaat 24 uur per dag door.. er af en toe even 'uitbreken' is noodzakelijk, zie je de dingen soms ook weer in ander perspectief.
- zorg goed voor jezelf. Ga eens na waar je energie van krijgt, kijk of je dit kunt regelen.
- het is onmisbaar om waardering te krijgen van je man voor wie je bent en alles wat je doet en bij de dingen die je moeilijk vindt ondersteuning.
Hoewel kinderen inderdaad niet gauw zullen zeggen "ik eis...", komt het er wel op neer als ze met de 25ste identieke tekening aan komen zetten en verwachten dat je ze prijst. En wie kent het "Mama!, Mama!, Mama!, Mama!, etc..." totdat mama verzucht "jahaa, wat is er?" - "Niks..."
We hebben er hier 1 die ik al regelmatig achter het behang wil plakken. Vanochtend deed ze een uur over de ochtendroutine omdat ze per se een bepaalde pen moest vinden... Als je meerdere kinderen hebt, kan ik het me volledig voorstellen dat je dat zo nu en dan een beetje te veel wordt.
ik denk dat er al goede tips gegeven zijn.
maar ik zou niet willen ruilen met mn man...een baas die altijd maar in je nek zit te hijgen, klussen die af moeten, etc. en dan je hele salaris wat opgaat aan je gezin...mmmm..laat mij dan maar lekker thuis met mn kroost. En ja.. het is soms zwaar. ik ben meestal 6 van de 7 dagen alleen met de kids van half 6 smorgens af.
Maar ik heb ook de vrijheid om ergens op de koffie te gaan wanneer ik wil, ik kan met de jongens naar de speeltuin wanneer ik maar wil,ik ben eigen baas in principe. ik maak zoveel leuke, grappige en ontroerende momenten mee die ik voor geen goud ter wereld zou willen missen.
Het heeft mij heel erg geholpen om te accepteren dat dit nu mijn leven is. dat mijn gezin nu de taak is die God mij geeft. Dat ik mijn kinderen dagelijks mag voorleven, voorlezen en voorbidden.Dat het een onwijs zware maar ook mooie taak is! Geniet van de kleine dingen! Creëer af en toe rust voor jezelf. Zet desnoods een half uurtje per dag je kinders even achter de computer (filmpje of spelletje)en neem die tijd voor jezelf met een boek, een bak koffie, een haakwerkje of iets waar je van geniet. Spreek af dat dat jou tijd is en dat je er daarna weer 100% voor hen ben.
Creativiteit en humor hebben mij een heel eind op weg geholpen!
je mag gerust mailen om gedachten uit te wisselen!
Sterkte!
Ja wij hebben zelf kinderen, in de "jip en Janneke" leeftijd.
Dacht jij n.a.v. mijn reactie aan "de beste schippers staan aan wal"?
Wij hebben lang op onze kinderen moeten wachten (10 jaar) en zag om mij heen in vele gezinnen het gestress en de "last" van het krijgen van kinderen.
Dan werd er gezegd: jullie kunnen wel alles doen (Vakantie, vrije tijd, uit eten ect ect) maar niemand ziet de pijn van het gemis.
Dat we door een wonder toch nog kinderen gekregen hebben ervaar ik elke dag als een zegen.
Daarom mijn reactie op de term "eisende kinderen" Als we ze gaan zien als eisende onderdelen van ons huishouden blijft het niet meer gezellig.
Het huishouden is ook niet mijn hobby. Probeer het altijd zo in te delen door in de ochtend het huis netjes houden en in de middag genieten van de kinderen.
24 uur per dag in het huishouden is overdreven hoor. Als je 2 uur per dag wat doet is het al heel erg schoon!
Ik begrijp iedereen dat het wel eens teveel kan worden maar dat ligt meestal aan andere factoren (relatieproblemen / combinatie met werk of problemen van andere aard)
Misschien een tip voor de vraagsteller, als uw man zoveel uren maakt is er dan geen financiële mogelijkheid dat u voor een ochtendje in de week een hulp neemt in het huishouden. De extra uren van uw man leveren toch ook wat op? Het geeft u mogelijk wat lucht.
