Belijdenis doen zonder bekeerd te zijn

Ds. G. van de Groep | Geen reacties | 11-09-2004| 00:00

Ik weet dat er al veel vragen over zijn binnen gekomen. Ik heb alle antwoorden ook al gelezen, maar ik worstel zelf heel erg met de vraag of ik belijdenis mag doen. Bij ons in de kerk (Chr. Geref.) is het zo dat je belijdenis doet van het geloof en daarnaast ook van de waarheid (dat je het eens bent met de leer van de kerk, etc.) Probleem is dat ik niet van mijzelf kan zeggen dat ik bekeerd ben en dus ook een kind van God. Dan kan ik toch ook geen belijdenis doen van het geloof?

Maar ondanks allerlei omstandigheden mag ik geloven dat de Heere mij bewaard heeft in de afgelopen tijd en hiervan wil ik ook getuigen! Ik heb  ruim 1,5 jaar verkering en mijn vriend zit met hetzelfde probleem; hij wil namelijk samen met mij belijdenis doen, niet alleen om ons geloofsleven samen te verdiepen, maar om het belijdenis doen op zich. Kunt u ons een antwoord geven over hoe je belijdenis kan doen in onze kerk, zonder bekeerd te zijn? Samen komen we hier niet uit.

Uit je vraag begrijp ik dat je het nogal moeilijk heb om de beslissing te nemen belijdenis te doen van het geloof. Ik hoop en bid dat ik je met dit antwoord wat kan verder helpen. Laat ik met je laatste vraag beginnen.

De vraag namelijk of je belijdenis kunt doen zonder bekeerd te zijn. Nee, dat kan niet. Niet zomin als het mogelijk is om belijdenis te doen van ‘de waarheid’ in de zin van: alleen maar verstandelijk instemmen dat alles in wat in de Bijbel staat waar is. De Bijbelse waarheid bestaat namelijk niet uit een aantal formele regels, waar we het al of niet eens mee kunnen zijn, maar die waarheid is een Persoon: de Heere Jezus Christus. Jezus zei: Ik ben de Waarheid. En omdat alles in de Bijbel van Hem getuigt, is Gods Woord de Waarheid. Dat goed te beseffen heeft alles met bekering en geloof te maken. Bekering is een verandering in je hart en in je denken (en daarom ook van je manier van leven), die de Heilige Geest doormiddel van het luisteren naar Gods Woord (via zelf lezen van de Bijbel, via de catechisatie, via de verkondiging van het Woord) tot stand brengt.

Alleen, dat gebeurt niet bij iedereen op dezelfde manier. Er zijn mensen, die een bekering alleen maar echt vinden, wanneer die plotseling en heftig tot stand komt. Zoals bijvoorbeeld bij Paulus. Maar dat is niet de enige -en ik durf te zeggen: zelfs niet de gewone- manier, waarop God in veel verbondskinderen werkt. De meeste kinderen van God weten niet van zo’n plotselinge verandering. Het ging en het gaat veel meer in de geleidelijke weg. Gaandeweg is het Woord van God, het Woord der Waarheid, je gaan aanspreken. Je kon er niet meer van loskomen. Je werd er van overtuigd dat je een zondig mens bent. Dat je op een verkeerde weg zit: de weg naar de dood, naar het verderf. En je beseft: ik moet terug. Net als die verloren zoon, je weet wel, uit die bekende gelijkenis. Hij gaat inzien -hij kwam tot zichzelf, staat er- dat het in dat vreemde land, zonder zijn vader niet is uit te houden. Dat hij door eigen schuld in de misère zit. En dan zegt hij: ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en ik zal tegen mijn vader zeggen: ik heb gezondigd... Kijk, daar begint elke bekering mee. En dat is in de regel een proces. Maar het verlangen is op een gegeven moment (wanneer, dat weet je vaak zelf niet eens) in je hart gekomen om naar God terug te keren. Dat wil zeggen: naar de Heere Jezus te gaan. Want alleen via Hem gaan we God weer kennen en wordt Hij onze, mijn God en Vader.

Ik kan vragen: ben je bekeerd? Maar ik zou ook kunnen vragen: heb je de Heere Jezus nodig? Kun en wil je het tegen Hem zeggen: Neemt U, Heere Jezus, mijn hart, mijn leven? Want alleen door U, door Uw offer, door Uw bloed, worden mijn zonden mij vergeven. Dus heel concreet: kun jij de Heere Jezus niet meer missen? Dan is dat niet van jezelf, maar van de Heilige Geest, Die ons de noodzaak en de rijkdom van de Heere Jezus laat zien.

Aan deze bekering -waar je je leven lang over doet- is ook het geloof verbonden. Die twee horen bij elkaar. Er is geen bekering zonder geloof en geen geloof zonder bekering. En geloof is, om het ook eenvoudig te zeggen, erkennen dat de Heere gelijk heeft en dat ik ongelijk heb. Mezelf afschrijven -verliezen noemt de Bijbel dat-, niets van mezelf verwachten, maar de Heere helemaal op Zijn Woord vertrouwen. Dwars tegen alles van jezelf in en dwars tegen alles wat anderen er van denken in. De bekende ds. Kohlbrugge (misschien wel eens van gehoord) zei: Geloven is God voor een eerlijk Man houden, Die meent wat Hij zegt. En als je God vertrouwt, als je de beloften van de Heere Jezus betrouwbaar acht, dan maakt Hij die waar in je leven. Welnu, met dat geloof kan en mag je belijdenis doen.

Nu nog eens de vraag: moet je bekeerd zijn om belijdenis te kunnen doen? Ik denk dat die vraag niet juist is gesteld. Zo kom je immers met je eigen bekering en ook je eigen geloof toch nog in het middelpunt te staan. We doen geen belijdenis om een demonstratie van onze bekering en ons geloof te geven. Nee, we spreken met onze belijdenis uit dat we de Heere willen dienen, omdat Hij het ons waard is geworden. We erkennen van harte dat we de Heere Jezus nodig hebben en dat we zonder Hem niets zijn en niets hebben en niets kunnen. We antwoorden met Petrus op de vraag van de Heere Jezus aan Zijn discipelen op het moment dat alle mensen Hem de rug toe keren: Willen jullie ook niet weggaan?: Nee, Heere, want tot Wie zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden van het eeuwige leven. Kijk, dat is vrucht van de bekering, dat is al uiting van een levend geloof, hoe klein en onzeker en aangevochten dat geloof ook mag zijn. Weten jij en je vriend iets van liefde tot de Heere Jezus? Belijdt dat dan maar voor de Heere en publiekelijk temidden van de gemeente.

Ds. G. van de Groep

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G. van de Groep

• Geboortedatum:
  07-04-1944
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Heerde
• Status:
  Inactief

97 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven