Verlatingsangst bij volwassenen (2)

De vraag heb ik zelf ook al beantwoord in reacties nummer 1 over dit onderwerp .Nu word deze vraag ook weer niet helemaal begrepen mi is dit een antwoord dat nu juist de meeste mensen zouden geven en jammer genoeg niet door allemaal denk ik maar de meeste van je mede christenen ,zien of voelen aan jiij bent anders misschien gevoeliger juist door dat gemis van binnen aan empathie inlevings--- gevoel .,bv het antwoord dat je dan krijgt je moet je niet aanstellen het leven gaat verder en mer van die oneliners die clichés .
Je verwacht liefde en je krijgt een koude douche .Lieve vragenstelster ik ken dat ook soms sta je alleen in zon omgeving en doet het zo pijn dat je juist buiten je geloofs gemeenschap meer berip vind en krijgt Vreselijke gewaarwording .En dan is dat advies hoe goed bedoelt om naar een hulpverlener te gaan zo arm voor je hart .Je wilt toch juist aan je mede gelovigen wat troost en steun ondevinden Dat word niet goed gemaakt door een artst of wat dan ook .Ook die hulpverlener kan die liefdeloosheid door de meeste op een enkeling na die zijn er gelukkig ook nog die de liefde van CHRISTUS hebben ondervonden in hun eigen hart en het weten dat HIJ is een VADER der wezen in al hun smart en pijn .Lieve vragensteler k leef met je mee bid met je mee dat je ZIJN aan wezigheid in die verlatingen mag ervaren voelen en weten en lees met me mee in je bijbeltje 2 sam 14 vers 13
Waar staat GIJ dus onze HEILAND zult de verstotene niet verstoten want dat gevoel komt over je ik weet het heb het zelf ook gevoelt Omdat je je geveol niet kan en ook niet mag uiten dat is dat de liefde van vele zal verkoelen zegt GOD en zo ervaar je dan dat elke geloofsgemeenschap eigenlijk buiten het paradijs ligt maar goed khoop dat je wat hebt aan ook in al mijn tekortkomingen in deze reatie je toch nog bemoedigd mag worden GODS nabijheid en zegen hoor en sterkte op je verdere weg in dit tranen dal
hg arie ook maar een zwerver hoor in deze aardse woestijn

Beste Vriend of Vriendin,
Wat zal dat moeilijk voor je zijn als je last hebt van verlatingsangst en je krijgt daar weinig begrip voor...! Daardoor wordt het eerder erger dan beter, lijkt mij.
Wat zou het mooi zijn als je pastorale hulp kreeg van de kerk en meeleven hierin van familie of vrienden. Of als er een ouder echtpaar/alleenstaande een soort vervangende rol op zich kan en wil nemen... Zodat je een huis hebt waar je terecht kunt met jouw vragen, pijn, enz. Dat zou ik je van harte gunnen!
Je mag hier ook om bidden! Misschien kun jij je oren en ogen open zetten of er ouderen in jouw omgeving zijn die eenzaam zijn of geen kinderen hebben, die zoiets zouden willen doen?!
Sterkte toegewenst in alles