Christelijk opgevoed maar ongelovig

Ds. G. van de Groep | Geen reacties | 15-08-2004| 00:00

Eigenlijk zit ik niet met een vraag, maar meer met gevoelens over het geloof. Ik ben christelijk opgevoed, rokje dragen, twee keer naar de kerk, etc. Ik heb alleen totaal geen binding met het geloof, met God. Eerlijk gezegd, geloof ik niet echt. Ik ben wel bang voor de dood, maar ik zie het geloof meer iets door mensen gemaakt, zodat ze 'ergens' hun zorgen en problemen kwijt kunnen. Ik weet dat ik door de mensen in onze kerk, praten over elkaar, elkaar veroordelen en bekritiseren, zo negatief ben geworden en ook dat dat geen excuus voor mij is, maar ik kan me niet schijnheilig voor doen. Ik kan toch niet mezelf ergens toe dwingen, als ik er niet in geloof?

Eerlijk gezegd, weet ik niet goed wat ik er mee aan moet. Overal een punt achter zetten, kan ik niet. Er zit een bepaalde angst in me. Maar hiermee doorgaan kan ook niet, want ik doe eigenlijk alles wat in de ogen van gelovige mensen niet hoort. Ik kom er echt niet uit en dit duurt nu al zolang... Ik word alleen maar harder en onverschilliger... Graag zou ik uw reactie op mijn verhaal willen weten.

Graag wil proberen wat in te gaan op jouw moeite met het geloof, met God en met de mensen om je heen. Ik zeg: proberen, want je stelt zoveel aan de orde dat een schriftelijke reactie op jouw problemen nauwelijks afdoende kan zijn. Een gesprek of meerdere gesprekken zou beter zijn om je verder te helpen. Temeer daar je ook verwijst naar je christelijke opvoeding en de manier, waarop men in de gemeente, waartoe jij behoort, met elkaar omgaat en praat. Ik ga uit van wat jij er over zegt, maar zou er toch -voor de objectiviteit- graag wat meer van willen weten. Maar goed, je vraagt een reactie en daar wil ik niet omheen gaan.

Wat me allereerst getroffen heeft in jouw verhaal is de openheid en de eerlijkheid, waarmee je met je moeiten voor de dag komt. Je hebt niks met het geloof, met God, zeg je en toch ben je verschrikkelijk bang. Bang voor de dood. Ergens op de achtergrond wellicht ook onbewust bang voor God? Ik denk het wel. Je hebt niets met God en alles wat met Hem te maken heeft, maar je kunt (durft?) er ook niet radicaal mee te breken. Je worstelt al zo lang met dit probleem. Je komt er niet uit en je hebt de indruk hoe langer hoe meer harder en onverschilliger te worden. Toch zeg je: overal een punt achter zetten kan ik niet. Wat me hier vooral treft is dat jij wel denkt geen band aan het geloof en aan God te hebben, maar dat God jou blijkbaar nog niet heeft losgelaten. Ik zie achter alles, wat je zegt, niet alleen jouw worsteling met het bestaan van God en het dienen van Hem, maar Gods worsteling met jou. Alleen, welke God is dat? Ik denk dat dat hét probleem is bij jou. Je zicht op God: wie is Hij? En het dienen van God: hoe gaat dat?

Als ik je verhaal serieus aanhoor dan ben ik bang dat er bij je opvoeding en je ervaring met de kerk, waartoe jij behoort, nogal iets mis is gegaan. Het komt bij mij allemaal nogal wettisch en daarom liefdeloos over. God is blijkbaar meer een boeman voor je dan dat Hij een God is van liefde en barmhartigheid, een God van genade en ontferming, die zondige mensen, jongeren en ouderen, zoekt te behouden en gelukkig te maken. Ik denk dat dat te maken heeft met de manier, waarop jij christelijk bent opgevoed. Meer op een wettische manier, waarbij God meer op een soort boeman werd voorgesteld, dan op een God, Die in liefde en genade zondige mensen, jongeren en ouderen zoekt en behoudt. Een God, Die niet angstig wil maken, maar juist alle angst wil uitdrijven. Een God, bij Wie je je niet aan allerlei regeltjes behoeft te houden, maar die je Zelf door Zijn Woord en Geest de weg wil wijzen om in vrede en vreugde door het leven te gaan, tot eer van Hem, tot welzijn van anderen en tot heil van jezelf.

Wat jij mist, en wat je blijkbaar bij anderen om je heen -je ouders en de gemeenteleden- niet gemerkt hebt, is die liefde van God de Vader, Die in Christus op de uitkijk staat om te zien of jij met al je ongeloof en angst, naar Hem toekomt om je aan te nemen zoals je bent en je aan Zijn hart te drukken, zodat je Zijn reddende en vergevende liefde gaat ervaren. Ik denk hierbij aan die prachtige en nog altijd actuele gelijkenis van de verloren zoon in Lukas 15:11-32. Eigenlijk gaat het in die gelijkenis om twee zonen. Er is ook een oudste zoon, die nooit iets van de liefde van zijn vader (zeg maar: van God, van de Heere Jezus) geproefd heeft en dacht dat zijn vader een harde vader was, bij wie je alleen maar in de gunst kunt komen als je je best doet en in het gareel loopt. Lees die gelijkenis eens voor jezelf en merk dan dat geloof echt niet iets is, wat door mensen gemaakt is, maar alles te maken heeft met God Zelf, die in Jezus Christus ons bij Hem roept en wil dat we ons, zoals we zijn, aan Zijn liefdevolle armen toevertrouwen.

Ik ben bang dat jij je door allerlei mensen om je heen laat bepalen. Dat je meer in beslag genomen wordt door wat zij allemaal zeggen, hoe zij over jou denken, dan dat je er bij stil staat hoe God over jou en denk en wat Hij van jou wil. Het echte geloof in God maakt ons vrij van het oordeel van mensen. In 1 Korinthe 4:3 zegt Paulus dat hij zich niet door mensen laat oordelen, maar alleen door God. Laat al die mensen nou eens voor wie ze zijn. En luister dan heel eerlijk naar God Zelf in Zijn Woord. Vraag de Heilige Geest dat Hij je ogen opent voor wie God in de Heere Jezus echt is. En wees zelf eerlijk voor Hem. Je hoeft voor Hem in elk geval niet schijnheilig te zijn. Je mag bij Hem komen zoals je bent, met al je ongeloof, verzet, hardheid en onverschilligheid. Zo neemt Hij je aan en zo wil Hij Zijn liefde in je hart geven. En die liefde drijft, zegt Johannes in 1 Joh. 4:18, alle vrees, angst voor wat en wie ook uit. Zonder die liefde van God in je hart kan iemand beweren te geloven, maar dat is een leugen. Immers, al had ik een geloof, zodat ik bergen -denk aan de Alpen- zou kunnen verplaatsen en ik had de liefde niet, dan was ik nog niets.

Ik wil het hierbij laten. Het lijkt wel een preekje. Maar geloof me, het is bedoeld om jou te helpen. Ik kan je het geloof ook niet geven. Je hoeft jezelf er trouwens ook niet toe te dwingen, als je het niet hebt. Geloven is namelijk niet zelfs iets doen, je zelf ergens naar opwerken met krachtsinspanning of goede daden. Geloof is -heel eenvoudig gezegd- ontvangen en leven van wat een ander voor je gedaan heeft en doet. En die Ander is de Heere Jezus Christus. Hij heeft Zichzelf aan het kruis geofferd om ons ons ongeloof te vergeven en ons dát geloof te geven. Als je maar even iets van de liefde van God in Zijn stem verneemt, dan wordt verdwijnt je hardheid en onverschilligheid. En je wordt een mens, die echt gaat leven. En het wordt nog een positief, vreugdevol leven ook. Dat gun ik je van harte.

Ds. G. van de Groep

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G. van de Groep

• Geboortedatum:
  07-04-1944
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Heerde
• Status:
  Inactief

97 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven