Onbegrepen en eenzaam
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 6 reacties | 29-08-2015| 11:00
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 23 jaar, heb een vaste baan, redelijk goede gezondheid en lieve familie/vrienden. Veel zegeningen dus! Toch kan ik me ontzettend eenzaam voelen. De meeste vrienden hebben verkering (wat ik ze overigens van harte gun), verloven, hebben trouwplannen etc. Maar ik ben nog vrijgezel. Ik kan me hierin zo onbegrepen en eenzaam voelen, omdat het verlangen zo diep ligt om ook een vriend te hebben en samen aan een toekomst te bouwen. Ik bid elke dag of ik een jongen mag krijgen die de Heere mag dienen. Ik ben soms bang dat ik altijd alleen zal blijven, wat ik volgens mij echt niet aan kan. Ik zoek wel plaatsen op waar jeugd is van mijn afkomst en krijg ook wel blikken van jongens, maar verder gebeurt er nooit wat. Ik vraag me af, wat er mis met mij is... Ik weet dat de Heere een plan heeft met mijn leven, maar het ontbreekt me zo vaak aan vertrouwen wat een relatie betreft. Ik voel me hierin zo onbegrepen door de Heere en door mensen. De Heere weet toch hoe alleen ik me voel, dan vraag ik me af waarom Hij mij niet een man geeft. Straft Hij mij? Wil Hij mij beproeven?
Ik weet wat het is een relatie te hebben. Ik heb tot twee keer toe een relatie gehad van langere tijd. Helaas bij mijn tweede relatie ben ik te ver gegaan, waar ik ontzettend veel spijt van heb. Ik ben nog maagd, maar we hebben elkaar meerdere malen bevredigd. Ik heb hier zo ontzettend veel spijt van. Ik wilde dat ik die tijd terug kon draaien. Ik ben te ver gegaan op lichamelijk gebied en ik moet eerlijk bekennen dat ik lichamelijk contact ook echt mis. Dit kan soms zo erg zijn dat het leidt tot zelfbevrediging. Ik voel me zo ontzettend slecht!! En ik kan op de één of andere manier niet uit deze situatie komen. Ik weet het, ik kan nooit zelf uit deze situatie komen maar de Heere moet me helpen. Hoe moet het? Wil Hij mij nog wel helpen? Ik ben zo onrein. Het is misschien een warrig verhaal. Ik wou namelijk de helft er niet in zetten, maar het is toch goed dat ik dit erbij zet.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Wat een zegeningen, een vaste baan, redelijke gezondheid en lieve familie en vrienden. Maar één ding ontbreekt je: een vriend, verkering, een partner. Door dit gemis voel je je ontzettend eenzaam. Is inderdaad helemaal niet vreemd aangezien je twee keer een liefdeservaring gehad hebt. En je ziet het rondom je heen: de meeste jonge mensen hebben op die leeftijd verkering, zijn verloofd, hebben trouwplannen of hebben zelfs al hun eerste baby.
Weet je trouwens dat lang niet iedereen op die leeftijd verkering heeft of trouwplannen? Jij hebt twee keer verkering gehad en hoopt en bidt om een man te krijgen die de Heere dient. Dat hopen en bidden is goed, je mag er ook aan werken. Vroeger mocht een meisje geen initiatieven nemen. Maar die tijd is voorbij hoor!
Waak voor een te sterk verlangen. Durf eens iets aan de Heere over te laten. Je bidt toch om Zijn hulp? Je vraagt toch aan Hem om een man? Laat het niet je hele leven in beslag nemen! Dan loop je gevaar dat je omgeving je gaat zien als iemand die alleen kan denken aan verkering en trouwen. En dat mag niet. Ook als single is je leven goed. Ook de weg die de Heere nu met je gaat. Ook al zie je dat nu zelf misschien helemaal niet. God heeft ons zo geschapen dat dat verlangen naar de andere er is. Het is daarom ook goed om op plaatsen te komen waar jongeren samen komen, maar let dan wel goed op, op welke plaatsen je komt. Waar je contact zoekt.
Laat je niet in mineur brengen als het wat langer duurt voor je weer contact met iemand hebt. Bedenk dat het absoluut zeker is dat je beter alleen kunt blijven voor je hele leven dan dat tot een huwelijk komt met iemand die je ‘genomen hebt’ om maar zo snel mogelijk getrouwd te zijn.
Als je gelooft dat de Heere een plan met je leven heeft, leg dan je leven in Zijn handen en vertrouw op Hem. Loop Hem niet voor de voeten. Dan zal Hij op Zijn tijd je wens vervullen. Bedenk dat de Heere soeverein is, Hij gaat Zijn weg in en met mensen! Mensen kunnen het je ook heel moeilijk maken met onbehaaglijke vragen en opmerkingen, net alsof alleen een huwelijk het volmaakte is. God gebruikt ook veel vrouwen in Zijn dienst, die heel gelukkig zijn in hun leven, zonder ooit een huwelijk aan te gaan.
Wat het andere gedeelte betreft: te ver gegaan. Dit maakt het geheel wat moeilijker. Jij zegt: “De Heere weet toch hoe alleen ik me voel..., waarom geeft Hij me dan geen man? Zet die gedachte van je af en richt je op andere dingen. Straft God me, vraag je je af en je denkt aan de tweede relatie waarin jullie te ver zijn gegaan. Nee, dit is niet de manier hoe de Heere met mensen omgaat.
Beste vraagstelster laat niet het lichamelijk contact de hoofdbron zijn voor weer een relatie. Aan één kant schaam je je dat je te ver bent gegaan, aan de andere kant mis je dat lichamelijke contact zo, waardoor je je zelf bevredigt. Stop daar mee, dan hoef je jezelf niet langer onrein te voelen en vol schuldgevoelens. Doe wat jij kunt doen en de Heere zal doen wat Hij wil. Wees radicaal!
De lichamelijke eenwording is het geheim dat wacht tot het huwelijk. Dat is eigenlijk de volmaking van je verkering. Het samen tot één worden. Het is altijd jammer als dit te vroeg gebeurt. Het neemt iets weg van de glorie van het huwelijk. Nog erger wordt het als de verkering uit raakt. In jullie tweede relatie zijn jullie te ver gegaan. Jammer. Zoek bij de Heere vergeving en ga niet mee met de gedachte van onze tijd.
Vandaag moet alles kunnen. De Heere wil Zijn gemeente rein en zuiver houden. Gelukkig dat je niet alles genomen hebt. De gevolgen ervaar je nu zelf al: zelfbevrediging. Ik denk dat iedereen me uitlacht als ik zeg dat het niet mag. “Dat geeft toch niets? Iedereen doet het toch wel eens?” Nou dat is niet waar. Niet iedereen doet dat. Het neemt ook de glorie van de lichamelijke eenwording weg. Je bent op het terrein van het alleen maar zelf genieten. En daar is de seksualiteit niet voor bedoeld, het gaat om meer en dieper.
Vraag de Heere om Zijn hulp en doe zelf wat jij kunt doen. Ik raad je heel sterk aan om er echt mee te stoppen. Dat zal je vreugde geven, dan zal dat onreine gevoel weg gaan. Ga er mee naar de Heere onze God. Hij weet waar je mee bezig geweest bent en waar je mee bezig bent. Nogmaals, wees radicaal! Weet dat je leven niet leeg en doelloos is, ook zonder relatie ben je compleet! Vertrouw je aan de Heere God toe!
Ik hoop dat ik je wat geholpen heb met mijn antwoord.
Hartelijke groeten,
Nellie van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hoewel ik een jonge man ben, snap ik je worsteling. Zelf ben ik iets ouder als jou. Ook twee 'relaties' gehad die beiden op niets zijn uitgelopen. Zelf heb ik als nadeel niet echt leeftijdsgenoten te hebben waarmee ik bevriend ben (ligt gedeeltelijk aan mezelf). Overigens wil dat dus ook niet zeggen dat je je wel begrepen voelt. Integendeel. Je wilt je niet opdringen, maar aan de andere kant wil je erkenning van je gemis. Dat mensen je daadwerkelijk zien. De kerk lijkt soms een slechte plaatst te zijn voor vrijgezellen. Veel draait om het gezin. Dat doet me soms echt pijn.
En toch, ik had het net over gezien worden. God ziet je. Ik denk dat Hij wellicht een speciaal oog heeft voor de 'vrijgezel' (ik zeg het met opzet zo, je bent nog máár 23). Hij kent ons. Ja, meer dan dat. We worden gekend door Hem. Ook als we ons door mensen in de steek gelaten voelen. De Psalmberijming uit 1967 staat het zo ontzettend mooi in verwoord:
"Heer, die mij ziet zoals ik ben,
dieper dan ik mijzelf ooit ken,
kent Gij mij, Gij weet waar ik ga,
Gij volgt mij waar ik zit of sta.
Wat mij ten diepste houdt bewogen,
't ligt alles open voor uw ogen."
Probeer de angst alleen over te blijven, kwijt te raken. Wat mij enorm heeft geholpen is om wat God doet positief te blijven benaderen. Geen oordeel wat Hij over ons uit heeft gesproken. Geen God die het slecht me ons voor heeft. Nee, maar Hij is het die mijn/jou leven leid. Ja, leer je leven in Zijn handen te leggen. Echt leren overgeven. Betekend het dat je niets mag ondernemen om te komen tot een vriend? Absoluut niet. Echter als je mag weten dat Hij je leven leid, geeft een bepaalde ontspannenheid. Wij weten niet wat voor plannen Hij met ons heeft. Zijn wegen zijn hoger dan onze wegen en Zijn gedachten hoger als die van ons. We zien niet wat er achter de berg ligt waar we nu tegenop klimmen.
Je zegt "De Heere weet toch hoe alleen ik me voel, dan vraag ik me af waarom Hij mij niet een man geeft." De Heere weet hoe je je voelt. Absoluut. Tegelijk koppel je het al dan niet hebben van een man daaraan. Zou je gevoel dan echt zoveel beter worden? Ik herken het wel. Echter heb ik begin dit jaar het haarscherp te horen gekregen. Het probleem is niet dat God niet weet hoe ik me voel. Nee, het probleem ben ikzelf. In de zin dat mijn willetje recht tegenover die van mij staat. We bidden het "Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op deze aarde". Als puntje bij paaltje komt, hebben we het zo ontzettend moeilijk ermee. Wij denken vaak aan een bepaalde oplossing voor iets. Een oplossing die ons voor even iets moois lijkt te geven. Onze Heere Jezus Christus wil ons echter meer dan dat geven. Hij is niet Iemand van half werk. Als Hij doet, dan doet Hij het goed. Zoals ik al zei, wij kennen God maar voor een deel.
Bovenstaande moet je niet lezen als een verwijt. Wel hoop ik dat het je verder helpt om vertrouwen in Hem te krijgen. Al laat iedereen je naar het lijkt barsten, Hij nooit! Ja, Hij ontfermt zich over de weduwen en de wezen, maar ik denk dat je daar ook rustig de vrijgezel bij mag invullen. Hij komt naast je staan en legt z'n arm op je schouder. Hij bied je Zijn vriendschap aan.
Tot slot, hoop ik dat je boven alles Hem als Bruidegom mag ontvangen. Zonder af te doen aan waar je tegenaan loopt. Het is ook voor mij nog vaak een worsteling. Leren op Hem te vertrouwen. Hem niet te wantrouwen of de illussie te hebben dat ik Hem het wel even voor kan of mag schrijven. Nee, vertrouwend mijn leven in Zijn hand te leggen. Hij laat ons niet aan ons lot over. Hij is erover bewogen. Zelfs zo, dat Hij Zijn leven heeft gegeven.
PS. Mocht je nog wat verder willen praten, dan kan je evt. mailen naar: refoweb [at] hotmail [punt] com
Als vrijgezelle vrouw van 35 wil ik graag reageren op je vraag.
Het is heel gezond om een verlangen te hebben naar een man met wie je samen een leven kunt opbouwen. Mijn vraag aan jou is waarom je je daarin onbegrepen voelt? Ik ervaar zelf vaak dat wanneer ik hier eerlijk over spreek met mensen om mij heen, zij goed begrijpen waarom ik het alleen zijn niet gemakkelijk vind. Dat vraagt kwetsbaarheid, maar je zult ervaren dat het ook een zegen is om dit te delen met mensen die je vertrouwt.
Mijn tip aan jou is om op zoek te gaan naar mensen van jouw leeftijd die er voor je zijn als het nodig is. Mensen die (ondanks dat ze getrouwd zijn) de achterdeur voor je open hebben staan. Waar je welkom bent aan de tafel en voor de gezelligheid. Het mooist zou zijn als dat mensen zijn waarbij de vrouw niet krampachtig omgaat met het gegeven dat jij misschien een keer een goed gesprek hebt met haar man, omdat zij weet dat jij en hij te vertrouwen zijn.
Is er wat mis met je als je op je 23e niet getrouwd bent? Ik geloof er niets van. Mag ik heel eerlijk zijn? Je bent pas 23...maak je niet zo'n zorgen. Het is steeds gewoner in "refo-Nederland" dat mensen later trouwen en een relatie hebben. Je bent nog jong, geniet ervan.... Er is niets mis met iemand die geen relatie heeft. En als mensen je dat gevoel geven, maak het bespreekbaar met ze. Realiseer je dat het hoogste doel van je leven niet is " als ik maar getrouwd ben". Mensen hebben vaak geen idee wat het betekent om vrijgezel te zijn. Overigens....getrouwd zijn is niet het eindpunt. Ik kom zo ontzettend veel mensen tegen om mij heen die getrouwd zijn maar waarbij het gelukkig zijn ver te zoeken is.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat het verlangen naar een man kan blijven schrijnen, maar ook uit ervaring kan ik eerlijk zeggen dat de Heere het echt weet en troost geeft op de moeilijke momenten. De Heere heeft een ontzettend mooi plan voor je leven, Hij vraagt van jou eenvoudig om elke dag je over te geven in Zijn Handen. En op de momenten dat het schrijnt dan tegen je gevoel in te zeggen en te belijden dat je de Heere vertrouwt.
Laat het je leven niet beheersen....dat is niet nodig. Het leven is te mooi om te blijven kijken naar wat je niet hebt. Dan mis je de zegeningen die de Heere je iedere keer geeft.
Als je een partner wil zul je heus in actie moeten komen. Helaas belt er niemand uit zichzelf bij je aan.
Ik begrijp dat je het moeilijk hebt en je eenzaam voelt.
Je schrijft: "Maar verder gebeurt er nooit wat". Voor mijn gevoel ga je hiermee voorbij aan het gevoel dat je 2 keer verkering hebt gehad. Jongemannen zien je dus wel staan, maar je bent nog niet "de ware" tegengekomen.
Ik geloof niet dat God jou straft. Maar misschien krijg je de tijd krijgt om dingen te leren?! God wil de eerste en belangrijkste zijn in jouw leven en Hij alleen kan al jouw behoeftes vervullen. Als je dat namelijk bij een man zoekt, dan wordt je altijd teleurgesteld! Echt waar!
Zelf heb ik een paar vriendinnen en een paar zussen die ouder dan 40 zijn en niet getrouwd, ze zijn bijzonder waardevol voor mij. Wees een vriendin voor anderen en je hoeft als ongetrouwde niet eenzaam te zijn! Kijk niet naar wat je kunt ontvangen, maar naar wat je kunt geven. Dan zal je ontvangen! Ik zeg dit niet uit onbegrip. Maar ik wil je graag helpen.
Ook weet ik uit ervaring hoe eenzaam een ongelukkig huwelijk kan zijn!
Dus ik ben ook bezig deze dingen te leren...
Gods nabijheid toegewenst!
Een beetje laat, maar je vraag treft me. Indien je wilt zou ik hierover graag verder met je praten per mail. Mijn gegevens zijn bekend bij de redactie van refoweb, hier zou je mijn e-mail adres kunnen opvragen. Uiteraard alleen indien je dit ook wenst :)
Ik ben een jongeman uit de Oud Ger Gem.
