Eenzaam in relatie en geloof

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 03-08-2015| 09:23

Graag wil ik u via deze weg advies vragen, ik zelf weet echt niet meer wat goed is om te doen. Ik ben nu 3,5 jaar samen met mijn vriend. Ik ben in de 20 hij in de 30. Hij komt niet uit Nederland, maar woont hier tien jaar en heeft een baan en eigen woning. Zijn ouders wonen sinds kort ook hier in Nederland omdat ze moesten vluchten. In het begin van onze relatie was er veel cultuurverschil en daardoor veel ruzie. Gelukkig zijn we daarin een heel eind naar elkaar toegegroeid. Mijn vriend is christelijk opgevoed, maar niet op de manier hoe ik ben groot gebracht. Ik streng met de regeltjes en hij vrij. Thuis werd er bij hem ook nooit over het geloof gesproken. Ook is hij zelf niet met godsdienst bezig. Dat zit bij hem van binnen, zegt hij dan.

Nu ik hem langer ken ben ik er meer mee bezig en denk ik vaak: hoe moet dit later? Ik heb hem vaak aangespoord om zelf de Bijbel te lezen en samen met mij op zoek te gaan naar een kerk, als ik het weekend bij hem ben. Dit wil hij wel, maar het moet wel altijd van mijn kant komen. Hij neemt zelf geen initiatief en als we dan een keer naar een kerk zijn geweest kan ik met hem ook niet inhoudelijk over hoe wij de dienst hebben ervaren, praten. Het blijft bij hem oppervlakkig en hij heeft het er liever niet over. Ook merk ik dat ik meegetrokken wordt in dingen die ik vroeger nooit zou doen, zoals winkelen op zondag, niet naar de kerk gaan... (dit speelt 2,5 jaar).

Dit frustreert mij enorm. Ik heb vaak gebeden of hij en ik tot geloof mogen komen. Ik lees hem voor uit de Bijbel, bid soms met hem samen. Maar ik zie zo weinig verandering. Ik weet ook dat ik hem niet kan veranderen en wil het hem ook niet opdringen, hij hoeft er niet zo als mij in te staan. Alleen dat God in ons leven een rol speelt en we keuzes maken die gericht zijn op het volgen van Christus, want samen sta je sterker dan alleen! Eerst deed het me niet veel en dacht ik, het komt ooit wel goed. Maar nu praten we over trouwen, hebben we een hoop problemen en twijfel ik enorm. Ik weet niet of ik gelukkig met hem wordt omdat wij Christus niet als basis hebben in onze relatie en ik er erg alleen in sta.

Ik heb ook samen met hem het bed gedeeld al die tijd, het werd normaal voor me. Ik heb daar nu enorm spijt van omdat ik nu heel erg aan onze relatie twijfel. Ik heb me twee weken terug voorgenomen om geen seks meer met hem te hebben. Ik dacht dit staat ook in de weg voor God in onze relatie. Hij was het hier ook mee eens, maar begon naar een week aan me te zitten en op me in te praten dat het niet erg was om seks te hebben voor een keertje. Ik was erg teleurgesteld dat hij me niet steunt, omdat het moeilijk is om vol te houden als je dit alleen wilt. Gelukkig ben ik er niet op in gegaan. Zag dat m’n vriend teleurgesteld was, hij deed meteen niet meer lief en ging naar bed. Hier schrok ik echt heel erg van en daardoor ben ik nog meer gaan twijfelen.

Wat beteken ik eigenlijk voor hem? Hij zegt dat hij van me houdt, maar ik twijfel of hij echt op de goede manier van me houdt. Nu pas zie ik eigenlijk hoe weinig inhoudelijke gesprekken we hebben. Ik kan niet diepgaand met hem praten. Als ik over problemen binnen onze relatie wil praten krijgt hij hoofdpijn en houdt het gesprek snel op. We komen nooit tot een compromis. Ik moet me steeds aanpassen aan hem, want hij is zo en hij verandert niet... zegt hij dan. Dit gaat dan bijvoorbeeld over verjaardagen van mijn kant, op visite gaan bij een familielid... daar heeft hij geen zin in en gaat dus niet mee. Ik accepteer dit wel maar voel me wel alleen.

Om het kort samen te vatten: 1. Ons geloofsleven ligt een heel eind uit elkaar. 2. Christus is niet de basis. 3. Geen inhoudelijke gesprekken over geloof. 4. Ik sta alleen in keuzes die ik maak. 5. Voel me erg eenzaam binnen onze relatie omdat ik vaak alleen ben. Ik weet bijna zeker dat een andere man me gelukkiger zou kunnen maken en ik hem. Maar... ik heb er een puinhoop van gemaakt door met hem het bed te delen en in Gods ogen zijn we nu getrouwd? Ik zit nu met de vraag en bid hier ook vaak voor: wat wil God dat ik doe? Mijn verantwoordelijkheid nemen en vechten voor deze relatie en het als mijn eigen schuld zien dat ik het risico loop geen gelukkig huwelijk te hebben en/of blijven bidden voor een goede toekomst met hem? Of deze relatie beëindigen en na een tijdje op zoek gaan naar een man die mij gelukkig maakt en ik hem?

Beste vraagsteller, 

Een lang verhaal is het geworden. Maar het antwoord kan kort zijn. Uw relatie kenmerkt zich door verwachtingen en teleurstellingen. Iedere keer weer. Niet alleen over uw en zijn geloofshouding, ook over de lichamelijke contacten. Sámen beleven is er niet zoveel, lijkt me. Dat kan met culturele verschillen te maken hebben, dat kan ook met intermenselijke contacten samenhangen. Met andere woorden: wordt deze relatie ooit wat? Hoe lang wilt u de relatie op deze manier voortzetten? Die vraag stelt u zichzelf en -lees maar- het antwoord geeft u zelf ook al. Neem maar van mij aan, dat verandering nooit vanzelf gaat, daar moet van twee kanten hard aan gewerkt worden en allereerst bereidheid toe zijn! 

De vraag waar u mee zit: “wat wil God dat ik doen zal” beantwoord ik met: wanneer u zondigt vraagt dat om berouw, belijden, bekering en het vragen van vergeving. Níét om “verantwoordelijkheid nemen en blijven vechten”, noch om “blijven bidden voor een goede toekomst”, noch om “eigen schuld en risico lopen.”

Ik wens u sterkte in het nemen van beslissingen die bepalend zijn voor uw beider toekomst. Waarbij nog één ding: wees open en eerlijk naar u zelf, naar elkaar. 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven