Vloeken raakt mijn hart

Er is misschien al heel wat over gezegd, maar ik hoop op een persoonlijk antwoord. Af en toe om mij heen hoor ik soms vloeken. Bijv. iemand achter me in de bus, of soms een paar banken verder. Wat moet ik dan doen? Ik voel me verplicht om er iets van te zeggen. Het raakt mijn hart, het is net alsof er een steek in mijn hart komt. Hoe kan ik praktisch gezien iemand er op aanspreken. Het liefst zou ik niet alleen willen zeggen van: ik vind het niet fijn dat je dat zegt, wil je daarmee stoppen? Maar het liefst zou ik willen wijzen op wat diegene dan zegt!

Een bekende vraag met evenzovele antwoorden...

1. Waarom: Allereerst een wedervraag, je schrijft: “Ik voel me verplicht om er iets van te zeggen”. Wat is dat voor gevoel? En vanwaar die “verplichting”? Wanneer iemand je lief en dierbaar is, zul je uit liefde - en niet uit verplichting of dwang - op een bepaalde situatie reageren en ernaar handelen.

2. Wanneer: Moet er altijd wel op een bepaalde opmerking gereageerd worden? Er zijn situaties die zich uitstekend lenen voor een gesprek, maar er zijn ook gelegenheden waarbij welke opmerking dan ook uitlokt tot nog meer vloeken, lachen en spotten. Wanneer doe je Gods Naam eer aan en wanneer oneer?

3. Hoe: Het meest belangrijk is hoe je reageert. Wanneer je enkel verontwaardiging voelt vanwege persoonlijke ergernis en niet zelden bijkomende gevoelens van hoogmoed, dan kun je beter nalaten om er iets van te zeggen, want je zou Gods Naam er alleen maar meer in diskrediet mee brengen. Gaat het werkelijk om de eer van God of gaat het ten diepste toch enkel om “jouw gevoel”?

Casus 1 – te veel:

Een jongen van een jaar of 16 springt in het buitenbad en stoot zijn teen pijnlijk aan de bodem. Hij roept het uit “Jezus!!!” Iemand aan de andere kant van het zwembad antwoordt prompt met galmende stem: “Jaahaaah?” De jongen springt twee tinten bleker meteen het zwembad weer uit…

Casus 2 – met humor:

Jonge vrouw babbelt er vrolijk op los en zegt ineens tussendoor: “… en toen dacht ik: ‘Oh mijn god…”

Een ander valt haar in de rede en zegt gevat: “En Die van mij!”

Vrouw: “Hè, wat bedoel je?”

“Nou, die God is niet alleen van jou, maar ook van mij…!”

Casus 3 – niet te weinig:

Een man uit Breda gebruikte bij alles wat hij deed tijdens gemeenschappelijk Nederlands vrijwilligerswerk op een camping in Spanje allerlei bastaardvloeken, volle vloeken en Gods Naam, maar niet bepaald in aanbidding. Een christelijke jongere, die tijdens die week ook als vrijwilliger daar was, heeft er niets van gezegd, hoewel aan zijn hele houding te merken was, dat het hem vreselijk stoorde en pijn deed. Aan het eind van die week werd deze jongen door een andere vrijwilliger aangesproken, die zei: “Ik heb gemerkt dat jij een christen bent, en heb gezien dat jij je vreselijk gestoord hebt aan het gevloek van hem. Maar ik heb groot respect voor je, omdat je er tóch niets van gezegd hebt en jezelf tegenover hem misschien wel belachelijk zou hebben gemaakt. Want dat is aan hem toch niet besteed.”

Kortom:

Elke situatie vraagt om een duidelijke afweging óf je al dan niet reageert. 

En zo ja: wat en hoe je iets zou kunnen zeggen. Gebruik liefde, humor, wees mild, wees kwetsbaar.

Laat zien dat de Naam van jouw God je veel waard en lief is, dit in aansluiting op je laatste opmerking!

Maar ga vooral niet prekerig doen. Je verliest het, hoe dan ook.