Bruid weggeven op trouwdag

C. M. Chr. Rots - de Weger | 9 reacties | 01-06-2015| 13:26

Binnenkort hopen mijn vriend en ik te trouwen. Ik woon sinds mijn 20e niet meer thuis omdat ik ging werken in een andere plaats (ik ben nu 29). Ik ben dus gewend om zelfstandig te zijn. Het eerste deel van onze huwelijksdag zal plaatsvinden in het dorp van mijn ouders, omdat de familie dat van ons verwacht. Eigenlijk zou ik liever willen trouwen in de plaats waar ik nu woon en waar we ook na ons trouwen blijven wonen, maar daar wil ik me wel bij neerleggen. Nu wil mijn vriend graag dat mijn vader mij in de kerk weggeeft. Maar ik kom liever samen met hem de kerk binnen. Ik voel me er te oud voor en te zelfstandig om door mijn vader weggegeven te worden. Het is dan net alsof ik een soort bezit ben dat wordt overgedragen. Terwijl ik al lang op eigen benen ben gaan staan. Wat kan ik doen? Ik zie er naar uit om getrouwd te zijn, maar door al die eisen die aan de trouwdag worden gesteld heb ik helemaal geen zin meer in die dag. En is het onbijbels om als vrouw zelfstandig te zijn en om niet weggegeven te willen worden?

Beste aanstaande bruid,

Je trouwdag... een hoogtepunt. Tja, dat kún je er van maken. Maar soms bemoeien familieleden zich ermee, of heeft de ene familie andere gewoonten en tradities dan de andere. Wie mág er eigenlijk allemaal een vinger in de pap hebben als het om die ene dag gaat waarvan toch het bruidspaar middelpunt is? 

Naar mijn idee is het véél belangrijker om je te realiseren dat de trouwdag een afsluiting is van een periode. En derhalve ook het begin van een andere levensfase. Je kunt die dag met zoveel tradities omringen als je wilt, maar dat zijn -hoe dan ook- alleen maar ‘bijzaken’. Het gaat om de liefde. Om het feit dat je in het openbaar gaat beloven aan elkaar dat die liefde er ís en dat je die wilt behouden door trouw te zijn. Ik zeg het expres zo. Dat wij in Nederland daarvoor naar het stadhuis/gemeentehuis gaan is een ‘afspraak’ ooit gemaakt, zodat de burgerlijke stand haar administratie up to date houdt. Wie een kerkelijke bevestiging wil is daarin vrij. Hóé een en ander vorm gegeven gaat worden is in de loop van de tijd aan verandering onderhevig.
 
Nu jóúw trouwdag. Jij schrijft dat je een zelfstandige vrouw bent. Dat vind ik nog iets anders dan een volwássen vrouw. Een volwassen vrouw maakt keuzes waarvan zij de consequenties heeft overwogen en voor haar rekening neemt. Jij wilt best wel in je geboortedorp trouwen vanwege familieverwachting en tradities. Dat kán een bewuste keuze zijn, maar je schrijven komt op mij over als ‘nou, vooruit dan maar’. Ofwel: om de lieve vrede wil. Wat vindt je bruidegom hiervan? Lees goed: een keuze van jullie beiden is prima, natuurlijk. Het kan immers ook heel waardevol zijn om rekening te (willen) houden met familie of met anderen. Dus: vraag jezelf af welke motieven er achter je “daar wil ik me wel bij neerleggen” schuil gaan. Wat zou het met iedereen doen als jullie gaan trouwen op een fantastische, enorm romantische locatie omdat je een echte sprookjesdag wilt? Wat zou het betekenen als jullie samen er toch voor kiezen om in jullie huidige woonplaats je huwelijk te laten sluiten?

Zie je dat er meerdere mogelijkheden zijn. Het hangt echt van jóúw keuze af en van die van je aanstaande echtgenoot. Níet van de familie, de vrienden of weet ik wie. Nee, ik wil geen onrust stoken, maar je wel wijzen op enige nuchtere realiteit. 

Nu het tweede punt: je bent ‘te groot’ geworden voor het ‘weggeven’. Je haalt daar de Bijbel bij, alsof het een bijbels gegeven is, dat de vader zijn dochter wég geeft. Heb jíj daar een tekst bij? Zo ja, dan is het de vraag hoe je zo’n tekst interpreteert. 

Volgens mij ligt jouw vraag naar een bijbels argument op een ander vlak, namelijk de (moderne) zelfstandigheid van een vrouw in plaats van ‘slechts’ een moment als bruid in de kerk. Welnu, over zelfstandigheid van vrouwen zouden we kunnen discussiëren, maar dat ga ik nu niet doen. Praat daar maar met je vriend over. Want dat gaat over je levensvisie, je levenshouding. 

Het ‘weggeven’ van een vader is ook een van de dingen die je kunt lezen in het licht van wat ik hierboven schreef: je kindertijd, jeugd, periode van zonder-man zijn wordt afgesloten. Dat is een (mar)keerpunt in je leven. Je vader droeg zorg voor je (ja, ook al ben je 18 jaar geweest) en díé zorg draagt hij over aan de volgende generatie, namelijk je echtgenoot. Samen met je man ga je na je trouwdag door het leven. Waarbij je vader (en moeder) aan de zijlijn mee mogen genieten, maar altijd buitenstaander zijn bij het nemen van allerlei levensbeslissingen (al kun je hen uit respect natuurlijk altijd raadplegen, maar dat is een andere kwestie!). Je bent géén bezit! Nooit geweest ook. Noch van je ouders, noch van je echtgenoot.
         
Het lijkt me, dat er voor jou en voor jullie wel wat is om over na te denken. Bespreek dit allemaal ook maar met je ouders of met de familieleden die hun verwachtingen al op tafel hebben gelegd. 

Ik wens je een heel fijne en bijzondere trouwdag toe, met daarna een lang en door God gezegend huwelijk!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven