Sprankeltje geloofszekerheid verdwenen

Ik ben een 19-jarig meisje. Ik voel mijzelf op dit moment onrustig en verlang naar vrede met God. Ik wil niet ongelovig zijn, ik wil Gods liefde niet ontlopen, Hem geen pijn doen en toch val ik steeds in twijfel en ongeloof. Soms, heel soms, denk ik dat het goed is tussen mij en God, dat Christus ook voor mijn zonden is gestorven, ondanks al mijn gebreken. Ik ervaar dan even vrede en probeer dit vast te houden. Maar al heel snel glijdt dat allemaal weer door mijn vingers heen en heb ik niets meer. Geen Jezus, geen Borg, geen vrede, geen geloof. Terwijl ongeloof de grootste zonde is! Ik vraag mij dan altijd af of het verlangen naar God en het kleine beetje geloof dat ik had wel echt was of dat ik mijzelf iets aanpraatte. Als het echt geloof was, dan had dat toch stand gehouden? Hoe kan het dat dat 'sprankeltje' geloofszekerheid zo weer verdwenen is?

Je vraag is heel herkenbaar en ik wil erop reageren met een wedervraag. Op grond waarvan denk je soms dat het goed is tussen God en jou? Ik wil een onderscheid proberen duidelijk te maken. Het ervaren van verlangen of vrede, waarover je schrijft, is subjectief en wisselend. Zijn het deze gevoelens waardoor de gedachte is opgekomen dat het tussen God en jou goed zou zijn of is er iets anders/beters? Best veel mensen halen geloof en gevoel door elkaar. Als ze iets voelen is er sprake van geloof en als ze niets meer voelen is er sprake van ongeloof, maar is dit wel juist?

Geloof en gevoel zijn soms met elkaar in overeenstemming, maar op andere momenten juist helemaal niet. Als voorbeeld wil ik Habakuk noemen. In hoofdstuk 3:17 beschrijft hij zijn toestand en die zag er niet best en aangenaam uit. In vers 18 klinkt het woord “nochtans” en dit woord is wezenlijk voor het geloof. Hij verheugt zich in de God van het heil. Wat is dat precies? Dat je niet ziet op je omstandigheden zowel van binnen als van buiten, maar op een belovend en vervullend God, Die in Christus Zaligmaker is. Zal God iets zeggen en het niet doen? Het geloof antwoordt: nooit! Die gedachte is onverdraagbaar.

God zegt in Zijn woord: “en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde” (1 Joh 1:7b). Is dat waar of niet waar? Is het dit of een ander vergelijkbaar woord van God dat op bepaalde momenten zorgt voor vrede in het hart, dan is dat het gevolg van het ware geloof. Het vasthouden van deze ervaren vrede gaat niet lukken. Wat wel door de werking van de Heilige Geest ‘vastgehouden’ kan worden is de belofte van God. Die is immers altijd waar!

Als je het geloof losmaakt van Gods belofte houdt het inderdaad geen stand. Je moet daarom niet beginnen met het feit dat Christus voor jouw zonden is gestorven, maar met het feit dat Christus voor goddelozen is gestorven (Rom. 5:6), daar ligt immers houvast als je ontdekt voor het eerst en steeds weer hoe goddeloos je bent.

Wellicht is je probleem dat je houvast zoekt in jezelf, maar dat zul je nooit krijgen. Alleen in Jezus Christus en door Zijn woord is dat te vinden. Hij is onze Vrede (Efe. 2:14a) en alleen vanuit Hem ervaar ik in meer of mindere mate de vrede die er altijd in Hem is. 

Met een pastorale groet,
Ds. R. W. Mulder