Moeder erg verschillend

E. van Doorn | 1 reactie | 28-04-2015| 08:00

Mijn moeder en ik verschillen erg van elkaar. Zij vraagt heel vaak mijn mening over dingen. Meestal komt mijn mening niet overheen met de hare. Dit wordt mij dan kwalijk genomen of er worden mij verwijten gemaakt. Dit eindigt meestal in ruzie. Als ik mijn mening niet wil geven en daarbij uitleg dat dit waarschijnlijk alleen maar averechts zal werken, valt dit ook in verkeerde aarde. Wat kan ik het beste doen?

Beste vraagsteller,

Mijn eerste reactie is dat ik het lastig vind om er iets over aan je te schrijven omdat ik nog best veel informatie mis. Wat is je leeftijd? Woon je nog thuis? Is er een vader? Zijn er meerdere kinderen?

In het algemeen kan ik er wel wat over zeggen. Ik ga er voor het gemak even vanuit dat je jongvolwassen bent. Ik denk dat het in de relatie met je moeder goed is om het volgende in de gaten te houden: jij bent het kind van je moeder en niet haar vriendin. Een moeder kan vanuit die rol haar kind wel om raad vragen en een kind kan wel antwoorden, maar dan wel beiden op een volwassen (respectvolle) manier. Ik schrijf dit omdat ik uit je schrijven meen te proeven dat er iets misgaat in de communicatie tussen jullie.

Je mening komt meestal niet overeen met die van haar en dit wordt je meestal kwalijk genomen. Heb je wel eens gehoord van de dramadriehoek? Op internet is daar genoeg over te vinden en het zou je misschien kunnen helpen. 

Het moet niet zo zijn dat als jouw moeder jou om raad vraagt, jij op een volwassen manier eerlijk jouw mening geeft en zij vervolgens zichzelf ‘het slachtoffer maakt’ van jouw antwoord en jou dan verwijten gaat maken. Dat is geen volwassen gedrag. Het kan ook anders gaan: dat jij niet zit te wachten op haar vraag en op een wat subassertieve manier, veroordelend of uit schuldgevoel een antwoord geeft. Ook dat is begrijpelijk, maar niet erg volwassen gedrag. Ik wil hier niet mee aangeven dat het zo tussen jou en je moeder gaat, maar het is een mogelijkheid. Ik weet gewoon niet genoeg van jullie situatie, dus ik houd het wat algemeen. 

Je schrijft dat als je aangeeft dat je je mening niet geeft omdat dit averechts zou werken, dit ook niet in goede aarde valt. Als jij dit op een volwassen manier aangeeft (niet veroordelend/verwijtend) dan is dit jouw goed recht. Een mening mag altijd worden gevraagd, maar niet worden geëist. Je mag dan ook zeker zeggen dat je je mening niet wilt geven, om de reden die je aangeeft. Als je moeder het daar niet mee eens is en er boos om wordt, dan is dat heel lastig voor jou en voor je moeder maar dan is volwassen gedrag dat je dit gevoel beiden verdraagt. Jij geeft je grens aan en als je moeder die niet accepteert, dan is dat heel jammer maar niet jouw probleem. Zij is je moeder en niet andersom. 

Misschien komt het wat hard over maar het is belangrijk dat jullie rollen helder zijn. Is dat niet zo en wordt het problematisch, dan lijkt het me goed om hulp te zoeken. 

Ten slotte nog iets wat in mij opkomt. Je zou kunnen denken dat je je moeder wel antwoord moet geven omdat dit hoort bij het ‘eren van je ouders’. Ik hoop dat uit het bovenstaande duidelijk is dat als je op volwassen leeftijd niet gelijkwaardig met elkaar omgaat, dit voor beiden niet gezond is en ook niets te maken heeft met het gebod. Sterker nog: het kan zelfs bijbelser zijn om aan te geven dat je je mening niet wilt geven, uit respect voor je moeder. Als het goed is, is zij niet afhankelijk van de mening van haar kind. 

Hartelijke groet,
E. van Doorn

Dit artikel is beantwoord door

E. van Doorn

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven