Pittige maanden na geboorte
C. M. Chr. Rots - de Weger | 7 reacties | 23-04-2015| 11:27
Vraag
Wij zijn nu drie jaar getrouwd en hebben een zoon van acht maanden. Na de geboorte van ons zoontje is ons huwelijk enorm veranderd. Mijn man heeft een drukke baan en voor hem is het onmogelijk om er 's nachts bijvoorbeeld een keer uit te gaan om ons zoontje een fles o.i.d. te geven. Hij trekt het dan overdag niet. Nu is ons zoontje in het begin ook een vreselijke huilbaby geweest, maar dit was gelukkig na vier maanden over. Alle nachten ben ik er uit geweest en dit was niet twee keer, maar soms wel zes keer en overdag zat ik ook veel met een huilend kind. Hij sliep kort of niet en huilde maar. Mijn wereld stortte in. Ik was gestopt met werken, dus alles kwam op mijn schouders terecht. Het was een bewuste keuze geweest om te stoppen met werken. Het was zeker wennen en de klap was des te groter als alles met een baby anders gaat, zoals je verwacht had. De eerste maanden waren enorm pittig. Voor mijn gevoel stond ik overal alleen voor. Mijn man wil best 's avonds een flesje geven, maar hij geeft ook aan druk te zijn geweest etc. Is ook moe, maar ik ben ook enorm moe. Het is een pittig zoontje, die de nodige aandacht zeker vraagt. Mijn man geeft aan dat ik overdag mijn rust wel kan pakken, maar ik heb ook mijn huishouden. Dus dat is makkelijk gezegd. Ik voel me soms zo lusteloos. Zelf voel ik me nog steeds de oude niet, na de hele bevalling etc. Ons huwelijk wordt er niet beter op en het enige waar ik nog van kan genieten is ons zoontje. Hoewel hij zeer druk en pittig is, geniet ik enorm van hem. Wat doe ik verkeerd en hoe kunnen we ook met zijn drietjes genieten i.p.v. individueel?
Antwoord
Beste jonge moeder,
Laat ik beginnen met te zeggen dat het in uw brief níét gaat om goed of verkeerd. In relaties gaat het om de invloed die de verschillende partners in elkaars leven hebben. Daarbij is een leven met twee volwassenen volkomen anders dan een leven met een baby’tje er bij. Die ervaring hebt u inmiddels opgedaan. Ja, het leven met een baby erbij vergt nogal wat. Vooral van de moeder, die ook allereerst moet ‘ontzwangeren’, zoals dat heet. Lichamelijk én geestelijk is het een en ander veranderd, nietwaar. Nu is het echter wél zo dat twéé mensen een kindje krijgen, waar dus ook beiden verantwoordelijk voor zijn. Dat de vader een drukke baan heeft was al bekend vóórdat de baby geboren werd. Die baan is geen excuus wanneer het gaat om te nemen verantwoordelijkheden binnen een (groeiend) gezin. Eerder naar bed gaan, minder werken, desnoods een andere baan zoeken... allemaal ‘oplossingen’ die gevonden zouden kunnen worden wanneer het alleen om de féíten gaat. Maar dat is mijns inziens niet uw vraag. Dat soort oplossingen kunt u waarschijnlijk wel bedenken. Het gaat om uw relatie: namelijk met de vader van uw kindje. Dat is een andere dimensie dan ‘slechts’ een hardwerkende echtgenoot, nietwaar.
Een kindje heb je sámen. Daar draag je samen verantwoordelijkheid voor. In de opvoeding, die al lang begonnen is! Als papa het houdt bij ’s avonds een flesje geven vind ik dit vrij mager ten opzichte van zijn echtgenote die de rest van het etmaal voor de zorg ‘opdraait’. Tenzij mama vindt dat zij het alleen maar goed kan en papa liever het toekijken geeft. Nee, mensen, moeder én vader hebben een taak gekregen. Allereerst om voor elkáár te zorgen. En daarbij sámen voor het gezin. Daar moeten jullie samen over práten, want zo gaat het inderdaad niet goed met jullie huwelijk. Hóé de taakverdeling er uit gaat zien hangt van jullie beiden af. Praat over de verwachtingen die je van elkaar hebt: wat is íéder bereid bij te dragen binnen jullie relatie. Bereid om te géven. In liefde voor elkaar. In liefde aan elkaar. Zó, dat zoonlief opgroeit in een harmonieuze omgeving van elkaar liefhebbende ouders. Daarbij gaat het er niet om, dat manlief werkt (een drukke baan heeft) en moeder bewust haar werk (buitenshuis) opzegt. Moeder-zijn is méér dan een fulltime baan. Dag en nacht beschikbaar en inzetbaar zijn houdt niemand vol. ‘Bijtanken’ moet kunnen, zeker wanneer uw conditie daarom vraagt. Ook daarvoor zijn wel pragmatische oplossingen te bedenken (vraag of regel een oppas voor een paar uur, vroeger naar bed gaan, ’s ochtends langer blijven liggen, huishoudelijke hulp inschakelen), maar ook dáár gaat het niet om.
Zomaar overdag ‘uitrusten en bijtanken’, zoals uw man vooronderstelt en wat in mijn ogen enigszins denigrerend klinkt, is er vaak niet bij. Dat weet iedere moeder uit ervaring. Er gebeurt altijd iets op het moment dat het niet uitkomt, zeker met een huilbaby dat ook nog eens een pittig kereltje is. Misschien is het een optie dat uw echtgenoot eens een vrije dag neemt en aan den lijve ondervindt hoe het is in de thuissituatie (wél de was laten staan, niets opruimen en verwachten dat er op tijd een maaltijd geserveerd wordt, etc.!). U gaat lekker een dagje weg en komt later hoogstwaarschijnlijk energieker (én moe, dat ook) weer thuis!
U schrijft, dat u een bewuste keuze heeft gemaakt om te stoppen met werken. Dat kan, maar is geen garantie voor geluksgevoel nu er heel veel andere dingen van u gevraagd worden. Misschien is een parttime baan juist wel een optie. Mogelijk kan uw man dan iets minder gaan werken en een zogenaamde papadag nemen. Oplossingen zijn er wel te vinden, maar een eerlijk en open gesprek tussen uw beiden is echt de eerste -zeer belangrijke- stap. U vraagt om erkenning en om steun en dát is nu net wat u van uw man mag en moet ontvangen.
Ik heb geen idee of het iets voor u is: de EO heeft een film gemaakt over jonge ouders die hartstochtelijk vechten voor hun huwelijk. Zaterdag 6 februari is “Het mooiste wat er is” uitgezonden op NPO3. De film heb ik niet gezien, slechts de recensie gelezen in de Visie (nr. 5, d.d. 31 jan.-6 febr.). Daarin staat o.a.: “het krijgen van een kind is al genoeg om in een heftige relatiecrisis terecht te komen.” En ook: “ze zitten niet op de roze wolk die ze hadden verwacht, maar ze moeten opeens vechten voor het voortbestaan van hun relatie.” Herkenbare woorden, nietwaar? U bent dus niet de enige met dit probleem!
Voor het geval uw man (nog) niet bereid is tot verandering: erover praten met (schoon)moeder en/of vriendin geeft waarschijnlijk ook al een beetje nieuwe moed om verder te gaan op de weg die u nu bent ingeslagen door uw brief te schrijven. Maar nogmaals: ook híj heeft verantwoordelijkheden. Tegenover u. Tegenover zijn zoon, voor wie uw beider houding een voorbeeld is!
En ook: kijk kritisch naar uzelf. Naast moeder bent en blijft u ook echtgenote. Genieten van uw zoontje mag. Natuurlijk. Wel een kritische vraag: is het moederschap allesbepalend in uw relatie? Welke aandacht en interesse is er ‘over’ voor uw echtgenoot? Nee, niet nog meer ‘moeten’. Wél een moment van reflectie op uzelf!
Alle goeds toegewenst, laat nog eens van u horen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wij hebben 6 maanden geleden ons vijfde kindje gekregen. Wat je schrijft is herkenbaar hoe het bij ons ging in onze eerste huwelijks jaren.
Wat een verschil met nu! Communicatie, verwachtingen, zijn zaken die bij ons veranderd zijn. Dat hebben we moeten/ mogen leren.
Heb je er behoefte aan om van gedachten te wisselen, dan mag je me mailen.
Als je reageert, weet ik of ik m'n mailadres hier neer moet zetten.
Ik begrijp je zo goed... helaas! Je bent aan het overleven en je bent moe. Toch probeer je nog een goede moeder en echtgenote te zijn. Maar het lukt je haast niet (meer). Tot overmaat van ramp 'vergeet' jouw man dat hij als man en vader ook een taak heeft om voor zijn kind te zorgen en jou te steunen....
Ik zou je willen adviseren om echt (te leren) op te komen voor jezelf. Dat is niet makkelijk en niet fijn. Je had liever dat het niet nodig was en dat jouw man jou zo wel begreep en aanvoelde en steunde. Maar helaas is dat niet zo!
Jij kunt wel proberen te vertellen hoe jij je voelt (moe, alleen, down, onbegrepen) en wat je nodig hebt. Als dat niet helpt, kan het nodig zijn nog duidelijkere grenzen te stellen of dingen te laten liggen. Als je bijv. een dag geen werk in huis doet en gaat slapen/rusten als jouw zoontje slaapt en dan is op een dag het huis niet schoon of er ligt was of er is geen eten gekookt... Dat voelt misschien niet goed voor jou, maar kan wel helpend zijn!? Als je gewoon verteld dat je er te moe voor was?! Ik hoop dat je zo een weg vindt, naar verbetering... Iemand een keer op laten passen of laten helpen in huis is ook een goed idee. Maar dat is niet de enige oplossing. Het gaat vooral om de steun en communicatie tussen jou en jouw man. Dat hij in ieder geval begrip toont voor jouw moeheid en dat hij mee gaat denken hoe jullie dat op kunnen lossen. Jouw man heeft wel iets beloofd toen hij met jou trouwde en/of toen jullie zoon werd gedoopt. Hij mag nu niet ineens doen, alsof het alleen jouw kind en jouw zorg is...
Ik wens je veel sterkte en daadkracht!
Misschien zijn/ is het boek " vrouw naar Gods hart" en " Man naar Gods hart" van het echtpaar George dat wel?
In ieder geval heel veel sterkte gewenst!
Maar dat is niet universeel vast te stellen.
Wanneer we geloven in de HEere, Hem willen volgen, gaat het erom hóe wij voor elkaar zorgen in het huwelijk. Wat is goed om voor ons te doen, in de situatie waarin wij zijn? Wat kunnen wij geven, in het liefhebben van elkaar? De oplossingen die daaruit komen zullen voor iedereen anders zijn, maar als ze vanuit deze denkwijze komen, wel voor iedereen passend en goed!
Ik denk dat veel mensen niet goed voorbereid zijn op dit ouderschap. Ook wij niet. Meer dan wat losse one-liners 'moeder zijn is hard werken', 'ook verliefdheid gaat weer over', 'moeder is verliefd op de kinderen geworden, ipv op haar man', enz., hadden wij ook niet. Waar leer je om vader en moeder te zijn? Om over te dragen?
Ik vind het wel een uitdaging om dit vorm te geven in mijn eigen opvoeding.
@vragensteller: sterkte en blijf met elkaar communiceren over hoe jullie het ervaren. Praten is zo belangrijk en bid om Zijn wil en kracht
Niet iedere situatie is vergelijkbaar, maar ons zoontje (nu 4) heeft 2,5 jaar dag en nacht heel veel gehuild. We hebben alle ziekenhuizen (en heel veel zwarte sneeuw) wel gezien.
Maar altijd heb ik als man klaargestaan om alles in mijn vermogen te doen wat mogelijk was om er te zijn. Natuurlijk heeft dit weerslag op je werk, natuurlijk is dat enorm heftig (er kwamen ook nog 2 zware operaties van zowel mijn vrouw als mij tussendoor) en natuurlijk 'trek' je het dan overdag soms niet.
Door eerlijk te zijn heb ik ook veel begrip van collega's gehad, maar dan nog, natuurlijk ben je heel erg gebroken. Maar...dit heeft de vrouw net zo goed. Sterker nog, omdat ik een dag per week thuis ben en voor de kinderen zorg, weet ik heel erg goed dat je soms beter een dag kunt werken, dan een dag met een huilend kind thuis kan zitten.
Natuurlijk trekt een dergelijke situatie een wissel op je relatie, maar die is toch gebaseerd op er zijn voor elkaar in voor- én tegenspoed. Het eerst is niet zo moeilijk nl.
Ik merk ook af en toe wel als man dat vrouwen voor zichzelf best veel 'moeten'. Het huis schoon en dit en dat. Dus qua rust voor zichzelf nergens aan toe komen uit angst niet goed genoeg (voor wie eigenlijk?) te zijn. Hiermee blijf je in een cirkeltje ronddraaien.
Ik merk bij mijn vrouw dat de dag dat ze werkt en ik thuis ben, erg goed is. Even de zinnen verzetten, even geen moeder en huisvrouw zijn, maar gewoon zelf bezig zijn. En voor mij en de kinderen is het ook super. Ik zou deze dag voor geen goud willen missen. En 's avonds komt ze thuis, terwijl alles gedaan is en zelf ook eens kan aanschuiven.
Daarmee wil ik niet zeggen dat dat dé oplossing is, maar wat afstand nemen kan je weer energie geven om plezier te beleven aan dingen die dat nu wellicht niet geven.
En misschien de laatste alinea van mw Rots. Als je idd erg moe thuis komt als man en dan de hele verhalen over hoe erg het was die dag over je heen krijgt, kan dat wel eens niet het juiste moment zijn. Hoe terecht die verhalen dan ook zijn. Je bent zelf ook moe en wil graag ook wat rust. Een beetje timing is vaak wel fijn. Maar het samen klaar staan voor de kids wanneer dit nodig is, lijkt me een erg belangrijke basis.
Dit gaat niet vanzelf weer goed komen denk ik... Heel herkenbaar overigens. Ons kindje is nu 6 maanden en tot onze grote schrik merken wij soms ook dat we elkaar al een week eigenlijk niet echt gesproken hebben. Laat staan iets meer dan dat.
Wat ik voor mezelf steeds bekijk is op welke manier ik een goede moeder kan zijn. Dus niet (alleen) kwantitatief, maar ook kwalitatief. In mijn geval betekend dat dat ik ook een paar dagen in de week moet werken. Anders wordt ik echt gek.
En, misschien iets om mee te nemen, wij als vrouwen hebben vaak (onbewust) de gedachte dat wij het beste voor onze kinderen kunnen zorgen. Dus doen we dat ook maar. De hele dag. En alleen. Is dat eigenlijk niet een beetje hoogmoed? Op een gegeven moment wordt het waar, maar zou een man dat ook niet gewoon kunnen?...
Wordt weer jezelf zou ik zeggen. En vind elkaar terug!
Veel succes! Durf dingen te bespreken en te veranderen!
