Bekering met ellende, verlossing en dankbaarheid

Ds. M. Pronk | Geen reacties | 12-02-2005| 00:00

Is het altijd zo als iemand bekeerd wordt dat dit gepaard gaat met ellende, verlossing en dankbaarheid? Dat betekent dan ook dat iedereen vreugde zal moeten kennen die in Christus is. Of zie ik dit verkeerd?

Het doet mij buitengewoon goed te merken dat de dingen van ons christelijk geloof  bij de jongeren leven, een grote plaats innemen en zij er vragend en worstelend mee bezig zijn. Het valt beslist niet mee om binnen het geheel van diverse meningen, gedachtegangen en accentverschillen je weg te vinden. Een weg waarvan je mag weten dat deze ingebed is in de Schrift. Temidden van die vele vragen heeft ook de kwestie van de drie stukken -ellende en verlossing en dankbaarheid- een plaats. Dat is geen wonder. Want je treft de drie stukken in onze gereformeerde belijdenis op belangrijke plaatsen aan. En wie onder een ”reformatorische prediking” verkeert, wordt met deze stukken in menige preek geconfronteerd. De weg der bekering, zo hoor je wellicht, gaat langs deze drie stukken. Het is daarbij jammer te merken dat zeer velen op die weg haast niet verder komen dan het eerste stuk, misschien, heel misschien iets zien van de verlossing, om verder van het derde stuk maar te zwijgen. Hoe zit dat allemaal? Hoe verhouden zich deze drie stukken tot elkaar en op welke wijze vinden ze een plaats in mijn geloofsleven?

We komen deze drie stukken niet alleen tegen in de Heidelberger Catechismus, maar evenzeer in de formulieren voor de bediening van de doop en het avondmaal. Ze blijken dus wel degelijk voor ons geloofsleven van belang te zijn. Ze zijn daaraan onafscheidelijk verbonden. Laat ik het nog anders zeggen. Ze zijn inherent aan het geloofsleven. In onze Heidelberger Catechismus wordt de hoofdinhoud van ons christelijk geloof weergegeven onder de noemer van de troost. De leer van de kerk, dat is de leer van onze belijdenis en dat is de leer van de Schrift, geeft aan allen die door het geloof eruit leven troost. De enige troost. Buiten haar is geen troost. Die leer troost mij uitermate in het moeitevolle leven, maar bovenal in het sterven. Je bent het toch met mij eens dat hij of zij getroost leeft  en eens zalig zal sterven, die weet het eigendom te zijn van Jezus Christus. Hij heeft voor mij betaald en heeft mij verlost, Hij bewaart mij en verzekert mij van het eeuwig leven en maakt mij gewillig voor Hem te leven.

De catechismus leert ons dat er drie stukken nodig zijn te weten om in en uit deze troost te leven. Je moet dus iets weten, kennen. Bij dit kennen is heel je persoonlijkheid betrokken. Het is een kennen in de omgang, in de dagelijkse levenspraktijk, zeg maar een bevindelijk kennen. Het is een weet hebben van drie stukken. Niet van één of twee stukken, maar van alle drie. Niet één kan er gemist worden. Je zult het met mij eens zijn, denk ik, dat een zondig mensenkind door het geloof deel heeft aan Christus en alles wat er in Hem te vinden is. Je kunt dus zeggen dat het geloofsleven in deze drie stukken bestaat, of in deze drie stukken uiteenvalt. Het zijn aspecten van het leven in het geloof, van iemand die de Heere vreest. Wie door het geloof uit de Schrift leert leven, heeft weet van deze drie stukken. De Schrift leert je wie je zelf bent, zoals God je ziet. Een totale zondaar. Hoe groot mijn zonden en ellende zijn. Het is niet te zeggen hoe groot. Je raakt in dit stuk dan ook nooit uitgeleerd. De Schrift openbaart Gods verzoenende liefde in en door Christus. In de prediking komen Gods beloften naar je toe. Door het geloof mag je eruit leven. Hoe ik van al mijn zonden en ellende verlost wordt. De kennis van Christus geeft een onuitsprekelijke vreugde. Maar de Schrift spreekt ook van de levensvernieuwing door de Heilige Geest. Wanneer je door het geloof uit Christus leeft ga je de zonde haten en vlieden begeren voor de Heere te leven. Hoe ik Gode voor zulk een verlossing zal dankbaar zijn. Op vele plaatsen kom je dit alles in de Bijbel tegen. Laat ik je een paar voorbeelden noemen. In Psalm 130 lees je: Zo gij HEERE de ongerechtigheden gadeslaat, Heere wie kan bestaan? (ellende)  Maar bij U is vergeving (verlossing), opdat gij gevreesd wordt (dankbaarheid).

In Hosea 14: 3 lees je: Neemt deze woorden met u en bekeert u tot de HEERE; zegt tot Hem: Neem weg alle ongerechtigheid en geef het goede, zo zullen wij betalen de varren onzer lippen. In Rom.7: 24 en 25 lees je: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? (ellende) Ik dank God (dankbaarheid) door Jezus Christus onze Heere. (verlossing). Tenslotte lezen we nog Efeze 5:8: ”Want gij waart eertijds duisternis, maar nu zijt gij licht in de Heere, wandelt als kinderen des lichts.” Je kunt zelf wel in de teksten uit Hosea en Efeziërs de drie stukken invullen.

Het is volop een bijbelse zaak om deze drie stukken bijeen te houden. Het is zeker waar dat in je leven dan eens het ene stuk alle nadruk krijgt en dan weer eens het andere stuk. Maar in het geestelijk leven kan geen van deze drie stukken gemist worden. Het is nodig alle drie de stukken te leren. Daarom is de prediking van Gods Woord van eminent belang. We hebben onderwijs nodig in het eerste stuk. Hoe zouden we anders weten dat we zo diep ellendig zijn? Dit onderwijs is nodig opdat de behoefte gewekt wordt aan verlossing en we het ook leren dankbaar te zijn. Vertel mij eens wie de beste kerkgangers zijn, om het zo uit te drukken? Zij die vanuit hun ellendig zondaarsbestaan luisteren. Het is dan goed onderwijs te ontvangen aangaande de verlossing opdat we niet tot wanhoop komen en horen van de troost in Christus. We hebben nodig te horen hoe we verlost worden. Alleen door het geloof in Christus. Helaas zoeken velen de verlossing elders, of in eigen gerechtigheid of eigen gemoedsgestalten. De prediker dient zijn gemeente te leren welke de bijbelse weg ter verlossing is. Zo ook hebben we te leren hoe de dankbaarheid is. We horen uit de Schrift dat onze vruchten in Christus liggen en wordt de wet geleerd als regel der dankbaarheid.

De ware troost valt in deze drie stukken dus uiteen. Hoe groot mijn zonden en ellenden zijn. Velen tobben met de vraag of mijn ellendekennis wel diep genoeg is. Dat is een heilloze vraag. Wie uit de Schrift leert leven, verstaat het: het zijn mijn zonden en ellende. Ik heb gezondigd. Die kennis van zonden kent geen bepaalde maat. Er staat immers: Hoe groot. Het is niet te zeggen hoe groot, het is peilloos diep. De kennis van mijn ellende is een kennis die heel je leven doortrekt. Je raakt er nooit in uitgeleerd. Ik leer mijn zondig bestaan kennen uit de wet, bij het kruis, als ik de Vaderlijke liefde ervaar in mijn leven. Hoe word ik daarvan verlost? Alleen door het geloof in Christus. Je gaat meer en meer Hem nodig krijgen en in Hem alles vinden. Het is vanzelf dat je de Heere voor die genade dankbaar wilt leven, maar dan wel als een vrucht uit Christus. Zeg je op dit alles amen? Wat een diepe smart dat ik zo tegen de Heere gezondigd heb en nog zondig. Maar ook welk een onuitsprekelijke vreugde dat ik mag leven uit Christus. Leef jij ook uit die vreugde?

Ds. M. Pronk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Pronk

• Geboortedatum:
  10-03-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  KralingseVeer
• Status:
  Inactief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven