Uitvaart van moeder
drs. I. A. Kole | 8 reacties | 21-02-2015| 13:05
Vraag
Bij de uitvaart van mijn moeder mag geen persoonlijk woord gesproken worden door een zoon. De predikant van de Ger. Gem. verbiedt dit. Ook voor of na de dienst is dat door hem verboden. Tevens kan het zo zijn dat de kist tijdens de dienst niet in de aula mag staan. De uitvaart is in de aula en niet in de kerk. Kan iemand mij dit aan de hand van Bijbelteksten verklaren? Ik ben opgegroeid in de Ger. Gem. en weet dus veel van de gebruiken, maar deze is voor mij nieuw. Daar komt bij dat enige jaren geleden bij de uitvaart van vader, ook geleid door een dominee van de Ger. Gem., het ‘persoonlijk woord’ wel is gesproken.
Antwoord
Vroeger werd de rouwdienst gehouden in de woning van de overledene. Nu wordt de rouwdienst gehouden in de kerkzaal/de gemeenschapsruimte van de kerk. Het is geen officiële kerkdienst. De predikant/de consulent/de ouderling houdt een korte meditatie, doet de gebeden en laat één of meer psalmverzen zingen. Vaak wordt er iets over het leven van de overledene weergegeven als inleiding op de meditatie. Dat kan op verzoek van de familie ook gedaan worden, vóór dat de dienst begint, door iemand uit het gezin/de familie (met het dankwoord, als dat niet gebeurt op de begraafplaats). In goed vooroverleg na het overlijden, als er gesproken wordt over de begrafenis, moet wel duidelijk zijn om welke bijdrage uit de familie het gaat en dat het past in de sfeer waarin we bijeen zijn. Laat het niet aanstootgevend zijn.
Er is droefheid over het verlies en de dood is een gevolg van onze zonden. Verder moet voorkomen worden dat de overledene achtergelaten wordt in de begrafenisauto op straat/plein. De overledene hoort bij de rouwplechtigheid aanwezig te zijn. We zijn aan hem of haar verbonden en moeten nu afscheid nemen. Het sterven bepaalt ons dat we allemaal moeten sterven!
De meditatie en het persoonlijke woord zijn middelen die de Heere kan gebruiken, ook in levens van mensen die de kerk nooit of niet meer van binnen zien! Een woord ten leven! Dat is een eeuwig wonder!
Drs. I. A. Kole
Dit artikel is beantwoord door
drs. I. A. Kole
- Geboortedatum:05-07-1940
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Berkenwoude
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat het nog lastiger maakt is dat het gesprek (of zelf discussie) ontstaat nadat een geliefde gestorven is. En dat nou niet bepaald een moment dat je hoofd daar naar staat!
Het onderstreept mijns inziens het belang om daar met elkaar over te spreken, in leven. En nog beter is het om een 'zo wil ik het' brochure in te vullen. Of je ouders/geliefde er toe aansporen en helpen dit te doen. Daarmee voorkom je ook discussie onder elkaar, in het geval nabestaande qua traditie en vormen niet op één lijn zitten.
Een begrafenis is een privé gebeurtenis, waarin een predikant eigenlijk te gast is. Een predikant mag wel zijn eigen grenzen stellen, maar deze niet aan andere opleggen. Zeker niet als een de begrafenis vanuit een aula plaats vindt. Als een familie door middel van een 'zo wil ik het' verklaring van de overledene het gesprek aan gaat, moet er altijd een respectvolle oplossing kunnen worden gevonden.
Wat een droefenis is het dat er vanuit diverse dominee's zo geredeneerd word. Dit is niet volgens de bijbel en hoe God het wil.
Het zijn vaak dezelfde dominee's die het zeggen dat alles Gods wil is. Als het God wil is waarom mag er dan juist op zulke momenten niet gezongen worden als bemoediging en lofprijzing aan Gods wilsbesluiten???(!)
Misschien moeten we eens naar het verbondsvolk Israël kijken hoe het toen gebeurde? Misschien moeten we als koude en kille Nederlanders iets meer leren van de andere culturen????
Zegen in je worsteling. Laat je niet te snel van je stuk brengen door bijbelloze dominees
Wat ik wel weet is dat een predikant in dit soort situaties niet altijd zijn eigen lijn trekt, maar ook niet zelden spreekbuis is van wat een kerkenraad oplegt/voorschrijft.
Het feit dat de kist niet in de kerk mocht staan was voor mijn vader reden om (toen hij nog leefde, wat was dat confronterend!) aan te geven dat hij vanuit het rouwcentrum begraven wilde worden. 'ik wil niet dat ik in een zaaltje achteraf sta'.
Toen mijn schoonmoeder een paar jaar geleden overleed mocht mijn vrouw het dankwoord ook niet in de kerk uitspreken. Dat was in Rijssen-Zuid, terwijl ons kort daarna bleek dat het in Rijssen-Noord wel mocht. Zo willekeurig is dat kennelijk..
Anderzijds: een kennis van mij die van weinig woorden is vatte het zo samen: 'een toespraak bij een begrafenis is altijd mooi weer'.
Een keer zo'n begrafenis mee gemaakt met een ongelovig vriend. Het enig wat deze vriend onthouden heeft dat het steeds over "boze harten" ging. :-(
Hoe was dat ook alweer met dat zoutend zout en dat lichtend licht...?
Je hele leven hameren ze erop dat je onder hun woord moet zitten het liefst 3 keer op een zondag.
En als je niet meer leeft douwen ze je in een achterkamertje en in de rouwdienst zullen ze je nog wel even vertellen hoe zondig en slecht je was en bijna haast zeker is dat je voor eeuwig verloren bent want je was een onbekeerd iemand.
Sorry wel hard ik vind het ook triest voor jullie kan je wel een tip geven.
Laat de dominee thuis en neem op een waardige manier zoals jullie dat willen afscheid.
Je kan daar je levenlang last en spijt van krijgen als jullie die dominee en de kerkenraad de zin geeft.
Vraag de HEERE maar is of jullie daar wel op de goede plek zijn.
Er zijn ook valse leraars vraag de HEERE of je onder het Woord van de waarheid mag komen.
Laat je redden van dit juk het kan maak je vrij de HEERE is zoveel anders.
Sterkte
Oei, je analyse is mes-scherp. Maar helaas te vaak herkenbaar.
Wat je in je bijdrage wel laat doorklinken, is dat het niet alleen een probleem van dominees en kerkenraden is. Maar dat families dit ook in stand houden. 'Als het maar netjes en stijlvol verloopt', is dan een vaak gehoord argument.
Gelukkig zijn er ook andere begrafenissen. Die én stijlvol, maar ook persoonlijk zijn. En waarin genoemd mag worden wie de Heere God voor de overledenen geweest is, en wie diezelfde God voor de nabestaande wil blijven.
