Zelfmoordgedachten

Ds. A. de Lange | 3 reacties | 15-01-2015| 19:09

Ik weet dat er al een aantal vragen is gesteld over het thema zelfmoord op deze site. Toch heb ik niet echt een antwoord kunnen vinden op de dingen die veel in mijn hoofd zitten. Ik loop namelijk zelf met het plan er een eind aan te maken (en bij tijden is dat best erg aanwezig). Door genade heb ik God mogen leren kennen, maar onder andere (!) mijn depressiviteit is soms nog zeer heftig. De gedachten die ik heb wanneer ik denk dat ik het moet doen zijn namelijk: Als iemand bijvoorbeeld kanker heeft, overlijdt hij. Als iemand zo ziek in zijn hoofd is dat hij een eind aan zijn leven maakt, overlijdt hij ook als het ware door zijn ziekte. “Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof, (...) niet uit de werken, opdat niemand roeme” (Efeze 2). Dus het is echt alleen het geloof dat mij zalig maakt. En ja, ik weet dat er achter staat dat we gemaakt zijn tot goede werken. Maar kan je dat van een ziek iemand verwachten die werkelijk, op God vertrouwend, alles heeft geprobeerd? Bovendien staat er “een iegelijk die in Hem gelooft zal niet verloren gaan” (Joh 3:16) En deze: “Daarom zeg Ik u: Alle zonde en lastering zal den mensen vergeven worden; maar de lastering tegen den Geest zal den mensen niet vergeven worden.” Van wat ik begrepen heb, is zonde tegen de Heilige Geest geen zelfmoord. Dus valt het onder “alle zonde (...) zal den mensen vergeven worden.”

Ik wil je ten antwoord vier dingen meegeven:

1. Stel dat je zelfmoord gepleegd had. Dan zou je nu gestorven zijn. En we zouden terugzien op je leven. Met alle verdriet, dat  je leven zo zwaar was, en dat je er in je depressiviteit een einde aan gemaakt hebt. Wat zouden we over je moeten denken en zeggen? Jij hebt dingen neergeschreven, die ik dan zou bedenken, en je hebt een gedachtegang verwoord, die ik dan zou volgen. Over genade en vergeving en de God die weet wat van Zijn maaksel zij te wachten, hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten en dat wij stof van jongs af zijn geweest.

2. Ondertussen zijn we nu niet in die situatie. Want jij en ik leven. En nu (of op een wat later moment, waarop je depressiviteit erg heftig zal zijn) zeg ik niet tegen je: geef het maar op, maak er maar een eind aan, je hebt lang genoeg gevochten, God zal het wel begrijpen, je zult vergeving ontvangen, want je bent toch Zijn kind. Nee, ik zeg tegen je, zoals God Zelf het tegen je zegt: Doe jezelf geen kwaad! Bega geen extra zonde, door jezelf het leven te benemen. Hoop op God en verwacht van Hem de uitkomst. Je depressiviteit en de andere zaken die je tot een kruis hebt maken het leven erg zwaar. En je weet bij ondervinding dat “de uitgestelde hoop het hart krenkt.” Maar de Heere Jezus Christus is onze Hoop. En die geeft niet alleen uitzicht op een leven na dit leven, maar geeft ook kracht en uithoudingsvermogen voor dit leven. Zelfs al bevinden we ons in de landstreek van de Jordaan, en we zuchten, omdat kolk en afgrond loeit en het gedruis der waatren groeit, en we het idee hebben dat al Gods baren en golven over ons zijn heengegaan. Ik mag je ook vandaag zeggen: Er valt te leven! Daar mag je vandaag en de komende week weer moed uit putten. En voor de week daarop zal God weer hulp bieden.

3. Je vergelijkt depressiviteit die (via zelfmoord) tot de dood leidt met een andere ziekte als kanker die tot de dood leidt. Ik snap wat je bedoelt. Toch neem ik je gedachtegang niet over.  Om de simpele reden dat in depressiviteit de hand aan jezelf slaan toch wel iets anders is dan sterven aan kanker. In het eerste geval is het sterven toch een daad van jezelf. In het tweede geval is het een daad van God. Jij hebt een keuze; iemand die kanker heeft niet.
 
4. In je schrijven proef ik dat je bezig bent met oordelen en beoordelen. In dit geval probeer je jezelf te beoordelen.  We leren van de Heere Jezus dat wij voorzichtig moeten zijn met negatieve beoordelingen over anderen: Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt (Mat. 7:1). We leren van de apostel Paulus, dat wij ook niet hoeven te rusten in positieve beoordelingen van anderen of onszelf die ons aangaan (1 Kor. 6:3). In beide gevallen  is het uitgangspunt: de Heere is het die ons oordeelt. We leren uit de Bijbel enerzijds dat Zijn oordeel over alle zonde strenger is dan we ons kunnen voorstellen. Anderzijds dat Zijn oordeel over alle zondaren, die in Christus gevonden worden, genadiger  is dan we ons kunnen voorstellen. In je eigen concrete situatie zou ik je aanraden: ga niet aan het oordelen voor de tijd. Je loopt er het risico mee om de zonde die God streng veroordeelt goed te praten. En dan creëer je zelf ruimte voor de zonde.  Huiver voor de zonde. En zoek het leven bij de God die het je wil geven.

Je wilt het misschien graag horen dat ik het zeg: Ik heb hoop voor je. Dat zeg ik inderdaad tegen je. Maar niet op de manier van: als je zelfmoord gepleegd zult hebben, dan... Maar op deze manier: Christus gaf zijn leven voor je. Om jou het leven te geven. Niet alleen in de eeuwigheid, maar ook nu. Je mag ervan leven en Hem ook nu te hulp roepen! Dat is de hoop die ik voor je heb. En die je zelf ook mag hebben!

Gode bevolen,
Ds. A. de Lange, Dordrecht

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven