God verwacht niets van ons

G.A. Terlouw | 1 reactie | 19-12-2014| 08:26

Ik had laatst een heel goed gesprek met een jongen op een jongerenavond. We raakten aan de praat over van alles en nog wat in ons geloofsleven. Ik vertelde bijvoorbeeld hoe ik de Heere heb leren kennen, hoe het in mijn gemeente is en wat ik in mijn leven doe uit dankbaarheid voor de Heere. Dat ik bijvoorbeeld mijn vrije tijd invul met Bijbelstudie, zingen, jongerenavonden etc. Uiteraard leef ik niet perfect, ook ik ben iemand die het moet hebben van de genade van de Heere Jezus. Op een gegeven moment vertelde hij dat hij  'vroeger' ook zo was. Hij had zich bekeerd van zijn oude leven, ging iedereen over Jezus vertellen, wilde alles te weten komen over God en de Bijbel. Hij probeerde als het ware zijn leven een beetje ‘op te poetsen’. Kortom, hij wou netter gaan leven en heel veel doen voor God. Maar toen zei hij iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Hij zei dat God eigenlijk helemaal niks van ons verwacht. Aan de hand van dit voorbeeld zei hij dat: “Als je wederomgeboren wordt ben je net als een kind. Een kind dat net geboren is, dus een baby die niet weet waar hij naar toe moet. En dat kind heeft een vader. En wat verwacht een vader van zijn pasgeboren baby? Niks, die vader verwacht helemaal niks! Jezus stierf voor de zonden die je gedaan hebt en nog gaat doen. Alles is al gedaan.” Ik kon dit niet helemaal volgen en zei maar “ja” en zo eindigde het gesprek. Ik denk zelf dat God in bepaald opzicht niks van ons verwacht, namelijk een leven zonder zonden. Dat is onmogelijk. Maar in de Bijbel staat toch dat je God dagelijks moet zoeken? Dat je de zonden moet haten en vlieden? Het doopformulier schrijft ook toch dat de doop een nieuwe gehoorzaamheid eist? Hoe denkt u hierover? Ik hoop dat u mijn vraag een beetje snapt en er een duidelijk antwoord op kan geven.

Beste vragensteller,

Het komt op mij over dat jullie wat langs elkaar heen hebben gepraat en elkaar niet goed hebben begrepen. De Heere verwacht inderdaad niets van ons, om de schuld te betalen. Daar gaf Hij Zijn eigen Zoon voor, om zondaren zalig te maken. Dat is heel wat, als je leert dat je zondaar voor God bent en jezelf niet redden kunt: de mond gestopt en voor God verdoemelijk (Rom. 3:20). En het is nog veel meer om dan te ontdekken dat er een andere gerechtigheid is, de gerechtigheid van de Heere Jezus. Door Hem kunnen we zalig worden, door het geloof in Zijn bloed (vervolg van Rom. 3). Hier verwacht de Heere niets van ons. Dat bedoelde je gesprekspartner, naar ik aanneem. Als we dat mogen leren kennen, dan kan het niet anders, of er komt een verlangen in ons hart om de Heere van harte te dienen. Dat bedoelde je zelf, denk ik.

Het is beiden waar. Blijft de vraag, waarom iemand zo reageert. Mogelijk had hij geprobeerd wat voor God te doen, om daardoor iets in orde te maken bij God. Dat loopt vast. Je leest dat ook in de Christenreis van Bunyan. Op zeker moment gaat Hopende zijn bekeringsweg vertellen. Hij ging zijn leven verbeteren. In eerste instantie dacht hij dat het goed met hem ging. Maar uiteindelijk gaf het hem geen rust: hij werd zich bewust dat door zijn zogenaamde nieuwe leven, zijn zonden niet waren afgewassen. Hij kreeg de Persoon en het werk van de Heere Jezus nodig. Dat verbeteren van ons leven, serieus worden, bidden, Bijbelstudie, enz., en daarmee dichter bij God denken te komen, dat zit in ons bloed. Dan gaan we denken dat we op de goede weg zijn, maar dat is niet zo. Misschien ken je uit de preken de uitdrukking:  “dan willen we uit een verbroken werkverbond zalig worden.” Dat betekent dat we diep van binnen door ons eigen doen en laten zalig denken te worden. Dat is echter ten enenmale onmogelijk. Er is maar één middel: de Middelaar, Die alles volbracht heeft.

Als we de Heere Jezus hebben leren kennen, dan leidt dat ook tot een leven van dankbaarheid. En dan liggen er opnieuw valkuilen: de gedachte dat we steeds beter zullen worden. De oude mens wordt niet beter (die slepen we ons leven lang mee, zegt Kohlbrugge), maar die oude mens moet afsterven (HC, Zondag 33). En de nieuwe mens gaat opstaan. Dat is een leven van strijd. Er komt dan absoluut een begeerte om de Heere van harte te dienen en de zonden te haten, mijden en vlieden. Er komt een zoeken van de gemeenschap met God. Dat doen we dan vooral vanuit het verlangen om in gemeenschap met Hem te leven: het leven uit Hem, door Hem en tot Hem. De dichter van Psalm 73 eindigt daar zijn Psalm mee. “Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.” Eerst het leven nabij God en van daaruit Zijn werken vertellen.

Van harte gun ik je dat leven uit Christus. En ik mag er nog wel een advies aan toevoegen: lees de Christenreis van Bunyan.

G. A. Terlouw

Dit artikel is beantwoord door

G.A. Terlouw

• Geboortedatum:
  26-11-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Middelburg
• Status:
  Inactief

9 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven