Dienst meegemaakt van 'de Basis'

Ds. P.D.J. Buijs | 4 reacties | 30-10-2014| 13:31

Ik ben opgegroeid in de CGK (Bewaar het Pand) en ik ga steeds vaker bij andere kerken ‘kijken’. Ik vind het lastig om open te staan voor lichtere (sorry voor het woord) kerken omdat ik vaak gehoord heb dat een kerkdienst eerbiedig en sober moet zijn. Door steeds vaker naar andere kerken te gaan, raak ik wel steeds meer gewend aan kindernevendienst, bands, bloemen, andere Bijbelvertaling, etc. Afgelopen zondag ben ik naar De Basis geweest en ik schrok daar best wel. Een lied van Michael Jackson werd gezongen, grapjes werden gemaakt, er werd voorgespiegeld hoe de hemel er mogelijk uit ziet.  Ik ging met gemengde gevoelens naar huis. Ik vond dienst heel mooi, het sprak mij aan, het was duidelijk, ik heb genoten van de muziek en de oprechtheid en ik kon merken dat de mensen zich actief inzetten voor de kerk. Maar ik vraag mij af of wij God met zo'n dienst eren. Eren wij onszelf misschien door de dienst eigentijds, makkelijk en vrolijk te maken? Doen wij de radicale uitspraken van Jezus teniet door het grappig te brengen? Of wil God juist dat een dienst zo open en eigentijds is dat ook  de mensen die voor het eerst naar een dienst komen het begrijpen? In de reformatorische kring weet ik dat sommige mensen dit oneerbiedig/spotten vinden. Ik vraag mij af wat de Bijbel hierover zegt? Wanneer ik praat met vrienden die naar de GKV gaan, merk ik dat zij opener zijn en met meer zekerheid over het geloof praten dan mensen uit bijv. de Ger. Gem. Hierdoor voel ik mij misschien ook meer aangetrokken tot lichtere kerken. Toch blijf ik het lastig vinden, waar kunnen wij God nu mee eren?

Beste lezer(es),
 
Voordat ik je vraag ging beantwoorden heb ik eerst eens gelinkt naar de site die je aangaf en beluisterd wat jij beluisterd hebt. Hoe de rest van de dienst verliep, weet ik niet; dat was niet na te luisteren.

Wat de toespraak betreft: daar zat zonder meer veel bijbels onderwijs in, toegespitst op de tijd waarin wij leven. Dat is positief. Ook het waarschuwende element ontbrak niet. De Naam van de Heere Jezus als enige Redder werd duidelijk verkondigd. Toch begrijp ik je aarzeling heel goed. Juist bij zo'n ernstig onderwerp als de eindtijd slaat de spreker naar mijn oprechte overtuiging de plank mis als hij grapjes gaat maken en zelfs een keer een opmerking maakt die op het schuine af is. En ook de manier waarop hij over de hemel spreekt, gaat mij echt te ver. Waar ben je dan op uit? Op effect? Dat de mensen je leuk zullen vinden? Ik kan die twee elementen (de ernst, die er zeker ook was, en de dubieuze grapjes) niet bij elkaar krijgen. Het is iets wat je vaker bij sommige evangelische christenen (niet bij alle!) tegenkomt: het moet vooral een beetje losjes zijn. Dat doet naar mijn overtuiging te kort aan de eerbied voor de Heere en de heiligheid van Zijn dienst. Op vele bladzijden in Oud en Nieuw Testament is te vinden dat de Heere zo groot en heilig is, dat Hij alleen maar met eerbied gediend kan worden. Om maar iets te noemen: Ex. 19:9vv, Psalm 99:5, Jes. 57:15, 1 Tim. 3:16, Hebreeën 12:28v. Een gemeente is maar niet een gezellige club, maar het huis van God, Zijn tempel (1 Tim. 3:16, Ef. 2:19-22, 1 Korinthe 3:9, 16,17).

Daar komt uit voort dat in onze reformatorische kerken het Woord centraal staat en dat wij de Heere graag toezingen wat wij eerst in Zijn Woord ontvangen hebben: de Psalmen. Ik weet: andere vormen kunnen zo aardig klinken. Maar hebben ze dezelfde bijbelse diepgang? Daarom zou ik nog maar eens goed nadenken over de vraag wat de Heere je in de gemeente waarin je bent opgegroeid, heeft gegeven. Je bent daar onder de leiding van de Heere in terecht gekomen; Hij gaf jou daarin een plaats. Die gemeente is uiteraard niet volmaakt. Dat ben jij ook niet en ik ook niet. En het kan best zijn dat er in jouw gemeente mensen zijn bij wie er wel veel vorm is, maar geen inhoud. Dat is verdrietig. Maar dat is nooit een reden om het elders te zoeken.

Toen ik zelf als jongen lid was van een bepaalde gemeente, vond ik het er maar ‘een dooie boel.’ Totdat de Heilige Geest mij levend maakte. Toen leerde ik zien wie ik zelf was tegenover God: een zondaar die niet eens een plaats in Zijn gemeente verdiende. Toen werd het voor mij een wonder van genade dat ik in die ‘dooie gemeente’ een plekje mocht hebben. En ik ging die gemeente lief krijgen en mij geven aan haar opbouw.

Dat wens ik ook jou toe. Ik begrijp best dat het gras elders soms groener lijkt. Maar je komt er nu feitelijk zelf ook al achter dat daar ook wel wat op af te dingen valt. Nogmaals: het goede mag je waarderen - en dat was er ook zeker. Maar of al die veranderingen die je noemde ten opzichte van je eigen gemeente nu allemaal verbeteringen zijn? (k denk bijvoorbeeld aan de Bijbelvertaling die gebruikt werd, die bepaald geen zuivere genoemd kan worden).
 
Ik snap ook zeker dat je er tegenaan loopt dat er binnen de reformatorische kerken zo weinig open en vanuit het hart gesproken wordt. Juist als jongere hunker je daarnaar. Maar laat dat tot twee dingen dringen: het gebed dat de Heere zo werkt dat er ook van hart tot hart gesproken wordt, èn tot de houding waarin je zelf open bent naar anderen toe. “Schenk een herleving, en begin bij mij”, zo zingt een lied. Als we zo goed van God spreken, eren we Hem en zullen we ook vormen vinden waarin we gemeenschappelijk op een eerbiedige manier Hem de lof brengen.

Dat vond ik trouwens een heel mooie vraag die je aan het eind stelde: “waar kunnen wij God nu mee eren?” Nu, zelf eerbiedig buigen bij het kruis van de Heere Jezus, en samen met allen die Hem liefhebben Hem groot maken!
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven