Aanvechtingen en depressieve gevoelens

Ds. H. van Ginkel | Geen reacties | 12-07-2003| 00:00

Ik ben een jonge vrouw van 23. Gelukkig getrouwd en 3 kinderen in de leeftijd van 0 tot 3 jaar. Regelmatig ervaar ik aanvechtingen. Een tijd geleden had ik regelmatig angst voor de dood. Kort geleden last van zonden uit het verleden. Ik ben hier goed uitgekomen. Nu weer heb ik last van anderen aanvechtingen en depressieve gevoelens.

Nu is het niet zozeer angst voor de dood zelf, omdat ik mij geborgen mag weten in Gods genade. Ik word steeds aangevallen door de gedachte dat mijn man zou kunnen hertrouwen als ik zou komen te overlijden. Die gedachte maakt me soms radeloos en ook de gedachte dat er een andere vrouw voor onze kinderen zou gaan zorgen, kan ik niet verdragen. Ik lijd hier erg onder in mijn dagelijks leven. Ik weet niet hoe ik met deze zorgen om moet gaan. Soms kan ik geen leuke moeder zijn voor mijn kinderen omdat ik depressief ben en erg bezig ben met deze dingen.

Beste vraagstelster,

In een paar regels vertel je over de dingen waar je het moeilijk mee hebt. Soms ben je radeloos. Je lijdt eronder en weet niet hoe je met je zorgen om moet gaan. Het is goed dat je dat uitspreekt en je wilt laten helpen door anderen. Je hebt het nodig dat anderen jou je last helpen dragen (Galaten 6:2). De eerste raad die ik je wil geven, is dat je in je eigen omgeving zoekt naar mensen die je kunnen helpen. Je schrijft dat je gelukkig getrouwd bent. Dat betekent dat je de dingen die je bezig houden met je man kunt bespreken. Misschien vind je dat best moeilijk, maar het is toch nodig om zulke dingen van elkaar te weten. Samen met je man kun je dan ook verder uitzien naar de juiste hulp. Daarvoor kun je denken aan je huisarts of aan je predikant of ouderling. Zij kunnen zelf misschien al veel voor je betekenen. En als het nodig is, kunnen ze je de weg wijzen naar meer gespecialiseerde hulpverlening zoals van Eleos.

In gesprekken met gemeenteleden merk ik soms dat mensen van dat laatste een beetje schrikken. Ze hebben het gevoel dat ze daarmee het etiket van 'psychisch ziek' opgeplakt krijgen en dat ze dat nooit meer kwijt zullen raken. Die angst is echter niet terecht. Bij een instelling als Eleos ontmoet je mensen die hun deskundigheid gebruiken om jou te helpen meer inzicht te krijgen in de achtergronden van jouw depressieve gevoelens en angstige gedachten. Daar kun je heel veel aan hebben. Je mag dit ook zien als een geschenk van de Heere God. Wanneer je bij een deskundige hulpverlener aanklopt, betekent dat niet dat je dan op mensen gaat vertrouwen (Psalm 146:3) en niet meer op de Heere (Psalm 146:5). Dat is een foute tegenstelling. Je mag je hulp van de Heere verwachten in de wetenschap dat Hij vaak mensen gebruikt om andere mensen te helpen.

Ik vind het moeilijk om zomaar op basis van een aantal regels tekst in te gaan op jouw nood. De aangewezen weg voor een hulpverlener en voor een predikant of ouderling is de weg van het gesprek waarin al jou depressieve gevoelens en angsten een plaats kunnen krijgen, waarin je leert daar goed mee om te gaan en waarin alle dingen ook in het gebed bij de Heere mogen worden gebracht.

Het is dus niet mogelijk om in een rubriek als deze op jouw vraag even 'het antwoord' te geven. Ik ga daarom alleen maar in op een paar zaken die mij opvallen. Over die dingen zou je dan eens met anderen verder kunnen praten.

In de eerste plaats ben ik blij met de positieve dingen die je noemt. Je bent gelukkig getrouwd. Je hebt samen uit Gods hand de kinderzegen mogen ontvangen. Je hebt de ervaring uit het verleden dat je goed uit een moeilijke periode bent gekomen. En het grootste is, dat je je geborgen weet in Gods genade. Wanneer je op dit moment depressief bent, lukt het je misschien niet om deze lichtpuntjes te zien. Het kan zijn dat je je daar zelfs schuldig over voelt en jezelf een ondankbaar mens vindt. Maar dat komt dan waarschijnlijk omdat die depressieve gevoelens het zo donker voor je maken. Dat is niet in de eerste plaats zonde, maar ziekte. Op het gevaar af dat jij dat niet kunt meemaken, noem ik de positieve dingen eerst, omdat ze mij goede hoop geven dat je net als eerder ook nu goed uit deze zorgen kunt komen.

Wat mij verder opvalt, is dat je moeder bent van drie kinderen in de leeftijd van 0 tot 3 jaar. Dat betekent dat er in korte tijd veel in je leven is veranderd en dat je het nu wel heel druk moet hebben met je gezin. Je schrijft dat je graag een leuke moeder wilt zijn voor je kinderen. Maar durf je ook te zeggen dat de zorg voor drie zulke kleine kinderen soms heel zwaar is? En dat het soms ook helemaal niet leuk is, als je bezig bent met de vieze luier van de jongste terwijl de oudste juist op dat moment een vaas bloemen omgooit? Je wilt het graag goed doen en een leuke moeder zijn. Maar je hoeft je er echt niet voor te schamen als je het er gewoon ook heel zwaar mee hebt.

De aanvechtingen en depressieve gevoelens van dit moment hangen samen met het feit dat je nu moeder bent. Je schrijft dat je een tijd geleden al regelmatig angst had voor de dood. Daar ben je toen goed uitgekomen. Maar nu komen die gedachten vooral terug in verband met de verantwoordelijkheid die je nu als vrouw en moeder in je gezin hebt. De gedachte dat je zou kunnen overlijden en dat je man dan zou kunnen hertrouwen en dat er dan dus een andere vrouw voor jullie kinderen zou gaan zorgen, maakt je radeloos.

Hieruit blijkt dat de angst om te sterven je nog steeds bezighoudt. Je bent daar eerder op een goede manier uitgekomen. Maar nu komt het in een andere vorm terug. In gesprek met een hulpverlener kun je er misschien achter komen waarom dat jou zo bezig houdt. Je mag eraan werken om die angsten te overwinnen. Want het is niet gezond om zo met de dood bezig te zijn. We worden in de Bijbel wel opgeroepen om bereid te zijn. Maar je schrijft dat je van Gods genade mag leven. Dan ben je dus bereid. Dan hoeft de dood je niet bang te maken. Dan hoef je er ook niet elke dag aan te denken. Het is belangrijk om daarom bij een hulpverlener neer te leggen dat je graag van deze angst genezen wilt worden.

Verder is het belangrijk om hier ook samen over te praten. Het gaat over iets waar je allebei niet aan moet denken, namelijk dat de een zonder de ander zou moeten achterblijven. Misschien moet je daar ook pas over praten als je zelf wat beter hebt leren omgaan met de angst die je vervult. Maar als je daar samen afspraken over hebt gemaakt, bijvoorbeeld over iemand in wie je allebei vertrouwen hebt en die je geschikt vindt om voogd te zijn over je kinderen, dan kan dat ook een stukje zorg bij je wegnemen. Maar ook dat zijn allemaal dingen waarbij je goede begeleiding nodig hebt.

Het belangrijkste is echter dat de gedachte aan de dood je niet langer zo beheerst. Ik hoop dat je, met deskundige hulp, zover komt dat je die zorg bij de Heere kwijtraakt. Hij waakt over jouw leven. Zonder Hem valt er nog geen musje op de aarde. En jij gaat vele musjes te boven (Mattheus 10:29-31). En niet alleen jouw leven is in Zijn hand. Ook je man en je kinderen zijn in Zijn hand. Ik neem aan dat je met je kinderen bij de doopvont hebt gestaan. Daar heeft God de Vader aan het voorhoofd van je kinderen verzegeld dat Hij hen met het goede zal verzorgen en dat Hij het kwade van hen zal weren of het zal laten meewerken ten goede. Als jij je voor de eeuwigheid geborgen weet in Gods genade, mag je dat ook weten voor het leven hier en nu.

Een bijbelgedeelte dat je vast wel zal aanspreken is Jesaja 49:14-16. Daar vergelijkt de HEERE Zichzelf met een moeder. Zoals een moeder haar zuigeling niet kan vergeten, zo vergeet de HEERE de Zijnen ook niet. Hij is meer dan een moeder!"

Ds. H. van Ginkel

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van Ginkel

• Geboortedatum:
  30-08-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Goes (B.W.)
• Status:
  Inactief

5 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven