Man wil scheiden

C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 15-08-2014| 09:53

Mijn man wil van mij scheiden. Al langer wist ik dat hij ongelukkig was, maar daar mocht nooit over gesproken worden. Nu is er een internetvriendin en is het voor hem kraakhelder dat ik de oorzaak van z’n ongeluk ben. Ik maak hem kapot, luister nooit etc. Relatietherapie heeft niet geholpen en is gestopt, (want?) afscheid nemen van de vriendin is voor hem geen optie. Ik ben er erg ontdaan van dat alles voorbij is. Ik had hemel en aarde wel willen bewegen om tot elkaar te komen. Maar in plaats daarvan zegt hij dat ik m’n best niet doe. Dat hij dat nergens aan merkt, in niks voelt dat ik van hem houd. Ook God en kerk hebben afgedaan. We hebben drie erg jonge kinderen. Ik vind het zo erg dat we hen dit aandoen. Het staat zo ver af van alles waar ik in geloof en wat ik waardevol vind. Die last ligt me zwaar op de schouders. Hij wil de zorgtaken gelijk delen. Misschien had ik eerder moeten ingrijpen, hulp moeten regelen. Hij was daar altijd tegen. Ik ben altijd bang geweest dat hij boos werd, bang voor escalatie en ik wilde het hem ook niet moeilijk maken. Hem ergens ook beschermen, denk ik. Ik voel me machteloos, maar iets kunnen doen is nu te laat. Nu worstel ik met de vraag hoe ik dit moet verantwoorden aan de kinderen. Nu, later, voor mezelf. Hoe moet ik God zien in dit alles? Als je leest hoe erg een scheiding voor kinderen is... Mijn toekomstplaatje is in duigen, maar ook het voorbeeld wat ik ze had willen meegeven. Je verdient de kost, zorgt voor eten en drinken, een huis en dan kun je niet geven wat misschien wel het belangrijkste is: een warm harmonieus gezin. M’n man zegt dat hij er door mij aan onderdoor gaat, dat is ook niet goed voor de kinderen... Ik vind het ondraaglijk. Het voelt ondraaglijk. Hoe moet dat nu?

Beste mevrouw,

Wat een wanhoopskreet... Ik kan me indenken dat het hele gebeuren “ondraaglijk voelt.” Helaas is de realiteit daar en u zult er mee verder moeten. Het intense, machteloze gevoel ten spijt. U schrijft zelf immers, dat het nu te laat is om iets te kunnen doen... wat verwacht u dat ik zeggen zal?

Natuurlijk is uw toekomstplaatje in duigen, maar het helpt niet veel om bij de pakken neer te gaan zitten. Dat klínkt heel hard, ik weet het. Zo bedoel ik het niet, maar u kunt zelf het beste beoordelen of er nog een soort van therapie mogelijk zou kúnnen zijn en of dat verandering in uw situatie teweeg zou kúnnen brengen.

Áls er nog ‘openingen’ zijn, lees dan eens de boeken van Gary Chapman: “Liefde helpt” en “Als sorry niet meer helpt.” Mogelijk kán dat uw beiden inzicht geven in de problematiek die er tussen uw beiden is gegroeid. 

Scheiden is inderdaad zeer ingrijpend, terwijl u toch door uw beider kinderen altijd met elkaar verbonden blijft. Helaas is er soms geen andere mogelijkheid en dan helpt het niet (meer) om te zeggen dat waar beiden een relatie in stand kunnen houden, ook béíden aandeel hebben in een eventuele scheiding. Waar echter geen wíl (meer) is, wordt de weg eveneens afgesloten. Hoe triest ook.

Verantwoorden naar de kinderen... is niet alleen uw verantwoordelijkheid, maar net zo goed die van uw echtgenoot. Gebruik uw kinderen echter niet als ‘motief’ om hém ter verantwoording te roepen U hebt sámen een huwelijk. De kinderen zijn daar later bijgekomen, zonder dat zij er om hebben gevraagd, nietwaar!

U moet zich goed realiseren dat scheiden lijden is -zeker- maar de kinderen buiten een mogelijk loyaliteitsconflict houden! Láát hen niet het slachtoffer worden van uw beider keuze (vrijwillig genomen, of niet). Kinderen kíézen niet. Kinderen zíjn. Zij blijven bij u, uw man of er wordt een (hopelijk goede) omgangsregeling afgesproken. Zorgtaken delen... soms is het inderdaad niet anders, hoe moeilijk te accepteren ook omdat er een verwachtingspatroon aan diggelen is. Uw droom is echter uiteengespat. Dat heeft gevolgen voor de kinderen, wier leven beïnvloed wordt door de beslissingen van hun ouders. Iedere keuze heeft zijn consequentie: bij elkaar blijven, maar ook uit elkaar gaan als echtpaar. Hoe ú daar mee omgaat is úw verantwoordelijkheid, naar hém en ook naar de kinderen. Zelfs naar de rest van de familie, waarbij ik onder andere ook denk aan opa’s en oma’s!
  
Verantwoorden tegenover God? Zelfde verhaal: belijd daarin úw zonden, uw aandeel dat er ongetwijfeld is, naast dat van hem waar híj mee in het reine moet zien te komen.  

Ik wens u heel veel sterkte en bovenal Gods zegen over alles wat u onderneemt en/of besluit in deze trieste periode.

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven