Na 2 jaar terug naar man
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 7 reacties | 19-07-2014| 11:31
Vraag
Ik ben meer dan 40 jaar getrouwd en heb drie volwassen kinderen die niet meer thuis wonen. Ik ben eind 2011 bij mijn man weggegaan en bij mijn ongehuwde dochter gaan wonen. De reden was dat mijn man, volgens mij, een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, waardoor hij o.a. om mij te straffen, mij geregeld 'doodzwijgt'. Er zijn ook andere zaken die spelen, maar dit vind ik het ergste van alles, om als lucht beschouwd te worden, soms langer dan een week. Ik word ouder, ben niet meer zo veerkrachtig en kon dit niet meer verwerken. Dit gedrag heeft hij altijd gehad, zelfs voor we trouwden. Hoewel, als je verliefd bent denk je dat dat wel beter zal worden... Ik hield/houdt van mijn man, had gepland om samen oud te worden, maar ik kon -ook vanwege een gezondheidsprobleem waar hij schijnbaar niet veel oog voor had- alles niet meer aan. Nu wil ik graag weten, heb ik gezondigd door bij hem weg te gaan? Ik stond op het punt m'n verstand te verliezen en voelde me ook ziek (het bleek later dat ik een ingrijpende hartoperatie moest ondergaan). Ik sta in tweestrijd: terug naar hem (hij is heel goed in het opzoeken van Bijbelgedeelten m.b.t. het gedrag van de vrouw, maar hoe een man verplicht is zich te gedragen, daar wil hij niet van horen!), of bij hem uit te buurt blijven. Ik wil zelf niet het initiatief tot scheiden nemen vanwege mijn godsdienstige overtuiging. Maar als ik eventueel weer terug zou gaan, ben ik bang voor mezelf, dat ik weer in hetzelfde patroon verval als voorheen. En dat is op alles “ja en amen zeggen” wat hem betreft. Ik ben, al is het al meer dan twee jaar dat ik niet meer samen woon met hem, getraumatiseerd door zijn behandeling. Mijn vraag is dus: heb ik gezondigd door bij hem weg te gaan? En is het zonde om apart van elkander te leven als ik daardoor een rustiger en geregeld leven kan leiden? Of moet ik, zelfs ten koste van mijn gezondheid en misschien levensduur (hoewel de Heere dat in Zijn hand heeft) toch weer naar hem terug? Hij wil wel dat ik terug ga naar hem, maar ik wil eerst alles uitpraten en bepaalde regelingen treffen voor de toekomst, waartoe hij voorheen nooit bereid was! Alvast dank voor een antwoord.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Wat een verdrietige zaak. Veertig jaar getrouwd en nu al drie jaar uit elkaar. Dat was niet de bedoeling, u wilde samen met uw man oud worden. Laat ik duidelijk zijn voor we met elkaar gaan nadenken: ik ben tegen scheiden, omdat de Heere ons zegt: “Wat de Heere heeft samengevoegd zal de mens niet scheiden.” Maar er zijn situaties die samen verder gaan onmogelijk maken. Het lijkt er alleszins op dat u die die situatie al lang hebt bereikt. Dat blijkt immers uit uw vlucht.
U denkt dat uw man een narcistische persoonlijkheid stoornis heeft. Dat heeft een arts bevestigd? Want dan heeft u het begin om een weg in te slaan om hulp te zoeken. Of heeft u inmiddels al hulp gezocht en gevonden?
Het gedrag dat u van uw man aangeeft is heel aangrijpend, vernederend en diep triest. Niet zoals een leven van een christen behoort te zijn. Dit maakt het samenleven onmogelijk en onhoudbaar. U heeft, begrijpelijk, veel pijn door zijn verkeerde reacties en vooral door zijn verkeerd gebruik van Gods Woord, waardoor de Heere in een heel verkeerd daglicht komt te staan. Toch geeft het u geen rust dat u, uw man in de steek gelaten hebt. “Heb ik daardoor gezondigd”, daar zit u mee.
Laat die vraag even rusten. U moet voor u zelf overwegen of u verder wilt en zo ja: HOE. Het lijkt er zelfs op dat u niet verder kunt. Er kunnen omstandigheden zijn dat we niet meer verder kunnen leven, dat we totaal uitgeput en diep teleurgesteld zijn. Gods Woord spreekt van een tijd uit elkaar gaan, als we daar samen over gesproken hebben. Dat kan een oplossing zijn. Maar dan moeten wel beide partijen verder willen en ook de voorwaarden accepteren.
Nu leeft u op de vlucht. Geestelijk en lichamelijk op... De ingrijpende operatie ondergaan, heeft de situatie niet verbeterd begrijp ik. Jammer, het had een mooie gelegenheid kunnen zijn om de bakens te verzetten. Als deze gelegenheid helemaal niet opgemerkt is en aangegrepen, dan is er naar de toekomst ook weinig hoop.
Het is goed dat u weggegaan bent om zo te proberen tot rust te komen. Maar dit kan op deze manier niet het eindstation zijn. U moet verder; alleen of weer samen met uw man. Ga uzelf beraden over enkele dingen: Houd ik nog echt van mijn man? Wil ik weer met hem samenleven? Durf ik het aan om opnieuw te beginnen? Wil uw man opnieuw beginnen? Wil u man zich met u een hulpcircuit ingaan? Dat hulpcircuit is namelijk een absolute noodzaak! Zonder hulp komt u hier nooit uit. U mag dit overdenken ook doen met de hulp van een vertrouwd iemand; uw dominee, huisdokter of een ander iemand die eerlijk met u praten kan. Dit kan niet met de eerste de beste kennis of vriendin. U moet hierbij wel biddend bezig zijn. Het moet alles wel voor het aangezicht van de Heere God gebeuren. Dat is de eerste en meest dringende noodzaak. Hij wil u helpen en Hij wil u licht geven. Hij kan dat ook.
Volgt op deze diepe overdenking een positieve uitslag: U zegt volmondig “ja”en uw man zegt ook volmondig “ja” zonder reserves, dan alleen kan de volgende stap gemaakt worden: Goede, echt goede hulp. Onpartijdig en deskundig. Met doktersadvies. Wil u man dit niet, dan is de weg heel kort: eindigen! U kunt zo niet verder leven. Dit is niet wat de Heiland bedoelt met: “Uw kruis dagelijks opnemen.” Ja, er zullen beslist mensen zijn die dat tegen u zeggen. Maar dan zijn het mensen die zelf nog niet in de echte zorgen van het leven terecht gekomen zijn. Hun leven kabbelt nog zo rustig voort.
Echtscheiding. Dat is geen levensvorm, maar het is soms de enige mogelijkheid om te kunnen overleven. Hoe moeilijk, hoe ingrijpend ook, het kan soms niet anders.
Ziet u dat er niets opgelost is als ik alleen maar antwoord geef op uw vraag: “Zondig ik dan, zondig ik nu?” De situatie waarin u nu verkeert is een tijdelijke. En ik denk dat die tijd nu aan het verstrijken is. U moet gaan handelen. Alleen bidden en dan verder afwachten, dat mat u verschrikkelijk af en verandert in een onophoudelijk klagen en teleurgesteld zijn.
U moet opnieuw beginnen. Een nieuwe start maken. MET of ZONDER uw man. Het is de hoogste tijd om stappen te ondernemen en weer eigenwaarde te krijgen. En de vrede met God te zoeken en te vinden. Want een leven zoals u jaren lang geleefd hebt, dat kan niet meer.
Wil uw man geen hulp hebben, ga dan zelf hulp zoeken om te leren met uw situatie zonder schuldgevoelens om te gaan. Het belangrijkste is dat u al uw zorgen en verdriet bij de Heere brengt. We hebben een Vader met milde handen en vriendelijke ogen. Waarmee ik niet zeg: alles kan en ook niet: God ziet alles door de vingers... Leef dicht bij de Heere, vraag Hem in de eerste plaats om Zijn hulp. Leef in relatie met Hem. Hij kan wat u niet kunt, wat ik niet kan, wat wij niet kunnen! Hij kan zelfs het onmogelijke!
Van harte sterkte en wijsheid toe gebeden.
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Veel sterkte en wijsheid toegewenst!
En zelfs hulpverleners kunnen de situatie niet veranderen.Hier zullen jullie samen uit moeten komen. Ik zelf zit ook in zo'n situatie maar dan met kinderen leeftijd 20-17 -12 soms kan het zo uitzicht loos zijn. Dan hoop ik dat u de kracht van HEM mag ervaren En vooral blijven bidden. Hij kan uitkomst geven ook al heeft u een moeilijk kruis te dragen.
Zoals hierboven ook al beschreven is: een NPS is niet zomaar aan te tonen door een arts, vooral omdat de betrokken persoon meestal zijn eigen probleem niet ziet.
Mensen met een NPS hebben ten diepste geen geweten. Ik vind het in de bovenstaande vraag opvallend dat zelfs een hartoperatie voor de man in kwestie kennelijk niet voldoende aanleiding was om na ruim 40 jaar huwelijk zelf het contact weer op te zoeken. @vraagsteller: heeft uw man wel ooit écht van u gehouden?
Als ik u in alle bescheidenheid een tip mag geven: confronteer hem met harde feiten als het gaat waarom hij zich in bepaalde situaties anders heeft gedragen dan verwacht werd. Als hij dan nog alle verantwoordelijkheid afschuift en geen compassie of empathie toont dan is er wellicht geen weg terug.
Tenslotte: u hebt 3 kinderen opgevoed. Dat is al een formidabele prestatie op zich! Lees spreuken 31 eens en kijk eens of uw man in staat is om vers 28 in praktijk te brengen..
God weet wat onze gevoelens en gedachten zijn! Hij weet het als we het niet aankunnen om in een bepaalde situatie bij elkaar te blijven. Hij weet dat u eraan kapot gaat, als u teruggaat naar uw man! Hij kijkt niet allereerst naar de buitenkant of naar onze daden. Hij kijkt naar onze binnenkant en Hij kent onze gedachten. Vaak moet ik de laatste tijd denken aan de tekst: de mens ziet aan wat voor ogen is, God ziet het hart aan.
Als wij iets goeds doen voor een ander, omdat wij geprezen willen worden, dan prikt Hij daar doorheen. Als wij iets doen wat volgens de mensen of de wet niet goed is... Maar door de situatie kunnen wij niet anders, dan weet Hij ook dat wij niet anders kunnen. Hij kijkt naar uw hart en weet van uw pijn, strijd en verdriet... Beter dan wie dan ook! Hij weet dat wanneer u gaat scheiden, dat u dat niet doet, omdat u het zo fijn vindt, maar omdat u anders nog verder kapot gaat!
Soms is het ook nodig om te bedenken dat wij geen verantwoording zijn aan de mensen, die onze daden misschien zullen veroordelen. Wij zijn alleen verantwoording schuldig aan God, die ons hart en onze gedachten kent. Voor de mensen geldt: oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld wordt. God vergeeft graag dat staat in Zijn Woord en Zijn genade is groter dan onze zonden.... Zijn vrede wens ik u toe.
Ik ken ook iemand die dat zo lang heeft volgehouden, en toen ging het fout. Ze raakte psychisch helemaal de weg kwijt. Gelukkig heeft ze in die periode de Heere leren kennen. Ze ging met regelmaat een halve dag naar haar man, om altijd verdrietig en overstuur terug te keren, maar ze bleef trouw. Maar nooit meer terug in zijn huis, hoe hij haar daar ook toe dwong.
Het was heel bijzonder om te zien hoe de Heere haar heelde, genas en kracht gaf. Ze was een getraumatiseerde vrouw door alles wat ze meegemaakt had. Ik kan me zo voorstellen dat u ook bijna niet meer wist wie u nu eigenlijk was en wat u wilde na zo'n huwelijk. Het is heel goed om hulp te zoeken, niet samen, maar voor uzelf. En met een professioneel iemand uw gedachten en argumenten te ordenen. De Heere vraagt wel zelfverloochening, maar geen zelfvernietiging.
Laat U toch leiden door de Heere in deze moeilijke situatie, hij zal U echt niet beschaamd uit laten komen!
U bent toch wel getrouwd met uw man dat uw wist dat hij dit gedrag al vertoonde, desondanks hield/houd u van hem! U kan toch ook niet verwachten van uw man dat dit gedrag zomaar ineens zal weggaan terwijl hij dit gedrag altijd al vertoond heeft en niet beter weet, maar het misschien wel erger geworden is gedurende de jaren van uw huwelijk.
Ik wens U veel wijsheid en sterkte toe in de komende jaren en hoop ondanks alles dat de Heere jullie weer mag samen brengen en het toch de goede kant op mag gaan. Bid maar veel ook voor uw man of de Heere hem ook inzicht en liefde wil geven om met de situatie om te gaan!
