Na 2 jaar terug naar man

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 7 reacties | 19-07-2014| 11:31

Ik ben meer dan 40 jaar getrouwd en heb drie volwassen kinderen die niet meer thuis wonen. Ik ben eind 2011 bij mijn man weggegaan en bij mijn ongehuwde dochter gaan wonen. De reden was dat mijn man, volgens mij, een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, waardoor hij o.a. om mij te straffen, mij geregeld 'doodzwijgt'. Er zijn ook andere zaken die spelen, maar dit vind ik het ergste van alles, om als lucht beschouwd te worden, soms langer dan een week. Ik word ouder, ben niet meer zo veerkrachtig en kon dit niet meer verwerken. Dit gedrag heeft hij altijd gehad, zelfs voor we trouwden. Hoewel, als je verliefd bent denk je dat dat wel beter zal worden... Ik hield/houdt van mijn man, had gepland om samen oud te worden, maar ik kon -ook vanwege een gezondheidsprobleem waar hij schijnbaar niet veel oog voor had- alles niet meer aan. Nu wil ik graag weten, heb ik gezondigd door bij hem weg te gaan? Ik stond op het punt m'n verstand te verliezen en voelde me ook ziek (het bleek later dat ik een ingrijpende hartoperatie moest ondergaan). Ik sta in tweestrijd: terug naar hem (hij is heel goed in het opzoeken van Bijbelgedeelten m.b.t. het gedrag van de vrouw, maar hoe een man verplicht is zich te gedragen, daar wil hij niet van horen!), of bij hem uit te buurt blijven. Ik wil zelf niet het initiatief tot scheiden nemen vanwege mijn godsdienstige overtuiging. Maar als ik eventueel weer terug zou gaan, ben ik bang voor mezelf, dat ik weer in hetzelfde patroon verval als voorheen. En dat is op alles “ja en amen zeggen” wat hem betreft. Ik ben, al is het al meer dan twee jaar dat ik niet meer samen woon met hem, getraumatiseerd door zijn behandeling. Mijn vraag is dus: heb ik gezondigd door bij hem weg te gaan? En is het zonde om apart van elkander te leven als ik daardoor een rustiger en geregeld leven kan leiden? Of moet ik, zelfs ten koste van mijn gezondheid en misschien levensduur (hoewel de Heere dat in Zijn hand heeft) toch weer naar hem terug? Hij wil wel dat ik terug ga naar hem, maar ik wil eerst alles uitpraten en bepaalde regelingen treffen voor de toekomst, waartoe hij voorheen nooit bereid was! Alvast dank voor een antwoord.

Wat een verdrietige zaak. Veertig jaar getrouwd en nu al drie jaar uit elkaar. Dat was niet de bedoeling, u wilde samen met uw man  oud worden. Laat ik duidelijk zijn voor we met elkaar gaan nadenken: ik ben tegen scheiden, omdat de Heere ons zegt: “Wat de Heere heeft samengevoegd zal de mens niet scheiden.” Maar er zijn situaties die samen verder gaan onmogelijk maken. Het lijkt er alleszins op dat u die die situatie al lang hebt bereikt. Dat blijkt immers uit uw vlucht.
                                                                                                                                                        
U denkt dat uw man een narcistische persoonlijkheid stoornis heeft. Dat heeft een arts bevestigd? Want dan heeft u het begin om een weg in te slaan om hulp te zoeken. Of heeft u inmiddels al hulp gezocht en gevonden?

Het gedrag dat u van uw man aangeeft is heel aangrijpend, vernederend en diep triest. Niet zoals een leven van een christen behoort te zijn. Dit maakt het samenleven onmogelijk en onhoudbaar. U heeft, begrijpelijk, veel pijn door zijn verkeerde reacties en vooral door zijn verkeerd gebruik van Gods Woord, waardoor de Heere in een heel verkeerd daglicht komt te staan. Toch geeft  het u geen rust dat u, uw man in de steek gelaten hebt. “Heb ik daardoor  gezondigd”, daar zit u mee.
                                                     
Laat die vraag even rusten. U moet voor u zelf overwegen of u verder wilt en zo ja: HOE. Het lijkt er zelfs op dat u niet verder kunt. Er kunnen omstandigheden zijn dat we niet meer verder kunnen leven, dat we totaal uitgeput en diep teleurgesteld zijn. Gods Woord spreekt van een tijd uit elkaar gaan, als we daar samen over gesproken hebben. Dat kan een oplossing zijn. Maar dan moeten wel beide partijen verder willen en ook de voorwaarden accepteren. 

Nu leeft u op de vlucht. Geestelijk en lichamelijk op... De ingrijpende operatie ondergaan, heeft de situatie niet verbeterd begrijp ik.  Jammer, het had een mooie gelegenheid kunnen zijn om de bakens te verzetten. Als deze gelegenheid helemaal niet opgemerkt is en aangegrepen, dan is er naar de toekomst ook weinig hoop.

Het is goed dat u weggegaan bent om zo te proberen tot rust te komen. Maar dit kan op deze manier niet het eindstation zijn. U moet verder; alleen of weer samen met uw man. Ga uzelf beraden over enkele dingen: Houd ik  nog echt van mijn man? Wil ik weer met hem samenleven? Durf ik het aan om opnieuw te beginnen? Wil uw man opnieuw beginnen? Wil u man zich met u een hulpcircuit ingaan? Dat hulpcircuit is namelijk een absolute noodzaak! Zonder hulp komt u hier nooit uit. U mag dit overdenken ook doen met de hulp van een vertrouwd iemand; uw dominee, huisdokter of een ander iemand die eerlijk met u praten kan. Dit kan niet met de eerste de beste kennis of vriendin. U moet hierbij wel biddend bezig zijn. Het moet alles wel voor het aangezicht van de Heere God gebeuren. Dat is de eerste en meest dringende noodzaak. Hij wil u helpen en Hij wil u licht geven. Hij kan dat ook.

Volgt op deze diepe overdenking een positieve uitslag: U zegt volmondig “ja”en uw man zegt ook volmondig “ja” zonder reserves, dan alleen kan de volgende stap gemaakt worden: Goede, echt goede hulp. Onpartijdig en deskundig. Met doktersadvies. Wil u man dit niet, dan is de weg heel kort: eindigen! U kunt zo niet verder leven. Dit is niet wat de Heiland bedoelt met: “Uw kruis dagelijks opnemen.” Ja, er zullen beslist mensen zijn die dat tegen u zeggen. Maar dan zijn het mensen die zelf nog niet in de echte zorgen van het leven terecht gekomen zijn. Hun leven kabbelt nog zo rustig voort.

Echtscheiding. Dat is geen levensvorm, maar het is soms de enige mogelijkheid om te kunnen overleven. Hoe moeilijk, hoe ingrijpend ook, het kan soms niet anders.

Ziet u dat er niets opgelost is als ik alleen maar antwoord geef op uw vraag: “Zondig ik dan, zondig ik nu?” De situatie waarin u nu verkeert is een tijdelijke. En ik denk dat die tijd nu aan het verstrijken is. U moet gaan handelen. Alleen bidden en dan verder afwachten, dat mat u verschrikkelijk af en verandert in een onophoudelijk klagen en teleurgesteld zijn.

U moet opnieuw beginnen. Een nieuwe start maken. MET of ZONDER uw man. Het is de hoogste tijd om stappen te ondernemen en weer eigenwaarde te krijgen. En de vrede met God te zoeken en te vinden. Want een leven zoals u jaren lang geleefd hebt, dat kan niet meer.  

Wil uw man geen hulp hebben, ga dan zelf hulp zoeken om te leren met uw situatie zonder schuldgevoelens om te gaan. Het belangrijkste is dat u al uw zorgen en verdriet bij de Heere brengt. We hebben een Vader met milde handen en vriendelijke ogen.  Waarmee ik niet zeg: alles kan en ook niet: God ziet alles door de vingers... Leef dicht bij de Heere, vraag Hem in de eerste plaats om Zijn hulp. Leef in relatie met Hem. Hij kan wat u niet kunt, wat ik niet kan, wat wij niet kunnen! Hij kan zelfs het onmogelijke!

Van harte sterkte en wijsheid toe gebeden.
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

112 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven