Schreeuwende schoonvader

C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 17-07-2014| 10:53

Sinds twee jaar heb ik verkering met een hele lieve jongen. Hij is 21, ik 20 en we zijn allebei thuiswonende studenten. In het weekend zijn we afwisselend bij mij of bij hem thuis. We komen uit heel verschillende gezinnen. Mijn vriend is de oudste van acht kinderen. Nu het punt waar ik mee zit. Bij mijn vriend thuis is de vader de meest ‘aanwezige’ in het huishouden, terwijl dat bij mij thuis vooral mijn moeder is. M'n schoonvader heeft een erg opvliegend karakter en raakt bij veel prikkels (die er met een gezin met veel kinderen zijn) snel gestresst, waardoor hij regelmatig schreeuwt om zijn boosheid te uiten. Vaak kan je zo'n boze bui niet echt zien aankomen. Hij is dan (bijvoorbeeld aan tafel) redelijk stil en ineens wordt het teveel en barst de bom. Dit wekte bij mij aan het begin van onze verkering al frustratie op en ik vroeg me af waarom er niet op een normale, rustige toon gecommuniceerd kon worden. In alledaagse dingen is het vooral de mening van mijn schoonvader die de doorslag geeft en zoals hij het wil, worden veel dingen gedaan. Zodra een van de (wat oudere) kinderen een opmerking maakt over bepaalde beslissingen of het niet eens is met hoe iets gaat, wordt dit al snel afgedaan met “doe niet zo brutaal”, “ik ben de vader dus je luistert” of “doe het later maar beter als je je eigen kinderen op moet voeden.” Het komt op mij over van “ik ben de vader en kom vooral niet te dicht in de buurt, want ik wens geen kritiek.” Bijna iedere mogelijkheid tot gesprek wordt zo zonder pardon aan de kant gedrukt. Hierdoor zijn er in de loop van de tijd enorm veel frustraties van mijn kant ontstaan, aangezien ik vanuit mijn opvoeding een meer open communicatie gewend ben: mijn moeder is in het dagelijks leven degene die veel dingen regelt thuis. Ze staat open voor gesprek, opmerkingen of tips, vooral wanneer dit de onderlinge band binnen het gezin kan verbeteren. Door de manier waarop mijn schoonvader in het gezin staat, durf ik na twee jaar nog steeds niet mezelf te zijn als ik bij mijn schoonfamilie ben. Ik geef mijn mening bijna niet als ik het ergens niet mee eens ben. Dit is vooral het geval wanneer mijn schoonvader ergens een (sterke) mening over heeft of een bepaalde opmerking maakt, aangezien ik bang ben voor een negatieve of boze reactie. Zodra er sprake is van een gezinsmoment (eten, koffiedrinken o.i.d.) en mijn schoonvader is erbij, lijkt het alsof er bij mij tien extra antennes uit gaan staan, die elk, maar dan ook echt elk signaal opvangen die mijn schoonvader uitzendt (verbaal, non-verbaal... gewoon alles). Doordat ik elk signaal van hem opvang en ik bang ben voor een onverwachte uitbarsting, probeer ik alles zo gemoedelijk mogelijk te laten verlopen: weinig praten, weinig reageren, vooral geen mening geven die anders is (aangezien er dan meer gereageerd wordt en er dus aardig wat prikkels ontstaan), meteen wat doen als hij iets vraagt etc. Ik word hier zelf gespannen van en hierdoor ga ik me alleen maar meer ergeren aan mijn schoonvader. De rest van het gezin merkt hier echter helemaal niks van, want ik zorg er vooral voor dat niks daarvan aan de buitenkant te zien is... en dat trek ik gewoon niet langer. Vanaf het begin van onze verkering hebben mijn vriend en ik het hier over gehad. De laatste paar weken komt het alleen elke keer weer aan de orde, aangezien het bij mij een beetje teveel begint te worden. Ik wil dit echt niet langer zo. Ik merk dat het mijn vriend pijn doet, aangezien hij het gevoel krijgt tussen mij en zijn vader in te staan. Het liefst zou ik het er een keer over hebben, maar ik vraag me sterk af of dat een optie is (en eigenlijk durf ik dat ook helemaal niet.) Iets in mij zal moeten veranderen m.b.t. deze situatie, waardoor ik het meer los kan laten of iets dergelijks. Maar ik heb geen idee hoe ik dat zou moeten aanpakken!

Beste vraagsteller,

De eerste stappen in het loslaten heb je nu gezet: door er over te praten met je vriend en door deze brief te schrijven. In ieder geval “zit je er nu niet meer alleen mee.”

Dat je vriend zich klem gezet voelt tussen zijn vader en jou is te begrijpen: het is zíjn vader. Zorg er te allen tijde voor dat je vriend níét hoeft te kiezen. Dat is een belangrijke gedachte die je zéker in het communiceren met wie dan ook moet vasthouden!

Maar nu je eigen houding: als jij je best blijft doen om het in huize ‘schoonfamilie’ niet te laten merken verandert er nooit iets. Daarmee wil ik niet zeggen dat je meteen je ergernis op tafel moet gooien. Maar nu je voor jezelf hebt besloten dat de grens bereikt is, is enige afstand nemen in mijn ogen de volgende en meest verstandige stap om te gaan nemen. Voorlopig de weekenden bij je vriend óf beperken óf  inkorten. Misschien levert deze ‘maatregel’ gespreksstof op. Misschien niet, maar dan mogelijk wel wat ontspanning voor jou.

Hoe is de relatie met zijn moeder en de rest van het gezin? Wellicht kun je aan een van hen vertellen waarom je ánders gaat doen (namelijk bezoek ‘veranderen’). Het kan ook zijn dat je vriend thuis uitlegt dat jíj je zo gespannen voelt, maar dat zeg ik heel voorzichtig want ik ken hém niet, ken jullie niet. Nog een andere mogelijkheid die ik eveneens met enige reserve toch wel wil noemen: kennen jouw ouders de familie van hem? Zijn jouw ouders als ‘hulptroepen’ in te roepen? Hoe zou het zijn als je een brief schrijft naar je aanstaande schoonouders? Aan die mogelijkheid al eens gedacht?

Tenslotte: dingen veranderen niet zomaar en zíjn vader wordt jóúw (schoon)vader, jullie leven lang! Tijd voor actie dus. Wélke actie dan ook. Actie die in ieder geval veel wijsheid, tact en geduld vraagt!

Ik wens je daarbij naast veel sterkte vooral ook Gods zegen toe.

Laat nog eens van je horen!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven