Meeleven met relatie van vriendin
Ds. N. den Ouden | 6 reacties | 17-06-2014| 15:07
Vraag
Mijn vriendin zit met een zaak waar ze niet zo uit komt. Ik kan haar niet verder helpen en wil toch advies hierover. Ik wil met haar blijven praten en haar helpen. Zij heeft al een aantal jaren een relatie met een jongen. Ze hebben jong verkering gekregen. Een leuk stel en ze passen mijns inziens goed bij elkaar. Toch loopt zij tegen een aantal dingen aan. Zij hebben gemeenschap gehad voor het huwelijk. Zij was vooral naïef in het begin en heeft zich laten leiden door het fijne gevoel dat hij gaf en de aandacht. Zij kon dit niet meer na een lange tijd; een zwaar zonde- en schuldbesef tegenover God leidde tot het strijden daartegen. Ze mag dicht bij God leven en Hij gaf haar kracht met die zonde te breken. Haar vriend heeft hier tot op de dag van vandaag moeite mee gehouden, hoewel hij het in alles met haar eens is en er ook mee in lijkt te stemmen. Ze vraagt zich af of het ook ten diepste zijn hartezaak is. Ze hebben beide ook een andere ‘geloofsbeleving’. Zij heeft moeite met het feit dat hij haar vaak niet begrijpt. Ze mist dit enorm maar ze vindt het moeilijk om het met hem bespreekbaar te maken. Qua kerkgenootschap verschillen ze niet, maar wel in het beleven van dingen. Zij bidt veel tot God of Hij haar Zijn wegen bekend wil maken, in het vechten voor de relatie. Ze vindt dat ze voor God met hem is getrouwd, omdat ze gemeenschap hebben gehad. De relatie verbreken ziet zij eigenlijk als scheiden. Toch merkt ze dat ze het soms moeilijk vindt hem lief te hebben en onzeker wordt als ze naar andere stellen kijkt. Heb ik heb nu wel echt lief, vraagt ze zich af, en hoe kan ik hem dan liefhebben? Wat als nu blijkt dat ik hem niet oprecht lief heb? Wat moet ik dan doen? Ze vindt sommige karaktereigenschappen van hem lastig. Ze moet soms moeite doen zich niet aan hem te irriteren. Dit baart mij zorgen. U begrijpt, ik kan hier geen antwoorden op geven en het laat me niet los. Kunt u ons advies geven?
Antwoord
Mooi om te merken dat vriendinnen zo met elkaar meeleven. Je eerste opmerking is: Ik kan haar niet verder helpen. Het lijkt een cliché om te zeggen: Je kunt voor haar bidden. Toch is dat het beste wat je voor haar doen kunt. Het is ook goed om haar dat te laten weten.
Uit wat je schrijft blijkt inderdaad een nabij leven met God: ze strijd tegen de zonde en heeft er mee gebroken. Ze hecht er aan dat het geloof ook bij haar vriend een hartezaak is. Mooi om dat te lezen. Ik ben het ook met haar eens, dat ze in feite met haar vriend getrouwd is, nadat ze gemeenschap met hem geeft gehad. Zo ligt het inderdaad, in bijbels opzicht.
Wat de andere zaken betreft: Liefde is iets wat geleerd moet worden. Ons denken is vaak doorgeslagen in romantische zin. Dan is liefde gefundeerd op verliefdheid en gevoelens. Maar liefde is ook iets waar een mens zich op toe kan leggen. Luther moet gezegd hebben: “Ik ben niet met mijn vrouw getrouwd, omdat ik van haar hield. Maar ik houd van haar omdat ik met haar getrouwd ben.” Dat is dan wel wat extreem de andere kant op, maar er zit wel een belangrijke waarheid is, namelijk dat liefhebben iets is waar we ons (met Gods hulp) op toe kunnen leggen.
Tim Keller heeft een boek over het huwelijk geschreven. Hij schrijft daarin op soortgelijke manier. Bijvoorbeeld: “Mensen zijn op zoek naar een huwelijkspartner die voldoet aan al hun emotionele, seksuele en spirituele verlangens. Dat veroorzaakt een extreem idealisme, dat vervolgens weer leidt tot een zwaar pessimisme, want zul je dan wel ooit iemand vinden met wie je kunt trouwen? Een huwelijk dat om “mij” draait, vereist twee volledige aangepaste, gelukkige individuen, die heel weinig emotionele problemen hebben en nauwelijks persoonlijke gebreken kennen. Het punt is dat zulke mensen er bijna niet zijn. Achter dit alles schuilt een opvatting van het huwelijk als zelfverwerkelijking. Dat maakt dat we veel te veel van het huwelijk verwachten en tegelijkertijd lang niet genoeg (!) De liefdespartner wordt het goddelijk ideaal waardoor ons leven tot vervulling komt. Alles wat we op geestelijk en moraal gebied nodig hebben, wordt afhankelijk van dat ene individu. Kortgezegd: De geliefde is God... Daaruit spreekt een huwelijksopvatting waarin het gaat om zelfontplooiing en het eigen geluk, en om zelf een geslaagd leven te krijgen. De voornaamste uitdaging van het huwelijk is, leren hoe je moet houden van, en zorgen voor de vreemdeling met wie je getrouwd blijkt te zijn.”
De andere kant van het verhaal is dat het natuurlijk wel van groot belang is dat jonge mensen goed voorbereid en niet ondoordacht het huwelijk ingaan. De vragen naar een geestelijke gemeenschappelijke basis enz. zijn van levensbelang. Wat je vriendin betreft: Ze is inderdaad nu al aan haar vriend verbonden. Maar bovenstaande kan haar misschien bemoedigen. Ik heb vaker gezien dat mensen met een binnenkamer, soms na strijd, een rijk en goed huwelijk gekregen hebben.
Hartelijke groet en wijsheid in alles,
Ds. N. den Ouden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N. den Ouden
- Geboortedatum:25-10-1969
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Leerbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ter motivatie: Tim Keller verwijst in zijn boek regelmatig naar The Great Marriage Project, een onderzoek waarin 2200 getrouwde stellen uitgebreid werden geinterviewd. Een deel daarvan gaf aan op dat moment 'zeer ongelukkig' te zijn in hun relatie. Na 5 jaar zochten de onderzoekers dit deel wat zei 'zeer ongelukkig' te zijn weer op. Ongeveer 1/3 was nog bij elkaar, de rest gescheiden. Maar wat bleek nou? Van dat deel dat nog bij elkaar was gaf ongeveer 80% aan 'zeer gelukkig' te zijn! Van het ene uiterste naar het ander uiterste.
De conclusie van Tim Keller: juist bij elkaar blijven op de momenten dat het moeilijk gaat!
Uit eigen ervaring (ik ben getrouwd) kan ik vertellen dat elke relatie zijn crisisperiodes kent. Ik heb immers nog nooit een relatie ontmoet waarbij de crisis-periodes niet aanwezig zijn.
De problemen die jij noemt zijn voor mij herkenbaar! Maar ook mijn vrouw en ik bleven desondanks bij elkaar en ik kan bevestigen dat je er alleen maar sterker uitkomt!
Als laatste wil ik nog toevoegen dat naar mijn mening de Bijbel niet verteld dat je getrouwd bent op het moment dat je geslachtsgemeenschap heb gehad. God begrijpt heus wel het verschil.
Sterkte gewenst!
Wat heb ik hier veel aan gehad. Ook kreeg ik onlangs een boekje van iemand die ik amper ken. In dit boekje ging het over het huwelijk en het begrijpen van elkaar, met als hoofddoel het beeld van God en de mens. Hierin werd ik ook erg getroost en gesteund. Het boekje en dit antwoord zie ik als een verhoring van mijn gebed.
Wat is God een goede God.
Deze vraag kwam van mij zelf, ik heb het gesteld als 'vriendin van'. Het voelde veiliger om het zo te doen. '
Hartelijk dank voor het antwoord. Ook voor de andere reacties die gegeven zijn.
Die laatste toevoeging had niet gehoeven Lord_mcgold. Over welk verschil heb je het? Is er een verschil? Waarom zou God een verschil begrijpen? Hoe je het ook wend of keert; we zijn man en vrouw! Of we dat nu in het openbaar beloofd hebben en een zegen hebben gekregen of niet.
De rest van je antwoord vond ik wel mooi. Dank!
Hartelijke groet,
De vraagstelster
De allerlaatste zin uit het antwoord van de dominee wens ik je van harte toe.
Bedankt Mona voor je fijne reactie.
Zonder genade, naar de letter, een harde conclusie trekken, is niet naar de Geest van Jezus.
God ziet het hart aan. En verder verhoort God onze gebeden niet omdat die 'waardig' zouden zijn.
Rachab staat in het rijtje geloofshelden vanwege het feit dat ze de verspieders redde door ... jawel, een leugen!
