Babytje zonder overlevingskans
Ds. J.J. Tigchelaar | 31 reacties | 30-05-2014| 08:05
Vraag
Vrienden van ons hebben tijdens de zwangerschap hun kindje verloren. Een intens verdrietige situatie waar alleen medeleven en respect gepast is. Onlangs echter vertelde mijn vriendin meer details. Dat ze gekozen hebben voor beëindiging van het leven omdat dit dan nog onder de 24 weken-grens viel. Het babytje had volgens de artsen geen overlevingskans. Er was geen gevaar voor de moeder, zover ik weet. Ze hebben er voor gekozen omdat het anders een loodzwaar proces zou zijn om de zwangerschap uit te dragen. Het voelt voor mij nu nog verdrietiger dan het al was, omdat het toch klinkt als abortus en dat vind ik zo erg ook omdat ze zelf het nog niet beseffen en nog vol in schok zijn. Hoe kan ik mijn gevoelens een plekje geven?
ADVERTORIAL
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
1. Medisch gezien betekent m.i. dat afwezigheid van levensvatbaarheid niet hetzelfde is als een mogelijke handicap. In het laatste geval is er altijd de afweging of de zwangerschap al dan niet voortgezet wordt. Bij het afbreken van een zwangerschap wegens een mogelijke handicap kun je van abortus provocatus spreken. In de vraag hierboven ligt dat echter anders. Meer dan één arts heeft hier immers gesteld dat er geen overlevingskans is.
2. Of een moeder een kindje dat of tijdens de verdere zwangerschap of bij de geboorte het leven zal verliezen moet blijven dragen, is een geweldig probleem. Ik kan of durf daar geen uitspraak over doen. Hoe moeten de betrokken ouders omgaan met de positieve verwachtingen en bemoedigingen van de verdere familie en omgeving, terwijl zij de definitieve negatieve afloop van de zwangerschap bewust zijn?
3. In de vraag staat dat hierbij iets “klinkt” als abortus. Laten we de voorzichtigheid hierbij toch in acht nemen. En vooral niet oordelen. Jezus Christus gebood ons: “Oordeelt niet, opdat u niet geoordeeld wordt”, Mattheüs 7:1. Helaas doen we dat in heel veel gevallen, vooral ook in kerkelijke kringen, erg gemakkelijk. En wat schieten we daarmee op? We halen daarmee het oordeel over ons zelf!
4. Wanneer verder iemand wil speculeren over het lot en de bestemming van het kindje, dan denk ik te mogen wijzen op wat in de Dordtse Leerregels staat in artikel 1:17. Zoek het maar eens op en lees het zorgvuldig. Wat daar staat over kinderen die jong sterven, mogen we toch ook toepassen op kinderen die in baarmoeder sterven. Gelovige ouders behoeven daarover niet te twijfelen.
5. Laten betrokkenen, familie en omgeving en vooral ook de eventuele gemeenteleden met compassie de getroffen ouders omringen en bijstaan. Hier blijkt weer de actualiteit van het begin van ons huwelijksformulier over “velerhande tegenspoed en kruis.” Maar daar gaat het meteen ook over de “gewisse hulp van God in uw kruis.” Daar ligt onze hoop en daar mogen we in alle tegenspoed toch voor danken.
Ds. J. J. Tigchelaar
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. Tigchelaar
- Geboortedatum:05-12-1931
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Actief
130 artikelen
Bijzonderheden:
Emeritus predikant en adviseur predikantenopleiding Church of Central Africa
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
31 reacties
leonard
30-05-2014
/ 10:30
Met alle respect voor het antwoord van de dominee, maar volgens mij speelt het absoluut geen rol of er medisch verschil bestaat tussen een handicap en het afwezig zijn van levensvatbaarheid. Wanneer het kind niet levensvatbaar is maar het voor de moeder mogelijk is om de zwangerschap uit te dragen zonder levensgevaar dan is er wel degelijk sprake van een abortus provocatus, hoe pijnlijk en emotioneel moelijk het uitdragen van de zwangerschap ook geweest zou zijn. De enige Arts die bepaalt of een kind levensvatbaar is is God zelf. Ook na die grens van 24 weken waren er voor God nog 16 weken over om een wonder te verrichten.
Laten we inderdaad neit oordelen, dat komt ons niet toe en doen we maar al te snel. Maar abortus provocatus? ja. Maar ook iervoor is vergeving!
Laten we inderdaad neit oordelen, dat komt ons niet toe en doen we maar al te snel. Maar abortus provocatus? ja. Maar ook iervoor is vergeving!
Catherine
30-05-2014
/ 10:57
Wat een afschuwelijk dilemma voor deze jonge ouders! Dat het kindje niet levensvatbaar was, is waarschijnlijk naar voren gekomen vanwege een echo.
Vroeger werd dit niet standaard gedaan en zodoende wist men niet dat een kindje een ernstige afwijking had.
Laten we inderdaad maar niet oordelen, maar ik vind het tamelijk schokkend dat een ouderpaar voor deze keus gesteld wordt. Het is geen keuze eigenlijk.
Ik hoop dat de ouders, en familie! dit intense verdriet in de Handen van de Heere mogen leggen.
Vroeger werd dit niet standaard gedaan en zodoende wist men niet dat een kindje een ernstige afwijking had.
Laten we inderdaad maar niet oordelen, maar ik vind het tamelijk schokkend dat een ouderpaar voor deze keus gesteld wordt. Het is geen keuze eigenlijk.
Ik hoop dat de ouders, en familie! dit intense verdriet in de Handen van de Heere mogen leggen.
Dita
30-05-2014
/ 13:37
@Leonard
Ten eerste oordeel je met je laatste zin al wel. Dit komt voor mensen die in deze situatie zitten (of hebben gezeten) heel kwetsend over. En ten tweede kun je wel merkten dat jij (gelukkig) nooit in deze situatie gezeten hebt. Wij helaas wel. En ik kan je uit ervaring vertellen dat het zeker geen kwestie is van 'niet levensvatbaar, dus laat maar vast komen'. Ze werkt het zeker niet. Er gaat wel degelijk heel veel strijd aan vooraf. Wij hebben rust van God mogen ervaren op onze beslissing (ook onze dochter is voor de 24 weken geboren). En natuurlijk had God in die laatste 16 weken nog een wonder kunnen doen. Maar ik ben ervan overtuigd dat als Hij dat van plan is, Hij dat ook zal laten merken.
Ten eerste oordeel je met je laatste zin al wel. Dit komt voor mensen die in deze situatie zitten (of hebben gezeten) heel kwetsend over. En ten tweede kun je wel merkten dat jij (gelukkig) nooit in deze situatie gezeten hebt. Wij helaas wel. En ik kan je uit ervaring vertellen dat het zeker geen kwestie is van 'niet levensvatbaar, dus laat maar vast komen'. Ze werkt het zeker niet. Er gaat wel degelijk heel veel strijd aan vooraf. Wij hebben rust van God mogen ervaren op onze beslissing (ook onze dochter is voor de 24 weken geboren). En natuurlijk had God in die laatste 16 weken nog een wonder kunnen doen. Maar ik ben ervan overtuigd dat als Hij dat van plan is, Hij dat ook zal laten merken.
mortlach
30-05-2014
/ 13:47
Punt 2, daar draait het volgens mij om. Want iedereen ziét dat je zwanger bent en iedereen is geinteresseerd en wil laten zien hoe blij ze voor je zijn. Met opmerkingen, kaartjes, met vragen, misschien zelfs met babykleertjes. Allemaal voor een kindje waarvan je als ouders weet dat het dood geboren zal worden en dat maandenlang. Die psychische last wens je toch niemand toe?
Wat dat betreft vind ik Leonards opmerking behoorlijk lomp overkomen. "De enige Arts die bepaalt of een kind levensvatbaar is is God zelf. Ook na die grens van 24 weken waren er voor God nog 16 weken over om een wonder te verrichten."
Durf het maar eens te zeggen tegen een stel terwijl op de foto's te zien is dat de foetus geen hersenen ontwikkelt, om maar eens iets te zeggen. Beter nog, laat mij 1 geval zien waarin God dat op wonderbaarlijke wijze heeft opgelost, en als je dat niet kunt, kun je toch echt beter zwijgen, want dat kruis dat die ouders de rest van hun leven met zich zullen meedragen is al zwaar genoeg zonder dat jij daar nog een paar scheppen bovenop doet.
Wat dat betreft vind ik Leonards opmerking behoorlijk lomp overkomen. "De enige Arts die bepaalt of een kind levensvatbaar is is God zelf. Ook na die grens van 24 weken waren er voor God nog 16 weken over om een wonder te verrichten."
Durf het maar eens te zeggen tegen een stel terwijl op de foto's te zien is dat de foetus geen hersenen ontwikkelt, om maar eens iets te zeggen. Beter nog, laat mij 1 geval zien waarin God dat op wonderbaarlijke wijze heeft opgelost, en als je dat niet kunt, kun je toch echt beter zwijgen, want dat kruis dat die ouders de rest van hun leven met zich zullen meedragen is al zwaar genoeg zonder dat jij daar nog een paar scheppen bovenop doet.
Hanna
30-05-2014
/ 14:05
@Mortlach; je wilt 1 geval zien/horen dat God wonderen doet?
mijn zus die volgens echo's zwaar gehandicapt zou zijn, maar gezond is geboren!
mijn achterneefje; iedere controle in het ziekenhuis werd aangeraden aan de ouders om toch maar abortus te doen, het hartje was niet compleet...de ouders hebben hierdoor een enorm zware zwangerschap gehad door deze artsen, ze hebben moeten vechten om het kindje te behouden en na de geboorte onderging het een operatie, en zowaar; het jongetje van nu 5 jaar gaat gewoon naar school en is de trots van zijn ouders!
en zo zijn er nog zoveel voorbeelden te noemen, als we Gods hand maar willen zien, en Zijn wonderen willen gadeslaan!
God is en blijft een God van wonderen!
mijn zus die volgens echo's zwaar gehandicapt zou zijn, maar gezond is geboren!
mijn achterneefje; iedere controle in het ziekenhuis werd aangeraden aan de ouders om toch maar abortus te doen, het hartje was niet compleet...de ouders hebben hierdoor een enorm zware zwangerschap gehad door deze artsen, ze hebben moeten vechten om het kindje te behouden en na de geboorte onderging het een operatie, en zowaar; het jongetje van nu 5 jaar gaat gewoon naar school en is de trots van zijn ouders!
en zo zijn er nog zoveel voorbeelden te noemen, als we Gods hand maar willen zien, en Zijn wonderen willen gadeslaan!
God is en blijft een God van wonderen!
Dita
30-05-2014
/ 14:33
@Hanna
Volgens mij zijn dit geen beslissingen die je neemt op basis van een afwijkende echo. Maar als je zwart op wit een DNA test onder ogen krijgt, is het al een heel ander verhaal. En natuurlijk is zwaargehandicapt erg maar het is nog wel iets anders dat nietlevensvatbaar. Dus in die zin zijn jouw voorbeelden niet de goede. Geef mij een voorbeeld van een kindje met bijv. Trisomie 18 die nu gezond rondloopt....
Volgens mij zijn dit geen beslissingen die je neemt op basis van een afwijkende echo. Maar als je zwart op wit een DNA test onder ogen krijgt, is het al een heel ander verhaal. En natuurlijk is zwaargehandicapt erg maar het is nog wel iets anders dat nietlevensvatbaar. Dus in die zin zijn jouw voorbeelden niet de goede. Geef mij een voorbeeld van een kindje met bijv. Trisomie 18 die nu gezond rondloopt....
grootmama
30-05-2014
/ 14:36
Eens met Mortlach. Eerst de blijdschap zwanger te zijn, daarna tot de ontdekking komen dat er 'iets' niet goed is, wat een verdriet. Zelfs dan kun je dankbaar zijn als blijkt dat het schepseltje niet meer leeft en dat je niet zelf zelf deze onmogelijke beslissing hoeft te nemen. En hoeveel kinderen je ook hebt, of krijgt, dit ene kind blijft een gemis.
mortlach
30-05-2014
/ 14:55
@Hanna, Ik ben uiteraard ontzettend blij dat die situaties in gevallen van jouw familieleden goed hebben uitgepakt.
Maar het is niet wat ik zoek. Er is een aandoening waarbij foetussen geen grote hersenen ontwikkelen en als gevolg dus niet levensvatbaar zijn. Nu, als er op de ene foto een grote holte te zien is in de schedel van de foetus, en bij de geboorte er ineens volledig gezonde grote hersenen aanwezig zijn, dat is het kaliber wonder waar ik naar op zoek ben.
Maar het is niet wat ik zoek. Er is een aandoening waarbij foetussen geen grote hersenen ontwikkelen en als gevolg dus niet levensvatbaar zijn. Nu, als er op de ene foto een grote holte te zien is in de schedel van de foetus, en bij de geboorte er ineens volledig gezonde grote hersenen aanwezig zijn, dat is het kaliber wonder waar ik naar op zoek ben.
lydian
30-05-2014
/ 15:26
Toch ben ik het wel met Leonard eens, niet om iemand te kwetsen.
Het zijn hele moeilijke tere dingen, maar heb het in mijn nabije omgeving meegemaakt, dat er toch gekozen is om de zwangerschap uit te dragen, zwaar, zeker, het kindje is na de gboorte in moeders armen overleden. Weet zeker dat ze hier weer voor zou kiezen! En zou iets voor God onmogelijk zijn?
Het zijn hele moeilijke tere dingen, maar heb het in mijn nabije omgeving meegemaakt, dat er toch gekozen is om de zwangerschap uit te dragen, zwaar, zeker, het kindje is na de gboorte in moeders armen overleden. Weet zeker dat ze hier weer voor zou kiezen! En zou iets voor God onmogelijk zijn?
AHHK76
30-05-2014
/ 15:31
In onze omgeving was ook een gezin waar sprake van een dergelijke situatie. Het kind was ook niet compleet, het was echt niet levensvatbaar en zou ook niet spontaan geboren worden... Er was iets met/in het hoofd niet goed, waardoor het niet kon leven. Dus niet alleen een afwijking of een handicap! Ik denk dat dit wel goed nagekeken is, voordat deze conclusie is gemaakt.
Omdat een kind met een dergelijke afwijking niet spontaan geboren wordt, moesten de ouders kiezen, wanneer zij het kind geboren lieten worden. Zij kozen ervoor dat al snel te doen, zodat zij zelf mochten kiezen, waar het begraven zou worden (niet op een echte begraafplaats, want daarvoor was het dan nog te jong). Of dit hun belangrijkste motief was en/of dat zij het psychisch ook zwaar vonden of moeilijk voor de andere kinderen om het uit te dragen, dat weet ik niet...?! Hoe dan ook, ik vond het moeilijk en heftig dat zij voor zo'n beslissing kwamen te staan en dat zij deze maakten.
Iemand met wie ik erover praatte zei dat dit voor haar des te meer een reden was, om geen 20-weken echo te doen. Dan kom je ook niet voor zulke moeilijke beslissingen te staan. Zelf lijkt het mij wel zwaar als je zo zwanger bent en je weet dat je een kind bij je draagt, dat nooit zal kunnen leven. Tegelijk zou ik het, denk ik, niet over mijn hart kunnen verkrijgen, het daarom maar zsm geboren te laten worden. Dit leven, wat toch al zo kort is, zou ik niet willen verkorten! Je draagt het dan wel met verdriet, maar ook met liefde lijkt mij! Maar ik kan makkelijk praten, want het gaat niet over mij en mijn kind.
Ik denk dat je het geen abortus mag noemen, als het kind niet levensvatbaar was en ze het geboren hebben laten worden en het toen gestorven is. Dat is volgens mij iets anders dan dat een kind wordt gedood. Ik weet niet of daar werkelijk sprake van was? Goed dat je ook bedenkt dat het moeilijk is in zulke omstandigheden, een goede keus te maken.
Vraagsteller, breng je verdriet en vragen bij God. Praat erover met anderen. Als het weer ter sprake komt, mag je de ouders ook vragen naar hoe ze het zelf hebben ervaren!? Doe dit zonder gelijk te oordelen. Luister goed naar wat zij zeggen en probeer je in te leven... Zeg dan pas als je het dan nog moeilijk vind dat ze deze beslissing hebben genomen. Probeer er dan samen over te praten.
Omdat een kind met een dergelijke afwijking niet spontaan geboren wordt, moesten de ouders kiezen, wanneer zij het kind geboren lieten worden. Zij kozen ervoor dat al snel te doen, zodat zij zelf mochten kiezen, waar het begraven zou worden (niet op een echte begraafplaats, want daarvoor was het dan nog te jong). Of dit hun belangrijkste motief was en/of dat zij het psychisch ook zwaar vonden of moeilijk voor de andere kinderen om het uit te dragen, dat weet ik niet...?! Hoe dan ook, ik vond het moeilijk en heftig dat zij voor zo'n beslissing kwamen te staan en dat zij deze maakten.
Iemand met wie ik erover praatte zei dat dit voor haar des te meer een reden was, om geen 20-weken echo te doen. Dan kom je ook niet voor zulke moeilijke beslissingen te staan. Zelf lijkt het mij wel zwaar als je zo zwanger bent en je weet dat je een kind bij je draagt, dat nooit zal kunnen leven. Tegelijk zou ik het, denk ik, niet over mijn hart kunnen verkrijgen, het daarom maar zsm geboren te laten worden. Dit leven, wat toch al zo kort is, zou ik niet willen verkorten! Je draagt het dan wel met verdriet, maar ook met liefde lijkt mij! Maar ik kan makkelijk praten, want het gaat niet over mij en mijn kind.
Ik denk dat je het geen abortus mag noemen, als het kind niet levensvatbaar was en ze het geboren hebben laten worden en het toen gestorven is. Dat is volgens mij iets anders dan dat een kind wordt gedood. Ik weet niet of daar werkelijk sprake van was? Goed dat je ook bedenkt dat het moeilijk is in zulke omstandigheden, een goede keus te maken.
Vraagsteller, breng je verdriet en vragen bij God. Praat erover met anderen. Als het weer ter sprake komt, mag je de ouders ook vragen naar hoe ze het zelf hebben ervaren!? Doe dit zonder gelijk te oordelen. Luister goed naar wat zij zeggen en probeer je in te leven... Zeg dan pas als je het dan nog moeilijk vind dat ze deze beslissing hebben genomen. Probeer er dan samen over te praten.
boterbloem
30-05-2014
/ 17:45
Ik zou Leonard met klem willen aanraden om een met een psycholoog te gaan praten.
Jouw kijk op deze dingen is bepaald niet gezond.
Jij wil dat een moeder een zwangerschap voorzet van een kind dat niet levensvatbaar is?!
Ik vraag me af hoeveel psychische schade de moeder van het kind hiervan zou hebben!
Jouw kijk op deze dingen is bepaald niet gezond.
Jij wil dat een moeder een zwangerschap voorzet van een kind dat niet levensvatbaar is?!
Ik vraag me af hoeveel psychische schade de moeder van het kind hiervan zou hebben!
naam
30-05-2014
/ 19:29
Ik had al een verhaal getypt maar heb het gewist. Ik ben bang om met mijn oordeel anderen te kwetsen/ pijn te doen.
Toch ben ik blij dat wij altijd het leventje van ons ongeboren kindje in Gods handen hebben mogen leggen. God gaat over leven en dood, niet wij. Dat geeft zo'n rust!
Ons kindje had trisomie 13; voor de medici ook niet met het leven verenigbaar.
Ons kindje heeft ruim 2 weken geleefd; een hele kostbare, mooi tijd die wij met ons kindje mochten hebben waar we met dankbaarheid op terug kijken. Ook toen heeft God gezorgd!
Ook voor de verwerking lijkt mij het goed; dierbare/ prachtige foto's, een begrafenis etc.
Toch ben ik blij dat wij altijd het leventje van ons ongeboren kindje in Gods handen hebben mogen leggen. God gaat over leven en dood, niet wij. Dat geeft zo'n rust!
Ons kindje had trisomie 13; voor de medici ook niet met het leven verenigbaar.
Ons kindje heeft ruim 2 weken geleefd; een hele kostbare, mooi tijd die wij met ons kindje mochten hebben waar we met dankbaarheid op terug kijken. Ook toen heeft God gezorgd!
Ook voor de verwerking lijkt mij het goed; dierbare/ prachtige foto's, een begrafenis etc.
naam
30-05-2014
/ 19:42
En @boterbloem; ik heb de zwangerschap niet als zwaar ervaren en heb hier zeker geen psychische schade van.
Zeker hebben we momenten van (diep) verdriet gekend, ook in onze zwangerschap. En nog.
Maar de wetenschap dat de Schepper van ons kindje wist wat wij en ons kindje nodig had gaf zo'n rust. En juist in zulke moeilijke dingen is de Heere zo dichtbij.
Wij hebben het kindje met liefde gedragen en verwacht, Gods ondersteuning en nabijheid ervaren en kunnen terugkijken op hele mooie dagen met ons kindje waarin de Heere zo kennelijk in alles voorzag.
Zeker hebben we momenten van (diep) verdriet gekend, ook in onze zwangerschap. En nog.
Maar de wetenschap dat de Schepper van ons kindje wist wat wij en ons kindje nodig had gaf zo'n rust. En juist in zulke moeilijke dingen is de Heere zo dichtbij.
Wij hebben het kindje met liefde gedragen en verwacht, Gods ondersteuning en nabijheid ervaren en kunnen terugkijken op hele mooie dagen met ons kindje waarin de Heere zo kennelijk in alles voorzag.
ngkede2000
30-05-2014
/ 21:10
Er wordt toch alleen maar gevraagd hoe ze met haar gevoel een plekje moet geven. Maar op een enkeling na komt iedereen met een eigen verhaal. Misschien moet ze eens praten met de vrienden over wie ze het heeft, hoe hebben zij het ervaren dan dat het natuurlijk pijn doet, al dan niet met de term abortus. Ik wens haar het allerbeste toe en ik geef meteen maar eerlijk toe dat ik je niet verder kan helpen, dan alleen voor jou en je vrienden in gebed neem om het te verwerken en de troost mag vinden bij de Trooster
leonard
30-05-2014
/ 22:32
Ik heb met mijn reactie absoluut geprobeerd om niet veroordelend te zijn tegenover de ouders die deze enorm moelijke en ingrijpende beslissing hebben moeten maken. Ik denk dat het veroordelen van de zonde iets anders is dan het veroordelen van de zondaar. Zie ook Johannes 8:11
Al met al ben ik door de reacties van Hanna en Naam gesterkt in mijn overtuiging en kom ik hier dan ook niet op terug. Jammer dat veel mensen kiezen voor de acceptatie van een weg waarin niet God, maar de mens het laatste woord heeft, desnoods met harde adviezen over het bezoeken van een psycholoog. Terwijl de verhalen van Hanna en Naam aanstrepen dat God nu juist door wil helpen en kracht wil geven in situaties waarin wij het vertrouwen op Hem stellen.
Al met al ben ik door de reacties van Hanna en Naam gesterkt in mijn overtuiging en kom ik hier dan ook niet op terug. Jammer dat veel mensen kiezen voor de acceptatie van een weg waarin niet God, maar de mens het laatste woord heeft, desnoods met harde adviezen over het bezoeken van een psycholoog. Terwijl de verhalen van Hanna en Naam aanstrepen dat God nu juist door wil helpen en kracht wil geven in situaties waarin wij het vertrouwen op Hem stellen.
Dita
30-05-2014
/ 22:54
Leonard, nu veroordeel je weer! En jouw laatste zin verondersteld dat mensen die andere keuzes maken niet op God vertrouwen en dat God hen niet helpt en geen kracht geeft. Nou, gelukkig is mijn God een stuk minder bekrompen dan de jouwe. Zonder Zijn hulp had ik nu nog met een deken over mijn hoofd in mijn bed gelegen. Ook onze beslissing is een zaak van gebed geweest!
Samanthi
30-05-2014
/ 23:06
Ik heb zoiets van dichtbij meegemaakt, deze moeder wilde haar kindje in haar armen laten sterven, wijzelf hebben nooit voor zo'n keuze gestaan, maar wij konden ons heel goed in deze keuze van hen vinden.
Het is moeilijk en triest, toch geloof ik van harte dat je niet mag ingrijpen en dat je, als je de baby geboren laat worden en je het de laatste minuten uren of dagen met liefde omringt, dit beter voor de baby en voor de ouders is.
Ik ben het helemaal met Leonard eens.
Het is moeilijk en triest, toch geloof ik van harte dat je niet mag ingrijpen en dat je, als je de baby geboren laat worden en je het de laatste minuten uren of dagen met liefde omringt, dit beter voor de baby en voor de ouders is.
Ik ben het helemaal met Leonard eens.
leene
31-05-2014
/ 00:21
Beste Leonard en Hanna: Ik ben jarenlang verloskundige geweest en ik kan je vertellen dat er echt afwijkingen zijn die 100%... nee 200% niet met het leven verenigbaar zijn. Bijvoorbeeld kinderen zonder nieren en met alle respect maar die zullen ook niet meer de laatste 16 wk groeien , ik geloof in wonderen maar dit zal niet gebeuren. Ook kinderen waarbij de hersenen niet ontwikkeld zijn komen echt niet levend ter wereld. Ja er zijn echo uitslagen die moeilijk te interpreteren zijn en het kan best dat een arts eerst heel negatief is over overlevingskansen en dat het uiteindelijk meevalt. Maar soms is de situatie heel duidelijk! en dan...
Toen ik zelf zwanger was heb ik goed nagedacht over het maken van echo's en ook wat ik zou doen als zou blijken dat ik een kindje bij me zou dragen met zo'n afwijking. Ik denk dat ik de zwangerschap uit gedragen zou hebben maar het is lood en loodzwaar en ik heb alle begrip als mensen dit niet kunnen.
Wat ik wel vaak gemerkt heb is dat -sommige- gynaecologen er snel vanuit gaan dat je dan een zwangerschap wel afbreekt. Het komt bijna niet in hen op dat ouders overwegen een zwangerschap uit te dragen als het kind onherroepelijk komt te overlijden. Je moet dan toch behoorlijk sterk ik je schoenen staan...Als ik deze vraag lees vraag ik me of hoe overdonderd deze ouders zijn geweest.
Wat me verder opvalt aan de vraag is de laatste zin: hoe kan ik mijn gevoelens een plekje geven? Dat bevreemde mij ik vindt het en ook wat egocentrisch overkomen Het gaat allereerst om je vrienden. Luister gewoon en vraag maar hoe ze het ervaren hebben zonder gelijk te oordelen. Zij schieten er ook niets mee op als je zegt dat jij het zo moelijk vindt dat zij deze beslissing hebben genomen... maar wellicht begrijp ik het verkeerd.
Verder heel pastoraal antwoord van ds tighelaar. Dank daarvoor
Toen ik zelf zwanger was heb ik goed nagedacht over het maken van echo's en ook wat ik zou doen als zou blijken dat ik een kindje bij me zou dragen met zo'n afwijking. Ik denk dat ik de zwangerschap uit gedragen zou hebben maar het is lood en loodzwaar en ik heb alle begrip als mensen dit niet kunnen.
Wat ik wel vaak gemerkt heb is dat -sommige- gynaecologen er snel vanuit gaan dat je dan een zwangerschap wel afbreekt. Het komt bijna niet in hen op dat ouders overwegen een zwangerschap uit te dragen als het kind onherroepelijk komt te overlijden. Je moet dan toch behoorlijk sterk ik je schoenen staan...Als ik deze vraag lees vraag ik me of hoe overdonderd deze ouders zijn geweest.
Wat me verder opvalt aan de vraag is de laatste zin: hoe kan ik mijn gevoelens een plekje geven? Dat bevreemde mij ik vindt het en ook wat egocentrisch overkomen Het gaat allereerst om je vrienden. Luister gewoon en vraag maar hoe ze het ervaren hebben zonder gelijk te oordelen. Zij schieten er ook niets mee op als je zegt dat jij het zo moelijk vindt dat zij deze beslissing hebben genomen... maar wellicht begrijp ik het verkeerd.
Verder heel pastoraal antwoord van ds tighelaar. Dank daarvoor
evantorisch
31-05-2014
/ 01:43
Ik denk dat hier geen universeel antwoord op gegeven kan worden.
Dit is iets tussen God en de ouders, al kan God daarbij ook mensen gebruiken die in alle bescheidenheid hun visie geven.
Als het ene ouderpaar tot de overtuiging komt dat de zwangerschap moet uitgedragen worden, dan hoeft datzelfde niet voor het andere ouderpaar te gelden.
God weet wat het beste is, en daarom: breng het bij Hem!
Het verwerkingsproces is geen universeel gebeuren.
Wat voor de één schadelijk is, daar kan de ander juist baat bij hebben.
Misschien houd iemand er wel een schuldcomplex aan over als de zwangerschap niet wordt uitgedragen, of hebben de ouders het nodig om in alle rust afscheid te nemen van hun kindje.
En voor anderen is de andere beslissing juist weer beter, a.j.b. mensen, onthou je van oordelen!
En als je in wonderen gelooft (ik wel), dan moet je geen grenzen stellen.
Wonderen die je met je verstand kan bevatten zijn helemaal geen wonderen.
Ik geloof dat als God een wonder wil werken, Hij er ook de overtuiging bij de ouders bij geeft om de zwangerschap uit te dragen.
Dit is iets tussen God en de ouders, al kan God daarbij ook mensen gebruiken die in alle bescheidenheid hun visie geven.
Als het ene ouderpaar tot de overtuiging komt dat de zwangerschap moet uitgedragen worden, dan hoeft datzelfde niet voor het andere ouderpaar te gelden.
God weet wat het beste is, en daarom: breng het bij Hem!
Het verwerkingsproces is geen universeel gebeuren.
Wat voor de één schadelijk is, daar kan de ander juist baat bij hebben.
Misschien houd iemand er wel een schuldcomplex aan over als de zwangerschap niet wordt uitgedragen, of hebben de ouders het nodig om in alle rust afscheid te nemen van hun kindje.
En voor anderen is de andere beslissing juist weer beter, a.j.b. mensen, onthou je van oordelen!
En als je in wonderen gelooft (ik wel), dan moet je geen grenzen stellen.
Wonderen die je met je verstand kan bevatten zijn helemaal geen wonderen.
Ik geloof dat als God een wonder wil werken, Hij er ook de overtuiging bij de ouders bij geeft om de zwangerschap uit te dragen.
naam
31-05-2014
/ 09:50
Een oprechte vraag:
Waarom zou je je baby'tje in de baarmoeder wel mogen doden als het geen enkele overlevingskans heeft? (ik begrijp dat dit in de voorbeelden van Hanna en mij anders lag). Hoezo geld dan het zesde gebod niet?
Je verkort dan toch gewoon zo'n leventje? We geloven toch dat een kindje in de baarmoeder ook een mensje is?
Dat kan toch niet om psychische redenen of iets dergelijks? Je mag toch ook geen euthanasie plegen i.v.m psychische redenen of iets dergelijks? Ook als er geen zicht is op genezing mag je toch niet iemand doden?
Ik ben heel eerlijk: ik snap niet dat hier door gelovige mensen over nagedacht word.... Word er zelfs verdrietig van.
Ben dus benieuwd waarom daar wel over nagedacht word.
Waarom zou je je baby'tje in de baarmoeder wel mogen doden als het geen enkele overlevingskans heeft? (ik begrijp dat dit in de voorbeelden van Hanna en mij anders lag). Hoezo geld dan het zesde gebod niet?
Je verkort dan toch gewoon zo'n leventje? We geloven toch dat een kindje in de baarmoeder ook een mensje is?
Dat kan toch niet om psychische redenen of iets dergelijks? Je mag toch ook geen euthanasie plegen i.v.m psychische redenen of iets dergelijks? Ook als er geen zicht is op genezing mag je toch niet iemand doden?
Ik ben heel eerlijk: ik snap niet dat hier door gelovige mensen over nagedacht word.... Word er zelfs verdrietig van.
Ben dus benieuwd waarom daar wel over nagedacht word.
- 1
- 2
