Soevereiniteit van God
Ds. M. Pronk | 14 reacties | 26-05-2014| 14:37
Vraag
In onze kerk(en) wordt er heel veel de nadruk op de soevereiniteit van God gelegd. Dat God alles doet en dat het puur van God af moet komen. Nu heb ik de afgelopen jaar veel meegemaakt en kan ik geloven dat ik wedergeboren ben en aan het avondmaal mag gaan. Maar naarmate ik me persoonlijk meer ben gaan bezighouden met het Woord, ben ik gaan twijfelen over de leer bij ons in de kerk. 1. Allereerst is er uiteraard de soevereiniteit van God. God is de Meester over onze wereld en wij zijn als zondaars verloren gegaan. Maar door het bloed van Jezus zijn wij vrijgekocht - of, in ieder geval, de uitverkorenen. Hoe rijmen we dit met het verlangen en de wil van God dat iedereen zalig wordt? (1 Timotheüs 2:3-4, 2 Petrus 3:9). Dus hoe gaan Gods’ soevereiniteit, die betekent dat Hij de wereld bepaalt dus ook het lot van de mensen, en Gods’ wil, die betekent dat Hij iedereen wil bekeren en dat iedereen zalig wordt in deze wereld, waarin maar weinigen behouden zijn, samen? 2. Het antwoord dat vaak gegeven wordt, is dat de wil van de mens in de weg staat tussen Gods’ soevereiniteit en Gods’ wil. Luk 13:34. Waarom heerst er dan een taboe op het willen van de mens in onze kerken? Het moet allemaal van God afkomen, maar tegelijk worden we in de Bijbel vermaand om toch vooral naar de Heere te komen en onder Zijn vleugelen te schuilen. Daar is toch een menselijke actie voor nodig? Waarom worden we hiervoor gewaarschuwd? Dat is toch rechtstreeks ingaan tegen directe bijbelse noties? Uiteraard omvat God deze hele wereld maar onze wil lijkt de enige belemmering te zijn voor Hem om Zijn soevereiniteit en Zijn wil één te maken. Laten we deze wil dan niet bagatelliseren onder de soevereiniteit van God! Onze wil is van levensgroot belang in de relatie met God! 3. Het is de Heere die in ons werkt, beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen (Filippenzen 2:13). Maar blijkbaar toch weer niet geheel, want Zijn welbehagen is dat iedereen zalig wordt. En daar zie ik weinig van terug in het willen en het werken van veel mensen. Ik denk dat dit niet los te zien is van de prediking en de leer. 4. Mijn meeromvattende vraag is dus: moeten we niet proberen in onze kerk(en) allerlei menselijke belemmeringen voor de eenheid tussen Gods’ wil en onze wil op te heffen? We mogen er toch van uit gaan dat God wil dat we behouden worden? Deze belofte staat vast. Waarom gaan we er dan van uit dat God vele van ons heeft verdoemd tot de hel? Wij zijn de enigen die kunnen kiezen voor de hel. En dat doen we automatisch als de keuze voor de hemel onmogelijk gemaakt wordt. Het aanbod van genade is voor iedereen. Alleen hij die het aanneemt wordt zalig. We mogen dit aanbod allemaal aannemen, toch?
Antwoord
Twee opmerking vallen mij bijzonder op. Ten eerste die over onze wil. Je schrijft het volgende: “Laten we deze wil dan niet bagatelliseren onder de soevereiniteit van God! Onze wil is van levensgroot belang in de relatie met God!” De tweede opmerking gaat over Gods welbehagen. “... want Zijn welbehagen is dat iedereen zalig wordt.” Dat is nogal wat hetgeen je zomaar beweert. Beide beweringen zijn onjuist en berusten op een misverstand. Ze zijn trouwens onbijbels.
Word ik zalig omdat ik het wil? Is de zaligheid door de mens gewild en komt deze uit de mens op? Kunnen we de zaligheid geheel of misschien gedeeltelijk op rekening van de mens zetten? Nee, beste vragensteller, de zaligheid komt niet bij ons vandaan, is geen vrucht van onze wil. Nee, de zaligheid van een mensenkind moeten we geheel en al op rekening van de HEERE schrijven. Een zondaar wordt zalig omdat de HEERE het wil en doet. Niet omdat wij het willen. Wanneer we nadenken over Gods soevereiniteit valt onze wil geheel in het niet. De zaligheid is een vrucht van Gods soeverein verkiezend welbehagen. Niemand die in de hemel komt kan of zal een loflied op zichzelf gaan zingen in de geest van: Ik ben hier omdat ik het gezocht en gewild heb. Nee, de lofzang richt zich geheel en totaal tot het adres van de Heere. In de hemel zal het loflied klinken: Door U, door U alleen, om het eeuwig welbehagen.
De Heere werkt alle dingen naar de raad van Zijn wil. Het middelpunt van Zijn eeuwige raad wordt gevormd door het besluit van de uitverkiezing. De Vader heeft van eeuwigheid gevallen zondaren uitverkoren, Christus heeft hen door Zijn lijden en sterven vrijgekocht en de Heilige Geest brengt hen toe door in hen Christus te verheerlijken. Hier straalt het werk van de Drie-enige Heere. Laten we ook niet vergeten dat zowel de verwerving als de toepassing van de zaligheid in de handen van Christus liggen. Houd ze dus bijeen. De zaligheid is uit de Vader, door de Zoon en in de Heilige Geest . Het is om klein van te worden als je bedenkt dat de Drie-enige God werkzaam is om zondaren te zaligen. Dat ik in de weg van het geloof een onderwerp mag zijn van de liefde en de arbeid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest!. Wat is daar van mij bij? Niets.
Is onze wil van levensgroot belang in de relatie met God? O ja wel, zalig worden gaat niet buiten onze wil om. Niet dus dat onze wil de bron is waaruit de zaligheid vloeit. Nee. Maar het is de Heilige Geest Die zondaren gewillig maakt om de Heere te zoeken en in Hem alle heil. We moeten gewillig gemaakt worden door de Heilige Geest. Wij zijn bij God weggelopen om nooit meer uit onszelf terug te keren. Er is van ons uit geen weg terug naar God. Wij zoeken die ook niet. Er is niemand die goed doet, ook niet één ( Psalm 14:3). Er is niemand die zegt: Waar is God mijn Maker die de Psalmen geeft in de nacht (Job 35:10). De Heere Jezus klaagt immers over Jeruzalem: Hoe menigmaal heb Ik u bijeen willen vergaderen gelijkerwijs een hen haar kiekens, en gijlieden hebt niet gewild (Lukas 13:34). Hoor je dat? Niet gewild. Maar het is God die in u werkt beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen (Filipp. 2:13).
We worden zalig door het geloof. Dat is waar. Doch de uitverkiezing van zondaren is niet uit het geloof, maar tot het geloof. Niet omdat ik geloof, als mijn activiteit, ben ik uitverkoren. Nee, het geloof is een vrucht van Gods uitverkiezende liefde. En er geloofden zovelen als er geordineerd waren tot het eeuwige leven (Hand. 13:48). Petrus richt zijn eerste brief aan uitverkoren vreemdelingen naar de voorkennis van God de Vader, in de heiligmaking des Geestes tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Jezus Christus.
God is het Die naar Zijn welbehagen zondaren verkiest. Nee, denk niet dat er bij God sprake zou zijn van willekeur of zelfs van een noodlot. God bewijst Zich in Zijn soeverein welbehagen zoals Hij is, namelijk barmhartig en rechtvaardig. Allen die Hij naar Zijn eeuwige raad in Christus heeft uitverkoren trekt en verlost Hij in de tijd uit het verderf uit enkel goedheid en barmhartigheid. Hij is rechtvaardig door anderen te laten in hun val en verderf waarin zij zichzelf geworpen hebben (Art.16 NGB).
De HEERE is inderdaad goed en barmhartig. Hij, Die van eeuwigheid zondaren heeft uitverkoren in Christus, zoekt in de tijd verloren zondaren die niets zijn en niets hebben om Hem aan te bieden. Onder de mensenkinderen betuigt Hij ten hoogste: Zo waarachtig als ik leef, spreekt de Heere HEERE, zo Ik lust heb in de dood des goddelozen. Maar daarin heb Ik lust dat de goddeloze zich bekere van zijn weg en leve (Ezechiël 33:11). Het Goddelijke Woord komt tot verloren zondaren. Onze gereformeerde vaderen beleden Gods verkiezend welbehagen. Tegelijk hadden zij oog voor de waarheid van het evangelie die tot allen komt. Zij wezen ondermeer op teksten als Joh.3:16 en 1 Tim. 2:4 en 2 Petrus 3:9. We lezen op deze plaatsen: God wil dat alle mensen zalig worden en tot kennis der waarheid komen. God wil niet dat enige verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen.
In de prediking van het Woord komt het heil tot allen en betuigt de HEERE dat Hij onze dood niet wil. Als ik verloren ga, is dat eigen schuld. God wil dat alle mensen zalig worden. Er is een goede uitleg die erop wijst dat hier sprake is van allerlei mensen. God verkiest dwars door al het menselijke onderscheid heen. Deze uitleg vinden we bijvoorbeeld bij Calvijn. Zie ook de kanttekeningen van de Statenvertaling. Je kunt dus niet zeggen dat het Gods welbehagen is dat alle mensen zalig worden. Wel mag vrij en ruim gepreekt worden dat het heil tot allen komt zonder onderscheid en het Gods wil is dat allen zalig worden.
Zulk een ruime prediking strekt tot troost en bemoediging van allen die op een of andere manier vast gelopen zijn. Bekommerd vanwege de zonden en niet te weten hoe daarvan verlost en met God verzoend te worden. Terneergeveld in tijden van aanvechting en verslagenheid. De duivel maakt je wijs dat er voor zulk een zondaar geen genade bij God is. Welk een toost bieden dan deze heerlijke beloften. Heel de wereld ligt onder God verloren. Alle mensen zijn zondaren. Heere, als u dan de wereld lief hebt en Uw Zoon gezonden hebt en U de zaligheid wil van alle mensen, ik ben één van hen, wees mij dan genadig. naar Uw Woord. Ik zou allen willen opwekken zo te worstelen voor Gods aangezicht.
God wil dat alle mensen zalig worden. Tegelijk is dit wel een diep ernstig woord. Veroordelend voor allen die in ongeloof, verharding en eigengerechtigheid aan de Heere voorbijgaan. Eens zal de Heere hen naar dit woord oordelen. Gij hebt niet gewild dat Ik Koning over u zou zijn.
Lees de Dordtse Leerregels er eens op na. Je treft daar duidelijke antwoorden aan. Laat ik tenslotte nog wijzen op een Schriftplaats. Ik wijs op Matth.11. In vers 26 lezen we over Gods welbehagen. En in vers 28 de nodiging tot allen: Komt herwaarts tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.
Ds. M. Pronk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. Pronk
- Geboortedatum:10-03-1940
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:KralingseVeer
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. Pronk is 19 juni 2016 overleden.
Beluister hier de rouwdienst.
Website: www.uithetoverjordaanse.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Tot iemand die mij eens eenzelfde vraag stelde was het antwoord wat korter;
''De Heere wil dat wij allen zalig worden, want de grootheid van de Koning blijkt uit het getal van Zijn onderdanen. Maar wij willen dat van nature niet. Daarom gaat het Woord nog dagelijks uit naar in zichzelf verloren liggende zondaars en zondaressen, want de ganse dag strekt Hij Zijn handen nog uit naar een weerspannig volk. Uit onszelf kan het niet, want uit onszelf zoeken wij Hem niet. Maar daartoe zendt Hij ons Zijn levend makende en leven gevende Geest, Die ons van dood in onszelf, tot levend in Hem wil overzetten, Die ons overtuigt van zonde en genade en Die ons, in Zijn Evangelie zegt, dat Hij voor ons de weg nog vrij heeft willen maken, door zonde en dood, aan het kruis en met Zijn opstanding, definitief en voor altijd te overwinnen. Dat is de Geest tot aanneming der kinderen Gods, Die ons doet zeggen 'Abba Vader!', en Die ons het geloof in Hem, de hoop op Hem en de liefde tot Hem aan het hart legt, waarvan het meeste van deze drie de liefde is. En deze liefde gaat uit boven alle theologische , menselijke haarkloverijen, en ook kerkelijke, haarkloverijen.''
Volgens mij stel je dan mensenwoorden boven Gods woorden.
Hoe kan iemand nou voor een ander bepalen hoe je iets moet beleven, wat een onzin!
Ik denk dat dit alles te maken van wat mensen week in week uit van de kansel horen en tegelijkertijd niet werkelijk de Bijbel onderzoeken. In veel gereformeerde kerken is wat gezegd wordt gebaseerd op de leer van Calvijn en de Bijbel wordt gelezen met deze bril op.
Ikzelf heb het voordeel dat ik buiten de gereformeerde kerk tot geloof ben gekomen en ook daarbuiten ben opgegroeid in het geloof. Ik ben de belijdenis geschriften en dergelijke pas gaan lezen na eerst vele jaren de Bijbel in zijn compleetheid te hebben onderzocht. Zodoende meen ik, als ik dat zo mag wagen te zeggen, dat ik, met Gods hulp en door Zijn Geest, niet de Bijbel lees door de bril van Calvijn en de belijdenis geschriften, maar de geschriften van Calvijn en zijn volgelingen en de belijdenis geschriften lees door de bril van de Bijbel. Alhoewel er veel is in deze geschriften waar ik achter kan staan en dat mijns inziens in lijn is wat de Bijbel zegt, zijn er ook dingen die mijns inziens tegen de Bijbel in gaan, dingen die helaas nogal centraal staan in de leer van Calvijn en die ook opgenomen zijn in de belijdenis geschriften omdat deze geschreven zijn door leerlingen en aanhangers van Calvijn.
Ik las gisteren de Dordtse leerregels en stuite bijvoorbeeld op artikel 1:16
"Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. "
Naar mijn geweten gebasseerd op de kennis van Gods Woord kan ik niet anders dan dit af te wijzen als onbijbels. Ik vind nergens in de Bijbel dat Jezus, of de apostelen, of de profeten, op een dergelijke manier spreken. Er is geen sprake van wachten op een gevoelen, maar een oproep om zonder dralen je te bekeren en in geloof je te wenden tot Christus. Er is nergens een oproep in de Bijbel 'de middelen te gebruiken' en onderwijl voort te leven in ongeloof. Iemand die leeft in ongeloof kan God niet behagen. Hier wordt gezegd voort te leven in ongeloof, proberen God te behagen, de middelen te gebruiken (en je onderwijl te houden aan duizend regels) en dan maar te wachten op een 'gevoelen', wat dan ook mag zijn. Dit gaat volstrekt tegen Gods Woord in.
Gemeten naar de Dordse leerregels spreken Jezus en de apostelen nogal eens behoorlijk 'remonstrants', op een manier die rechtstreeks ingaat tegen de 5 punten van de contra-remonstranten. Dergelijke uitspraken van bijvoorbeeld Paulus kan je allen passend maken met de leer van Calvijn als je ze wat anders laat zeggen dan wat er staat, wat dan ook vaak wordt gedaan.
Ik denk ook dat het probleem zoals evantorisch zegt dat mensenwoorden boven Gods woorden worden gesteld onder het mom van: "Zij zullen het wel weten, zij hebben er voor gestudeerd. Zij zijn dienaren van God.".
Ik kan me niet voorstellen dat iemand die de Bijbel oprecht zoekend en biddend leest, gewoon leest wat er staat en gewoon zoals die geschreven is, aan gewone mensen zoals jij en ik, met hulp van Gods Geest, tot een andere conclusie kan komen dat het zaligmakend geloof heel eenvoudig is en zich richt op Jezus Christus, en dat heel wat mensenwoorden, inclusief die van Dordt, alhoewel onbedoeld, een struikelblok opwerpen voor mensen om hun vertrouwen te stellen on Christus alleen.
De Dordtse Leerregel die je aanhaalt staat er juist ter versterking van de gelovige die twijfels heeft. En gaat juist niet over wachten maar juist de middelen moet blijven betrachten en weten dat God Zijn werk zal voleinden.
Kortom het staat er tot troost en bemoediging waar je als christen juist wat aan hebt. En de leer van de uitverkiezing wat ook tegelijk de leer van de verwerping inhoudt juist daardoor niet wankelmoedig te worden maar te volharden.
En gelukkig horen we dit wel regelmatig van de preekstoel.
Dank je voor je reaktie. Ik waardeer dat.
De opstellers van de Dordtse Leerregels bedoelden het ongetwijfeld goed en reageerden op een in hun ogen verkeerde invalshoek van de remonstranten, waar ik deels in kan meegaan. Toch houd ik me liever aan wat de Bijbel zegt. Ik vind in mijn Bijbel nergens een oproep 'de middelen blijven betrachten' of iets dat daar op lijkt. Paulus schrijft in zijn brieven aan de gemeenten op een totaal andere manier, die mijns inziens niet verenigbaar is met dergelijke bewoordingen en benaderingen. Onze zekerheid mag en moet zijn in de belofte en betrouwbaarheid van God de Vader en onze Heere Jezus Christus.
Zoals Paulus schrijft aan de Kolossenzen: "Dankende de Vader, Die ons bekwaam gemaakt heeft, om deel te hebben in de erve der heiligen in het licht; Die ons getrokken heeft uit de macht der duisternis, en overgezet heeft in het Koninkrijk van den Zoon Zijner liefde; In Denwelken wij de verlossing hebben door Zijn bloed, namelijk de vergeving der zonden;" (Kol 1:11-14)
En: "Want het is des Vaders welbehagen geweest, dat in Hem al de volheid wonen zou; En dat Hij, door Hem vrede gemaakt hebbende door het bloed Zijns kruises, door Hem, zeg ik, alle dingen verzoenen zou tot Zichzelven, hetzij de dingen, die op de aarde, hetzij de dingen die in de hemelen zijn." (Kol 1:19-20)
Dit schrijft hij aan de Kolossenzen die ernstige dwalingen hadden in hun gemeente (Kol 2:4-23) en waar mensen waren die hun probeerden te misleiden met mooiklinkende redeneringen (Kol 2:4). Juist in deze brief klinkt zo helder wie de Heere Jezus is, voor mij een parel (een van de vele) in de Bijbel. Juist waar menselijke redeneringen dreigen te heersen komt Paulus krachtig met Christus als het beeld van de onzichtbare God, als Schepper en Hoofd van de Schepping en als Hoofd van de gemeente. Hij is het waar het om draait. Alle dingen zijn door Hem en tot Hem geschapen. Hij is vóór alle dingen, en alle dingen bestaan te zamen door Hem (Kol 1:16.17)
De Dordtse Leerregels bevatten, althans de versie in mijn Bijbeltje, weinig verwijzingen naar de Bijbel. Veel artikelen hebben zelfs helemaal geen enkele verwijzing. Voor mij blijven het mensenwoorden. Ik neem er kennis van, net zoals andere dingen die mensen in het verleden en heden zeggen of hebben gezegd en toests alles dingen aan de Bijbel. Sommige dingen kan ik in meegaan, sommige dingen zijn mij zelfs erg tot zegen geweest, zij het dan niet om de woorden zelf, maar om wat ik erdoor vond in de Bijbel. Maar andere dingen moet ik naast me neer leggen, als te weinig ondubbelzinnig passend met Gods Woord of zelfs in strijd ermee.
Ik luister graag en veel naar wat mensen zeggen, althans als ze spreken vanuit Gods Woord. Maar ik wil heel voorzichtig zijn om niets van Gods Woord weg te nemen of er iets aan toe te voegen. Mijn enige leestermeester blijft daarom de Bijbel. Woorden van mensen neem ik kennis van, onderzoek ze en toets ze aan Gods woord, onder voordurende smeking om licht en geestelijk inzicht van God. Maar ik kan ze niet als mijn leermeesters aanvaarden.
Ik kan geen troost aanvaarden uit de Dordtse Leerregels of andere geschriften, of van predikers of van wie dan ook, hoe mooi of vroom ze ook mogen klinken. Het beste wat ze kunnen doen is wijzen naar Gods Woord. En de enige troost die ik aanvaarden wil komt daaruit en die is ook duizendmaal rijker en betrouwbaarder.
Laat ik je het woord middelen in dit verband uitleggen. De middelen zijn de Bijbel lezen en onderzoeken, naar de kerk gaan, je bij een christelijke gemeente voegen etc.. Dit is zeer Bijbels en dus moet je deze middelen gebruiken.
En uiteraard zijn het mensen wo0rden die uitgebracht zijn om verkeerde leeringen aan te wijzen en onderbouwd af te wijzen. En ik hoop dat je leermeester Christus mag zijn want Hij is het die ons op de school van genade onderwijs kan geven.
Je afsluiting kan ik niet begrijpen. Veel dominees (vb puriteinen) hebben mooie preken gemaakt en zijn voor ons nu beschikbaar om te lezen. Ik zelf heb er erg veel troost en bemoediging uit. De Bijbel is niet altijd makkelijk en eenvoudig dan is het bruikbaar om andere Bijbeluitleggers of nagelaten preken over een bepaalde tekst te lezen.
Ik ben het volop met je eens dat we deze middelen moeten gebruiken. Echter de middelen te gebruiken zijn niet het doel op zich. Het doel is bekering en een leven uit geloof en dat moet niet ergens ver weg in de toekomst liggen. Er is geen oproep tot passief afwachten (en al helemaal niet op een 'gevoelen') maar een oproep tot onmiddelijke gehoorzaamheid hiertoe. Dat is dan ook mijn probleem met deze dortse leerregel.
Wat ik bedoelde te zeggen met dat ik geen troost aanvaard uit iets anders dan de Bijbel, is dat wat mensen zeggen voor mij nooit bepalend is, alleen de Bijbel. Ik maak dankbaar gebruik van bijbeluitleggers, predikers, commentaren enz. Ik luister heel wat preken en lezingen. Ik lees ook de puriteinen, Calvijn, Luther en predikers uit alle eeuwen. Maar ik zal het nooit iets zomaar aannemen omdat zij het zeggen. Ik lees of hoor wat ze zeggen, herlees wat de Bijbel zegt en vergelijk het daarmee, in de kleinere en grotere context, en probeer te begrijpen wat de Bijbel zegt. Soms kan dit een tijdje duren, in andere gevallen is het al snel duidelijk. De ene keer hoor of lees ik iets waar ik volop mee kan instemmen (gebasseerd op mijn kennis van de Bijbel). Een andere keer moet ik concluderen dat het strijdig is met wat de Bijbel leert (in kleiner of groter verband). In weer andere gevallen moet ik het open laten omdat ik nog niet genoeg inzicht heb en kom ik er later weer op terug. Uiteraard gaat dat alles onder gebed en smeking om begrip en geestelijk inzicht.
Het is dus dat wel degelijk zo dat ik troost en bemoediging ontvang uit prediking van nu of vroeger. Echter het is dan, zoals samaritanen zeggen in Joh 4:42 "Wij geloven niet meer om wat u zegt, maar wij hebben Hemzelf gehoord". Het fundament moet daarmee voor mij altijd de Bijbel zijn. Je kan niet blijven staan bij wat met mensen zeggen of schrijven, welke autoriteit hen dan ook wordt toegeschreven. Je kan het horen en overwegen, maar er moet altijd een aktie uit voortkomen zoals de Bereërs deden: ze ontvingen het Woord met grote bereidwilligheid en onderzochten dagelijks de Schriften om te zien of die dingen zo waren. (Hand 17:11).
Wat ik nogal al eens hoor is dat mensen zeggen: die en die heeft zulke mooie dingen gezegd, of het was zo'n fijne dienst, het waren zulke troostrijke en bemoedigende woorden enz. Dat is allemaal mooi en aardig en dat kan best zijn, maar van belang is of het Gods woord is. Als dat zo is dan is het inderdaad mooi en opbouwend, en wel om de reden dat het de oorsprong bij God ligt. Als het niet zo is dan kan het fijn en mooi klinken maar brengt het niets en zet alleen maar potentieel op een verkeerd spoor.
Er zijn moeilijke gedeelten in de Bijbel, maar er is ook heel wat in de Bijbel dat niet moeilijk is. We moeten niet de moeilijke dingen de dingen die duidelijk zijn van de plaats laten dringen. Een kind kan het begrijpen, maar wie het Koninkrijk van God niet ontvangt als een kind, zal daarin beslist niet binnengaan (Luk 18:17)
De Heere Jezus Christus is inderdaad mijn leermeester en ik meen dat ik Hem alleen en telkens beter leer kennen uit de Bijbel. En precies daarom hecht ik daar ook zoveel waarde aan.
Ik moest aan deze vraag denken. Hierbij geciteerd:
“In deze woorden gaat het inzonderheid over de vrijmacht Gods. Daar heeft de Heere van gesproken tot Mozes en dat haalt de apostel hier aan. Aan ellendigen wordt ontferming bewezen. Nu zijn wij in Adam allen ellendigen geworden, ballingen, verdrevenen uit het Paradijs en de gemeenschap Gods. God is niet verplicht om Zich over iemand te ontfermen. Hij kan rechtvaardig alle mensen verloren laten gaan. Maar vanuit zijn welbehagen heeft Hij een volk verkoren om Zich daarover te ontfermen en hen in en door Christus te verlossen van het eeuwige oordeels des doods en hun de eeuwige zaligheid te geven. Het is dan niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermende Gods.
Hij ontfermt Zich over degenen die Hij wil. En wie zal tot de Heere kunnen zeggen: “Wat doet Gij?” Wie heeft er recht op ontferming? Juist Gods volk, die ontfermd worden, zullen gaan belijden dat zij geen recht op ontferming hebben. Het wordt hun zo’n wonder dat zij de ontferming Gods mogen ervaren. Dan blijft er niets anders over dan met de dichter uit te roepen: “Het is door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen” Ja, de ontfermingen Gods in Christus te ervaren, dat is nooit klein te krijgen. De genade dat God Zichzelf ontfermt over een ellendige zondaar. Waarom was het toch op mij gemunt, daar er zoveel gaan verloren, die Gij geen ontferming gunt?
O, die vrijmacht Gods, en die soevereiniteit des Heeren, dat vrije welbehagen, nl. “Ik zal Mij ontfermen, diens Ik mij ontferm”. Twee moordenaars hangen aan het kruis. De één wordt aangenomen, de ander verworpen. Als Christus komt op de wolken des hemels, zullen er twee in één molen malen, twee op één akker zijn, twee op één bed. De één zal aangenomen en de ander zal verlaten worden. Welgelukzalig die God Gód kan laten. Dat doen wij van nature nooit, we zijn pure vijanden van deze tekstwoorden. Hebben we God al zo leren kennen in Zijn vrijmacht, soevereiniteit en welbehagen? Dan hebben we hem daarin ook leren aanbidden. Bent u het met deze tekstwoorden niet eens? Dan vraag ik u, of God iets aan u verplicht is en of u enige waardigheid hebt? Bent u in aanvang en voortgang door de Heere ontfermd geworden? God alleen de eer!”
Psalm 6 vers 9:
De HEER’ wild’ op mijn kermen,
Zich over mij ontfermen;
Hij heeft mijn stem verhoord.
De HEER’ zal, op mijn smeken,
Geen hulp mij doen ontbreken;
Hij houdt getrouw Zijn Woord.
