Onbekeerde opa en oma

Beste vriend/vriendin,
Wat kan ik je goed invoelen. Ik heb hetzelfde gehad met ooms en tantes etc.

Wat ik zou doen is het volgende.
1. Eerlijk met hen zijn, en zeggen dat het zo niet kan.
2. het boekje van Charles Spurgeon over: rondom de Enge poort kopen en of hun laten lezen, of bij hun voorlezen. Je schaamt je misschien in het begin, maar dat raak je zo gewend.
3. Als ze heel slecht er aan toe zijn, en niet veel kunnen hebben, gewoon telkens bij één tekst stilstaan. Telkens bijvoorbeeld: allen die hem aangenomen hebben, hij heeft hij macht gegeven kinderen van God te worden. Of een andere tekst. En dan elke keer als je komt, telkens dezelfde tekst aan hen doorgeven.
4. Bid elke dag, het liefst met iemand anders erbij, misschien 5 minuten voor je opa en oma. Ik heb gelezen van George Muller, een man van geloof in de 19e eeuw, dat hij 52 jaar lang bad voor twee mensen, ELKE DAG. Hij wist, als God zegt: bid en ik zal geven, dat zijn gebed zou verhoord worden. Na zijn dood zijn deze twee mensen tot bekering gekomen. Verder wil ik ook wat neerschrijven over Hudson Taylor, over het bidden voor anderen. Zijn moeder worstelde ook voor hem. Ter bemoediging!

Bekering

Hudson weet uit ervaring dat gebed een machtig middel is; of beter gezegd: dat God een gebedverhorend God is! Een belangrijke ervaring hierin is, wanneer hij ongeveer zeventien jaar is, in 1849.

Op een dag heeft hij niets te doen en zit hij in de boekenkast van zijn vader te snuffelen, met de bedoeling een interessant boek te vinden. Hij vindt niets.

Opeens ziet hij een bundeltje evangelietraktaten. Ze zien er aantrekkelijk uit. Hij denkt: er staat vast wel een mooi verhaal in, en als het preekgedeelte begint, stop ik.

Hij begint ongeïnteresseerd te lezen en in wanhoop gelooft hij in ieder geval niet dat er voor hem nog zaligheid is, als er al zoiets als zaligheid bestaat! Hij heeft er ook geen zin in om ernstig te worden.

Van binnen is het al enige tijd niet alleen vol ongeloof, maar ook opstand tegen God. Door het lezen van een pamflet - een tijdje geleden, 'toevallig' achtergelaten door een vriend, behaagt het God om een overtuiging zijn zondige en gevaarlijke toestand thuis te bezorgen... Zijn zonden kwellen hem al een tijd; het ongeloof wordt hem een steeds zwaardere last. Maar hij kan (én wil) het niet afschudden - net als Christen in de 'Christenreis' het zondepak niet van zich af kan schudden. Meer en meer leert hij zijn eigen boze hart kennen. In die weken groeit zijn onrust. Iedereen in huis merkt het, maar niemand kan hem helpen. Met zijn vier jaar jongere zus, Amalia, praat hij er in die tijd nog het meeste over. En zij gaat dagelijks drie keren voor zijn redding bidden.

Op het moment dat Hudson nu zo ongeïnteresseerd zit te lezen, is zijn moeder voor een paar weken bij kennissen meer dan honderd kilometer van huis. Die dag, na het middageten, staat zij op van de eettafel met een intense hunkering naar de bekering van haar jongen. En omdat ze die middag vrij is, voelt ze dat ze een bijzondere gelegenheid heeft om voor hem met haar God te pleiten en te worstelen. Ze gaat naar haar kamer, draait de deur op slot en besluit die kamer niet te verlaten voordat haar gebeden verhoord zullen zijn.

Uur na uur worstelt die liefhebbende moeder voor haar jongen, totdat ze ten slotte niet langer kan bidden, maar zich gedrongen voelt om God te loven en te prijzen voor het wonder, waarvan ze door de Geest weet dat is gebeurd: de bekering van haar enige zoon!

Terwijl zij zo uur na uur aan de Troon der genade worstelt om zijn bekering, zit hij zelf te lezen in dat pamflet, en terwijl hij daarin leest, wordt hij getroffen door de zin: "Het volbrachte werk van Christus."

Dan komen met kracht de woorden:

"Het is volbracht"

hem voor de geest. Hij denkt: wát is er volbracht? En direct antwoordt hij zelf: een volle en volkomen verzoening en voldoening voor de zonde. De schuld is betaald door de Plaatsbekleder; Christus is de Verzoening voor onze zonden, en niet voor de onze alleen, maar ook voor de zonden van de hele wereld.

Dan komt de gedachte in hem op: als het hele werk volbracht is, en de hele schuld betaald is, wat is er dan voor mij nog te doen? En zo daagt de vreugdevolle overtuiging - door de Heilige Geest in zijn ziel geworpen - dat er in de hele wereld voor hem niets meer te doen is, dan op zijn knieën te vallen en deze Zaligmaker en Zijn zaligheid aan te nemen, en Hem voor eeuwig te prijzen.

Een paar dagen later vertelt hij het aan zijn zus, onder voorwaarde dat ze er met niemand over praat; wat ze belooft. Wanneer zijn moeder thuiskomt, is Hudson de eerste die haar ontmoet, om haar het blijde nieuws van zijn bekering te vertellen. Tot zijn grote verbazing zegt ze: ik weet het, mijn jongen; ik ben er al die dagen al blij om. Dan vraagt hij: heeft Amalia haar belofte verbroken? Maar moeder vertelt hem dat ze het niet weet door menselijke bekendmaking, maar dat Gods Geest Zelf het haar heeft doen weten.

Je zult het met me eens zijn, schrijft hij vele jaren later, dat het heel vreemd zou zijn als ik niet zou geloven in de kracht van het gebed.

En dit is niet alles. Korte tijd later pakt hij een boekje van de tafel, in de veronderstelling dat het van hem is, omdat het precies op zijn boekje lijkt. Wanneer hij het opent, blijkt 't het dagboek van zijn zus te zijn. Zijn oog valt op een paar regels, waar zijn zus heeft geschreven dat ze dagelijks zal bidden totdat God haar broer zal hebben bekeerd. De datum van het dagboek is precies een maand voordat het metterdaad gebeurt.

Dit alles werkt eraan mee dat hij vanaf het begin van zijn geestelijk leven er zeker van is dat Gods beloften erg reëel zijn en dat gebed werkelijk iets uitwerkt bij God, zowel voor onszelf als voor anderen.

Je opa en oma zijn onbekeerd. Wat bedoelen ze daarmee? Onbekeerd zijn, in de zin van: onverzoend zijn met God of zien ze onbekeerd als onvolkomen in de heiligmaking?

@Ryle, je punt 1:" eerlijk met hen zijn en zeggen dat het zo niet kan". Maar de grote vraag is hoe het dan wel kan voor deze oude mensen. Bij ons (in de rechterflank) wordt geleerd dat wij moeten gaan in de weg der middelen. Dat hebben deze mensen hun hele leven gedaan. Er wordt ook vaak gezegd, dat je er maar veel om moet vragen. Ongetwijfeld hebben ze dat dagelijks getracht te doen. Ons wordt ook voorgehouden dat wij bekeerd moeten worden, en niet zoals de Bijbel het zegt, dat wij ons moeten bekeren. Integendeel, dat is gevaarlijk, want wij kunnen niets, wij zijn dode zondaren, God moet het werken. En Gods volk moet zich vaak afvragen: ben ik nu begonnen of is God begonnen? Want het begin moet goed zijn. Oh hoe moeilijk en hoe verwarrend en hoe zitten heel veel mensen lijdelijk terneer en af te wachten. Murw geslagen en zonder hoop. Wellicht ook deze beide oudjes?! De Heere God mocht hen en ons genadig zijn.

@ karlo "Murw geslagen en zonder hoop" hoe lang zitten die vele mensen hier al in? Het lijkt me nu niet bepaald een toestand die lang kan duren. De stokbewaarder zat er niet zo lang in.

@CrA, een toestand kan lang duren, als bij de hopeloosheid gelatenheid en moedeloosheid komt. En je zegt de stokbewaarder. Ik denk vaak dat er in onze gezindte in de prediking heel andere zaken worden gezegd, dan wat tegen de stokbewaarder op zijn vertwijfelde vraag werd gezegd. Wellicht dat hij er daarom niet zo lang in zat.

@karlo, je zegt dat het een gevolg kan zijn van de prediking. Maar deze vele mensen nemen toch getrouw de weg der middelen waar? Ik neem aan, dat bijbellezen daar ook onder valt. Ze kunnen in de bijbel lezen de vele oproepen van geloof en bekering. Waarom geven ze dan, aan deze oproep vanuit het Woord van God, geen gehoor? Ik heb mijn twijfels of het een gevolg is van de prediking. Volgens mij is het hun vijandige hart dat ze niet willen komen, zoals Jezus het ook zegt: Je wilt tot Mij niet komen, opdat je leven hebt in Mijn Naam en verschuilen zich zo achter de prediking. Krijgen ze dan d.m.v het Bijbellezen nooit geen troost in hun moedeloosheid?

Ik ben ook bang dat de prediking een belangrijke oorzaak is.

Bijbel lezen is belangrijk, maar ook hoe je Bijbel leest is belangrijk.
- Lees je het als een dagelijkse plicht, als een dagelijks ritueel, of lees je het echt biddend en zoekende.
- Lees je om de boodschap te begrijpen of lees je het om er teksten uit te plukken en uit hun context toe te passen.
- Met wat voor een bril op en door wat voor filter lees je Bijbel.
- Lees je de hele Bijbel of alleen telkens weer bepaalde gedeelten, (bv bepaalde psalmen of bepaalde OT gedeelten), die je dan op een wijze toepast die niet in lijn is met wat de Bijbel zegt.
Dat zijn allemaal belangrijke punten.

Bovendien zijn er nogal wat mensen die heel erg vast zitten aan een bepaalde dominee van vroeger (of van nu) of een bepaalde oudvader. De woorden van zo iemand worden dan vaak gesteld boven wat de Bijbel zegt. Eigenlijk blokkeert dat de boodschap van de Bijbel. Mensen horen wel wat, maar filteren gelijk alles uit wat niet past in hun denkbeeld. Al het andere wordt gelijk weggeschoven of zelfs niet opgemerkt.

Ik zie vanuit de Bijbel ook maar twee dingen die je kunt doen (en moet doen). Eigenlijk wat ds Kater ook al heeft gezegd:
1) Elke keer weer komen met de Bijbel. Voorlezen, uitleggen, benadrukken. Wijzen op waarom Christus is gekomen. Komen met Zijn woorden en Zijn beloften. Zijn Woord is een tweesnijdend zwaard. Onze woorden kunnen daar niets aan verbeteren. Waar mogelijk, probeer het een beetje in andere woorden te zeggen, zodat het niet als iets bekends het ene oor in gaat en het andere uit, zo van 'dat weet ik al wel', maar dat het een misschien een beetje een nieuw licht werpt op de dingen.
2) Bidden dat God hen licht geeft, en hun de ogen opent. Zoals Ryle ook al zei is dat erg belangrijk. God verhoort graag gebeden. Denk bv aan de gelijkenis van de vriend te middernacht (Luk 11) en gelijkenis van de onrechtvaardige rechter (Luk 18).

Daarbij ook:
3) Getuigen van je eigen geloof, zo concreet mogelijk, en ook waarom je dat gelooft (vanuit de Bijbel) en wat het betekent. Inhoud is hier heel belangrijk, niet de vorm.
4) Waar mogelijk gebruik maken van mensen waar ze zich enigzins mee kunnen identificeren. Iemand uit de rechter flank zal niet snel open staan voor wat een evangelisch iemand zegt, maar als je iemand kan vinden uit dezelfde hoek is de aansluiting misschien makkelijker.

Beste vraagsteller,
Je opa en oma weten niet of ze wel bij de schare mogen horen die zalig zal worden. Ze missen dus de zekerheid. Zekerheid is niet het geloof zelf, maar een vrucht van het geloof. Naar de mate het geloof geloofd(sterk/zwak), naar die mate is ook de zekerheid(sterk/zwak). Verder zegen ze, dat God goed voor hen zorgt. Dat weten ze dus wel met redelijke tot grote zekerheid. Ze hebben dus een (redelijk)sterk geloof, wat zich richt op een zorgende God. Dit is mogelijk een aanknopingspunt. Vertel bv. dat God nu niet alleen voor het tijdelijk leven zo goed voor hen zorgt, maar ook voor hun eeuwig zielenheil heeft gezorgd, door de zending van Zijn Zoon. Jezus zei in Joh. 14:1 “Gijlieden gelooft in God , gelooft ook in Mij”.
Verder nog een aantal praktische tips:
- Grootouders vinden het doorgaans fijn dat hun kleinkinderen komen. Bezoek ze zo veel als mogelijk is.
- Pas bij je bezoeken je kleding aan en als je uit de Bijbel leest, gebruik dan een vertaling die zij gewend zijn. Dit geldt ook voor de liederen/psalmen. Doe zoals Paulus: wordt bij de Joden/zwakken, als een Jood/zwakke.
- Laat jouw geloof vooral blijken uit de werken. Ze zijn oud en ziek, ze kunnen wel wat hulp gebruiken.
-Kom bij zielenvragen/raadsels niet direct met een pasklaar antwoord. Daal een eens mee af in hun ellende. Denk dat het Evangelie ook voor jouw bedekt was, totdat God het je openbaarde.
-Ga ze niet verwijten en mogelijke oorzaken benoemen, waarom hun geloof zo zwak gebleven is al die jaren.
Sterkte.

@ Gerard. Ook al zou iemand de bijbel als een dagelijks ritueel lezen, kan God het zegenen. Maar ze vragen er toch veel om, dus ze zullen wel biddend lezen. Bovendien lezen ze de bijbel van Gen. 1 tot Opb 22. en beginnen dan weer opnieuw. Ze lezen niet selectief. Daar kan menig evangelical wel een voorbeeld aan nemen. Ze kunnen er niet omheen: de boodschap van het Woord is duidelijk: bekeert u en gelooft het evangelie.

Maar zijn deze vele mensen eigenlijk wel zo hopeloos of denken anderen dat van hen? Vreemd, dat ze dan wel jarenlang onder die mogelijk moedeloosmakende prediking blijven zitten. Blijkbaar willen ze niet van hun hopeloosheid af. Volgens mij voelen ze zich prima thuis onder de prediking: de mens kan er niets aan doen en God moet het doen. Heerlijk toch, dan is het de schuld van de prediking, de dominee, de ouderling want die belemmerd je in jou komen tot Christus.