Relatie via zwerfhuis

F.J. Bijzet | 1 reactie | 02-05-2014| 12:11

Ik zit met een ontzettend zwaar probleem. Ik weet niet wat ik moet (en mag) doen en wil daarom u om advies vragen. Ik heb met mijn (vriend) -nu even ex- 4,5 jaar een relatie gehad. We hebben elkaar leren kennen in een zwerfhuis en zijn zo samen gaan wonen. We hebben twee kindjes samen, een van bijna vier en een van twee jaar. Ik geloof nu zo’n zeven jaar in Jezus en toen ik onze relatie aan ging heb ik alle liefde die ik kon geven aan hem gegeven, maar hij kon mij geen liefde terug geven. We waren voor de rest wel goede vrienden maar op liefdesgebied zag hij mij totaal niet staan. Wat mij erg onzeker maakte en ontzettend veel verdriet heeft gekost, zo erg zelfs dat uit frustratie al mijn teennagels een periode zijn ingegroeid, ik een lange periode migraine heb gehad, een paar weken slaapapneu (betekent letterlijk dat je geen lucht krijgt van de situatie) en dat ik heel erg depressief ben geweest. Na 3,5 jaar besloot ik om tegen hem te zeggen dat hij me te weinig liefde en aandacht gaf. Daarop draaide hij alles zo om dat de schuld weer terug bij mij lag. Ik was te onzeker, hij wilde niet meer naast zo’n jankerd in slaap vallen en heeft het toen ook uitgemaakt. Uiteindelijk is het weer goed gekomen en daarna heb ik het nog een paar keer tegen hem gezegd. Bij de derde keer dacht ik bij mijzelf: hij is niet mijn ware man en ik moet dit af gaan sluiten, wat ik eigenlijk niet wilde en wat me heel veel moeite heeft gekost. Hij was een erg agressieve jongen naar de buitenwereld toe en had een erg rotte kijk op het leven. De periode dat ik het aan het afsluiten was, zag hij me wederom niet staan en vond me maar een chagrijn. Op het moment dat ik hem dus met heel veel moeite vaarwel gezegd hem, draait meneer in een keer helemaal om, had hij zoveel spijt van alles enz. Omdat mijn hart niet meer voor hem open stond en hij zich altijd zo ziekelijk verliefd op zichzelf gedroeg, werkte het niet meer. We hebben zo nog driekwart jaar gesukkeld en uiteindelijk hebben we nog ruzie gekregen, waarbij ik hem een tik in het gezicht gaf en hij me daarop twee blauwe ogen heeft geslagen en misschien wel tien keer op mijn schedel (op z’n allerhardst). Vanaf dat moment, nu zo’n drie weken geleden, is hij bij familie ingetrokken. Doordat hij zichzelf al die jaren duivels heeft gedragen is hij gaan inzien dat zijn gedrag echt niet kan, heeft hij zeker twee weken zowat alleen maar gehuild en is zelfs tot geloof gekomen (wat ik eigenlijk altijd wilde). Ik weet dat hij in zijn hart een goede jongen is en dat ik echt alles voor hem ben, ook al heeft hij dat door onzekerheid naar zichzelf toe niet kunnen uiten. Maar alles in mij wil hem niet meer, ik kan het gewoon niet meer en vind hem op liefdesgebied echt niet meer leuk. Ik heb als kind een heel zwaar leven gehad door een hele agressieve vader en door dit erbij te hebben meegemaakt wil ik graag alleen wonen en vrij zijn. Ik heb in onze relatie zo ontzettend veel gehuild dat ik geen energie meer heb om alles van voor af aan opnieuw te beginnen. Maar ik zit er dus mee dat hij nu tot geloof is gekomen en dat ik twee kindjes samen met hem heb die hem ook erg missen nu hij niet meer thuis woont. Mijn dilemma is dus: mag ik bij hem weggaan? Ik ben zo bang dat het niet mag van God, dat ik een gezin uit elkaar trek terwijl hij nu wel wil veranderen. Ik hoop echt dat u me een verhelderend advies kunt geven...

Beste vragensteller,

Wat een nare en verdrietige situatie beschrijf je zeg! Een situatie die vroeg om grenzen en die heb je gesteld. Langzaam is de liefde bekoeld en dat kan ik me, je verhaal lezend, voorstellen. En nu verandert hij, maar zit jij met de situatie dat jouw gevoel van liefde weg is. Het dilemma dat je nu voelt “hij verandert, leert God kennen, maar ik wil het niet meer, maar mag ik van God bij hem weg”  is een dilemma dat veel mensen ervaren.

Ik denk dat we vast komen te zitten als we nu een moreel antwoord zouden geven. De weg van de Heere is dat wat hij samenbrengt niet gescheiden mag worden. Maar de realiteit is dat ook de Bijbel spreekt van uitzonderingen. Het risico dat jij nu loopt is dat je gaat kijken of jouw uitzondering er bij zit. En als dat niet zo is, dan je verplicht voelt te blijven. Veel ouders zien daarnaast ook nog eens de kinderen als reden om te blijven. Maar veel belangrijker is in dit proces dat jij en hij ook zich realiseren hoeveel er kapot is gegaan.

Door gebrek aan liefde, egoïstisch gedrag, verwaarlozing, geweld is jullie relatie kapot gegaan, en dat heelt niet zomaar door een bekering van hem. Dus dat zou ik voorop zetten. Daarnaast hebben we een spreekwoord dat zegt “één zwaluw maakt nog geen zomer.” Dus een bekering bewijst nog niet dat er nu iets anders is geworden. Dat moet het verloop van de tijd laten zien. En dan liggen er nog al wat situaties tussen jullie. Hoe gaat hij daar mee om? Wat doet hij met het verdriet dat hij jou heeft aangedaan? Voor mij is het veel te vroeg om nu uitspraken te doen over verandering. Verandering moet uitwijzen in de loop van de tijd. En dan hoeft jouw hart niet meteen open te staan voor hem. Ik denk juist dat het verstandig is dat je je niet meteen weer open stelt voor hem, want voor je het weet kom je bedrogen uit.

Wel denk ik dat je hierin biddend de wil van de Heere moet zoeken. Wat wil Hij dat je doet? Kan Hij je, als je partner echt verandert weer liefde geven? Ik geloof van wel, maar dan moet er wel sprake zijn van echte bekering en ook verantwoordelijkheid nemen voor het gedrag van voor deze scheiding.

Je merkt, ik doe geen uitspraken over wat de Heere wil. Ik wil alleen maar dat jij dat met Hem uitzoekt én niet te snel weer overstag gaat. En heel belangrijk. Samen leven, terwijl je hart er niet bij is, maar het wel doen omdat je denkt dat de Heere het vraagt, lijkt mij ook niet echt wat Hij van je vraagt. Dan ga jij immers leven zoals je partner deed toen jouw hart en liefde wel naar hem uitging. Dan is de situatie omgedraaid. Hetzelfde geldt voor bij elkaar blijven om de kinderen. Dat lijkt me ook niet verstandig. Je blijft bij elkaar omdat je dat zelf wilt, niet om de kinderen. Die last is voor kinderen veel te zwaar!

Ferdinand Bijzet

Dit artikel is beantwoord door

F.J. Bijzet

• Geboortedatum:
  03-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

34 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven