De biecht missen
Ds. J.L. Schreuders | 1 reactie | 29-04-2014| 14:31
Vraag
Zou iemand mij kunnen vertellen waarom de biecht verloren is gegaan? Ik heb het er weleens over met een vriend en hij zegt het te missen. Gewoon fijn om je zonden op te biechten tegen iemand die je vertrouwt en er mee overweg kan gaan en die je steunt en weer op weg helpt. Ik weet dat je direct met je zonden naar God toe moet gaan, maar toch lijkt het me ook goed om het op te biechten. Waarom is dit gebruik eigenlijk verdwenen? Er staat toch ook ergens in de Bijbel dat je elkaars zonden moet vergeven en dat ze dan vergeven zijn?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragensteller,
De biecht als sacrament is inderdaad verloren gegaan. En dan bedoelen wij de verplichte oorbiecht, waarbij een priester of bisschop vanuit de aan de kerk toevertrouwde schat der genade aan iemand die zijn zonden belijdt -al dan niet na opgelegde boetedoening- absolutie kan verlenen. Er wordt wel absolutie verkondigd in de prediking aan boetvaardige en gelovige zondaren (en dat kan ook in de prediking bij de huizen) maar dat is wat anders dan een sacramenteel toedienen van genade in de biechtstoel. Ik bedoel dan eerder wat de HC noemt het hanteren van de sleutels van het hemelrijk.
Belijdt elkander de misdaden. Dat zegt Gods Woord inderdaad. Dat hoeft zeker niet beperkt te worden tot misdaden die je bedreven hebt tegen de persoon die tegenover je zit. Dat kunnen ook misdaden zijn waar je gesprekspartner verder niets mee heeft uit te staan. Er moet dan wel sprake zijn uiteraard van een goede vertrouwensband, die geen haarscheurtjes vertoont. Anders kun je het maar beter laten. Maar in geval er vertrouwelijkheid vast staat kan het goed zijn niet alleen aan God maar ook ten overstaan van een medegelovige bepaalde zonden open te leggen. Jij schrijft dat dit gebruik verdwenen is. Ik weet dat niet. Het wordt niet zo vaak gedaan, maar verdwenen is het vast niet. Het is nooit afgeschaft, zoals de verplichte oorbiecht dat in de calvinistische reformatie wel is. Het kan inderdaad het hart opluchten, je een weg wijzen en zodoende vruchtbaar zijn.
Enige moeite heb ik wel met je opmerking dat je elkaars zonden vergeven moet en dat ze dan vergeven zijn. Dat geldt natuurlijk wel als je elkaar iets hebt aangedaan en je dat aan elkaar belijdt. Dan is er de plicht elkaar de misdaden te vergeven gelijk God ons vergeven heeft. Dan moet het ook voorbij zijn. Maar je kunt dat niet doortrekken naar te belijden zonden in het algemeen. De tekst waarop je doelt (Johannes 20:23) staat wel in een ambtelijk kader. Jezus verschijnt aan Zijn discipelen. Je mag elkaar wel de weg naar de schuldvergeving bij God wijzen, elkaar vertroosten met het feit dat er bij God vergeving is, maar wij hebben niet zomaar de volmacht namens God op te treden. Wij zijn God niet. Ook de kerk is God niet, maar haar is wel de prediking van het Evangelie toevertrouwd en naar dat getuigenis zal God ook oordelen in dit en in het toekomende leven. Uiteraard moet die prediking zowel in het openbaar als bij de huizen wel volstrekt zuiver zijn. Wij zijn ver van huis als vergeving niet op goede gronden en in een rechte weg zou worden toegezegd.
Hartelijke groeten
Ds J. L. Schreuders, Urk
Lees ook: 'Biecht kan gezegend middel zijn'
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.L. Schreuders
- Geboortedatum:24-08-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Boven-Hardinxveld
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat ik in de bijbel zie is dat de christenen hun zonden aan elkaar hebben beleden. Dan krijg je diepe relaties. Als ik mijn zonden opbiecht tegen een andere christen, die mij goed kent, dan kan hij mijn misschien ook nog meer oorzaken voor mijn zonden laten zien. Als ik bijvoorbeeld opbiecht, dat ik soms boos of ongeduldig ben, dan kan hij vragen: waarom houd je je de laatste tijd toch met zoveel nutteloze dingen bezig. Neem toch liever meer tijd om in de bijbel te lezen. Zo kan hij mijn helpen, omdat hij mijn leven ziet en kent. In Jakobus 5 staat:
16 Belijd elkaar de overtredingen en bid voor elkaar, ...
en dan:
19 Broeders, als iemand onder u van de waarheid is afgedwaald en een ander doet hem terugkeren,
20 weet dan dat hij die een zondaar van zijn dwaalweg doet terugkeren, een ziel zal redden van de dood en een menigte van zonden zal bedekken.
Als je elkaar je zonden opbiecht en elkaar helpt, dan kan je elkaar helpen op de smalle weg te blijven (/komen).
Voor de christenen in de bijbel was dat heel normaal. Ze kwamen elke dag samen en hadden heel diepe relaties.
Hand. 2: 46 En zij bleven dagelijks eensgezind in de tempel bijeenkomen, en terwijl zij van huis tot huis brood braken, ...
Ook in Hebr. 3: 12 Zie erop toe, broeders, dat er nooit in iemand van u een verdorven hart zal zijn, vol ongeloof, om daardoor afvallig te worden van de levende God;
13 maar vermaan elkaar elke dag, zolang men van een heden kan spreken, opdat niemand van u verhard zal worden door de verleiding van de zonde.
Door het opbiechten van de zonde leer je elkaar diep kennen en kun je elkaar ook helpen.
Reageer gerust. Ik communiceer er graag over: emaildfj1@gmail.com
