Veel pijn door houding van ouders
F.J. Bijzet | 3 reacties | 12-02-2014| 10:42
Vraag
Hierbij een vraag, die ik aan niemand anders durfde te stellen, ook vanwege de positie die mijn vader heeft in de kerkelijke gemeente en vanwege schaamte om mijn problemen met een ander te delen; ik ben er liever voor de ander. Maar toch zit ik erg met deze vraag, het is ook echt een worsteling. Ik ben een jonge vrouw en heb een diagnose voor autisme. Dat heeft in de pubertijd voor veel problemen thuis gezorgd. Ik heb daarvoor een aantal behandelingen gevolgd en ben vervolgens uit huis gegaan. Toen ik nog geregeld thuis kwam waren er wel eens strubbelingen, maar dan met mate. Er is nog erg veel discussie (het komt vanuit mijn kant) over pijnlijke dingen die in het verleden zijn gebeurd; veel lichamelijk geweld, van mijn ouders en mijn broer bij geprikkeld en onrustig gedrag van mij. Dat besprak ik met mijn moeder. Die zei vervolgens: “Je moet nog veel meer klappen krijgen, want je zeikt hierover.” Later zei m'n moeder -nadat de rust weer even weergekeerd was tussen ons, want ik werd kwaad om haar opmerking- “Meldt maar bij de huisarts dat je gesprekken wil bij de psycholoog en val ons hiermee niet mee lastig.” En tien dagen later: “Je hoeft niet met mijn verjaardag thuis te komen, want dat is veel te druk en als jij hierover weer gaat zeuren, stuur dan maar een mooie kaart per post naar mij met een dikke fooi (voor de verjaardag) en dan bekijken we over een maand wel weer wanneer je kunt komen.” Deze houding van mijn ouders heeft mijn veel pijn bezorgd. Ik kan het moeilijk loslaten en relativeren. Ik kan niet begrijpen dat ze zo kunnen zijn. Heeft u advies hoe ik het beter kan plaatsen/verwerken?
Antwoord
Beste briefschrijver,
Ik heb je verhaal gelezen en lees dat er nog veel verdriet en pijn bij je leeft over dingen die er vroeger gebeurd zijn. Dingen die jou pijn hebben gedaan, die jij nog niet hebt kunnen loslaten en waarvoor je volgens mij graag erkenning wilt. Al was het alleen maar de erkenning van de machteloosheid die ook je ouders hebben gevoeld en dat ze daar jou ook pijn mee hebben gedaan.
Jullie hebben allemaal een moeilijke tijd achter de rug. Jij hebt enorm geïnvesteerd in behandelingen, maar ik lees ook dat jij dat vooral zelf hebt gedaan. Waar je nu behoefte aan lijkt te hebben is een gesprek over en weer om dingen die er nog liggen op te ruimen, en dat lijkt me heel terecht. Het is voor jou en je ouders en het gezin moeilijk geweest en wat zou het mooi zijn als je daarover kunt praten.
Nu lees ik dat het tot strijd leidt als je je wens neerlegt en tot nieuwe afwijzing. Dat vind ik verdrietig om te lezen. Wat ik je aanraad is om hulp te zoeken van een systeemtherapeut en samen met deze therapeut je ouders te benaderen voor een gesprek om onder begeleiding te praten over wat jou en hen nog dwars zit. De therapeut kan je helpen met hoe je het kunt vragen, maar ook zelf initiatief nemen om je ouders te benaderen. Ik zou dit niet in mijn eentje proberen te verwerken als er niet geprobeerd is om tot een gesprek met je ouders te komen.
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het kan gebeuren dat mensen ons teleurstellen en het is bijzonder pijnlijk als dat onze familieleden zijn. Het is belangrijk ons houvast in God te hebben. God stelt ons nooit teleur. In je vraag schreef je niets over God, maar ik denk dat je God in alles nodig hebt, ook om hiermee om te kunnen gaan.
Psalm 27: 10 Want mijn vader en moeder hebben mij verlaten, maar de HEERE zal mij aannemen. 11 HEERE, leer mij Uw weg, leid mij op een geëffend pad ...
Mijn raad: zoek eerst God en leer zijn weg. Zoek er werkelijk naar hoe je volgens zijn wil kunt leven, voor het geval dat je dat nog niet doet. Dan laat God zien hoe je alle andere dingen moet oplossen. Als je de vergeving van God krijgt voor je zonden zul je ook in staat zijn mensen te vergeven bijvoorbeeld.
Reageer gerust: emaildfj1@gmail.com
Het is goed dat je dit bespreekbaar probeert te maken. Hoe verdrietig en frustrerend moet het voor jou zijn, dat je geen begrip kreeg, maar nog meer onvriendelijkheid.
Ik hoop dat het jou lukt samen met iemand van de kerk of hulpverlening het gesprek met jouw ouders aan te gaan.... Het zou heel fijn zijn als ze dan anders reageren! Daarna(ast) is het zeker goed als je professionele hulp krijgt om dit te verwerken...
Heel veel sterkte toegewenst!!!!