Turbulent leven

dr. J. van der Wal | 3 reacties | 18-01-2014| 09:32

Ik loop momenteel erg vast. Ik heb een vrij turbulent leven gehad. Werd lichamelijk mishandeld en in een groot gezin heb ik weinig tot geen erkenning gehad voor mij als persoon. Dat heeft veel verdriet gegeven en nog... Eind van mijn tienerjaren heb ik een lieve jongen leren kennen en sinds twee jaren zijn we gelukkig getrouwd. Twee jaar geleden had ik het erg druk. Ik verhuisde (170 km verderop), kreeg daar een nieuwe baan (en heftig: namelijk als groepsleider in gesloten jeugdzorg), was aan het klussen in mijn huis, trouwde en studeerde af aan het hbo. Allemaal in dezelfde paar maanden. Nu ik in rustig vaarwater ben gekomen gaat het juist mis. Ik heb veel last van woede-uitbarstingen, erg veel huilen, veel nekpijn en hoofdpijn. Ik ben ook veel bezig met het gezin waar ik uit kom en voel veel onverwerkt verdriet. Het gaat nog verder mis. Ik voel me erg alleen, heel eenzaam. Daardoor heb ik naar drugs gegrepen. Inmiddels gebruik ik veel wiet om mijn gedachten te ‘doven’. Inmiddels ga ik ook al niet meer naar de kerk (al zeker een jaar niet). Verder weinig contact met mijn ouders en schoonouders. Contact is oppervlakkig en voel me vaak miskend (mogelijk door verleden). Druggebruik wordt steeds erger. Ik heb al eens GHB gebruikt en bang dat het steeds verdergaat. Wat te doen?

Een paar dingen treffen me in je brief:

-Je bent in staat om met weinig woorden je problemen scherp te beschrijven.
-In je beschrijving leg je al een heel stuk analyse. De relatie die je legt tussen drugsgebruik en gedachten 'doven' is klip en klaar. In mindere mate geldt dat voor de beschrijving van je verleden en het ontstaan van de recente problemen na een periode van veel stress en daarna in rustig vaarwater terecht komen. Op mij komt de suggestie van een verband tussen deze dingen duidelijk over. Tenslotte de relatie die je legt tussen onverwerkt diep verdriet en je spanningsklachten en moeite om met je emoties om te gaan.
-De eenzaamheid waar je je in bevindt.
-Je werk als leidinggevende in de gesloten Jeugdzorg. Ik ken dat werk heel goed en weet dat de combinatie van leidinggeven in zo'n setting heel erg veel van je moet vragen. Temeer omdat ik inschat dat je nog vrij jong bent.
-En daarbij: het kan niet anders of je kijkt als het ware in de spiegel als je jongeren ziet die vergelijkbare dingen als jij hebben meegemaakt. Dat moet erg confronterend zijn.
-Je weet dat je bezig bent af te glijden (GHB-gebruik is bijvoorbeeld enorm gevaarlijk, dat hoef ik jou vanwege je werk niet uit te leggen).
-Al deze dingen had ik niet op hoeven te schrijven, want je weet ze al. Je hebt een goed verstand, anders was je niet geworden wie je bent. En je kent de weg in hulpverlenersland. Daarom het laatste wat me opvalt in je brief: je grote onmacht om er wat aan te doen, terwijl je heel goed weet wat de risico's zijn en weet hoe en waar je hulp kunt vinden.

Ik kan er een heleboel over speculeren over waarom het is zoals het is, maar daarmee doe ik jou geen recht en het heeft bovendien geen enkele zin. Al die dingen heb vast al vaker en veel beter zelf al bedacht. Nou vooruit, alleen deze dan: een grote angst om controle te verliezen als je om hulp zou vragen. Ik wil alleen dit tegen je zeggen. Spreek je uit in het gebed tegen de Heere. Spreek je uit tegen je man. Ga bij de eerste de beste gelegenheid naar je huisarts en spreek je ook daar uit. Vraag om hulp en volg het advies op. Spreek je uit tegenover een kleine groep vertrouwde mensen. Je hebt ze hard nodig bij het vervolg. Ik bid voor je dat je dat je dit kunt opbrengen en ik hoop dat veel mensen die jouw vraag lezen dat ook voor je doen.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven