Contact met (schoon)ouders verbreken

Mooi antwoord van mw. Rots.
Probeer het eens met een bloementje e.d.
En ik zou eigenlijk ook het verhaal van de andere kant weleens willen horen.
Want nu hoor je het alleen maar van de kinderen misschien hebben de ouders ook een heel mooi verhaal wat op waarheid berust!

@vraagstelster:

Op basis van de vraag krijg ik de indruk dat één of meer van je schoonouders sterk narcistische trekken heeft. Met name het gebrek aan invoelingsvermogen, en ook het feit dat ze als het maar even kan de schuld bij de ander (jijzelf onder andere) leggen. Ook het feit dat ze jou kennelijk van meet af aan niet zagen zitten is typerend.

Ik ben bang dat je daar nooit met hen zult uitkomen, en je dus je energie beter op andere zaken kunt gaan richten. Ik denk dat het antwoord van mw. Rots daar voldoende over zegt. Maar ik denk dat iedere poging tot verbetering van het contact met je schoonouders tot nieuwe teleurstellingen zal leiden, vroeg of laat.

Sterkte!

Droppie, dat geldt voor elk relatieprobleem hier op RW. Punt is dat hier niet de ouders en familie om raad vragen (en wellicht daar ook geen behoefte aan hebben), maar dat deze vraagstelster met haar verhaal om raad vraagt. En ik ben het met mevr. Rots eens, dit is geen 'heel mooi' maar een uitermate triest verhaal, voor wat de houding van deze (schoon)ouders betreft.

Vraagstelster, wat moeten jullie het moeilijk hebben. Ik zou graag willen proberen wat ter bemoediging door te geven:

Dat je schoonouders jou ziek noemen, behoef je niet serieus te nemen. Zij zijn niet deskundig om dat te kunnen beoordelen. Ik bewonder bovendien, met mevr. Rots, jullie houding hierin. Dat lijkt me geen houding van iemand met een zieke geest. Dat ze jou vreemd noemen, kan komen omdat ze zelf iets (belangrijks) missen, iets wat jullie wel hebben. Vaak is iets wat je zelf niet kent vreemd.

Ik lees dat de opstelling van de broers met aanhang jullie lijden extra verzwaart. Wat jammer dat ze, en op zo een wijze, partij kiezen. Het zou jullie zo goed kunnen doen om van hun kant (emotioneel) enige steun te ontvangen. Dat kan zonder dat je partij kiest. Wellicht kunnen zij dat niet, omdat ze het zelf ook niet geleerd hebben. Of kijken ze (nog niet) naar de houding van hun (schoon) ouders, zoals jullie dat doen. Of durven ze niet, zoals jullie, de confrontatie aan om de 'lieve vrede' maar te bewaren. Ik vraag me in die gevallen wel af wie er dan beter af zijn, jullie of zij. Uiterlijk lijken zij misschien in het voordeel, omdat ze elkaar hebben. Maar innerlijk zou het wel eens kunnen zijn dat jullie je (op den duur) meer bevrijd voelen dan zij.

Als je onrecht ervaart, mag je dat bij de Heere brengen. Hij weet er vanaf. Hij aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Zijn hand geve. Hij heeft een afkeer van onrecht en oordeelt rechtvaardig. Laat het oordeel daarom aan Hem over en vraag Hem of Hij je wil leren onder deze omstandigheden zachtmoedig te zijn en nederig. Hem te mogen volgen, zonder vragen.

Ten diepste kunnen wij andere mensen niet veranderen, wel waarschuwen, maar niet veranderen. Dat te blijven verwachten is steeds weer teleurgesteld raken en jezelf almaar weer pijn doen. Je mag evenwel blijven hopen en bidden dat jullie relatie ooit nog eens verbetert! God is immers almachtig, voor Hem is niets onmogelijk. Het alleen van Hem te verwachten, Hem te vertrouwen in de weg die Hij met je gaat, en het van mensen niet meer te verwachten, schenkt veel bevrijding.

Het proces wat jullie nu door maken is in feite een rouwproces, het verwerken van een stukje verlies. Je hoopte op begrip, erkenning, een betere verhouding met jullie ouders, maar dat kreeg je niet. Dat doet pijn. Dat behoef je niet te bagatelliseren, je mag hierin je gevoelen serieus nemen. En voor dit rouwproces de tijd nemen. Als anderen je daarin veroordelen, zeg dat eerder iets van hen, dan van jullie. Probeer voor hen te bidden.

We zijn allemaal zondige mensen met gebreken, ook in de communicatie. Maar als je zulke reacties krijgt van je ouders, dan kun je daar als kinderen inderdaad kapot van zijn. Dat zijn onbegrepen wegen... God weet echter waarvoor dit nodig is, vertrouw maar op Hem en vlucht met al je verdriet maar naar Hem. Hij kan beter troosten dan een vader of moeder kan troosten. Hij begrijpt jullie beter dan aardse ouders je ooit zullen kunnen begrijpen. Ik wens jullie toe God in Christus als je hemelse Vader te mogen leren kennen/ verder te mogen kennen. Dan kun je (de liefde/het begrip/de erkenning van) aardse ouders missen, hoor!

Heel veel sterkte toegewenst en Gode bevolen!

@vragensteller; je mag mijn adres via de redactie van refoweb opvragen als je wilt. Ik herken je verhaal zo erg! Wij zitten/zaten in hetzelfde schuitje! Moeilijk!! Heel veel sterkte! Advies kan niemand je eigelijk geven...je moet zelf je weg hierin vinden maar één ding wil ik je meegeven: zorg dat jij en je gezin er niet aan onderdoorgaan! Jij, je man en je kinderen zijn jouw eerste verantwoordelijkheid. Jullie gezin komt op de eerste plaats! Veel sterkte en neem gerust contact op!

Weet je hoe dat komt dat ik zeg dat men eerst het verhaal van de andere kant moet horen.
ik als broer heb ook zo"n broer het is precies zijn verhaal.
En ik weet zeker als je dan de andere kant hoort dat ze zeggen zoiets van als wij in gesprek gaan met dit stel worden ze boos of er valt moeilijk mee te communiceren.
Daar lijkt dit ook op hun doen alles goed maar de ouders alles verkeerd ik vraag me af of het waar is!

Droppie, elke situatie is anders. Tussen twee broers zou het kunnen zijn: waar twee kijven hebben twee schuld. Maar hier gaat het vooral om de verhouding tussen ouders en kinderen. Wat me in deze vraag opvalt is dat vraagstelster vrij evenwichtig en puntsgewijs haar verhaal doet. Ze meldt de feiten. Natuurlijk zullen zij ook fouten gemaakt hebben in de communicatie, even zo de ouders fouten gemaakt hebben. Maar de basis van communiceren is gelegd in je opvoeding door je ouders. En als je dan niet eens met je ouders kunt communiceren over je moeiten en problemen dan is daar iets ernstig mis gegaan. Want de taal der liefde verstaat elk kind...! Ik bedoel, als er onvoorwaardelijke liefde is, dan moet je als kind zoiets met je ouders kunnen bespreken. Als dat niet mogelijk is, kan ik me voorstellen dat je als kind, vanuit je pijn, daarop emotioneel kunt reageren. Zo’n emotionele reactie in het heden kun je niet één op één wegstrepen met het gedrag waarmee je ouders je in je jeugd beschadigd hebben! En dat is wat omstanders wel eens vergeten, ze kijken naar het heden, wat er nu gebeurt. En dat is gewoon te kort.

Vraagstelster zegt dat haar man zijn vader duidelijk heeft willen maken dat hij aan de klappen nog steeds angstige gevoelens heeft overgehouden. Zijn vader heeft daarvoor zijn excuses aangeboden. Maar verder mocht haar man hier niet meer over praten, want dan werd er gezegd: "Daar hebben we het al over gehad." Dit is naar mijn mening niet Bijbels. Een excuus aanbieden is niet zo moeilijk. Belangrijker is of het vader berouwt. Ik kan me niet voorstellen, wanneer je als vader daar echt berouw over heeft en van je kind houdt, dat je vervolgens na een keer je excuses aanbieden, tegen je kind (die er nog mee worstelt) zegt: daar hebben we het al over gehad... Als vader geen berouw heeft en geen berouw TOONT, dan kan er ook geen sprake zijn van vergeven. Als je echt berouw hebt, dan merkt de ander dat en dan geef je de ander de ruimte daar nog eens over te praten, als hij daar nog eens behoefte aan heeft. Het is namelijk niet niks om hardhandig opgevoed te zijn, als kind zulke klappen gehad te hebben dat je daar nu nog angstige gevoelens van over gehouden hebt. Met een excuus kan haar man niet zo maar even een knop om zetten: we hebben het er over gehad, dus nu is het over. Was dat maar zo. Er is verwerkingstijd voor nodig, nieuwe vragen e.d. die opkomen en die je nog eens aan je vader voor wil leggen. Ben je 18 jaar geslagen, dan kun je er misschien wel 18 jaar bij tellen om dit te verwerken. En wat die knop betreft, die had voor vader tijdens de jeugd van zijn kind om moeten gaan! Je kunt zoiets je vader vergeven, maar vergeten doe je een dergelijke jeugd nooit! Is het eerlijk dat deze vader keer op keer zijn macht misbruikte en zijn kind zo sloeg? Maar dat zijn zoon daar nu maar één keer voor bij zijn vader mag aankloppen? Vind je het gek, als je zo’n reactie krijgt dat er emoties los komen? Nee, die ouders begrijpen dat niet. Dat maakt het nu juist allemaal zo erg!

Wat die broers van de man van vraagstelster betreft het volgende: zo’n familiesituatie is min of meer te vergelijken met een groepssituatie bij kinderen, zoals pesten op het schoolplein. Bij pestgedrag is er sprake van dader(s) en slachtoffer(s). Beiden hebben een probleem. Zo is de dader vaak zelf beschadigd, anders vertoon je niet dergelijk gedrag. Toch is er nog een derde partij: de omstanders. En dat is nu vaak juist de groep die het pesten in stand houdt. Ze kijken stilzwijgend toe bij dit onrecht. Of moedigen de dader aan door bijv. mee te schelden, partij te kiezen voor de dader. In feite kan de dader dan al niet meer terug zonder gezichtsverlies... In deze familie zijn de broers met aanhang de omstanders en kunnen zo zij het voor de ouders moeilijk maken om nog te doen wat vraagstelster en haar man verlangen. De broers en aanhang sterken de ouders in hun gelijk en in hun gedrag! De rol van omstanders/verdere familie is heel belangrijk, maar tegelijk ook heel moeilijk. Omstanders die op het schoolplein meedoen aan het pestgedrag, door stilzwijgend toe te zien, of de dader te steunen, doen dat vaak uit angst. Zij durven niet in te grijpen, uit angst dat de dader zich dan tegen hen keert en zij ook slachtoffer worden van zijn gedrag. Dat zelfde kan voor deze broers gelden. Zij zien nu voor ogen gebeuren wat het gevolg is als zij met hun ouders gaan praten. Ze kunnen zich dan voor de keus gesteld zien: of ik zwijg en houd contact met mijn familie, of ik spreek wat er op mijn hart ligt en ervaar ook deze ellende. Vaak houdt men dan vanuit angst de mond. In feite ben je dan de liefde van je ouders aan het kopen, dat gebeurt in gezinnen waar onvoorwaardelijke liefde van de kant van de ouders geen vanzelfsprekende zaak is. Dat kan bij hen (broers en aanhang) evenwel weer schuldgevoelens geven richting hun broer en vraagstelster. Die weer verdwijnen als ze er zelf in willen geloven dat het toch echt aan die ene broer en schoonzus ligt... En zo ontstaat er een patroon van onrecht. En zie je in veel families dat er één gezin uit ligt. En daar is vrijwel niet meer uit te komen met elkaar, of de omstanders moeten de moed hebben hun houding te veranderen. Zo niet, dan zou een onafhankelijk en deskundig bemiddelaar erbij betrekken nog een optie kunnen zijn. Waarbij niet alleen de ouders, maar (uiteindelijk) ook de andere broers in betrokken moeten worden.

Dit alles onderstreept maar weer het belang van een veilige opvoeding...

Mooi en invoelend antwoord Hermon!! Kan de vraagsteller wat mee...

Hoe herkenbaar is dit verhaal.. Dit verhaal vervuld me met verdriet en enerzijds met blijdschap doordat ik de liefde tot Gods Woord om daar vanuit te leven proef, wat ook de plicht is.. Mag het Woord van God tot troost en bemoediging zijn.

Terugkomend op de vraag, een psycholoog heeft mij geleerd; het enige gedrag wat je kan veranderen, is het gedrag van jezelf.
je leert om te gaan met het gedrag van de ander. Ik heb tot een jaar geleden de intentie gehad de "veroorzaker" te moeten veranderen, nou 1 ding, het is verloren tijd en moeite..

Ik heb achteraf mogen ervaren dat met al mijn goede en minder goede intenties. God met, de rechte stok krom sloeg en met de kromme stok recht sloeg.

Hoe moeilijk maar nog prachtiger is het om alle bekommernissen aan Hem te mogen geven;

Mattheüs 11 vers 28: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.

Wat een afschuwelijke situatie. Ik kan me voorstellen dat je daarvan helemaal kapot gaat. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ontdek dat dit soort situaties je altijd kunnen overkomen, ook als je daar niet naar op zoek bent. Enkele gedachten wil ik je wel meegeven die je misschien helpen:
- Weet dat God mensenharten kan bereiken, als wij dat niet kunnen. Bid voor je schoonouders, als je dat nog kunt. Verwacht groot van God!
- Geef het in Gods handen. Dat geeft rust. Dan is het Zijn zaak geworden en niet meer die van jou. Ik geloof en weet ook zeker dat Hij Zelf de trooster zal zijn.
- Hem komt de wraak toe, dus laat die ruimte en weet dat God recht zal doen.
- In Romeinen 12 staat dat we voor zover het in ons vermogen ligt (!) vrede moeten bewaren met alle mensen. Jullie zijn verantwoordelijk voor jullie deel.

Ik herinner me een uitspraak van een jonge evangelist, die zei: Nog één bocht om en we zijn in het nieuwe Jeruzalem! Het lijden van deze tijd staat niet in verhouding tot de heerlijkheid die ons straks geopenbaard wordt. Ons leven is zo kort in verhouding tot de eeuwigheid. Het is een troost dat we straks altijd bij Hem mogen zijn, waar geen rouw en pijn meer zal zijn.

Heel veel sterkte!