Universitair diploma en moederschap
Ds. J.J. van Holten | 45 reacties | 21-12-2013| 11:53
Vraag
Onlangs is door het CBS berekend dat het behalen van een universitair masterdiploma 133.000-148.000 euro kost. Het gaat om uitgaven van de overheid, bedrijven en huishoudens aan onderwijsinstellingen, salarissen en begeleidingskosten van leerbedrijven, aldus het CBS. In de reformatorische gezindte blijven veel vrouwen (ook met een universitair masterdiploma) thuis zodra er kinderen komen. Ik heb hier gemengde gevoelens bij. Enerzijds begrijp ik de notie van er volledig voor je kinderen zijn, anderzijds zie ik ook dat de maatschappij ontzettend veel geld in je opleiding heeft geïnvesteerd, waarmee je vervolgens niets doet. Is dat wel verantwoord? Hoe zou je hier mee om moeten gaan? Vooral in geval van universitaire opleidingen is het niet mogelijk om pas na een aantal jaar (als de kinderen groot zijn) er wat mee te gaan doen omdat je kennis dan verouderd is. Alvast dank voor het antwoord!
Antwoord
Beste vragensteller,
Ik betwijfel of je bij mij aan het goede adres bent om een afdoende antwoord op je vraag te krijgen. Ik ben theoloog van professie, maar mijns inziens is hetgeen je vraagt niet zo zeer theologisch van aard maar politiek.
Ik heb op dit gebied geen deskundigheid maar dat wil niet zeggen dat ik er geen mening over heb zoals je die zelf, als ik je vraag goed begrijp, ook hebt. Ik stel dus nadrukkelijk dat het volgende mijn eigen mening over deze kwestie betreft. Ik geef enkele punten ter overweging, voor wat het waard is.
Iedereen in Nederland heeft het recht om te kunnen studeren en daarmee zijn of haar van God gegeven talenten te gebruiken. Niemand die als jongere studeert weet of hij/zij ooit komt tot een trouwdag en of er dan ook kinderen komen, tenzij je een besluit neemt om geen kinderen te ‘nemen’ en te kiezen voor een carrière.
Persoonlijk kijk ik bepaald niet neer op vrouwen (laten we het daar maar even op houden, hoewel rolpatronen in onze tijd sterk veranderen) die hoewel hoog opgeleid, kiezen voor het gezin. Het gezin is de basis voor de toekomst van de kinderen. Me dunkt: geen geringe zaak.
Wat de kosten betreft wordt het meer en meer zo dat mensen zelf hun opleiding gaan betalen (sociaal leenstelsel). De last voor het collectief neemt daarmee in de nabije toekomst behoorlijk af. Velen, hebben vandaag de dag de mogelijkheid om naast het gezin hun kennis en expertise op peil te houden. Het hoeft dus niet noodzakelijk zo te zijn dat die kennis na een aantal jaren verloren is. De moderne informatiemaatschappij biedt tal van mogelijkheden om vanuit huis te werken. Met name voor hoog opgeleiden. Veel vrouwen kunnen de zorg van het gezin en bijblijven op hun vakgebied daardoor goed combineren.
Persoonlijk zie ik veel grotere (op de lange duur óók economische) negatieve gevolgen in jongeren die niet de zorg en de opvoeding krijgen die ze nodig hebben, omdat hun moeders zo nodig aan hun carrière moesten werken. Als kinderen in dat opzicht niet goed terecht komen wat zegt die één of anderhalve ton aan studiekosten dan nog? Ik denk dat dat in geen verhouding staat tot het bedrag wat nu al en ook in de toekomst nodig is voor bijvoorbeeld jeugdzorg.
Ik hoop je hiermee een paar denkduwtjes te hebben aangereikt waarmee je je vraag en de opvatting die daaruit spreekt eens tegen het licht kunt houden.
Vriendelijke groet,
Ds. J. J. van Holten, Bergambacht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het eten was goed binnen te houden en het huis was altijd brandschoon.
Maar één ding kon ze erg goed, nadenken.
Ze had fluitend een universitaire studie kunnen doen, maar ja, ze was van orthodox gereformeerde boeren afkomst en daar werd er door meisjes niet gestudeerd.
Dominee zegt: 'Persoonlijk kijk ik bepaald niet neer op vrouwen (laten we het daar maar even op houden, hoewel rolpatronen in onze tijd sterk veranderen) die hoewel hoog opgeleid, kiezen voor het gezin. Het gezin is de basis voor de toekomst van de kinderen. Me dunkt: geen geringe zaak'.
Toch blijf ik moeite houden met vrouwen die alleen verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van de kinderen, en vooral als dat gezegd wordt door mannen. Mannen die hun eigen werk belangrijk vinden, eigenlijk belangrijker dan hun vrouw, als het huis maar schoon is en het eten binnen is te houden.
Dit zeg ik als man, wij doen ons stinkende best om onze kinderen op te voeden, we werken allebei in deeltijd, samen zijn we verantwoordelijk. Waarom zou mijn vrouw alleen de schone taak van kinderen opvoeden op zich moeten nemen?
Ik heb respect voor moeders die ervoor kiezen om fulltime bij hun gezin te blijven. En ik heb net zoveel respect voor vrouwen die hun gaves daarnaast ook voor de maatschappij inzetten, zoals Martynke. Het lijkt me inderdaad een zaak tussen God en de man en vrouw. Daar hoeft ene Hermon zich niet zo duidelijk en bevooroordeeld mee te bemoeien.
Bovendien gaat ze niet echt op mijn vraag in, wel opent ze een spervuur van andere vragen. Aan mij de eer die te beantwoorden, zo schrijft ze. Dan krijg ik een beete de indruk dat haar eerste vraag alleen maar een onschuldig lijkend opzetje geweest is om vervolgens de strijd aan te binden...
Overigens is 'die eer aan mij' al niet meer nodig, want arendine heeft de nieuwe vragen van Martynke al beantwoordt. Punt blijft dus dat alleen mijn vraag nog open staat. Martynke gaat er niet op in, arendina ook niet en jij ook niet. Kennelijk kan dus niemand deze simpele vraag beantwoorden...
Dan nog even een vraag voor jou Hermon die Martynke ook al stelde: hoe ga jij om met de opleiding van je (eventuele) dochters? Zou je ze een vervolgstudie laten volgen of voed jij ze op met het principe dat ze later moeder en huisvrouw worden en dat een opleiding niet perse noodzakelijk is? Ik ben benieuwd.
@ Hermon: terug naar je eerste reactie. Je stelt daar de vraag wat er zwaarder weegt dan kinderen, kortom, waarom ik er voor zou kunnen kiezen om niet fulltime voor mijn kinderen te zorgen. Ik antwoord dan door te zeggen dat ik mijn werk als mijn roeping zie, dat ik daar de talenten voor gekregen heb, en dat ik daarnaast vind dat als ik zoveel geld gekost heb, ik ook de maatschappelijke verantwoording heb om dat geld waard te zijn.
Mijn allereerste reactie op deze vraag was er eentje gericht op de vraagsteller, die zich juist om deze maatschappelijke verantwoordelijkheid zorgen maakte.
Daarnaast: je daagt me uit om zwart-wit te antwoorden maar de waarheid ligt vaak in 't midden; het feit dat ik het geen probleem vind om buiten mijn eventuele gezin te werken, wil niet zeggen dat ik mijn werk veel belangrijker vind dan een eventueel gezin. Wel denk ik dat er een combinatie werk/gezin mogelijk is.
Vervolgens vraag ik me af waarom dat voor mannen zoveel anders ligt; Arendina antwoordt dat man en vrouw verschillend zijn. Een punt waar ik ook absoluut niet aan voorbij wil gaan, maar wat slechts een algemeenheid is.
Spreuken 31 haalde ik aan om te laten zien dat de huisvrouw van daar niet alleen de huisvrouw is die ze in onze kringen geworden is, maar juist ook actief handelt en onderwijs geeft.
En vervolgens stelde ik de vraag die Autumn ook nog eens stelde.
Wat je eerste opmerking betreft, volgens mij ontbreekt er wel het eea aan dit rijtje. Zo draaide het in onze communicatie vooral om het punt 'gewetenswroeging'. Daar heb ik ook mijn vraag over gesteld. Ik vind het opmerkelijk dat je, nu het je eventuele kinderen betreft, het punt van geweten(swroeging) niet meer noemt.
Eerlijk gezegd kan ik het moeilijk vatten dat je wel gewetenswroeging zou hebben vanwege het geld wat jouw studie de maatschappij gekost heeft, maar dat je geen gewetenswroeging zou hebben bij het feit dat je bij een baan buitenshuis de zorg voor je (kleine) kinderen uit handen moet geven.
Ook kan ik het niet plaatsen dat je dit gronden wil op Spreuken 31. De goede huisvrouw die hier beschreven wordt zie ik niet als arts een paar dagen per week buitenshuis werken. Integendeel! Matthew Henry verklaart zelfs hierbij dat het werk waarmee zij zich bezig houdt, niet het werk van de geleerden, of van de staatslieden, of van de landman is, maar vrouwenwerk!
Ik denk dat daar de crux zit: ik ben er van overtuigd dat mannen een veel grotere taak in het huishouden en gezinsleven zouden moeten hebben dan ze nu hebben. Als je het goed plant, zouden man en vrouw zelfs beiden fulltime kunnen werken. Los van de vraag of dát dan goed is, zou het kunnen.
Vanuit die gedachte vind ik het niet acceptabel als ik mijn opleiding afrond en vervolgens kinderen krijg en thuismoeder word. Nog los van het feit dat ik andermans opleidingsplek heb ingenomen, ga ik de maatschappij 350.000/jaar kosten als ik chirurg word; en dat is een opleiding van 6 jaar. Tel daar mijn VWO-opleiding + mijn geneeskunde-opleiding bij op. Met die kennis zou ik, als ik thuismoeder wil worden, geen geneeskunde gaan studeren, omdat ik vind dat je als christen niet alleen een taak hebt richting je gezin, maar ook een taak richting de maatschappij. Ik vul die taak in door ervoor te kiezen om wél die dure opleiding te gaan doen en in de buitenwereld zichtbaar te zijn als christelijke, vrouwelijke arts. Een ander maakt andere keuzes, maar ik vind dat een financiële analyse zoals vragenstelster die maakt, zeker relevant is daarin.
Daarom zou ik me voor kunnen stellen dat je daar andere ideeën over zou hebben.
Ik zie die huisvrouw dus wel degelijk als iemand die ook buitenshuis haar taken invult, volgens mij handelde ze niet alleen in kleding maar ook in land en verbouwde ze op de akker die ze kocht ook zelf haar gewassen. Iets waarin ik dus niet alleen met jou, maar ook met Matthew Henry van mening verschil. Vanuit dat stukje kan ik dus ook buitenshuis werkende vrouwen wel verantwoorden, hoewel het inderdaad niet letterlijk over dokters gaat - maar ja, die waren er toen ook nog niet zoals nu...
Laten we die lijn aanhouden: mannen buitenshuis, moeders thuis. Prachtig! En tot welzijn van iedereen. En als vrouw gaan werken als je man thuis is lijkt mij ook niet echt bevordelijk voor de rust in huis en de tijd als man en vrouw met elkaar. Dan ga je wel heel gauw langs elkaar heen lopen.
In verklaringen van spreuken lees je overal dat het werk ten bate van haar gein is. Ik denk dan meer aan moestuintje, kleren naaien, dingen verkopen op marktplasts enz. ;-). En ik denk niet dat die deugdelijke huisvrouw haar kinderen ondertussen bij andere dumpte. Die scharrelden er vast gewoon omheen ;-).
In Spreuken 31 draait het overigens vooral om het punt dat een goede huisvrouw een Godvrezende vrouw is. Een vrouw van kracht, sterk gemaakt door wijsheid en genade en de vreze Gods. M. Henry stelt: zulke goede huisvrouwen zijn zeer schaars. We moeten onszelf er maar niet te snel mee willen vergelijken, denk ik. Ik ken tenminste geen enkele vrouw die beantwoordt aan het volgende beeld (verklaring MH):
Deze goede huisvrouw is een hulp tegenover haar man. Hij zal haar waarderen, God voor haar dankbaar zijn, vriendelijk voor haar zijn, achting hebben. Zij zal het zich ten taak stellen om haar man te behagen. Zij is er volkomen tevreden mee dat hij over haar heerst. Zij is kuis, bescheiden en ernstig, haar echtgenoot vertrouwt haar. Als hij weg gaat, kan hij er gerust op zijn, dat zij zijn belangen thuis zal behartigen. Hij heeft genoeg aan haar en zij heeft genoeg aan hem. Voor niets ter wereld zou zij iets willen doen dat schadelijk is voor zijn persoon, zijn gezin, zijn bezitting, zijn goede naam, voortdurend is het haar zorg hem te behagen, zonder er moe van te worden. Zij verhoogt zijn reputatie in de wereld, hij is bekend een goede vrouw te hebben, zij heeft een goede invloed op hem, dat merkt men aan zijn wijs beleid en blijmoedig gelaat en aangenaam humeur, uit de reinheid en netheid van zijn kledij kan men ook weten dat hij thuis een goede vrouw heeft
Zij heeft er een grote afkeer van om stil te zitten en niets te doen, hoewel zij niet behoeft te werken voor haar brood, wil zij het toch niet in luiheid eten. Zij doet noch ontvangt ijdele bezoeken, en houdt zich met geen ijdele praat op, zorgvuldig gebruikt zij de tijd, opdat er niets van verloren zal gaan. Als het daglicht voorbij is, dan denkt zij niet dat het nu tijd is om haar werk ter zijde te leggen, zij staat vroeg op om haar dienstboden hun ontbijt te geven. Zij houdt meer van haar werk, dan van haar gemak en genoegen. Zij legt zich toe op het werk, dat voor haar geschikt is, het is niet het werk der geleerden, of staatslieden, of van de landman, waarmee zij zich bezig houdt, maar met vrouwenwerk. Zij zoekt wol en vlas, waar zij ze het best en goedkoopst kan vinden, van beiden heeft zij een voorraad in huis. Daarmee zet ze niet alleen de armen aan het werk, maar ze werkt zelf, blijmoedig en handig. Ze legt zich er met haar hart op toe, en gaat voort, niet vertragende in goeddoen.
Door haar wijs beleid weet zij goed voordeel te trekken uit hetgeen zij doet. Zij bemerkt dat zij sommige dingen zelf beter en goedkoper kan maken dan zij ze kan kopen. Zij legt van alle nodige en gerieflijke zaken voorraad op voor haar gezin. Wat haar grond niet oplevert, kan zij, als zij het nodig heeft, zich verschaffen, door er haar eigen goederen voor uit te ruilen. Zij koopt land en vergroot het domein van haar geslacht. Zij bedenkt hoe voordelig het zou wezen voor het gezin, welk een winst het zou opleveren. Zij overweegt of hij haar geld waard is, of zij op het ogenblik wel zoveel geld missen kan. Zij neemt geen geld op, maakt geen schulden. Zij meubelt haar huis goed en naar behoren, en heeft goede klederen voor zich en haar gezin. Het senators gewaad van haar man heeft zij zelf gesponnen, en het ziet er fraaier uit en is sterker dan wat men koopt. Zij bezorgt ook goede, warme kleding voor haar kinderen en dienstboden. Zij drijft handel met het buitenland, omdat zij meer vervaardigt dan zij en haar gezin nodig hebben. Ze brengt haar handel, fijn lijnwaad en gordels, naar de markt of handelshaven
Zij legt op voor later, een goede voorraad voor haar gezin. Zij draagt zorg voor haar gezin en al zijn zaken en belangen, ze geeft aan ieder het bescheiden deel spijs ter rechter tijd. Ze gaat de wijze van doen na van al haar dienstboden, ten einde tegen te gaan wat verkeerd voor hen is. Zij is liefdadig voor de armen, gelegenheid zoekende om goed te doen en mede te delen. Zij is bescheiden en beleefd in haar spreken, niet praatziek, niet bedilziek, niet gemelijk. Als zij spreekt is het met grote wijsheid en voorzichtigheid en ter zake. Zij geeft ook verstandige raad aan anderen, met de hartelijkheid van een vriendin en met vriendelijke beleefdheid. Zij spreekt graag met haar kinderen en dienstboden over het woord en de wet van God. Zij is vol van vrome, Godsdienstige gesprekken, en voert ze met wijsheid, hetgeen aantoont hoezeer haar hart vervuld is van een andere wereld
Wat haar karakter voltooit en kroont is: dat ze de Heere vreest. Zij heeft de kloekmoedigheid van geest om staande te blijven onder de vele tegenspoeden en teleurstellingen. Haar kinderen loven God dat zij zulk een goede moeder hebben. Haar man neemt alle gelegenheden waar om goed van haar te spreken, als van één der beste vrouwen. Haar naburen prijzen haar ook. Zij laat het over aan haar eigen werken om haar te prijzen en dingt niet naar de lof en toejuiching van de mensen
Daar ben ik het niet mee eens. En daar heb ik een heel duidelijk standpunt over, namelijk als het je standpunt is dat vrouwen fulltime huismoeder dienen te zijn, dan ga je ze niet een dure opleiding geven, dan laat je ze maar een minstens net zo nuttige, maar minder dure opleiding volgen als MBO-V.
Ik vind namelijk dat je als christen niet alleen de verplichting hebt om je talenten in te zetten, maar ook om daar bewust mee om te gaan; ze in de context van de maatschappij te zien.
Vanuit die achtergrond - en zoals ik al zei; niet alleen vanuit die achtergrond, daar speelt veel meer mee - vind ik dat ik het de maatschappij verplicht ben om de miljoenen die in mij geïnvesteerd zijn, terug te verdienen door te doen waarvoor ik opgeleid ben en word.
En ja, ik zie het nog steeds anders beschreven in Spreuken, maar waarschijnlijk vind ik dan dat je de Bijbel ook toe kan passen in de huidige cultuur...
Wie weet hoe zijn of haar leven er uit gaat zien? Of je trouwt; kinderen krijgt, weduwe wordt, gaat scheiden, ziekte in het gezin krijgt, werkeloosheid of arbeidsongeschiktheid van man, of wat dan ook.
Doe gewoon wat je kunt/wilt.
Als ik spreuken 31 lees, voel ik mij echt een hele slechte vrouw.....:-(
Beste Martynke, ik heb al eerder gelezen dat jij van mening bent dat meisjes die full-time moeder willen zijn (als ze ooit tot een huwelijk en het moederschap mogen komen) dan bij voorbaat al geen recht hebben om een hogere opleiding te volgen. Echter, deze meisjes weten op de leeftijd dat ze een opleiding moeten kiezen nog niet of ze ooit moeder zullen worden en hoe hun leven verder gaat verlopen. God vraagt echter wel van hen op die leeftijd hun talenten te gebruiken. Dus mag je mijn inziens niet voor een lagere opleiding kiezen als je in staat bent een hogere opleiding te volgen.
En wat dat geld betreft wat de maatschappij er in zou moeten steken..., kennis is nooit weg. En gezien het feit dat de maatschappij enorm veel geld steekt in zaken die indruisen tegen Gods Woord, zoals euthanasie, abortus, voetbal enz., behoef je mijn inziens er niet zo'n punt van te maken wanneer een moeder met een opleiding er een paar jaar tussen uit gaat, om het kindje wat God haar toebetrouwd heeft zelf te voeden, te verzorgen en op te voeden.
Verder denk ik dat je het full time moeder zijn erg zwart wit ziet. Alsof een vrouw die op haar 25-ste moeder wordt vervolgens tot haar 65-ste thuis 'zit' te 'moederen' en helemaal niets meer met haar kennis kan doen... Normaal gesproken gaat je kind vanaf het vierde jaar naar school.
Ook vraag ik me af, als je zegt dat je die miljoenen terug wil verdienen vanwege gewetenswroeging of je die miljoenen dan aan de maatschappij terug schenkt. Maar dat zul je wel niet bedoelen....
Een zusje van mij is inderdaad na 3VWO naar mbo-ig gegaan om deze reden. Zij had toen al verkering. Toen de anderen uit haar klas klaar waren met alleen VWO ging zij aan het werk en trouwde ze.
Ik heb wel 'gestudeerd' (SPH) en-heb daar nooit spijt van gehad. Ik trouwde toen ik 23 was, had toen al 3 jaar gwerkt. Maar ik geloof dat ik daar ook heel veel kwaliteiten van heb gekregen wat mij heeft gemaakt tot de moeder die ik nu ben. En ook op maatschappelijk gebied (vrijwilligerswerk) heb ik hier wat aan.
Maar ook al zou ik jaren gestudeerd hebben; Gods roeping is belangrijker dan tonnen geld! En de kinderen, gezin, man, rust in huis zijn ook belangrijk dan tonnen geld. Geloof ook dat een moeder thuis een gouden investering is voor de maatschappij!
helemaal mee eens
@martynke
Het is bewonderingswaardig dat je je voor anderen wilt inzetten. Iedereen doet dat op zijn eigen manier, met zijn eigen talenten. Sommige mensen hebben een talent en benutten dat. Andere mensen hebben vele talenten, maar er zijn slechts 24 uur in een dag en daarom zullen deze mensen sommige van hun talenten niet ten volle benutten. God vraagt van je dat je je best doet met je talenten en ze niet in de grond begraaft.
Dat hoeft niet tot de conclusie te leiden dat een intelligente vrouw niet mag studeren omdat het zonde is van de capaciteiten. Die redenering is er juist een die wij als christenen voorzichtig bekijken. Als het alleen om nuttig gaat, heeft het leven van velen geen zin. Die kinderen die een ernstige ziekte hebben en een begrensde levensverwachting. Zij mogen naar school om zichzelf te ontplooien. Mensen die gehandicapt zijn, worden in deze maatschappij (hopelijk) geholpen om een goed leven te leiden. Iemand die Filosofie gestudeerd heeft, heeft grote kans als taxichauffeur aan de bak te komen en veel artsen eindigen met een burnout.
Psychische klachten (door overbelasting) e.a. zijn ook bij vrouwen de grootste reden voor arbeidsongeschiktheid. Moet alles dat kan? Mag iemand studeren, die nog niet weet hoe zijn levensweg zal zijn?
Op dit moment verwacht je chirurg te worden en hopelijk ook moeder en levenspartner en hoop je gezond te blijven. Maar je bent nog jong en je hebt nog een lange weg te gaan. Hoe makkelijk is het te weten wat goed en kwaad is als je nog aan het begin van je beroepsleven staat. Als je zelf nog geen kinderen hebt.
Ik geloof dat je goed over je toekomst nagedacht hebt. Het is zeker mogelijk als vrouw als chirurg te werken. Je zult dan voor een deel zinnig werk doen. Voor een groot deel zal je werk bestaan uit het invullen van formulieren, het voor- en nabereiden van patienten, besprekingen, onzinnige bureaucratie, onnodige dingen. Je zult mensen behandelen die dat door een ongeluk of pech nodig hebben, maar net zo goed mensen die door hun levensstijl hun lichaam letterlijk verziekt hebben. Die over een half jaar weer voor de deur staan en die je relatief zinloos steeds weer behandelt.
Als je kinderen hebt, zul je moeten vaststellen, dat een groot gedeelte van je werk bestaat uit kleine handelingen, waarbij je geen mensenlevens verandert en die iedere gek (of arts) zou kunnen uitvoeren. En je zult naar buiten kijken naar een vrouw die daar met haar kinderwagen loopt en nadenken. En je zult een kind behandelen en troosten, terwijl thuis iemand anders jouw kinderen troost. Kinderen die je niet zelf opvoedt.
Dat is een keuze. Maar deze keuze, die nu nog gemakkelijk lijkt, omdat je deze kinderen nog niet hebt, zul je anders voelen dan wanneer ze er eenmaal zijn. Dan zul je op een zomernamiddag over de afdeling lopen, die tamelijk leeg is, en er is weinig te doen. En je zult aan je kinderen denken die in de naschoolse opvang zitten in plaats van in de tuin in het zwembadje te spelen. En jij zit daar je tijd uit, tot je naar huis mag.
Als huismoeder bewerk je niet de hele dag levensveranderende momenten bij je kinderen en zo is het als chirurg ook. Alleen zal het je patienten niet uitmaken of jij hen verzorgt of een ander, maar je geliefden zal het wel uitmaken als je er 's nachts, 's avonds en in het weekend niet bent, omdat je chef van mening was dat je met hem moet ruilen zodat hij met zijn vrouw uit kan. En je wilt in opleiding komen, dus...
Ik wil je niet ontmoedigen chirurg te worden. Maar het idee dat je 'de maatschappij' dan meer schuldig bent als iemand anders... Iedere gevangene kost de maatschappij handenvol geld, iedere bijstandsmoeder, iedere oudere, ieder kind, de koning, monumentenzorg, azielzoekers, kunstenaars, werkelozen, asfaltwegen, draaideurcrimineeltjes, dijken, gehandicapten, voetbalwedstrijden, mislukte bouwprojekten, bloemen in het plantsoen... Er zijn veel dingen, die waardevol of niet waardevol, nodig of onnodig, gewild of ongewild veel geld kosten.
Waar voor jouw later de verantwoording ligt, die je denkt te moeten afleggen? Bij God, je ouders, je kinderen, de anonieme 'maatschappij', de andere artsen die niet in opleiding kwamen, je directe chef, je patienten, jezelf, je partner? En in welke volgorde?
Dat kan ik niet voor je bepalen en ik denkt dat jij dat op dit moment ook nog niet kunt zeggen. Omdat het ook vaak afhankelijk is van: angst (niet nee durven zeggen, want anders geen opleiding), geld, sociale controle, offers (ik heb er nu zoveel tijd en moeite ingestoken), noem maar op. Print maar uit wat je nu hebt geschreven en lees het over 20 jaar nog eens door. Dan kun je zeggen wat het geworden is, als je eerlijk tegen jezelf bent. Nu is dat nog niet af te zien, wij kunnen niet in de toekomst kijken.
Samenvattend:
Een opleiding is altijd waardevol. Een leven is waardevol. Daar hoeven we geen prijskaartje aan te knopen. Niemand hoeft in dit land een slaaf te zijn van een eenmaal gemaakte keus voor een opleiding. Oordeel niet te snel over anderen, ik ben een beetje geschrokken van wat sommigen zich hier aanmatigen.
Ik denk echter dat in je studiekeuze zowel een toekomstperspectief als een prijskaartje mee dient te spelen.
@ naam: dank voor je eerlijke reactie!
@ Hermon: dat 'de wereld' het geld naar onze mening klakkeloos verkeerd uitgeeft, betekent niet dat wij daar in mee dienen te gaan, toch? Ik denk dat je je daar best in mag bezinnen; dat mis ik een beetje.
Ennieweej, ik vraag me af hoe het gaat als straks de studiefinanciering afgeschaft wordt en we zelf gaan merken wat de opleidingskosten zijn...
Wat ik ook opvallend vind, is dat je zegt: "God vraagt echter wel van hen op die leeftijd hun talenten te gebruiken. Dus mag je mijn inziens niet voor een lagere opleiding kiezen als je in staat bent een hogere opleiding te volgen."
Dan vraag ik me af: waarom vraagt God dat niet meer op het moment dat er kinderen bij komen kijken? Snap je dat ik het idee heb dat het daar een beetje wringt?
Verder: in met name de academische beroepen is het nauwelijks mogelijk om er een aantal jaar tussenuit te gaan. In mijn geval zou dat betekenen: nooit meer opereren, en dus nooit meer chirurg zijn; iets met ervaring en patiëntveiligheid. Dus wat dat betreft: persoonlijk bekijk ik dat zéker zwart-wit; omdat er voor mij geen grijs mogelijk is. Voor mij betekent kinderen krijgen: of doorwerken, of volledig stoppen met werken.
Overigens: als ik fulltime de zorg voor mijn eventuele kinderen zou willen nemen, zou ik er, hoe moeilijk ik dat ook vind, voor kiezen om die specialistische opleiding te laten schieten.
Oh, en wat je laatste opmerking betreft: gezondheid is onbetaalbaar, in die zin betaal ik mijn miljoenen zeker terug. Maar dat zul je wel niet bedoelen...