Laag zelfgevoel

Een negatief zelfbeeld en laag zelfgevoel is niet Bijbels? Waar staat dat? De Heere Jezus zocht juist het verachte en het zichzelf verachtende op! Een laag zelfbeeld hebben lijkt me nog altijd beter dan een zelfbeeld waarin je jezelf verheft of op jezelf vertrouwt. Lastig in deze tijd om dit te geloven, want tegenwoordig lijkt het zo te zijn dat je extrovert moet zijn en sociaal vaardig en zelfverzekerd. Wordt dat gemist, dan 'moet je aan jezelf gaan werken'... Over dat 'moeten' lees ik niets in de Bijbel.

Hebt u naaste lief als u zelf, staat in de bijbel.
Probeer er achter te komen wat jou negatief en onzeker maakt en probeer daar aan te werken!

@ Hermon, Klinkt heel aannemelijk wat je schrijft maar ik ben het toch niet met je eens. Van dichtbij heb ik meerdere mensen zien worstelen (en nog steeds) met een negatief (of liever: destructief) zelfbeeld, waardoor zij de talenten die zij van God hebben gekregen, niet kunnen of durven inzetten, wat heel jammer is. Een laag zelfbeeld hebben is m.i. net zo verkeerd als jezelf verheffen. (hiermee zeg ik overigens niet dat het je eigen schuld zou zijn want ik weet maar al te goed welke sores daaraan vooraf kan gaan in een mensenleven)
Iemand met een laag zelfbeeld, beïnvloedt niet zijn of haar eigen leven op een negatieve manier, maar ook dat van de omgeving. Soms denk ik wel eens dat sommige mensen zich verschuilen achter een negatief zelfbeeld om de pijn van hun tekortkomingen niet te hoeven voelen en om dan werkelijk je toevlucht tot God te nemen. Als je jezelf al zo slecht vindt, dan kan het niet erger en 'moet' God je wel aanvaarden...? Punt is dat God niet vraagt om een 'negatief zelfbeeld', integendeel, maar om zondebesef en dat lijkt wel op elkaar maar is toch anders.
Dit geldt absoluut niet voor iedereen en ik weet wat een worsteling het kan zijn om een niet zozeer positief, als wel een reëel zelfbeeld te krijgen. Dat kan hard werken zijn en in een christelijke omgeving lijkt me dat prima.

Jullie zeggen wijze dingen en natuurlijk hebben jullie gelijk. Alleen, toen ik jong was hoorde ik nooit over een negatief zelfbeeld. Natuurlijk worstelden toen ook mensen met een minderwaardigheidscomplex, maar je hoorde er minder of vrijwel niet over. Verlegen zijn was toen bijvoorbeeld ook nog niet zo erg als nu, het werd zelfs gewaardeerd als je je bescheiden opstelde. Tegenwoordig mag dat eigenlijk niet meer. Je moet overal op af durven stappen, en je binnenste naar buiten durven keren en als je daarbij uit de toom valt, geven ze je (en dat begint al op school) het idee dat je niet 'goed ontwikkeld' bent. Vind je het raar dat tegenwoordig massa mensen een negatief zelfbeeld hebben! En het idee hebben dat ze een probleem hebben en er vooral van af moeten.

Een sociaal psycholoog zegt hierover het volgende (en daar ben ik het roerend mee eens!):

Ik denk dat het niet altijd mogelijk is om van een negatief zelfbeeld af te komen. Een stuk angst en onzekerheid is deels ook genetisch bepaald (zeker voor zo’n 30%). Ik denk dat het weinig realistisch is om van jezelf te vragen of eisen dat je daar (helemaal) van afkomt. Ik denk dat het realistischer is om, in eerste instantie, niet te streven naar het veranderen van je zelfbeeld, maar naar het accepteren ervan, ook al is het wellicht negatief. ‘Moet’ van jezelf niet anders zijn dan je bent. Je bent goed zoals je bent, inclusief je minderwaardigheidscomplex. Het idee dat je oké bent, geeft vaak al ruimte en rust. Je hoeft niet langer tegen jezelf en de realiteit te vechten. Je mag onzeker lopen wezen, en negatief over jezelf denken.

Waarom zou dat niet mogen? Jouw uitdaging is denk ik om een andere houding aan te nemen: observeer je onzekerheid, en wees je er bewust van, zonder dit te veroordelen, en zonder meteen naar je gevoel te handelen. Kun je vanaf een afstandje naar je gevoel kijken, dan heb je een keus. Je hoeft niet mee te gaan in je onzekerheid door bijv. te gaan piekeren of als een kip zonder kop rond te rennen. Je kunt ook iets anders doen, bijvoorbeeld eerst eens een kopje thee gaan drinken en bedenken wat je het beste kunt doen. Je leert dan boven je onzekerheid en negativiteit staan, je leert het managen.

Hermon, mooi gezegd... ben het met je eens! Mijn man vindt het moeilijk om in het openbaar hardop te bidden. Hij gaat zweten, komt niet meer uit zijn woorden en wordt er onrustig van. hij is er zelfs voor in therapie geweest, maar hij komt er niet vanaf. Ik heb hem gezegd dat het toch niet erg is dat hij dat niet kan. Ik kan het wel en als we visite hebben of in gezelschap hardop moeten bidden, dan kan ik dat doen. Hij legt zichzelf die druk op, want anderen kunnen het toch ook. Ik heb gezegd: zolang jij in ons gezin wel hardop aan tafel durft te bidden dan is het toch prima. Je hoeft niet alles te kunnen en je hoeft ook niet aan al je tekortkomingen te werken, alsof je perfect moet zijn. Accepteer maar dat je niet perfect bent. dat is niemand en zal ook nooit iemand zijn. Alleen Hij is perfect, in Hem mogen we onszelf zijn, met al onze tekortkomingen, wij hoeven ons niet op te poetsen... wees eerlijk dat wel, maar alles moeten kunnen is onmenselijk.
Acceptatie geeft ruimte om ook die fouten te mogen maken. Als we onszelf de druk opleggen dingen te moeten kunnen die we heel moeilijk vinden, krijgen we faalangst.

Hiermee zeg ik niet dat je nooit aan jezelf hoeft te werken, maar we moeten leren ook tevreden te zijn met onszelf. Een goede balans daarin geeft rust in je leven.

Hermon, in dit geval ben ik het wel met je eens. :) :)