Etiket gekregen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 4 reacties | 02-12-2013| 09:02
Vraag
Ik ben een jongen van 17 jaar en weet sinds twee jaar dat ik autisme heb. Om precies te zijn is het PDD-NOS. Na deze diagnose heb ik diverse sociale vaardigheidstrainingen gevolgd, zodat ik er op een zo goed mogelijke manier mee om kan gaan. Hierdoor weet ik wat het inhoudt en wat ik er zelf ook aan kan doen. Ik doe erg mijn best om deze instructies in praktijk te brengen, maar dat is echt heel erg lastig. Ik heb gelukkig mensen waar ik mee kan praten (ouders en mentor), maar ik heb een aantal dingen die ik niet onder vier ogen durf te vertellen. Daarom vertel ik het in visuele vorm, op internet. Ik hoop dat mensen mij verder kunnen helpen. Het eerste wat ik echt heel lastig vind om te begrijpen, is dat mensen zonder autisme alleen maar ‘beter’ worden. Ik heb mensen bij mij in de klas die massa's vrienden hebben, er goed uit zien, goed kunnen meekomen op school, verkering hebben, etc. Ik wil niet van mijzelf zeggen dat ik niet één van deze punten heb; ik kan bijvoorbeeld heel goed meekomen op school en hoop dit jaar ook te slagen voor mijn vwo. Ik haal ook heel veel steun uit het christelijk geloof en ik ben dankbaar dat ik God mag kennen. Maar ik zie om mij heen (en misschien zeg ik dat heel hard) dat mensen die al heel veel gaven hebben, steeds meer krijgen en steeds beter worden. En ik voel me echt een loser, want ik heb eigenlijk geen vrienden. Om nou te zeggen dat ik verschrikkelijk eenzaam ben, gaat me wat te ver, maar ik voel me wel buitengesloten. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me beter ga voelen? Contacten leggen vind ik heel lastig, dus heeft er iemand misschien tips? Het tweede is dat ik geen vriendin heb. Ik zie veel mensen om mij heen die al verkering hebben en heel gelukkig zijn. Ik heb in mijn hele leven nog nooit een vriendin gehad. Ik heb zelfs van die kinderachtige klasgenoten gehad die daarop baseren dat ik homofiel ben, wat dus echt niet zo is. Is het volgens jullie normaal dat iemand op zijn 17e nog geen vriendin heeft, of is dat wel wat vreemd? Waar ik heel bang voor ben, is dat ik nooit kan trouwen later vanwege mijn beperking, omdat contact maken zo moeilijk voor mij is. Ik hoop echt later een vrouw te ontmoeten met wie ik het leven door mag brengen. Maar zoals ik al zei, is het naar mijn mening voor autistische mensen moeilijker om een relatie aan te gaan, terwijl ik dat wel graag wil. Heeft iemand hier misschien op- of aanmerkingen bij?
Antwoord
Beste 17-jarige,
Je hebt een ‘etiket’ gekregen en bent van daar uit gaan denken. Probeer eens met je ouders en/of je mentor te bespreken hoe ‘zwaar’ dat etiket mag drukken op je persoonlijkheid. Je bent vast een lieve jongen, die goed om zich heen kijkt. Het is voor mij alleen de vraag hóé je kijkt: een beetje jaloers, als ik je brief goed lees. Joh, bedenk maar dat het gras bij de buurman áltijd groener is dan dat in je eigen (onkruiden)tuintje.
Ook al lijkt het moeilijker te zijn om contact met anderen te maken, daarom is het nog niet onmogelijk! Misschien moet je je wat meer inspannen dan een ander (maar wie zegt dat het bij een ander ‘gemakkelijk’ is?), of liever gezegd: probeer je te óntspannen. Wellicht heb je in je 17-jarige leven geen behoefte gevoeld om (intieme) vriendschappen te sluiten... Daar is niks mis mee, als je goed op jezelf kunt zijn. En als je dan nu aan het ontdekken bent dat een vriend of een vriendin een verrijking van je leven zal betekenen... wel, dat wordt dan een nieuwe uitdaging!
Tip: trek je van kinderachtige klasgenoten niets aan, die zijn meer met zichzelf bezig! En flauwe opmerkingen zeggen meer over hén dan over jou!
Ik wens je alle goeds!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
dus, ben je altijd bereid ergens iets aan te doen, als het nodig is!
je hebt vwo.
ik heb net en vrouw gesproken,die met een autist is getrouwd,+een paar kinderen met autisme.
ze kunnen leren als de beste!
haar man heeft een topbaan
vwo kids.met gebruiksaanwijzingen.
leuke verkering,die met de gebruiksaanwijzingen weet om te gaan.
de vrouw vertelt,de wereld kan niet zonder autisten,die zijn heel goed in een ding!
k,gun je een goede baan en een lief meisje.
en...een echte vriend,door dik en dun ! t,is is een zeldzaamheid,toch gegunt joh.!
beste jongen,ook voor jou loopt er een iemand op de wereld,zodat jou grasje ook groen wordt,misschien wel groener!
elk mens heeft wel een mankement hoor!
als we maar weten,hoe we met alles om kunnen gaan,wat geeft het dan,om af en toe een hulpverlener nodig te hebben?
liefde overwint alle dingen .
Luister maar goed naar Marijke Rots, dat vind ik toch zo n wijze vrouw.
Je bent nog zo jong.
Verkering????????Je hebt tijd zat om daar over na te denken.
Je bent bevoorrecht met een hoog IQ, menigeen zou jaloers op jou kunnen zijn.
Je hebt veel om dankbaar te zijn.
Alle goede gave en volmaakte giften komen van Boven.
Voel je gewaardeerd bij de Heere, iedereen is bij Hem gelijk.
Probeer naar je mindere te kijken.(invalide, zwakbegaafde)
Lees biddend Mattheus 6; 25- 34 maar eens.
Dat is speciaal voor jou(en voor mij en voor iedereen).
Er is op deze wereld geen mens volmaakt.
Als ik zo, jou vraag lees, lijk jij mij een lieve jongen.
Is dat niet het belangrijkste? de binnen kant? Met al onze gebreken?
Ik wens je veel sterkte.
Bid maar veel; Heere maak mij Uw wegen bekend.
Het is wel een feit dat (jonge) mensen met autisme het heel lastig vinden met leeftijdgenoten om te gaan. Ze hebben echter vaak wel goed contact met kinderen of met mensen die een stuk ouder zijn. Ze hebben vaak ook vrienden die een stuk ouder zijn.
Waarom? Omdat door het autisme je geleerd hebt het gedrag van anderen af te kijken en na te doen, en dan voel je je steeds falen als het om leeftijdsgenoten gaat. Zij kunnen blijkbaar dingen die jij moeilijk vind. Door het autisme ga je jezelf steeds vergelijken met leeftijdsgenoten en dat is confronterend en moeilijk.
Het kan je helpen dit feit te weten zodat je kan relativeren dat met jou, heel veel andere jongeren met autisme, last hebben van dit probleem.
Het is wel mogelijk een sociaal leven op te bouwen maar dan vooral functionele contacten. Dus iemand waar je iets mee ga doen, iets wat jou interesse heeft. Bijvoorbeeld samen sporten, vissen, spelletjes doen, gamen of wat dan ook. In plaats van 'gezellig' niets doen en praten over 'niets'. Daar ben je gewoon niet zo goed in, maakt niets uit..er zijn gelukkig genoeg mensen, ook zonder autisme, die van een goed gesprek houden met inhoud of van iets samen ondernemen.
