In het gemis gezet worden
M.M. van Winkelen | 67 reacties | 25-11-2013| 11:00
Vraag
Bij ons in de kerk (Ger. Gem.) wordt vaak gezegd dat je maar veel moet bidden om in het gemis gezet te worden. Of om een stervend leven te krijgen. Om ontblotende en armmakende genade te ontvangen. Ook op huisbezoek wordt sterk aangedrongen op maar in het gemis terecht te komen. Nu heb ik gevraagd of we niet beter kunnen bidden of we de Heere in ons hart mogen leren kennen. Dat was ook wel goed om daar om te bidden, werd gezegd. Nu is mijn vraag of het bijbels is om zo sterk aan te dringen op het gemis. (Al begrijp ik dat we moeten leren dat we God missen, want rijke mensen missen God niet).
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller,
Je vraag gaat over de verhouding van verschillende zaken die horen bij het geestelijke leven, namelijk enerzijds een levend gemis en anderzijds het kennen van Christus. Je vraagt je af of in jouw kerk er niet te veel wordt aangedrongen op het eerste, mogelijk ten koste van het gebed om het tweede.
De vraag heeft te maken met het juiste evenwicht tussen deze zaken. Nu is de vraag naar het juiste evenwicht altijd een betrekkelijk lastige vraag. Persoonlijk vind ik het al het opmerken waard dat, zowel jij als de ambtsdragers in je kerkelijke gemeente, klaarblijkelijk van oordeel zijn dat je om beide zaken mag bidden. Beiden zijn ze onmisbaar en om beide zaken mogen we verlegen zijn, beiden moeten we ze ook van de Heere ontvangen (anders bid je er immers niet om). Deze overeenkomst is iets goeds en daarin staan jullie al behoorlijk dicht bij elkaar. Desniettegenstaande is je vraag naar het juiste bijbelse evenwicht een goede en belangrijke vraag en wil ik graag hierin met je meedenken om dit af te tasten.
Als eerste wil ik stellen dat het een belangrijke bijbelse lijn is dat deze twee zaken wezenlijk met elkaar verbonden zijn en als verschillende strengen van een touw met elkaar verweven behoren te worden. Het is iets groots als God ons arm-makende genade geeft, omdat dit ons klein maakt; omdat het een behoefte en verlangen naar God in ons hart legt en ons tegelijk bepaalt bij de afstand die er (door onze schuld) tussen ons en Hem is. Om dit werk van God mogen we verlegen zijn en daar moeten we zeker ook om bidden. Maar dit gemis van God en dit “stervende leven” moet ons uiteindelijk uitdrijven naar Christus. Het moet ons verlegen maken om de kennis van Hem Die door God gegeven is “opdat Hij ons tot God zou brengen” (1 Petr. 3:18). Als “een missend leven” verwordt tot iets dat geheel op zichzelf staat en klaarblijkelijk zelfs Christus en Zijn gerechtigheid kan missen; dan is dat een gevaarlijke eenzijdigheid die afwijkt van Schrift en belijdenis. Het staan naar een missend leven mag dus geen doel op zichzelf worden. Wie echt beseft dat buiten Jezus geen leven is, zal zoiets nooit kunnen volhouden, maar ernstig verlegen zijn om Hem te mogen kennen.
Hoewel er meerdere Bijbelplaatsen zijn waar je het hierboven genoemde verband tussen een geestelijk gemis en het staan naar de kennis van Christus terugziet, zou ik je willen wijzen op de brief aan de gemeente van Laodicéa (Openb. 3:14-22). Christus schrijft hier ernstige woorden aan een gemeente die met zichzelf was ingenomen en geheel niet inzag hoe verdrietig en gevaarlijk het met haar was gesteld. Eén van de zaken die Christus de Laodicenzen aanraadt is ogenzalf (“en zalf uw ogen met ogenzalf opdat gij zien moogt”, vs. 18). Zij hadden deze ‘ogenzalf’ nodig, omdat zij hun gevaarlijke en verdrietige positie niet inzagen (“u weet niet dat u bent ellendig en jammerlijk en blind en naakt”, vs. 17). Maar evengoed hadden zij deze ogenzalf nodig, opdat ze Christus Zelf zouden zien, zouden opmerken dat Hij aan de deur van hun hart stond te kloppen en dus gemeenschap met hen zocht (vs. 20). Zij hadden die ogenzalf ook nodig om de goederen (goud en witte klederen, vs. 18) die Hij hen zo dringend aanbood op waarde te leren schatten en begeren. Die ogenzalf zou de lauwe en zelfingenomen houding van deze mensen beslist veranderen. Lees nog maar eens na wat de kanttekeningen bij dit vers opmerken: “Opdat wij (door deze ogenzalf, MW) zouden worden gebracht tot kennis van onszelf, en van Gods genade jegens ons.” Naar beide zaken mogen we dus verlegen zijn. Bidt dus zeker ook om de kennis van Christus. Bidt om die ogenzalf die Christus hier ons aanbiedt, zodat je door dit medicijn jezelf leert kennen en door deze zalf tegelijk ook geopende ogen mag krijgen om Zijn heerlijkheid te mogen zien.
Ik wil je nog iets meegeven. De reden dat er door ambtsdragers wordt aangedrongen om te bidden of je “in het gemis mag worden gezet”, kan er ook mee te maken hebben dat zij in de gemeente juist weerstand proeven tegen dit deel van de oprechte bekering tot God. De Bijbel waarschuwt ons dat we Gods genade kunnen tegenstaan en dat doen we als we menen dat we er ongelukkiger van worden. In ons hart kan er weerstand leven om voor God te worden gemaakt wat we werkelijk zijn: arme zondaren die bij Hem niets te vertellen hebben. Daarom kan het nuttig en nodig zijn als door ambtsdragers wordt aangedrongen op het gebed om deze dingen, omdat het soms erop lijkt dat mensen dit genadewerk van God eerder als een straf dan als een zegen ervaren. Wat is het dan goed om het Godsgemis wat David in psalm 42 omschrijft biddend te overdenken. David kende de Heere als Zijn God. Toch miste hij zijn God en in zijn hart leefde een brandend verlangen naar de Heere en Zijn gemeenschap. “Zoals een hert verlangt naar water, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God” (Ps. 42:1). Zou dat geen verlangen en geestelijk uitzien zijn waar je alleen maar jaloers op kunt zijn? Zo’n gemis is werkelijk genade.
Martijn van Winkelen
Dit artikel is beantwoord door
M.M. van Winkelen
- Geboortedatum:18-07-1981
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Den Haag
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ouderling in Gereformeerde Gemeenten.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
het lijkt...eerder een kijk grijp web als je naar de reacties kijkt..........
niks om jaloer op te worden..
idee misschien i.p.v. refoweb kijk grijp grabbel web.
uitzien naar de vervulling door Hem,zonder alle kijk grijp grabbel
past eigenlijk niet op dit web,wat vol zit met moderne zelfmaak kristenen.nieuwe vertaling]
Kan je aan de reacties vernemen!
echt voor elk wat wils
vreselijk om de tale kanaans teneerdrukkend te noemen,maar....past wel goed bij het merendeel van de ''reforeacties''
brrrrr
Volgens mij hebben de profeten en Johannes de Doper en de Heere Jezus nooit gesproken over dat mensen in het gemis moeten komen of dat ze daarom moesten vragen... Spraken de apostelen over armmakende en ontblotende genade? Juni, kun jij mij vertellen waar dit in de Bijbel staat? Ik ben zeer benieuwd...!?
Zelf heb ik wel ervaren dat ik zonder God niet kon leven en sterven. Daarom ben ik Hem gaan zoeken. Later wist ik dat dit niet mijn eigen werk was, maar Gods werk in mij. Want er staat in de Bijbel dat er niemand is die God zoekt. Toch heb ik nooit zo erg dat gemis gevoelt, als dat er soms gepreekt wordt. Vorige week heb ik ook nog zo'n preek gehoord over het gemis en diep in de put terecht komen, voordat God je eruit haalt! Maar ik lees nergens dat dit echt zo moet. Lees ik dan mijn Bijbel niet goed of is mijn bekering dan niet echt?
Het gaat toch niet om mijn berouw, gemis, put-gevoel of wat dan ook! Jezus heeft alles volbracht en betaald! Het gaat erom dat ik mag weten dat de Heere Jezus voor mijn zonden is gestorven en dat ik daarop vertrouw en daarin geloof. Dat Hij daarvan alle eer krijgt. Buiten Hem kan en wil ik niet leven en sterven. Maar met Hem alleen ben ik gelukkig.
Ik kan het Wachtwoord der Hervormers (Eens was ik een vreemdeling) van harte meezingen... Ik wil graag de taal van de Bijbel spreken, maar of dat in jouw ogen hetzelfde is als de tale Kanaäns is weet ik niet!?
olgens mij hangt het er vanaf dat ik weet dat in mijzelf de dood is en in Jezus het leven.
Als God een mens bekeerd vallen de schellen van zijn ogen. Dan gaat het Woord spreken en wordt het zoet. Dan is er geen angst maar dan wordt het zo heerlijk dat Hij er is, dat Hij tot je spreekt. We hoeven niet bang te zijn, we hoeven niet angstig te zijn voor een boze God. Wie de beloften volgt vindt altijd een genadig God, de Vader die met open armen op zijn zondige zoon wacht.. geen verwijten.. geen boos gezicht... geen stofbijten.. Wie dat preekt maakt het een zondaar moeilijk om Gods aangezicht te zoeken... terwijl een zondaar daar juist moet zijn. We kunnen met al die goed bedoelde tale kanaans, de mens juist de verkeerde kant opsturen. Zo hoorde ik eens iemand zeggen: " Ik hoef niets met de belofte: Wie zoekt die zal vinden, want ik moet eerst zoekende gemaakt worden. En dat ben ik niet dus ja... voor mij is het niet hoor!" Koelbloedig. Zo gaan mensen eerst kenmerken bij zichzelf zoeken. Heb ik zondekennis, ben ik zoekende gemaakt? En is dat genoeg?? Zo komen we nooit bij de Heere uit. Het is nooit genoeg en we beseffen nooit hoe diep we zijn gevallen, juist DAAROM moeten we naar Jezus toe. Omdat we niets voelen, omdat we niets ervaren, omdat we dood van binnen zijn. We moeten komen zoals we zijn. Dood en ellendig en Hij zal ons alles leren!
We hebben een opdracht. Ieder mens, iedere dopeling... en we moeten gehoorzamen. In die weg vinden wij Gods gunst oneindig groot. Hoe?? Dat bepaalt God zelf. Maar ik ben er wel van overtuigd dat opvoeding en preken van dominees het mensen hopeloos moeilijk kunnen maken. Het komen tot Christus is niet moeilijk.
Mijn hart staat open voor God, maar ik ken Hem nog niet echt, al lees ik me een ongeluk in de bijbel.
Volgens mij heeft @moedervan2 gelijk, 'Sommigen zet Hij heel lang in een fontein van liefde. Hij legt hen geen zondebesef op maar Hij giet hen vol met zijn onpeilbare liefde. De één krijgt meer zondebesef dan de andere, de ene krijgt het op een ander moment dan de andere. Wat voor de één tot zonde wordt, daar kan de andere geen last van hebben'.
Ons buurmeisje kreeg een kind op haar 17e jaar, ongehuwd dus, 4 jaar later werd haar kind overreden door een tractor, 21 jaar, ongehuwd en een kind die overleden is.
Het zal wel God's wil geweest zijn, er valt geen mus van het dak zonder Zijn wil.
En ik blijf geloven dat mijn God hier niets mee te maken heeft, mijn God is niet zo wreed.
God is niet altijd almachtig.
De Heere Jezus zegt in Joh. 6 vers 44 "Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader, Die Mij gezonden heeft, hem trekke"
Denk je nu echt dat God wil dat wij zo ingewikkeld doen terwijl hij ons zelf geschapen heeft en dus beter dan wijzelf weet hoe we in elkaar steken?
Als je heel simpel zegt 'Vader/Jezus, kom in mijn hart; ik kan 't niet alleen'. Dan doet hij dat! Lees de talloze voorbeelden in de bijbel er maar op na.
Maarre..., hoe verklaar jij Joh 6 vers 44 dan: "Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader, Die Mij gezonden heeft, hem trekke"
En in Ps.14 en 53 staat dat de HEERE uit de hemel heeft neergezien op de mensenkinderen om te zien of er iemand verstandig was, die God zocht. Zij zijn allen afgeweken, tezamen zijn zij stinkende geworden; er is niemand die goed doet, ook niet één. En in Romeinen 3:11 "Er is niemand die verstandig is, er is niemand die God zoekt."
En dan zeg jij: komen tot Christus is op zich helemaal niet ingewikkeld. Kun je me uitleggen hoe je dat ziet in het licht van de gegeven teksten?
Dit is zo'n heerlijke tekst waar mensen zich achter verschuilen om maar lekker op hun eigen manier door te kunnen leven.
Wordt vaak door mensen aangehaald waarmee ze dan eigenlijk zeggen (niet direct natuurlijk): als ik niet behouden wordt is het de schuld van God, want zelf kan ik het niet en als het niet gebeurt ligt het dus aan God.
Ooit wel eens een preek over gehoord van een dominee die hier tijdens het pastoraat ook steeds tegenaan liep.
Zodra hij te dichtbij kwam werd hem vaak deze tekst voorgelegd. "En daar zat ik dan als dominee met mijn mond vol tanden".
Hij liet zien dat dit woord "tenzij" niet de deur op slot doet, maar juist de deur van Gods genade wijdt openzet.
Inderdaad is er niemand verstandig, niemand die God zoekt. Zelfs niet één. We WILLEN het niet.
Wat een wonder dan dat God mensen trekt. Mensen die Hem niet zoeken, die van Hem afgeweken zijn en alleen maar het verkeerde zoeken en zeker niet tot Hem willen komen. Er is niemand die God zoekt, daarom zoekt God mensen.
Die dominee vergeleek het met een situatie die hij had meegemaakt.
Toen hij een keer door de polder fietste zag hij een paard dat in de sloot geraakt was. Hij zat vast met zijn hoeven in de modder en kon er zelf niet uitkomen. Omstanders hadden touwen om het paard gedaan en probeerden het dier er zo uit te trekken. Maar tijdens het trekken aan de touwen werkte het paard niet mee, maar het verzette zich met alle macht, totdat hij uiteindelijk uit de sloot getrokken werd..
Mooi beeld om op de mens toe te passen..
Ik was nog wel even benieuwd wat ds Martijn van Winkelen van deze reacties vindt. Zou u hierop nog kunnen reageren? Bij voorbaat dank!
Nergens lees ik goede verontschuldigen om dit niet te doen. Wel het verwijt, dat mensen niet wilden of niet deden wat God vroeg. Een ieder die de Naam van de Heere aanroept, die zal zalig worden!
Maar omdat het zo eenvoudig is, vinden wij het maar moeilijk te geloven.
En omdat de weg, hoe God een mens trekt, zo moeilijk is te bevatten voor ons verstand, maken we er liever een bouwwerk van voorschriften van.
Laat de Heere maar op Zijn manier werken, vragensteller.
Het kan niet zonder Christus gaan, buiten Hem is geen leven, want Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. En door Hem kan je tot God gaan.
God werkt op Zijn Eigen, vrije, soevereine manier.
En dat is altijd de beste weg. Vertrouw daar maar op!
Echter..., tot nu toe heb ik daar nog geen duidelijkheid in gekregen. Of misschien valt het kwartje bij mij gewoon niet?? Daarom nog eens mijn vraag: kan iemand heel beknopt uitleggen hoe een mens op een eenvoudige, makkelijke en simpele wijze tot Christus kan komen?
ook ik wil net als AHHK76 wel weten waar het in de bijbel staat
over het gemis en diep in de put terecht komen, voordat God je eruit haalt! Maar ik lees nergens dat dit echt zo moet. Lees ik dan mijn Bijbel niet goed of is mijn bekering dan niet echt?
dit meen ik echt ik ben zo bang dat ik me bedrieg dat ik echt wil weten waar dit staat.
ook ik spraak iemand die mij vertelde dat mijn geloof pas echt was als ik zover gekomen was dat ik het uitriep voor mij kan het nooit meer doe mij maar naar de hel het is rechtvaardig en dan openbaard christus zich.
Maar ik heb dat niet zo beleeft. wel weet ik dat als het aan mij ligt het nooit goed kan komen, dus dat we blij mogen zijn dat Hij ons zo genadig is.
Kort gezegt: Op je knieen.
Heel je vuile hart uitstorten voor Hem.
Geloof je ook dat de Heere al zo vaak naar jou is toegekomen?
Elke keer als je de Bijbel leest, spreekt Hij tot jou.
Als je niet meer weet wat je zelf nog moet doen, vraag dan maar gewoon of Hij het wil doen.
Hij is een beloner voor wie Hem zoekt. Maar: dat moet je wel geloven, dat staat er ook bij in Hebreen 11 vers 6.
Kan je dat van jezelf geloven? Ook dat niet, maar als je niet meer weet hoe het moet, dan blijft er maar één ding over toch? Roep maar naar Hem, en dan zal Hij echt naar je omzien. Zijn belofte, dat Hij dat doet, ligt vast in Zijn woord.
Wie daarop niet vertrouwt, zal Hem niet vinden.
Bunyan heeft een prachtig boek geschreven:
Komen tot Jezus Christus (HOE zondaren tot Hem komen, en waarom ze bij Hem welkom zijn).
Lees het maar eens!
"Hoe weet ik of mijn bekering oprecht is? | John Piper"
erg de moeite waard van het kijken, vanaf ongeveer 1:20
