Mevrouwtje-nooit-genoeg
C. M. Chr. Rots - de Weger | 11 reacties | 16-11-2013| 11:22
Vraag
Aan mevrouw Rots. Ik ben 36 jaar en al 15 jaar (meestal) gelukkig getrouwd. Mijn man en ik verschillen nogal van elkaar. Op het gebied van dingen samen doen, sociale contacten, zelfde normen en waarden, opvoeding, geloof en daar met elkaar over praten loopt het prima tussen ons. Wat niet prima loopt is dat ik behoefte heb aan een kus, een zoen, lichamelijk contact, knuffelen en vrijen en aantrekkelijk gevonden worden, lieve woordjes fluisteren enzovoort. Mijn man neemt daarin zelden of nooit het initiatief. Hij heeft ook geen wensen op dit gebied, terwijl dit voor mij tot de eerste levensbehoeften in een liefdesrelatie hoort. Ik neem meestal zelf het initiatief en ben dan heel duidelijk in wat ik graag wil en dan doet hij wel wat mee, maar niet van harte (meestal geen reactie van hem, hij blijft er bij staan of liggen als een zak zand). Zo'n beetje eenmaal per vier weken houd ik het niet meer en voel ik me afgewezen, eenzaam en miskend en begin ik er met hem over, vaak in een verwijtende toon (ik heb het ook vragend geprobeerd, in de zin van "wat houdt je tegen?", maar dan komt er geen antwoord). Hij reageert dan meteen met weerstand en voelt zich aangevallen en gaat dan opsommen wat hij allemaal wel doet. Hij noemt me dan mevrouwtje-nooit-genoeg. Dat vind ik niet fijn en ik voel me niet serieus genomen, want ik vind niet dat ik teveel van hem vraag en zeker geen smerige dingen. Hij heeft geen misbruikverleden of iets dergelijks. Hij komt wel uit een gevoelsarm gezin. Verder is het overigens een schat en houd ik veel van hem. We verzanden elke keer in een discussie, waarbij hij boos en ik verdrietig word (hij is de enige man op de wereld waar ik dit kan en mee wil beleven, en die doet er niets mee...) en ik wil helemaal geen discussie, ik wil gewoon dit soort aandacht. Helaas komt hij me dan geen millimeter tegemoet. Hij vindt deze gesprekken vreselijk. Ik kan mijn behoeften op dit gebied ook niet ontkennen of maar net doen of ik ze niet heb, want dat drijft ons uit elkaar; ik wil gekend worden. Nu heb ik een voorstel bedacht, waarvan ik denk dat we er allebei iets mee te winnen hebben. Ik heb een lijstje gemaakt van wat ik graag van hem wil op dit gebied (bijvoorbeeld samen in bad gaan), hij kiest daarvan elke week er één uit (ik heb er liever zeven per week, maar je kunt ook teveel vragen denk ik) en doet daar op eigen initiatief iets mee op zijn manier en wanneer het hem uitkomt. Als hij zich daar aan houdt, neem ik daar genoegen mee en begin ik daarover geen voor hem moeilijke gesprekken meer over. Als hij deze afspraak niet nakomt, hoef ik mijn afspraak ook niet na te komen en begin ik er toch weer over. Wat denkt u, zou dit kunnen werken? Hebt u misschien andere tips? Zie ik iets over het hoofd?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste mevrouw,
Toch alstublieft nog niet met het lijstje begonnen, hè, terwijl u wacht op mijn reactie? Toen ik las over dit verlanglijstje, dacht ik eerst: een goed idee, maar de beloningen cq straffen die daarop volgen maken míj duidelijk dat dit geen goed initiatief zal blijken te zijn. Ú wilt het, bedenkt het en bepaalt het. Het is niet iets van uw beiden, hoeveel hij ook in uw voorstel mag bepalen. Het zal slechts weerstand bij uw echtgenoot oproepen en dus gaat het níét werken. Geloof me maar.
Het enige dat u kunt doen in de gegeven situatie is niet uw mán, maar uw eigen hóúding veranderen! Nee, ik zeg niet dat u geen aandacht mag vragen. Aan erkenning, aandacht, waardering en respect hebben we allemaal behoefte. Daar is niks mis mee. Het gaat er meer om, dat u ánders leert kijken. Waardering, erkenning óntdekken. U bent beiden verschillend. Komt vanuit een verschillende achtergrond. En u hebt verschillende manieren van ‘liefde geven’ geleerd. Uw echtgenoot zal ongetwijfeld van u houden. Aan u de taak om te leren zien hóé dat is. Niet om ‘af te geven’ op wat hij niet kan of wil, maar gericht op de mogelijkheden die er wél zijn. Zet hij altijd de vuilnisbak buiten? Dekt hij de tafel? Zorgt hij voor het gezinsinkomen? Houdt hij de deur open of laat hij u vóór gaan wanneer u het huis verlaat? Laat hij u de regie over het huishouden (ervan uitgaande, dat dit uw terrein is) of neemt hij regelmatig u -letterlijk- zware taken uit handen? Maakt hij u complimenten over eten, kleding of andere dingen?
Ik noem een paar heel verschillende dingen, waaruit zijn liefde voor u kan blijken, zónder dat hij u met een vinger aanraakt.
Leer zien en waarderen... dát is een eerste stap in de goede richting, die nu voor u belangrijk is. Laat uw eigen verlangens even rusten, want u zult eerst ‘licht en ruimte’ binnen uw relatie moeten creëren zodat liefde, ook lichamelijk, (opnieuw) kan groeien. Zonder dat het plantje (nog) verder verstikt. Om in de beeldspraak te blijven: onkruid wieden in uw eigen tuintje, voordat u over de grens gaat schoffelen (lees: uw echtgenoot naar uw idee te willen programmeren). Liefde is geven, heel veel geven. En dáárin ontvangen. Dat is wezenlijk iets anders dan geven en némen. Het woord nemen lijkt meer op het begrip recht hebben op, terwijl dat niet bij gevende liefde past, nietwaar! Er zijn meerdere goede boeken op de markt, die u kunt raadplegen wanneer u meer wilt weten over de verschillende ‘talen van de liefde’ en de verhoudingen tussen mannen en vrouwen.
Wellicht komt verandering ‘vanzelf’, en zo niet dan zou een volgende stap kunnen zijn om -zo mogelijk sámen- gesprekken met een relatietherapeut aan te gaan. Daarbij dan nog één tip: zoek iemand die contextueel geschoold is.
Voorlopig hebt u echter, denk ik, genoeg om over na te denken! Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is t leven zoet, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet, stond vroeger in mijn poëziealbum.
Liefde afdwingen is haar vernietigen.
Als ik uw verhaal zo lees is het raadzaam samen eens naar een relatietherapeut te gaan. Er kan zoveel helder worden als u inzicht krijgt in uw eigen aandeel in de relatie. Inzicht is vaak de enige kans op uitzicht. Wilt u het nog fijn hebben de rest van uw huwelijk doe er dan NU wat aan.
Het roer omgooien kan, samen opnieuw beginnen: geloof er in, maar wel met hier en daar wat bijschaving!
Nee, ik zal jouw vraag serieus nemen.
Als jouw man elke week een van deze dingen doet, dan doet hij het vanuit verplichting! Hij doet braaf wat jij wilt, maar het gaat niet van harte. Ten eerste vind je 1 ding per week waarschijnlijk toch nog te weinig, ten tweede dat hij het om jou tevreden te stellen en niet van harte. Dus het is een soort corvee! Ik denk niet dat jullie samen gelukkiger van worden.
Lees het boekje "Veel liefs" (klein boekje over de 5 liefdestalen in het huwelijk), ontdek wat elkaars liefdestaal is...
Bedenk dat je liefde alleen kunt geven en ontvangen. Liefde nemen kan niet!
Spreek niet in verwijten, dan gaat hij verdedigen of vluchten...
Spreek in wensen en uit eventueel jouw pijn (verdriet, teleurstelling, eenzaamheid, enz.), dan kan hij luisteren en proberen er iets mee te doen!
Koester de dingen die je van hem waardeert!
Bid voor jullie situatie.
Sterkte!
Maar een lijstje maken? Nee dat lijkt mij niet verstandig.
Dat gebrek aan lieve woordjes, knuffelen e.d. hoor ik vaker als klacht, van vriendinnen en (schoon)zussen. Mannen zitten nu eenmaal heel anders in elkaar.
De kunst is denk ik, van het verschil je voordeel te maken. Van beiden de sterke punten samenvoegen, dan gaat het denk ik beter.
En wat AHHK76 hierboven zegt, bidden.
Veel sterkte, wijsheid en liefde toegewenst.
(Het boekje 'veel liefs' is een soort samenvatting van het boek 'De 5 talen van de liefde')
Een absolute aanrader en waarschijnlijk zeer verhelderend voor de vraagstelster.
De manier waarop jullie met elkaar communiceren lijkt me de blokkade. In een relatie mag je je vrij voelen om je behoeftes te uiten. Niet als eis, maar als wens. Soms krijg je hierbij je zin en soms ook niet. Belangrijk is je toon en houding bij het kenbaar maken van je behoeftes. Hoe hard/zacht zeg je iets. Hoe kijk je. Met de manier waarop jij communiceert (vooral ook non-verbaal) beïnvloed je het gedrag van de ander. Het is goed dit soort zaken voor ogen te blijven houden.
Ik begrijp uit je schrijven dat zowel jij als je man teleurgesteld zijn en dat jij vanuit die teleurstelling op verwijtende toon spreekt en dat je man zich aangevallen voelt en zich terug trekt. En dat er zo een negatief patroon is ontstaan in jullie relatie. Het is goed te beseffen, zolang jij aanvalt, dat je man zich terug zal blijven trekken, wat jou vervolgens weer aanzet tot een nieuwe aanval enz. Een negatieve cirkel, die bij veel partners op deze wijze jarenlang door kan blijven gaan. De vraag is: wil je dat? Er is immers zoveel goeds in jullie relatie, wat je op deze manier op het spel zet. En is het nu echt zo erg om te accepteren dat sommige wensen niet in vervulling gaan?
Toch denk ik uit je verhaal op te kunnen maken, dat je man wel wilt, maar op deze manier niet aan je behoeftes kán voldoen. Ga het eens op een andere manier doen. Inderdaad, geen verlanglijstjes meer indienen, waarbij je dreigt met ‘straffen’ als hij zich er niet aan houdt. Maar stop vanaf jouw kant met eisen en aanvallen! Waarschijnlijk zal hij zich dan ook anders gaan gedragen. Probeer inzicht te krijgen in dit soort patronen. Heb hierbij geduld en geef je relatie even rust. Zoek vervolgens een goed moment op, om in een rustig gesprek je behoeftes kenbaar te maken. Stel je kwetsbaar op, zeg hem waar jij bang voor bent. Houd rekening met elkaar. Accepteer dat je man nu eenmaal anders is dan jij, waarschijnlijk vond je hem daarom ook júist zo aantrekkelijk, toen je hem leerde kennen! De kunst is in een relatie wel om met die verschillen om te gaan. Op deze wijze werk je aan je relatie. En wie weet, als hij zich niet langer meer aangevallen en teleurgesteld voelt, dat hetgeen waar je nu zo naar verlangt plots vanzelf gaat... En dan niet meer vanuit opgelegde verplichting, maar vanuit liefde. Dat wens ik je toe!
Ik vraag me trouwens af waarom dit een eerste levensbehoefte voor vraagstelster is. Het is niet ondenkbaar dat hier ook angst aan ten grondslag. Bijv. de vrees dat haar man niet genoeg van haar houdt. Vraagstelster zou er voor haar bestwil beter aan doen dit te onderzoeken, in plaats van op deze manier die angst de kop in te drukken en er achter te komen dat ze zich nog ongelukkiger gaat voelen.
Als jij het niet moeilijk vindt om je vrouw met bepaalde dingen gelukkig te maken, dan mag je God danken dat Hij jou die kracht geeft. Misschien communiceert jouw vrouw ook anders of heb jij niet met belemmerende gevoelens of angsten te maken in je huwelijk. Anderen worstelen daar wel mee. We mogen God evenwel altijd vragen om kracht om onze partner gelukkig te maken. Maar ik denk ook wel dat er een grens is. Zo zou ik persoonlijk moeite hebben om Hem te vragen om kracht om samen met mijn partner in bad te gaan, omdat zij dat nu eenmaal zo graag wilt...
Je man is GEEN hond die beloond of bestraft moet worden!!!!
Intimiteit in een relatie is belangrijk, maar als het voor jou een "eerste levensbehoefte in een relatie" is, dan moet je toch bij jezelf nagaan wat een relatie voor jou betekent en welk beeld je hebt bij intimiteit! Grote kans dat daar iets scheef zit... Eerst dat oplossen, en DAN eventueel (als dat dan nog nodig is...) met je man om tafel.
Succes!
Laten we weer eens voelen hoe leuk het is om samen rennend over het strand weer als een kind te zijn, niet zeuren over onze verschillende behoeftes, want ten diepste zijn die voor allemaal wel zo ongeveer hetzelfde. Het is pure slachtofferhouding om je op te stellen zoals vraagstelster doet. En mannen hebben hier een hartgrondige hekel aan.
Blij worden, en dat kan op allerlei manieren, maar niet de ander verantwoordelijk maken voor jouw geluk, je doet het vooral zelf. Gá eens lekker gek doen en voel het leven weer stromen, zoals de eerste weken of maanden toen je nog verliefd was. Waarom accepteert iedereen dat alles saai zou moeten worden als je tig jaar bij elkaar bent. Pak die mooie draad weer op en voel de energie van het loslaten van onze negatieve spiraal. Lekker positief, lekker ongedwongen, het is zo simpel.
Ik neem aan dat je graag en met liefde zelf de vuilniszakken buiten zou willen zetten als hij meer op lichamelijke genegenheid zou letten...
Er zijn 3 redenen waarom mensen iets doen:
1. ze willen het zelf. Dat valt hier blijkbaar af.
2. er staat een beloning tegenover - dat zou kunnen werken
3. als je het niet doet volgt een straf - dat is een slecht idee.
Je kunt het volgende proberen: elke keer als hij ook het kleinste sprankje doet in de richting van wat je fijn vindt, laat hem dan duidelijk merken hoe geweldig je dat vindt. Op een manier die authentisch is en die hij ook prettig vindt. Bijna alle mensen horen graag dat ze iets goed gedaan hebben.
Als je straalt, hem vertelt dat hij toch een geweldige man is, zijn lievelingsdessert uit de koelkast haalt, zal hij merken dat je het waardeert. Het kan ook geen kwaad hem een dag later te laten weten dat je de hele dag nog op wolkjes gelopen hebt.
In elk geval zal hij dan meer zin hebben zulke acties nog eens te herhalen, dan als je zegt: hehe, eindelijk krijg ik ook eens een omhelzing, ik wacht al twee maanden, of als je hem zegt, dat je morgen om 19:30 romantische xxx verwacht. Als je wilt dat iemand ergens een hekel aan krijgt, moet je hem dwingen iets te doen.
Zoals gezegd, het moet oprecht gemeend zijn en een prettige ervaring voor hem. Mensen neigen er nu eenmaal toe dat te herhalen wat tot goede resultaten geleidt heeft. Hij voelt zich geweldig en aangezien hij het zo goed heeft gedaan steigt zijn zelfvertrouwen, dat hij jou tevreden kan stellen. Hij ziet jou dan ook in een beter licht.
Het kan zijn, dat het een tijd duurt, maar als hij het niet zo gewend is in zijn gezin, moet hij eerst dit soort gewoontes ontwikkelen.
Veel succes
Dat kan door elkaar de rust te geven, je in elkaar in te leven door middel van een goed gesprek (toch weer eens een goed gesprek dus voeren). En verdiep je misschien eens in wat hij leuk vind! Zoek samen de dingen op die jullie allebei aantrekken, en geef daar dan een draai aan in de goede richting!
