Huilen van verliefdheid

Ik denk dat ik je wel een beetje begrijp. Daarom zomaar wat vragen en opmerkingen, waar je misschien iets mee kunt:
* Hoe ging het met jou voordat jij verkering kreeg? Is er iets waar je het moeilijk mee had en dat je nu op deze manier uit? Misschien moet je daar dan iets aan doen...!? (hulpverlening?)
* Behandel jouw vriend niet als afgod... Leven zonder hem is ook mogelijk! Vlucht met je depressiviteit naar God toe.
* Ook als je getrouwd bent, kun je niet altijd samen zijn.
* Probeer zonder jouw vriend ook leuke dingen te doen, afspreken met vriendinnen ofzo. Als je zo naar je vriend toetrekt, dan kan het ook verstikkend werken (claimend zijn) en de relatie stukmaken.
* Bedenk er komt een dag dat je hem wilt achter het behang kunt plakken, want hij is niet volmaakt en heeft ook fouten en gebreken. Alleen zie je die nu niet, want liefde maakt blind....!?
* Probeer met een beetje humor naar jouzelf en de situatie te kijken. Er is een grapje dat gaat zo: Een man is getrouwd en zegt, toen ik pas verkering had, toen kon ik je wel opeten (zo lief vond hij haar) maar nu denk ik, had ik het maar gedaan (hij was er achter gekomen dat ze ook niet volmaakt was en vond dat irritant).
Sterkte ermee!

Het kan ook dat je je zo gelukkig voelt, dat je ervan moet huilen. Dat kan soms voorkomen. Je gevoelens zijn dan zo overweldigend.
Ik wens je een fijne verkeringstijd!

Vraagsteller, ik vind je vraag terecht. Wat je beschrijft komt op mij helemaal niet over als huilen van verliefdheid, maar door jouw gevoel van verlatenheid, eenzaamheid en afhankelijkheid. Lijkt mij benauwend en op den duur verstikkend voor je vriend als je zo afhankelijk van hem bent voor je welbevinden. Lijkt me geen gezonde relatie zo. Als dit zo blijft raad ik je aan professionele hulp te zoeken om zelfstandiger te worden, in je gedrag en in je gevoel. Wel fijn dat je zo'n lieve vriend hebt gevonden.