Verlangen naar zendings- of ontwikkelingswerk

J.W.N. van Dooijeweert | 1 reactie | 05-11-2013| 10:10

Als jong stel met jonge kinderen, leeft al een aantal jaren het verlangen bij ons iets te kunnen doen in zendings- of ontwikkelingswerk. Terugkijkend weten we ons geleid in veel dingen. We hebben al een jaren de wens om naar het buitenland te gaan. Intussen zijn we nog steeds hier en hebben we veel dingen mogen leren. Mijn man mocht God persoonlijk leren kennen. Zijn dromen (buitenland, bedrijf) zijn van hem weggenomen en zijn eerste verlangen ligt nu in een leven voor Hem. Zelf weet ik me ook aangetrokken tot de Heere, maar durf ik me niet te rekenen tot Gods kinderen. Gods (scheppende) hand zien en ervaren in bijvoorbeeld de natuur, mijn werk (gezondheidszorg) of de gebeurtenissen in ons leven of in erover horen in een preek, geeft me een blijdschap die ik niet helemaal goed kan omschrijven. De gedachte aan Jezus maakt me eerder bang, omdat er nog zoveel zonden liggen. Ik weet dat ik tot Hem mag gaan, maar heb het nog niet gedurfd, bang dat het teveel verstandelijke beslissingen zullen zijn. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken, voel me aangetrokken tot God, tot Zijn werk en tot het vertellen hierover aan anderen. Hoe kan dat? Maak ik mezelf iets wijs? Onze interesse voor het buitenland leeft nog wel steeds en ook ervaren we meer en meer los te komen van het leven hier in Nederland. We willen niet meer meedoen met materialisme, carriére of sociale strubbelingen. We voelen ons getrokken om ons in te zetten voor anderen. Natuurlijk kan dat ook in het klein om ons heen, dat proberen we ook (jeugdwerk, evangelisatie), maar onze interesse in buitenland blijft. Wat we moeilijk vinden is dat we ons niet duidelijk geroepen weten door God om dit werk te gaan doen. Tegelijk mochten we zoveel zaken leren de afgelopen jaren (en leren we nog steeds) die bruikbaar kunnen zijn in het buitenland. Mogen we deze dingen dan niet gebruiken? Voorzichtig en biddend beslissingen nemen richting zendings/ontwikkelingswerk, erop vertrouwend dat God deuren zal openen en sluiten? We zouden het fijn vinden als u met ons mee wilt denken, dank u wel.

Beste zuster (en broeder),

Laat ik achteraan beginnen: “Voorzichtig en biddend beslissingen nemen richting zending/ontwikkelingswerk, erop vertrouwend dat God deuren zal openen en sluiten?” Dat is natuurlijk het eerste waar het om gaat. En dan wel goed oppassen. Ik had eens een gesprek met een jonge vrouw die beslissingen moest nemen. Ik herinnerde haar daar aan. Haar reactie leek prachtig: “Ik leg alles bij de Heere neer. Heb ik vandaag nog heel uitdrukkelijk gedaan. Ik moest een beslissing nemen en wilde de raad van de Heere. Ik heb gezegd: Heere ik wil het zo en zo doen, is dat ook uw weg?” Dat is het natuurlijk niet. Dat is meer de Heere voorzeggen wat ik wil. We moeten leren om de Heere voor te laten gaan en om Hem te volgen.

Mag ik even op een paar puntjes reageren? U zegt: “Zelf weet ik me ook aangetrokken tot de Heere, maar durf ik me niet te rekenen tot Gods kinderen.”
Stop met rekenen! Onze berekeningen en beredeneringen zijn mensenwerk. Eén vraag is heel belangrijk: Heb je de Heere van harte lief? Als je daar “ja“ op kunt zeggen, volg Hem dan toch! Probeer het in ieder geval. Je ziet nu zelf hoe hard je de omgang met Hem nodig hebt. Hoe moet je anders besluiten nemen in je leven zonder Hem, zonder Jezus’ woord, te horen?

Een ander gedeelte van je vraag: “De gedachte aan Jezus maakt me eerder bang, omdat er nog zoveel zonden liggen. Ik weet dat ik tot Hem mag gaan, maar heb het nog niet gedurfd, bang dat het teveel verstandelijke beslissingen zullen zijn.”

Hoe is het toch gekomen dat onze mensen vaak zo “bang zijn voor Jezus”? Hij heeft drie jaar onder ons geleefd en nooit iemand die tot Hem kwam weggestuurd, bestraft of zelfs maar met een zuur gezicht naar hem of haar gekeken. Zijn handen, Zijn ogen, Zijn hart, ze waren vol liefde tot de zondaren en verlorenen, om te verlossen, te bevrijden, leven te geven. Geef je toch over aan Hem. Wees niet bevreesd om tot Hem te gaan. Juist als er zoveel zonden liggen moet je naar Hem toe. Wie anders kan zonden vergeven??? Zeg het me als je het weet. Een dominee, onze doctrine? Onze gewoonten? Nee toch?

Verstandelijke beslissingen... Ja dat is heel belangrijk! Een goed besluit nemen, je verstand laten werken, je verstand gebruiken: Hoe kan ik leven zonder Jezus?? Het gaat immers niet. Dit zijn allemaal dingen die je aangepraat zijn. Daar kun je niets mee. Daar kun je niet mee sterven en God ontmoeten.

Je roeping. Denk eerst eens goed na waar jullie over denken: Zending of ontwikkelingswerk. Dat zijn twee verschillende dingen. Roeping voor de zending is in de eerste plaats; je geroepen voelen om het Evangelie door te geven. Om de naam van Jezus te verkondigen. Vol overgave Hem te volgen en Hem te dienen en Zijn Naam uit te roepen naar anderen. Wat een wonder als dat verlangen in je hart leeft. Vaak is dat het begin van “geroepen worden.”

Ontwikkelingswerk is iets volkomen anders. Dat gaat niet in de eerste plaats om Gods Woord, maar om de lijdende mens te helpen. Vaak denken we dan de grens over. Naar “ver weg” gaan onze gedachten. Naar landen waar tastbare nood is. Vooral Afrika en Zuid-Amerika zijn trekpleisters voor de mensen die in het ontwikkelingswerk aan de gang willen.

Je interesse in het buitenland blijft. Dat is mooi. Maar probeer voor jezelf nu eens uit te vinden wat je eigenlijk wilt gaan doen. Neem een plan in je gedachten. Ga bijvoorbeeld verder denken over zendingswerk. Alleen hierover. Hoe zou je dat gestalte willen geven? Hoe zou je er in bezig willen zijn? Hoe wil je verkondiger van de goede boodschap zijn? Zet je gedachten er toe, spreek er met de Koning van de Kerk over en ga rustig je weg. Doe het werk waarin je geplaatst bent in afwachting van wat de Heere doet. Dat is de passieve kant.

De actieve kant: Lees over de zending. Spreek met een zendeling over zijn werk. Spreek in je gezin ook vaak over “de zending”. Spreek er samen ook rustig over. Geeft het bezig zijn op die manier je rust in je ziel? Kun je hier mee verder of worden de vragen steeds talrijker? Dat ervaar je zelf, spreek daar over met elkaar.

In de plaats van over de zending door te gaan denken kun je dat ook doen m.b.t. het ontwikkelingswerk. Neem een vorm van ontwikkelingswerk in gedachten en denk daar op door. Niet één of twee dagen, maar een langere tijd. Stel je hier wat meer op in. Hoe wordt het dan in je hart ten opzichte van dit werk? Voor dit werk, maar zeker om zendingswerk te doen, zullen jullie echt zeker moeten weten dat de Heere je er voor roept. Voor het ontwikkelingswerk wil ik het iets minder zwaar laten wegen dan voor het zendingswerk. Vanuit diep menselijke gevoelens kun je prachtig ontwikkelingswerk doen.

Boven alles uit staat vast dat je een biddend moet leven. Biddend om licht en inzicht. Biddend om Gods leidende hand in jullie leven. Zo zul je stapje voor stapje toch tot zekerheid komen. Ook over je  “kindschap”.

Ik wens jullie van harte Gods zegen toe en ik hoop dat ik je ooit tegen mag komen als zendingswerker.

J. W. N. Van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven