Altijd aangepassen aan man
Eleos | 15 reacties | 22-10-2013| 09:21
Vraag
In ons huwelijk heb ik altijd geprobeerd om mij aan mijn man aan te passen. Dit omdat ik dit respectvol vind/vond en als vrouw ook mijn bijbelse opdracht. Echter, ik begin er steeds meer last van te krijgen dat alles op de manier gaat zoals mijn man dit wenst. Het is er geleidelijk aan steeds meer ingeslopen en nu kan ik niet meer terug voor mijn gevoel zonder mijn respect voor mijn man te verliezen en ruzie te maken, hetgeen ik ook niet wil. Het gaat om kleine zaken die ik zo graag anders zou willen. Zo wil mijn man alleen ouderwets Hollands eten, zoals bij zijn moeder vroeger thuis. Na jaren en jaren Hollandse pot wil ik ook gewoon eens een paar keer per jaar iets spannends, zoals olijven, of eens buitenlands eten proberen. We komen hierin niet tot een compromis, want hij wil het niet. Als ik wel eens voor mezelf iets buitenlands koop, vindt hij dit zonde van het geld, want hij wil ook zuinig en bescheiden leven. Ook gaan wij altijd in Nederland op vakantie, terwijl ik zo graag eens een reisje zou willen maken naar een stad in Europa. Ook dit gaat niet gebeuren, want zijn wil is wet. ‘s Avonds een vriendin ontvangen kan niet omdat het dan om hem moet gaan, hetgeen ik dus altijd ook doe. En als we wel een enkele keer uit eten gaan, kiest mijn man het restaurant en dat is Nederlands. Zonder hem ergens heen gaan vindt hij ongepast, bijvoorbeeld met een vriendin. Dus wederom het gevoel klem te zitten. Als ik veranderingen probeer, stuit ik op zoveel weerstand dat ik het respectloos vind om mijn zin door te drijven, maar ondertussen voelt het van binnen erg als klemzitten. Wat ooit is begonnen met het respecteren en volgen van mijn man, lijkt nu een klem geworden te zijn en voor overleg of compromissen staat hij niet echt open. Wat te doen op een goede manier, om zo zelf wat meer vrijheid te krijgen terwijl ik wel respectvol blijf. Of ga ik met zo te denken al veel te ver?
Antwoord
Als ik zo lees wat u schrijft, dan zie ik dat er voor u een aantal dingen samen vallen - respect en aanpassen en dat als bijbelse opdracht. Ruzie maken is respect verliezen. En het lijkt erop dat deze visie eraan heeft bijgedragen dat u nauwelijks ruimte meer hebt voor eigen inbreng. In jullie huwelijk en zelfs in uw eigen leven - geen eigen ideeën in de keuken, niet voor vakantie, geen avondjes met vriendinnen, sowieso geen avondjes weg. Nu weet ik verder weinig over uw situatie - hoe lang u al samen bent met uw man, of jullie ook kinderen hebben..
Het lijkt in uw vraag vooral te gaan om waarden. Misschien bij uw man -dat uw leven om hem moet draaien- maar zeker ook bij u, namelijk dat dit alles behoort bij de bijbelse opdracht. Die waarden hanteren jullie mijns inziens op een tamelijk absolute manier. In de Bijbel komen ook geschiedenissen voor waarin het beloond werd dat een vrouw tegen haar man in gaat (Abigail) en, andersom, waarin het een vrouw duur kwam te staan dat ze haar man volgde op de verkeerde weg (Safira, de vrouw van Ananias, bijvoorbeeld). Dit zijn wel heel dramatische geschiedenissen, maar ze laten zien dat je man dienen en liefhebben niet per definitie betekent dat je altijd moet doen wat hij wil. Maar dit aspect van uw vraag is eigenlijk meer iets voor een predikant of theoloog.
Wat me als psycholoog nog interesseert is de vraag of er ook emotionele beweegredenen zijn om zo ver te gaan in de onderwerping aan uw man. Soms is het zo dat bij een echtgenoot het gevoel over zichzelf zozeer af hangt van de goedkeuring of bevestiging van de ander, dat die bijna geen confrontaties aan kan gaan. Dan is de harmonie zoiets belangrijks dat er geen verschil meer kan zijn. En dat ieders eigenheid bijna weg valt. De vraag is of er iets dergelijks ook bij jullie een rol speelt. Misschien werpt dit nog enig nieuw licht op uw probleem, in het bijzonder op vraag hoe het zover heeft kunnen komen bij jullie.
Zelf zou ik geen enkele goede reden weten voor een zo vergaande aanpassing aan een ander mens, ook niet aan een geliefde of echtgenoot. Een mens houdt altijd eigen verantwoordelijkheid. Ook de verantwoordelijkheid om zelf een goede echtgenoot te zijn. Om dat te kunnen zijn moet er ook iets van onafhankelijkheid t.o.v. de ander zijn en een eigen fundament in het leven. Een ander fundament dan de instemming van de ander.
In de Bijbel gaat het wel over eenwording van man en vrouw. Maar dan is die eenheid, die de Bijbel beschrijft, gebaseerd op Gods wil. Daaraan zullen dan de wensen van de echtgenoten ondergeschikt moeten zijn gemaakt. En er is ook het gebod van de gehoorzaamheid voor de vrouw aan haar man. Daar kunnen we moeilijk omheen, denk ik. Hier zijn we opnieuw op het terrein van de Bijbeluitleg beland.
U ziet dat ik niet verder kom dan bovenstaande vragen en overwegingen. En wanneer je die verschillende overwegingen in praktijk brengt dan blijkt dat die ook nog op gespannen voet staan met elkaar. Terwijl u vraagt wat te doen.
Als u echt meer ruimte wilt, dan zal dat niet meevallen, als ik het zo lees. Maar het is wel de moeite waard! Wat u wilt is goed! Vrijheid is een groot goed. En respect voor uw man al evenzo! Het begint, denk ik, bij u van binnen, bij het realiseren dat u beiden verantwoordelijke personen bent, verantwoordelijk ieder voor zich en voor elkaar. Wat me heel belangrijk lijkt voor u is dat u steun zoekt. Zoals u eigenlijk al doet door deze vraag te stellen. Iemand die, liefst regelmatig, mee denkt met u. Dat hebt u nodig. En, als hij ervoor open zou staan, eigenlijk uw man ook. Samen met een ander over uzelf in uw situatie nadenken dat maakt u bewuster, dat geeft meer vrijheid, en wanneer u zelf meer vrijheid hebt in uw doen en laten, dan kunt u ook uw man beter respecteren.
Els de Bruin
De man is niet meer dat de vrouw, in Gods ogen.
Toch leert Gods Woord overduidelijk dat de man het hoofd is van het gezin en ook in het huwelijk. (Lees Efeze 5:22-24 en ook 1 Kor.11:3): "Vrouwen, weest aan uw man onderdanig als aan de Here, want de man is het hoofd van zijn vrouw, evenals Christus het hoofd is zijner gemeente; Hij is het, die zijn lichaam in stand houdt. Welnu, gelijk de gemeente onderdanig is aan Christus, zo ook de vrouw aan haar man, in alles". (Efeze 5:22-24)
Maar...wat is nu precies de betekenis hiervan? Het betekent zeker niet dat een vrouw alleen maar 'ja' moet zeggen en de man dus in alles z'n zin moet geven. Het is niet normaal als een vrouw op geen enkele manier een eigen mening mag hebben en als een soort robot door het huis heen loopt. Wat betekent die onderdanigheid dan wel? Het betekent dat de man in de eerste plaats de verantwoording draagt voor zijn gezin 'ten aanzien van God'. Hij is geroepen om zijn gezin te voeden en te koesteren, zowel in het geestelijke als in het materiële en dat is een grote verantwoording. (Ef.5:26, 27 en 29). Alhoewel de man het hoofd is, is hij nog niet 'meer' in Gods ogen, als z´n vrouw en de overige gezinsleden. In 1 Kor.11:11 staat: 'En toch in de Here is evenmin de vrouw zonder de man iets als de man zonder de vrouw'. In Gal.3:26-28 lezen we dat voor God man en vrouw gelijk zijn. Maar...hoe staat het dan met de verantwoordelijkheid van de man?
De man is het hoofd van zijn huwelijk en gezin, omdat God hem als eerste verantwoordelijk stelt voor ´t welslagen van het huwelijk. Deze verantwoording houdt in dat een man de houding van Christus in zijn huwelijk moet aannemen, dat wil zeggen een dienende houding. (Ef.5:25 en Joh.13:14,15) Een heerszuchtige en tirannieke houding van een man, is dus absoluut tegen de Bijbel. In 1 Petr.3:7 staat dat mannen verstandig moeten leven met hun vrouwen, als met broos vaatwerk: “..Desgelijks gij mannen, leeft verstandig met uw vrouwen, als met brozer vaatwerk en bewijst haar eer, ...opdat uw gebeden niet belemmerd worden”, m.a.w. mannen moeten rekening houden met het meer gevoelige karakter van de vrouw en hun vrouwen niet beledigen of naar beneden halen, er staat '..bewijs haar eer'. Doen we dat niet, dan zal het ons gebedsleven in de weg staan, er staat 'opdat uw gebeden niet belemmerd worden'. Dus onze houding in huis heeft rechtstreeks te maken met ons geestelijk contact met God.
Beste mevrouw, uw onderdanige rol duurt zolang als u deze accepteert. Stop daar mee, dit is geen leven en is zeker niet zoals God het bedoeld heeft. Sterkte.
Zo wordt het huwelijk een nare gevangenis, waarin je jezelf gaat verliezen.
Is het niet mogelijk om dan een leuk reisje te gaan maken met een vriendin? Of als u kinderen hebt, met één van uw kinderen?
En voor hem een lekker Hollands prakkie te koken en voor uzelf iets anders (buitenlands) klaar te maken?
Of een avondje met een vriendin weg te gaan, als hij het niet prettig vindt om haar thuis te ontvangen.
Ik zou echt proberen om dit om te buigen. U heeft de eerste stap al gezet door deze brief te schrijven! Nu de rest nog.
Veel tact en geduld gewenst!!
Ik weet het natuurlijk niet zeker maar mogelijk is uw partner een narcist of heeft hij hier verdacht veel trekjes van. Het verhaal komt mij namelijk bekend voor. Mijn vrouw heeft vroeger een kortdurende relatie gehad met zo'n jongen en als ik dan dit verhaal lees dan zie ik ineens hem voor mij. Ik hoop niet dat jou man ook op seksueel gebied overheersend is en dat jij hier ook zogenaamd onderdanig moet zijn.
Zie link voor kenmerken van narcisme en heel veel sterkte!
http://www.psychischegezondheid.nl/narcistische_persoonlijkheidsstoornis
Als je deze goed leest, dan zie je:
- De man moet zijn vrouw liefhebben zoals zichzelf.
- De vrouw moet haar man gehoorzamen.
De verantwoordelijkheid ligt in beide gevallen bij de man c.q. vrouw persoonlijk. Je kunt er wel met elkaar over spreken, maar je kunt dit niet afdwingen. De man zal zijn vrouw lief moeten hebben, ook als zij ongehoorzaam is. De vrouw zal haar man gehoorzaam moeten zijn, ook als hij gebrek heeft aan liefde (al is hier uiteraard een duidelijke grens: Els de Bruin wijst op de voorbeelden van Nabal en Annanias; de grenzen van de gehoorzaamheid zijn het Woord van God).
@MvR: da's mooie theorie maar ik denk dat de praktijk voor de vraagstelster iets anders is.. als zij zelfs al geen vrijheid in de keuken heeft om te bepalen wat die avond op tafel staat is er toch wel iets grondig mis (los van de andere zeer beperkende maatregelen die ze opsomt).
@vraagstelster: waarom zou je je aan je man moeten aanpassen? Ik geloof zelf dat je het fundamenteel fout inziet als je denkt dat dit je Bijbelse opdracht is! En het is best zorgelijk dat dit dus al het hele huwelijk duurt, want dan kun je het ook niet zo eenvoudig meer veranderen.
In zoverre zal je man het niet begrijpen dat je nu ineens een statement wilt maken, als je nog nooit écht een punt van iets hebt gemaakt maar uiteindelijk altijd braaf bent gevolgd,. Hij heeft dat simpelweg in zijn huwelijk niet geleerd!
Je eigen citaat 'zijn wil is wet' getuigt in ieder geval niet van een gelijkwaardige relatie. En die gelijkwaardigheid in een huwelijk lees ik wél in de Bijbel als onze opdracht!
Toch denk ik dat je voor je eigen gezondheid de strijd moet aangaan, anders wordt het allemaal uiteindelijk nog verstikkender. Links- of rechtsom moet je meer ademruimte voor jezelf zien te maken. Ik kan me voorstellen dat dat een opgave is waar je zelf niet uitkomt maar psychologische hulp bij nodig hebt.
Daarbij zou een partner met autisme, borderline etc ook weinig inlevingsvermogen hebben en vooral voor zichzelf leven binnen het huwelijk. Maar ik denk wel dat de oplossing in dit verhaal bij mevrouw zelf ligt. Zij kan het patroon doorbreken, ik denk idd ook wel met psychologische hulp. Ze lijkt zichzelf, haar identiteit kwijt te raken in dit huwelijk.
Als er wel sprake is van een persoonlijkheidsstoornis oid zal het bij echtgenoot echter wel hevige weerstand oproepen als zij gaat veranderen, en daar zal ze zeker steun bij nodig hebben. Vandaar mijn advies, doe dit samen met een hulpverlener. Heel veel sterkte vraagsteller!
Vragenstelster doe vooral leuke dingen voor u zelf en voel je daarom niet schuldig door.
Laat je man eens goed het huwelijksformulier lezen waar u beiden JA op heb gezegd.Uit ervaring weet ik helaas hoe moeilijk het leven kan zijn/ of moeilijk gemaakt kan worden door een ander.Sterkte
Een kleine praktische oplossing: je de Hollandse pot die je mag graag eet aanvullen met buitenlandse invloeden. Google er maar eens op: zuurkool met nasikruiden bijv. Ik weet dat dit het eigenlijke probleem niet oplost, maar ik hoop dat jullie hier samen uit kunnen komen. Zoek hulp! Sterkte!
Ik ken iemand persoonlijk die precies aan het profiel voldoet zoals de vraagsteller dat schetst, het zou bij wijze van spreken een en dezelfde persoon (vrouw) kunnen zijn.
Dus nee, trek bepaald niet te snel de conclusie dat dit een nepvraag is. Er zijn wel vaker dingen waarvan je aanvankelijk denkt 'dat is toch te bizar voor woorden' maar die later wel degelijk waar blijken..
Ik heb in mijn naaste omgeving te maken met narcisten, deze man voldoet daar niet echt aan. Hij is duidelijk een dwangmatige controlefreak, maar dan ook zuinig, de narcisten die ik ken zijn alleen zuinig voor anderen en zouden bv. wel in het buitenland op vakantie gaan voor de buitenwereld.
Verder is het natuurlijk wel erg vervelend als je door je vrouw als autist gezien wordt, zeker als dat niet blijkt te kloppen, ik vind dit hier allemaal erg getuigen van vooroordelen.
Het dwangmatige gedrag van deze man is duidelijk een probleem, maar de vrouw zal wel van zich af moeten praten tov haar man.
Vragenstelster: Het maakt niks uit wat je man is, je moet hem krachtig duidelijk maken dat jij zo niet samen met hem kan leven, en andere zullen hem echt duidelijk moeten maken dat zijn gedrag vervelend is. Medicalisering zal hier, naar mijn idee, weinig positieve effecten kunnen hebben.
De man is een narcist, autist, gelukkig is hier al uitgemaakt waarschijnlijk een narcist.....door naar de volgende vragenstelster...
maar hoeveel mensen in onze refo gemeenschap hebben niet geleerd voor zichzelf op te komen, je eigen weg zoeken...die dwalend rond dolen?
Vragenstelster, ik heb ook niet het zwarte garen uitgevonden, maar weet één ding, achter iemand aanhobbelen is niet meer nadenken. Zonder nadenken loop je achter Wilders aan, Hitler, K3, Ajax, de SGP, de CU, de Telegraaf aan of je gaat nadenken.
Wat er volgens mij speelt een isolementspositie van je man, waardoor hij jou claimt.
Mogelijk kan hij zelf iets leuks gaan doen als jij ook iets leuks doet, dan is hij niet jaloers gefocust op jouw bezigheid, maar zorgt hij voor zijn eigen accu, en dat heeft iedereen gewoon nodig om een relatie gezond te houden en zelf op te laden.
