Contact met ouders verbreken
C. M. Chr. Rots - de Weger | 4 reacties | 21-10-2013| 08:19
Vraag
Een van de belangrijkste geboden is "Eert uw vader en uw moeder." Ik hecht hier zelf veel waarde aan, voornamelijk omdat ik nu zelf ook een kind heb. Bovendien: "What goes around, comes around", dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de band tussen mijn ouders en mij in stand te houden. Het is immers een voorbeeld voor mijn kind. Een van mijn ouders is een paar jaar terug overleden. De ander is met de VUT en de band met deze ouder was altijd al wat moeizaam. In de afgelopen paar jaar zijn er meerdere momenten geweest waarbij ik me aan m'n lot overgelaten heb gevoeld. Ik kreeg weinig steun vanuit het thuisfront of werd op sommige momenten zelfs afgewezen. Bij het trouwen of tijdens de zwangerschap van mijn vrouw was er weinig tot geen belangstelling. Na de geboorte van ons kind veranderde er wel iets. Er kwam visite, een kraamcadeau en sindsdien hebben we elkaar zo'n vijf keer gezien. Het kost echter veel energie om een afspraak te maken, zomaar langskomen is er niet bij, de gesprekken blijven oppervlakkig en als we niets laten horen - dan blijft het zo een aantal weken stil. Ik overweeg het contact definitief te verbreken. Het zou ontzettend veel rust geven, zowel voor ons als voor ons kind. De keerzijde is dat de mogelijkheid tot het opbouwen van een solide band dan definitief weg is. Wat moet ik doen? Contact blijven houden met iemand die ons overduidelijk niet in het leven wil hebben? Of Gods gebod naleven en de schijn ophouden dat er nog iets van een band is?
Antwoord
Beste vraagsteller,
In het eerste gedeelte van je brief lees ik een tegenstelling met het laatste. Als je de band met (groot)ouder(s) belangrijk vindt, waarom zou je die dan verbreken? Blijkbaar verwacht je van alles wat niet bewaarheid wordt. Dat is teleurstellend. Zeker. Verdrietig ook. Maar geen reden tot een definitieve breuk. Of is er (veel) meer aan de hand dan je hier meedeelt?
Gods gebod naleven -zoals je schrijft- doe je vanuit je hart, niet uit ‘schone schijn’. Neem zelf initiatief, zonder daar verwachtingspatronen bij te hebben. Stuur foto’s van jullie kindje, ga op bezoek, vraag oppas... en laat je niet teleurstellen als je niet de gewenste reactie krijgt. Blijf contact zoeken, ook al is de andere kant langere tijd ‘stil’. Een ontspannen houding kan wonderen doen. Met een beetje humor en creativiteit in denken en handelen kun je wellicht dichterbij elkaar komen dan je nu verwacht. Bovendien hebben opa’s en oma’s hun eigen plaats in de lijn van de geslachten. En, ja, jullie houding is een voorbeeld voor jullie kind!
Vader en moeder eren heeft alles te maken met respect te hebben voor ouders, waarbij je tegelijkertijd rekening houdt met hun onvolmaaktheden. Dat wil je toch ook aan je eigen kind leren?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wij hebben weer contact opgenomen en het is weer hersteld, maar het is een ragdun draadje.
Toch zijn wij er "blij" mee. Je kunt m.i. nooit het contact echt verbreken, de band wordt doorgesneden bij het overlijden. Eerder niet! Want het is slechts valse rust die je krijgt. Je blijft je altijd afvragen hoe het met je ouder is nl. En het lijkt me afschuwelijk om via via te horen, of middels een kaart op de mat, dat je ouder er niet meer is.
Wat mevr. Rots schrijft, kan ik bevestigen. Verwacht helemaal niets, dan valt alles mee. Ik denk dat je het zo moet zijn: je vader of moeder (dat kan ik niet opmaken uit de vraag) is misschien niet in staat tot het onderhouden van een emotionele band.
Sterkte en wijsheid toegebeden!
is het onwil, of is het niet in staat zijn tot...van je ouder.. en wat hebben jullie evt wel gemeen. Misschien is functioneel contact (samen iets doen) wel beter dan een gezellig koffie uurtje. Of juist andersom. Ik ben het met Catherine eens, verwachtingen bijstellen, niet vergelijken met andere (schoon)ouders en ervoor blijven gaan. Je verdriet over het moeizame contact mag je altijd bij God brengen, die een volmaakte Vader is voor Zijn kinderen.
Echter is er hier geen sprake van wangedrag. Ik zou dit gewoon zo laten. Trek je niks aan van het beeld dat er op tv en wat andere mensen proberen te schetsen. Doe het voor de lieve vrede.
Zou het niet zo kunnen zijn dat je ouder zelf worstelt met behoorlijk wat verlies? Verlies van partner, verlies van werk (bezigheid, sociale contacten), dreigend verlies nu ook van zijn kind, die denkt zoals hierboven omschreven.
Sommige ouders willen niet bij hun kinderen aankloppen met hun eigen problemen, houden daarom de gesprekken bewust oppervlakkig. Vaak ook hebben ze niet geleerd om over hun gevoelens te praten. En hebben ze op dat gebied ook weinig te bieden. Als jij dat wel kunt bieden, begin dan zelf. Maar blijven (ver)wachten tot je ouder de eerste stap zet, werkt niet.
Dus, wat is contact met je ouder jou waard? Als dat veel is, vecht er dan voor om in contact te blijven. Als het van jou eigenlijk ook niet meer hoeft, omdat het niet houdbaar is vanwege de pijn, neem dan afstand en zoek hulp.
