Moeder heeft Narcistische Persoonlijkheidsstoornis

dr. J. van der Wal | 3 reacties | 09-10-2013| 09:47

Mijn moeder is anders dan anderen. Toen ik 16 was heb ik eens opgezocht bij welke ziekte haar kenmerken horen. Ik kwam uit op Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS). Op dat moment was ik blij dat alles wat fout ging, niet aan mij lag. Ik kreeg en krijg namelijk overal de schuld van, van haar. Ook was ik blij dat het een naam heeft en dat het serieus is. Nu een jaar later, ik ben inmiddels ruim 17, had ik een gesprek met mijn vader over haar. Daarin heb ik voorzichtig gezegd dat ik denk dat ze een NPS heeft. Hij beaamde dat een instelling dat ook gezegd had. Ik schrok hier van, vooral omdat het echt is wat ik 'ontdekt' had. Mijn vader, zusje en ik zijn het slachtoffer van haar stoornis. Wij worden gebruikt (lees: misbruikt) zodat zij haar doel kan bereiken. Er wordt geen rekening gehouden met de behoeften of opvattingen van ons en wij krijgen overal de schuld van. Zelf doet ze nooit iets fout volgens haarzelf. En mocht ze iets fout doen, dan schuift ze dat af op anderen. Als een vriendin van mij blijft eten o.i.d. toont ze heel veel interesse. Tegen andere mensen praat ze heel positief over ons als kinderen. Ik kan hier zo ontzettend woest om worden, omdat dit allemaal gemaakt is. Zo wil ze overkomen, maar in het echt is het regelrecht een heks. Achteraf gezien ben ik vroeger altijd al slachtoffer van haar geweest. Maar sinds mijn puberteit en ouder worden, wordt het steeds erger. Nu ik ouder word, heb ik vaker opvattingen ergens over en ook behoeften. Ze verzet zich hier vaak tegen. Ik kan dat echt niet pikken. Vaak ben ik dan brutaal. Ik wil me niet aanpassen aan haar stoornis. Het moet juist andersom. We hebben bij een instelling gelopen, maar m'n moeder wilde daar niet verder. Mijn ouders liepen er. M'n zusje ook, vanwege haar autisme. Ik hoefde nooit te komen. Op een gegeven moment hebben ze mij een keer uitgenodigd omdat ze zelf geen oplossing wisten. Een paar jaar geleden heb ik zelf in een depressie gezeten. Hier ben ik na ruim anderhalf jaar zonder hulp zelf weer uit opgekrabbeld. In die tijd heb ik een paar keer zelfmoord overwogen. Als ik nu een groot conflict met m'n moeder heb, kan ik het weer niet aan. Dan overweeg ik ook nog wel eens zelfmoord. Ook overweeg ik momenteel om weg te lopen (waarheen?) of z.s.m. uit huis te gaan. Maar kan ik dit verantwoorden tegenover mijn vader en zusje (die heeft autisme)? Hoe moet ik hiermee omgaan?! Is mijn verweer tegen haar terecht/eerlijk? En in hoeverre moet ik gehoor geven aan het vijfde gebod? Deze dingen zijn zo ontzettend tegenstrijdig. Kunt u zeggen wat ik moet doen en hoe ik hier mee om moet gaan?

Goed dat je moeite neemt om te schrijven. Kinderen van een ouder met een psychiatrisch probleem kunnen het zwaar hebben en in het ontwikkeling daardoor worden beïnvloed. Het is belangrijk om ruimte te vinden om te praten over wat je hebt beleefd en om de goede weg te vinden om er voor Gods aangezicht mee om te gaan. Dat is een hele opgave.

Er zijn voor kinderen als jij programma's (zgn. KOPP programma's, waarbij KOPP de afkorting is van kinderen van ouders met psychiatrische problematiek). Mijn advies is dat je inlogt op de www.mindguide.nl van Eleos (klik op de button "thuis altijd wat") en dat je daar je vraag nog eens stelt. Daar kun je anoniem mailen met een deskundige om je vraag uit te diepen en te horen hoe je er in jouw geval het beste mee om kunt gaan en bij wie je daarvoor in  jouw omgeving terecht kunt.

Ik hoop van harte dat je daar de moeite voor neemt, want uit je mail blijkt dat het je ernst is.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven