Meer hulpverlener dan vriendin

C. M. Chr. Rots - de Weger | 6 reacties | 26-08-2013| 14:53

Ik heb nu iets meer dan een jaar verkering en ik ken hem een jaar en negen maanden. Mijn vriend heeft PDD-NOS en zodoende gaat het best vaak mis in onze relatie. Hij vindt het heel moeilijk om zich in te leven en als ik graag iets wil, kost het meestal heel veel moeite voordat dat voor elkaar is, terwijl ik van mijn kant heel veel opgeef voor hem. Bovendien heeft hij van kindsaf aan een heel verkeerde opvoeding gekregen. Bij hem thuis worden de kinderen met regelmaat gekleineerd met woorden, kortgehouden met daden, wordt er alleen maar negatieve aandacht gegeven en met regelmaat geslagen en met dingen gegooid. Dit gebeurt door beide ouders. Dat blijft vaak binnenshuis. Omdat mijn vriend heeft geleerd dat hij alleen zijn zin kreeg door te zeuren, en dat er alleen maar geluisterd wordt als hij schreeuwt, is hij soms helemaal niet makkelijk in de omgang. Ook in sociale contacten is hij zwak, omdat hij helemaal niet aanvoelt wat hij wel en niet kan zeggen in bepaalde situaties. Omdat ik niet wil dat hij zo doet (ook i.v.m. later, als wij kinderen zouden mogen krijgen) en hem wil leren dat hij ook anders kan reageren in bepaalde situaties, voel ik me soms meer hulpverlener dan vriendin. Als ik praat over dat ik zo niet meer verder kan en dat ik het niet meer zie zitten, raakt hij helemaal overstuur, valt er amper meer met hem te praten en belooft hij dat hij alles zal doen, als ik maar bij hem blijf. Daarom durf ik er amper over te beginnen, want het heeft toch geen zin... er verandert niets. Ik heb het nu helemaal gehad, ik kan niet meer, maar ik weet niet wat ik moet doen! Het lijkt mij heerlijk om zonder hem door het leven te gaan. Zo heerlijk rustig, maar aan de andere kant zou ik onze levens niet meer kunnen scheiden. Ik weet dat ik 'kapot' zou gaan als het uit is. Bovendien zijn we een jaar terug te ver gegaan, niet te ver in de zin dat we 'het' gedaan hebben, maar wel te ver... Afgelopen januari is God met mij een persoonlijke relatie aangegaan. Wij hebben onze zonden beleden en ik mag ook geloven dat ik er vergeving voor gekregen heb, maar ik heb altijd gehoord dat je dan voor God getrouwd bent en dat uit elkaar gaan dan hetzelfde zou zijn als scheiden. Kunt u mij misschien helpen?

Beste vraagsteller,

Een noodkreet, die láng is, maar veel ongezegd laat! Ik moet dus toch kort zijn in mijn antwoord, wil ik niet teveel zelf in gaan vullen...een paar ‘stellingen’ om over na te denken:

-liefde is een werkwoord. Dat betekent, dat er altijd beweging is en, als het goed is, ook groei.
-een relatie bestaat altijd uit twee personen, die zichzelf meebrengen met hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Een balans zoeken is een groeiproces. Waarbij je elkaar steeds beter leert kennen. Waarbij je soms ook ontdekt, dat je níét bij elkaar past.
-een hulpverlenerrelatie is een totaal andere dan een liefdesrelatie. Want –per definitie- is er óngelijkheid tussen de hulpgever en de hulpvrager! Een liefdesrelatie is in balans doordat de partners elkaar liefde geven en liefde van elkaar ontvangen. Hulp verlenen is op verandering gericht, maar een liefdesrelatie is géén veranderings- of opvoedingsproces. Liefde is een proces van ‘aanvaarding’: de ander nemen zoals hij/zij is mét hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Naar elkaar toegroeiend., hetgeen uiteraard ook een vorm van verandering (in de zin van ‘de ander gelukkig willen maken’, gevend dus) met zich meebrengt.
-schuldgevoelens hebben niet met liefde te maken, maar met onbalans. Daarmee kun je geen evenwichtig leven opbouwen.
-van elkaar afhankelijk zijn voor een gelukkig leven kán, maar slechts als je dit ‘afhankelijk zijn’ pósitief kunt invullen!
-het stellen van grenzen is ook binnen een liefdesrelatie noodzakelijk om elkaar in alle eerlijkheid en openheid te kunnen leren waarderen en liefhebben.
-uit elkaar gaan is een mogelijkheid die bestaat wanneer blijkt dat de relatie niet groeit, maar belemmert.

Ik hoop dat je iets kunt met bovengenoemde, want als ik je brief lees lijkt het er meer op dat jullie elkaar in een houdgreep houden, dan dat er sprake is van liefdevol naar elkaar toegroeien. Natuurlijk zal er verdriet zijn wanneer je je eigen weg kiest! Verdriet bij jou. Verdriet bij hem. Maar ja, als je voor hem blijft kiezen krijg je toch je leven lang te maken óók met zijn achtergrond! Zijn verkeerde opvoeding (zoals jij het noemt) neemt hij mee …. Dat kun jij niet ongedaan maken. Zeker niet als hij niet openstaat voor ‘verandermanagement’.

Wat betekent de door jezelf geschreven zin: ‘het lijkt mij heerlijk om zonder hem door het leven te gaan’? Dat is toch duidelijke taal? Ja, je zult er best een poosje ‘kapot’ van zijn. Dat mag ook. Want je toekomst gaat er anders uit zien, zoals je ook met het verleden in het reine dient te komen. Het is echter nog steeds beter ‘ten halve te keren dan ten hele te dwalen’! Denk dus nog maar eens goed na over jezelf! Zoek iemand in je directe omgeving (iemand die jou kent, die jullie beiden kent) om mee te praten. Om eventueel je hart te luchten. Om met je mee te leven. Dat kan een vriendin zijn, een goede, vertrouwde bekende. Dat kan ook een professionele hulpverlener zijn. Of bestaat er in je omgeving de mogelijkheid van een cursus c.q. catechisatie ter voorbereiding op een mogelijk aanstaand huwelijk, waarbij alle aspecten aan bod komen, zodat jullie beiden gedwongen worden om na te denken?

Heel veel sterkte toegewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven