Oppervlakkige contacten in groot gezin

C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 22-08-2013| 13:35

Ik kom uit een gezin van elf kinderen. Er zijn al tien kinderen getrouwd het huis uit en één gezinslid woont nog thuis. Zelf ben ik sinds twee jaar getrouwd en heb nog geen kinderen. Oudere zussen en broers wel. Door de grootte van ons gezin spreek ik bijna niemand. Eén keer in de maand ontmoeten we elkaar bij iemand thuis, hoewel ik me bij het woordje "ontmoeten" iets diepers voorstel dan wat we nu doen. Er zijn bijna geen onderlinge contacten. Er wordt alleen maar gezellig gesproken over oppervlakkige dingen in het leven. Het mag (lees: moet) er allemaal gezellig en goed uitzien. Dat is althans mijn beleving. Over verdriet wordt niet gesproken. Ik mis een daadwerkelijk gezins- of familiegevoel. Ik heb geprobeerd te contacten via de telefoon en het bezoeken van mijn zussen en broers. Helaas blijft dat bij een initiatief van een kant. Bij ons past prima het motto: ''ieder voor zich, God voor ons allen." Van ''draagt elkanders lasten en vervult alzo de wet des Heeren" is geen sprake. Dat maakt me verdrietig. We hebben immers onze jeugd met elkaar gedeeld. En nu lijkt het langzaam maar zeker als een zielig hoopje uit elkaar te vallen. Is dit bekend bij grotere gezinnen? En hoe houd je zoiets tegen en kom je tot dieper contact? Waarom zijn er muren gebouwd en leven we niet echt? Mijn ouders zijn op leeftijd aan het komen en ik ben bang, dat als zij er niet meer zijn, alles uit elkaar valt.

Beste vraagsteller,

Een groot gezin is prachtig, maar heeft naast mogelijkheden ook zijn beperkingen. U hebt heel wat broers en zussen om contact mee te hebben, maar het blijkt niet allemaal even diepgaand te zijn zoals u dat zou willen. Tja, u kunt daar alleen zelf iets aan doen als dat uw wens is. Enig idee of een van de broers, zussen, zwagers of schoonzussen herkent wat u vindt áls u uw probleem op de familietafel legt? Nodig eens één of twee familieleden uit om in alle rust met elkaar te praten. Of ga zelf op familiebezoek op het moment dat niet iedereen aanwezig is. Begrijp me goed, ik zeg niet dat u níét moet gaan als er met elkaar iets te vieren of te beleven valt. Het kan uitermate gezellig zijn in een groot gezelschap. Dat de gesprekken op zulke momenten en bij zulke gelegenheden niet allemaal van ‘hoogstaand’ of ‘diepgaand’ niveau zijn hoeft niets af te doen aan de goede sfeer binnen een gezin. Om heel praktische redenen, zoals bijvoorbeeld aandacht vragende kinderen, blijven de gesprekken dikwijls ‘oppervlakkig’. Geen probleem, wanneer er zich andere gelegenheden voordoen voor diepgaander contact. Die ándere gelegenheden moet je echter zélf zoeken of creëren, want spontaan lukt dat meestal niet.

Blijkbaar hebt u bepaalde verwachtingen. Prima, realiseer u echter dat het úw verwachtingen zijn die de rest van de familie wellicht niet zíét. Dat zegt evenwel nog niets over een mogelijke egocentrische houding van de diverse broers en zussen! Het zegt wel iets over ú! Om toch wat meer en diepgaander gesprek op gang te brengen is het goed om uw vragen cq. opmerkingen te noteren. Zo krijgt u voor uzelf meer inzicht in ‘waar de schoen wringt’. Schrijf voor uzelf heel concreet op wat u graag zou willen. Bijvoorbeeld –ik noem maar wat: met de oudste (broer?zus?) wil ik praten over onze ouder wordende ouders, want wat mij bezighoud is de vraag wie er verantwoordelijkheid gaat nemen als er zaken geregeld moeten worden. Met de thuiswonende (jongste?) broer of zus wil ik praten over dat ‘nog thuis wonen’ of over een mogelijk komend moment van ‘het ouderlijk huis verlaten’.

Als u een aantal van deze vragen voor uzelf geformuleerd hebt kunt u bekijken wat er in ‘groot gezelschap’ besproken kan worden of waar een kleiner comité handiger voor lijkt te zijn. Waarschijnlijk bent u degene die veel verantwoordelijkheid heeft (of neemt) binnen het gezin. Natuurlijk kan het ook zo zijn, dat de andere broers en zussen dezelfde soort gedachten en gevoelens hebben, maar die nog nooit geventileerd tegenover de anderen. Bespreekbaar maken, dus. Dat is de enige manier. Waarbij u dan naast verwachtingen ook rekening moet houden met teleurstellingen. Want ieder gezinslid heeft zijn eigen leven, mét partner en misschien mét (kleine) kinderen. Mogelijk wonen alle broers en zussen niet in de buurt ….. dat kàn ook bijdragen aan oppervlakkigere contacten.

Dan nog dit: er is altijd de mogelijkheid tot het organiseren van ‘iets’, zoals u dat blijkbaar hebt gedaan. Dat is één ding. Iets anders is het echter als u schrijft: ‘over verdriet wordt niet gesproken’. Welk verdriet hebt u in gedachten? Mag ik raden? Gaat het over ‘twee jaar getrouwd zijn en nog geen kinderen hebben’? Is het de kern van uw vraag, dat het onderwerp ‘geen kinderen’ niet ‘vanzelf’ op tafel komt? Dan is er slechts een advies: open zelf het gesprek als u wilt dat erover gesproken wordt.

Vele goede gesprekken met de familie wens ik u toe, maar besef dat niet iedereen denkt en doet èn verwacht zoals u dat doet!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven