Uitstraling van kerken

Ds. H. Peet | 7 reacties | 23-07-2013| 11:36

Beste medechristen, ik heb een vraag over de uitstraling van de gereformeerde kerken in haar diversiteit in Nederland. Ik zie zelden mensen met een vrolijk gewaad of gelaat naar de kerk lopen. Hoe komt het dat het lijkt alsof de kerk een plek is waar men liever niet naartoe gaat? Ligt dat aan het grote aantal doleanties waardoor conflicten overheersen? Of komt het door de underdogpositie die de refogemeenschap in deze geseculariseerde samenleving inneemt? (bijvoorbeeld de voorstellen van de D66 en de algehele kritiek op de SGP). Of leert de Bijbel dat wij als christenen niet al te vrolijk moeten zijn? Ik worstel best met deze vragen.

Beste vraagsteller,
 
Het is verdrietig als je moet vaststellen dat in jouw waarneming zelden mensen met vreugde naar de kerk gaan of in ieder geval dat dit niet van hun gelaat is af te lezen. De bekende 122e Psalm houdt ons in ieder geval iets heel wat anders voor. Persoonlijk denk ik dat op die waarneming nog wel het nodige is af te dingen. Ik ken gelukkig onder mijn gemeenteleden heel wat broeders en zusters voor wie het zeker geen straf is maar echt een vreugde om naar de kerk te gaan. Ze hebben honger naar het Evangelie, ze verlangen naar de ontmoeting met de levende God. Ik vermoed dat het bij de mensen die ik op het oog heb er ook niet altijd duimendik bovenop ligt en als het ware van hun gezicht valt af te lezen. Wanneer  je echter met ze een praatje zou aanknopen zou je er al gauw achter komen hoe belangrijk de kerkgang voor hen is.
 
Tegelijk vrees ik dat er ook heel wat kerkgangers zijn die de vreugde van Ps. 122 vreemd is. Veelal zal de oorzaak daarvan zijn dat men geen levend geloof heeft. Dan is het meer de gewoonte die hen het kerkenpad doet kiezen. Met die gewoonte is op zich niks mis. Het lijkt me een heel goede gewoonte. Om maar een bekend beeld te gebruiken: om gevangen te worden, moet je voor het net zwemmen. Juist zo loop je de kans om de bekering op te lopen als ik het met woorden van A. A. van Ruler mag zeggen. Wanneer het echter alleen maar een gewoonte is die je probeert vol te houden, kan het ook gemakkelijk een lege vorm worden en ja dan kan het gemakkelijk zo worden als jij signaleert: je doet het omdat het nu eenmaal moet, maar er klopt geen hart achter. Het kan je dan ook gemakkelijk tegen gaan staan zodat je met je gezicht op half zeven richting de kerk gaat. En je begrijpt: dat is geen reclame voor de kerk. Hier zou een stukje kunnen liggen van de verklaring van wat -helaas- zeker ook waar te nemen is.
 
Ik denk dat hier meer een verklaring ligt voor wat (soms) is waar te nemen dan de dingen die je noemt. Wel is het natuurlijk waar dat de grote verdeeldheid in reformatorische kring niet bevorderlijk is voor een gezond geestelijk klimaat. Waar we meer elkaar bestrijden dan dat we samen strijden voor de zaak van onze God moeten we niet vreemd opkijken dat de Geest een terugtrekkende beweging gaat maken en ook de geestelijke vreugde een kwijnend bestaan gaat lijden. Het is eigenlijk ten hemel schreiend dat we zo goed met onze verdeeldheid kunnen leven – te meer daar we in het licht van allerlei ontwikkelingen in onze samenleving elkaar hard nodig zullen hebben. Wat zou het een zegen zijn als we elkaar eens wat minder de maat zouden nemen en meer zouden letten op wat ons bindt! 450 jaar Heidelberger Catechismus zou ons eens op een idee moeten brengen... Dat al het kerkelijke gekrakeel de vreugde niet ten goede komt, mag duidelijk zijn.
 
Ik vind het wat ver gezocht om een verband te leggen met de minderheidspositie waar in de reformatorische kerken steeds meer komen. Of daar nu echt zo heel erg onder geleden wordt? Misschien moet ik zelfs zeggen: werd er maar meer aan geleden...  Dat er zorgen zijn, mag duidelijk zijn. Dat er tendensen in onze samenleving zijn die dreigen de vrijheid die we altijd genoten hebben onder druk te zetten, is ook iets waar we zeker alert op moeten blijven.  Maar of daar nu het gebrek aan vreugde uit te verklaren zou zijn? Als dat echt het geval zou zijn dan hebben we de boodschap van bijv. Hand. 16 nog slecht begrepen. Paulus en Silas zongen lofzangen terwijl ze in de gevangenis zaten en net een zware mishandeling achter de rug hadden. En wat zegt Jacobus? Dat we het voor enkel vreugde moeten houden als we in velerlei verzoekingen vallen. Het verkeren in een minderheidspositie zou in ieder geval geen reden moeten zijn een toontje lager te zingen. Als dat wel aan de orde zou zijn, zegt dat wel iets over het gehalte van het geestelijk leven. Trouwens wat is ons lijden in vergelijking bij dat wat christenen in landen als Noord-Korea meemaken?
 
Misschien is het voor ons wel zo vanzelfsprekend geworden dat we elke zondag naar de kerk kunnen gaan en zelfs kunnen kiezen uit diverse 'smaken' dat we niet meer in de gaten hebben welk een voorrecht het is naar de kerk te mogen gaan, ja dat het genade is, een wonder dat de Heere ons elke zondag weer roept naar Zijn huis. Misschien zijn we als reformatorische christenen wel veel te verwend om die dingen nog te zien. Ja, want is het niet een wonder dat God na al het verdriet dat we Hem in een week aandoen toch weer nodigt naar Zijn huis, open huis houdt voor zondaren?  Daar zou je heel blij van moeten worden. Waar we dat niet meer worden, is -moet ik vrezen- sprake van een persoonlijke geestelijke crisis.
 
In ieder geval is het niet zo dat de Bijbel leert dat we niet al te vrolijk moeten zijn. Blijdschap is een wezenskenmerk van een christen. De vreugde is naast het verdriet over de zonde een wezenlijk onderdeel van het leven der bekering (zondag 33). Fil. 4 houdt ons voor dat we ons ten allen tijde moeten verheugen in de Heere. Christus in Zijn genade en onuitsprekelijke liefde geeft altijd reden tot vreugde. Ook al is in je omstandigheden lang niet altijd een reden voor vreugde te vinden, in de Heere is altijd reden tot blijdschap. Hij is zo'n trouwe Zaligmaker. Vreugde hoort er dus echt helemaal bij. Wel heb ik de indruk dat dit in reformatorische kring nog wel eens een ondergeschoven kindje is. Bijbels is dat zeker niet. Ik vrees dat het gebrek eraan ook wel eens een stuk geestelijke armoede zou kunnen verraden. Daar waar een mens zicht krijgt op de Heere Jezus Christus kan de vreugde niet uitblijven: de eeuwige dood verdiend te hebben en het eeuwige leven te ontvangen. Als je daar niet blij van wordt...  Je mag zelfs wel zeggen: wie nog nooit echt blij geweest is van het Evangelie, die heeft er nog nooit echt iets van de boodschap van dit Evangelie verstaan. Zeker, de vreugde mag in het hier en nu door de strijd en de aanvechting een getemperde vreugde zijn, maar die vreugde breekt toch steeds weer door. Het ware te wensen dat die vreugde meer bij ons te bespeuren zou zijn en ook wat meer van ons zou afstralen als we naar de kerk gaan. Dan zou er meer van ons uitgaan en zouden ook anderen wellicht nieuwsgierig worden naar het Evangelie dat we elke zondag in de kerk mogen horen. De vreugde des Heeren mag zelfs onze sterkte zijn (Neh. 8:11).
 
Ik hoop dat je met het bovenstaande iets kunt. Laat het je persoonlijk eigen mogen zijn: ik zal met vreugd' in het huis des Heeren gaan (Ps. 116:11 ber.). Ik wens je het van harte toe zo naar de kerk te mogen gaan. Met een hartelijke groet,
 
Ds. H. Peet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Peet

• Geboortedatum:
  15-01-1964
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Sliedrecht (Eben-Haëzer)
• Status:
  Actief

109 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven