Overspel gepleegd

Ds. J.L. de Jong | 1 reactie | 12-07-2013| 14:06

Al jaren ben ik, een jonge vrouw van 23 jaar, bevriend met een jongen die ik op de jv heb leren kennen. Hij is nu 25 jaar en inmiddels twee jaar getrouwd en heeft een zoontje. We hebben altijd goed met elkaar kunnen praten en er speelde nooit wat tussen ons af. Wel liet die jongen aan mij weten dat hij van me hield (voordat hij getrouwd was). Dit gevoel was niet wederzijds en dat respecteerde hij. Hij is getrouwd, naar eigen zeggen omdat hij wist dat hij mij toch niet kon krijgen. Het contact verwaterde toen hij ging trouwen, tot een aantal maanden terug. We kwamen elkaar tegen en raakten aan de praat. Hij vertelde mij dat het niet goed ging met zijn huwelijk en dat zijn vrouw bij hem weg wilde. Ik heb hem proberen te bemoedigen en aan te sporen om voor zijn huwelijk te vechten. Dat laatste vond hij namelijk heel moeilijk; hij liet het wat passief aan zich voorbij gaan. In de afgelopen maanden hadden we wat intensievere contacten. Dat wil zeggen: we belden ongeveer een keer per week of spraken elkaar. Zijn vrouw wist hier van, maar was hier niet blij mee. Keer op keer heb ik aangegeven dat hij moet blijven vechten voor zijn huwelijk. Toen hij tegen me zei dat hij van mij hield en niet van zijn vrouw, heb ik het contact verbroken. Ik wilde niet tussen hen in gaan zitten. Ik wilde er alleen als klankbord en vriendin voor hem zijn. Een maand later kwam ik hem weer tegen. We hebben toen toch even gepraat. Hij vertelde dat er geen verandering in de situatie thuis was gekomen. Zijn vrouw was nog wel bij hem. We spraken af om nog eens te praten. Die avond is er echter iets heel ergs gebeurd. Ik was zo overrompeld dat ik nog steeds niet snap hoe het kan gebeuren. We zijn met elkaar naar bed geweest. Ik hou niet echt van hem. Ik wilde alleen een vriendin voor hem zijn en juist ik was het die hem aanspoorde voor zijn huwelijk te vechten. Ik begrijp nog steeds niet wat ons bezielde. Hij heeft thuis alles opgebiecht. Ik heb per sms nog contact gehad met zijn vrouw en mijn spijt betuigd. Dit had nooit mogen gebeuren! Zij op haar beurt vertelde erg verdrietig en teleurgesteld te zijn, wat ik ten zeerste begrijp! Ik heb nu alle contact met hem verbroken. Ik leef alleen in voortdurende kwelling sinds die tijd. Deze zonde knaagt zo diep aan mijn geweten. Het had nooit mogen gebeuren! Ik heb overspel gepleegd. Kan God mij dit ooit vergeven? En hoe moet ik nu verder? Wat is de toekomst voor mij? Er is namelijk een jongen waar ik wel veel van houd en waarmee ik op het punt sta verkering te krijgen. Mag ik nog verkering met een andere jongen krijgen? Ik heb de jongen waarvan ik houd ook verteld wat er gebeurd was. Hij schrok, maar zei ook dat hij me hiervoor niet aan de kant zal zetten. Kortweg is mijn vraag: hoe kan ik met mezelf en God in het reine komen? En welke toekomst is er nu nog voor mij weggelegd nu ik overspel heb gepleegd?

Beste jonge vrouw,
 
In je vraag wordt een heel verhaal verteld. Een eerlijk verhaal waarin ik een beetje een beeld krijg van wat er is gebeurd. Terecht schrijf je: "het had nooit mogen gebeuren." Je schrijft ook indringende vragen als: Kan God mij dit vergeven? En hoe moet ik verder? Wat is de toekomst voor mij? Ik wil proberen jou met deze vragen op weg te helpen, maar denk wel dat een digitaal antwoord niet voldoende zal zijn.
 
De voorgeschiedenis tussen jou en hem is duidelijk. Dat gebeurt vaker. Jij voelt niet voor hem wat hij voor jou voelt. En dan trouwt hij met iemand anders. Het gaat merkbaar mis wanneer hij -ondertussen heeft hij met de vrouw waarmee hij trouwde een zoontje- met jou gaat spreken over zijn huwelijk wat niet loopt. Dat hij dat bij een toevallige ontmoeting een keer vertelt, daar kan ik nog iets bij voorstellen. Maar gezien het feit dat hij eigenlijk nog verliefd op jou is, twijfel ik aan de motieven waarom hij dit aan jou vertelt. Met alle goede bedoelingen, die ik wel wil geloven, was jij niet het juiste klankbord. Zijn vrouw moet dit wel aangevoeld hebben als een bedreiging voor haar huwelijk. Terecht, blijkt nu. Dat had hij zeker moeten inzien. En jij had dat ook kunnen begrijpen. Terecht heb je later het contact ook verbroken .
 
Dat je daarna toch weer met hem bent gaan praten is niet verstandig geweest, maar het is ondertussen gebeurd, met ook voor jou grote gevolgen. Je vraagt jezelf af hoe dit kon gebeuren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat punt wel een paar vragen heb aan je. Want, wanneer je echt alleen maar afspreekt voor een gesprek, lig je toch niet zomaar met elkaar in bed? Daar moet in die ontmoeting een lichamelijke toenadering tussen hebben gezeten, die er al niet had mogen zijn. Mijn vraag aan je is of het wel eerlijk is om te zeggen dat je niet weet hoe het kon gebeuren? Grenzen in nabijheid/lichamelijke aanraking en misschien wel gespreksonderwerpen... Daarbij spoor ik je aan om heel kritisch naar jezelf te kijken en ook eerlijk toe te geven waar je grenzen bent overgegaan die je nooit had mogen overgaan. En is het echt zo dat er in eerdere contacten met hem nooit iets is geweest dat misschien al een begin is geweest van het overschrijden van deze grenzen in dit contact? (...) Ik denk dat het voor de toekomst voor jezelf belangrijk is om antwoord te hebben op de vraag hoe dit met jou kon gebeuren. Je wilt iets dergelijks immers niet weer meemaken.
 
Je stelt de vraag of God je dit ooit kan vergeven. Dat is een vraag waar ik een duidelijk antwoord op wil geven. De Heere vergeeft niet goedkoop, maar wél graag de zondaar die zijn/haar zonden eerlijk belijdt aan Hem (en aan elkaar). Lees in dit verband de psalmen 32 en 51. Ga er mee naar de Heere! Beleden zonden moet je ook laten en je moet er voor op de vlucht gaan. Dat betekent in dit concrete geval ook dat je er over na moet denken hoe je er voor zult zorgen niet meer voor deze jongen een gesprekspartner te worden, bij welk probleem dan ook. Ik vind het goed en eerlijk van je dat je ook aan zijn vrouw je spijt hebt betuigd. Dat deed je per sms. Er is geen draaiboek voor hoe je dat moet doen, maar of sms hier het meest geschikte middel voor is...?

Ik spoor je dringend aan om nog eens met de hele kwestie naar je dominee (of andere pastoraal verantwoordelijke) te gaan. Dat lijkt een hele moeilijke stap, maar het kan ook veel lucht geven om dat te doen. Een pastor kan ook met je bidden om vergeving. Misschien kan hij ook beter inschatten -dan ik op afstand- wat de juiste stappen zijn naar de mensen, die dit ook raakt. Alleen in de weg van eerlijke belijdenis van zonde aan God en elkaar kan je met jezelf God en de ander in het reine komen.
 
Tenslotte spreek je over een jongen met wie je het leven zou willen delen en of dat nog wel mogelijk is? Het is om te beginnen goed dat je er eerlijk over geweest bent naar hem. In een relatie moet je op dit gebied geen geheimen hebben. Je moet daarbij ook niet te snel voorbij gaan aan wat is geweest, waarmee je ook aan anderen de indruk zou kunnen geven dat je er gemakkelijk in bent. Wellicht is het goed om ook op dit punt je gedachten eens te spiegelen in een gesprek met een pastor. Voor wie God eerlijk zoekt, is er toekomst dankzij het grote wonder dat God een toekomst heeft voor zondaren, die werkelijk als zondaar vluchten tot Hem! Dat kan ook voor jou.
 
Ds. J. L. de Jong

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.L. de Jong

• Geboortedatum:
  25-11-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Soest
• Status:
  Inactief

29 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven