Ouders zijn bemoeizuchtig
C. M. Chr. Rots - de Weger | 13 reacties | 19-06-2013| 08:33
Vraag
Ik ben een meid van midden twintig. Ik heb al jaren verkering. Zelf voel ik mij vrij zelfstandig. Maar ik woon thuis. Mijn ouders zijn erg bemoeizuchtig. Ik word hier erg naar van en kan er steeds slechter tegen. Ik klap finaal dicht en ben mij steeds meer aan het afsluiten van hen. Hierdoor zeg ik vrij weinig thuis en wordt er weinig positieve aandacht aan mij gegeven. Hier heb ik het moeilijk mee. Ik wil graag dat er ook eens een leuk gesprek wordt gevoerd over geloof enz. Maar dat kan zo weinig. Er word continue aan mij gevraagd wat ik ga doen. Ga ik even weg, wordt er gelijk gevraagd wat ik ga doen. Ik voel mij gecontroleerd en het kleineert mij. Ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik voel mij somber worden, want ik ben bang dat ik uitval naar ze. Dat is in het verleden gebeurd. Maar hoe moet ik hier mee omgaan? Het zijn mijn ouders.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Een meid van midden twintig is een volwassen vrouw, die best op haar zelf zou kunnen gaan wonen, toch? Laat zíén dat je zelfstandig bent! Dat geeft meteen wat 'lucht' naar je ouders toe. Voor allemaal een meer gezonde leefsituatie, lijkt me. Misschien voer je financiën aan als bezwaar om uit huis te gaan, maar waar een wil is, is een weg!
Sterkte ermee,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
1537 artikelen
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
13 reacties
AHHK76
19-06-2013
/ 09:43
Het antwoord van Mevr. Rots vind ik goed.
Het kan zijn dat als je op jezelf gaat wonen dat je weer tegen andere dingen aanloopt. Mogelijk gaan jouw ouders zich dan zorgen maken, omdat ze niet kunnen zien wat je doet, terwijl je verkering hebt. Dan zijn ze misschien bang dat je straks "moet" trouwen. Of misschien vind je dit zelf lastig? Dan zou het een (goedkoop) alternatief kunnen zijn om bij iemand in de kost te gaan...
Uit ervaring weet ik dat het zo kan zijn, dat ouders eerst boos zijn over deze stap en dat daarna de relatie toch verbetert.
Eerlijk gezegd vraag ik me ook af, als je al midden twintig bent en al jaren verkering hebt, waarom je niet gaat trouwen... Maar dat mag natuurlijk geen vluchtgedrag zijn!
Een andere optie is dat je thuis gaat proberen jouw grenzen te bewaken... Maar dat is ook een moeilijke stap. Het is logisch dat je een keer boos word, dat mag ook. Maar het is lastig dat binnen goede perken te houden. Dat begrijp ik. Maar je zou kunnen proberen zoiets te zeggen: "Ik ga nu weg en hoop dan (tijdstip) weer thuis te zijn. Als er tussendoor iets dringends is, kunt u mij bellen op mijn mobiel. Ik vind dat ik nu op een leeftijd ben gekomen, dat jullie niet steeds hoeven te weten, waar ik precies ben en wat ik doe. Ik doe geen gekke dingen."
Het geven van "ik-boodschappen" is beter dan verwijten.
Sterkte toegewenst. Groetjes van ahhk76@gmail.com
Het kan zijn dat als je op jezelf gaat wonen dat je weer tegen andere dingen aanloopt. Mogelijk gaan jouw ouders zich dan zorgen maken, omdat ze niet kunnen zien wat je doet, terwijl je verkering hebt. Dan zijn ze misschien bang dat je straks "moet" trouwen. Of misschien vind je dit zelf lastig? Dan zou het een (goedkoop) alternatief kunnen zijn om bij iemand in de kost te gaan...
Uit ervaring weet ik dat het zo kan zijn, dat ouders eerst boos zijn over deze stap en dat daarna de relatie toch verbetert.
Eerlijk gezegd vraag ik me ook af, als je al midden twintig bent en al jaren verkering hebt, waarom je niet gaat trouwen... Maar dat mag natuurlijk geen vluchtgedrag zijn!
Een andere optie is dat je thuis gaat proberen jouw grenzen te bewaken... Maar dat is ook een moeilijke stap. Het is logisch dat je een keer boos word, dat mag ook. Maar het is lastig dat binnen goede perken te houden. Dat begrijp ik. Maar je zou kunnen proberen zoiets te zeggen: "Ik ga nu weg en hoop dan (tijdstip) weer thuis te zijn. Als er tussendoor iets dringends is, kunt u mij bellen op mijn mobiel. Ik vind dat ik nu op een leeftijd ben gekomen, dat jullie niet steeds hoeven te weten, waar ik precies ben en wat ik doe. Ik doe geen gekke dingen."
Het geven van "ik-boodschappen" is beter dan verwijten.
Sterkte toegewenst. Groetjes van ahhk76@gmail.com
MvR
19-06-2013
/ 09:43
Blijft voor een kind van midden-20 niet nog steeds het vijfde gebod gelden?
QuadCoreInside
19-06-2013
/ 09:53
@MvR:
Wat een dom en kortzichtig antwoord.
Je ouders eren is niet hetzelfde als onder de plak gaan zitten. Je kunt gerust je eigen keuzes maken, terwijl je hen in hun waarde laat. Ouders zijn ook mensen met hun fouten en gebreken.
Wat een dom en kortzichtig antwoord.
Je ouders eren is niet hetzelfde als onder de plak gaan zitten. Je kunt gerust je eigen keuzes maken, terwijl je hen in hun waarde laat. Ouders zijn ook mensen met hun fouten en gebreken.
MvR
19-06-2013
/ 10:13
Het is een kort antwoord. Het lijkt me nogal helderziend als je daaruit op kunt maken of het ook een domme gedachtegang achter zit...
Inhoudelijk:
- Wat betekent 'in hun waarde laten'? Dat is een nogal breed begrip, war je (zeker volgens het huidige gebruik) nogal veel kanten mee op kunt.
- Mijn vraag is heel simpel: geldt het vijfde gebod ook nog voor een kind van half 20?
Inhoudelijk:
- Wat betekent 'in hun waarde laten'? Dat is een nogal breed begrip, war je (zeker volgens het huidige gebruik) nogal veel kanten mee op kunt.
- Mijn vraag is heel simpel: geldt het vijfde gebod ook nog voor een kind van half 20?
mortlach
19-06-2013
/ 12:42
Ongeveer 1000 km verderop gaan wonen (100 mag ook). Ben je meteen van een hoop problemen af!
kareljansen
19-06-2013
/ 15:40
Beste MvR,
Je stelt een vraag waar je zelf het antwoord wel op weet.
Wat wil je nu eigenlijk zeggen?
Je stelt een vraag waar je zelf het antwoord wel op weet.
Wat wil je nu eigenlijk zeggen?
AHHK76
19-06-2013
/ 20:56
MvR: Het gebod van ouders eren is iets anders dan ze blind gehoorzamen. Soms kunnen ouders moeilijk loslaten en dan kunnen kinderen hen een handje helpen door juist niet te doen wat ouders willen... maar grenzen te stellen en zich los te maken...
Verantwoordelijkheid van kinderen begint al eerder dan wanneer ze het huis uit zijn en/of ouders gestorven zijn... Dus ik zou deze vraag willen beantwoorden met een wedervraag: Wanneer zijn kinderen verantwoordelijk voor hun eigen keuzes?
Verantwoordelijkheid van kinderen begint al eerder dan wanneer ze het huis uit zijn en/of ouders gestorven zijn... Dus ik zou deze vraag willen beantwoorden met een wedervraag: Wanneer zijn kinderen verantwoordelijk voor hun eigen keuzes?
MvR
20-06-2013
/ 09:10
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Dat het mij goed lijkt om bij de overwegingen over deze vraag ook het vijfde gebod te betrekken. Het punt is dit: we kunnen het uitgangspunt nemen in het 'kind', en dat die wel voor eigen rechten etc. mag opkomen; of in de ouders, en dat zij mogen doen wat ze willen, maar dat is allebei onterecht. Laten we het uitgangspunt nemen in het Woord van God. En nee, dan heb je geen kant-en-klaar antwoord, maar wel een goed begin.
- Er staan nergens in de Bijbel leeftijdsbeperkingen als het gaat om het eren van vader en moeder. Ik kan het niet anders lezen dan dat het gebod van gehoorzaamheid blijft staan, ook als een kind de 18 gepasseerd is.
- Er staat wel een duidelijk moment aangegeven waarop de verhouding anders wordt: bij het trouwen (Gen. 2:24: vader en moeder verlaten).
- Er staan ook duidelijke richtlijnen voor ouders in de Bijbel (bijvoorbeeld: 'verwekt u kinderen niet tot toorn').
- Het is ook helder dat de praktische invulling van gezag en gehoorzaamheid wijzigt bij het veranderen van leeftijd (een kind van 2 wordt anders behandeld dan een kind van 12 en die weer anders dan een kind van 22).
- Maar kort en goed: 'in hun waarde laten' is, als we het op de moderne manier opvatten, beperkter dan de Bijbel het laat horen. Behalve dus als je met 'in hun waarde laten' bedoelt: 'hen erkennen in hun positie als vader en moeder'.
- Er staan nergens in de Bijbel leeftijdsbeperkingen als het gaat om het eren van vader en moeder. Ik kan het niet anders lezen dan dat het gebod van gehoorzaamheid blijft staan, ook als een kind de 18 gepasseerd is.
- Er staat wel een duidelijk moment aangegeven waarop de verhouding anders wordt: bij het trouwen (Gen. 2:24: vader en moeder verlaten).
- Er staan ook duidelijke richtlijnen voor ouders in de Bijbel (bijvoorbeeld: 'verwekt u kinderen niet tot toorn').
- Het is ook helder dat de praktische invulling van gezag en gehoorzaamheid wijzigt bij het veranderen van leeftijd (een kind van 2 wordt anders behandeld dan een kind van 12 en die weer anders dan een kind van 22).
- Maar kort en goed: 'in hun waarde laten' is, als we het op de moderne manier opvatten, beperkter dan de Bijbel het laat horen. Behalve dus als je met 'in hun waarde laten' bedoelt: 'hen erkennen in hun positie als vader en moeder'.
sydneylover
20-06-2013
/ 10:03
@MvR
- Je kunt, zeker als midden twintiger, heel goed je vader en moeder eren en tegelijk af en toe zeggen 'daar heb je geen bal meet te maken'.
- In Israël, waar de Bar Mitswah gebruikelijk is (weet zo trouwens niet eens de Bijbelse relatie naar deze gewoonte', wordt dat samengevat met: 'Voor de Bar Mitswah praat ik met mijn kinderen over God, daarna met God over mijn kinderen'. Ofwel: voor de Joden is een kind feitelijk vanaf een jaar of 13 al meerderjarig!
- Ik kan jou niet volgen als je min of meer 'eren' gelijk stelt met 'gehoorzamen'. Omdat ik denk dat, als je je ouders in alles gehoorzaamt, het impliceert dat de ouders verantwoordelijk zijn voor jouw daden.
Was David verantwoordelijk voor de wandaden van de midden-twintiger Absalom? Nee!
- Je kunt, zeker als midden twintiger, heel goed je vader en moeder eren en tegelijk af en toe zeggen 'daar heb je geen bal meet te maken'.
- In Israël, waar de Bar Mitswah gebruikelijk is (weet zo trouwens niet eens de Bijbelse relatie naar deze gewoonte', wordt dat samengevat met: 'Voor de Bar Mitswah praat ik met mijn kinderen over God, daarna met God over mijn kinderen'. Ofwel: voor de Joden is een kind feitelijk vanaf een jaar of 13 al meerderjarig!
- Ik kan jou niet volgen als je min of meer 'eren' gelijk stelt met 'gehoorzamen'. Omdat ik denk dat, als je je ouders in alles gehoorzaamt, het impliceert dat de ouders verantwoordelijk zijn voor jouw daden.
Was David verantwoordelijk voor de wandaden van de midden-twintiger Absalom? Nee!
kareljansen
20-06-2013
/ 13:52
@MvR.
ik constateert dat je de vraag van onze vragenstelster direct in het normatieve trekt. Het is daardoor alsof de autoriteit van de ouders ter discussie staat. Dit blijkt niet uit het verhaal. Nergens lees ik dat er een discussie is over de levenswijze o.i.d. Ook blijkt nergens uit dat ze de regels van ouders overtreedt. Het enige wat de vragenstelster wil is een stuk vertrouwen.
ik constateert dat je de vraag van onze vragenstelster direct in het normatieve trekt. Het is daardoor alsof de autoriteit van de ouders ter discussie staat. Dit blijkt niet uit het verhaal. Nergens lees ik dat er een discussie is over de levenswijze o.i.d. Ook blijkt nergens uit dat ze de regels van ouders overtreedt. Het enige wat de vragenstelster wil is een stuk vertrouwen.
MvR
21-06-2013
/ 16:42
@kareljansen: Dat is natuurlijk het lastige van het reageren onder aan zo'n vraag/antwoord. Een discussie daar kan al gauw een eigen leven gaan leiden. Dan reageer je niet alleen maar op de vraag die gesteld is, maar ook op de wijze waarop op het antwoord gereageerd wordt. Daar probeer ik dan even aandacht te vragen voor een andere kant van het verhaal. Met als consequentie, dat m'n bijdrage misschien even onevenwichtig de andere kant op is.
Je hebt gelijk als je zegt, dat de vraag niet primair normatief is. Maar het is wel in alle gevallen goed om ook aandacht te hebben voor het normatieve, dat dan weer wel.
@sydneylover:
- Hoe legt de Bijbel zelf het vijfde gebod uit? Zie Ef. 5 en 6. Oftewel: eren heeft alles te maken met gehoorzamen.
- Is gehoorzamen absoluut? Natuurlijk niet, dat zeg ik nergens en dat staat ook nergens in de Bijbel. 'Gode meer gehoorzaam zijn dan mensen' is een heel wezenlijk onderdeel. Waardoor je ook op geen enkele manier kunt zeggen dat David verantwoordelijk was voor de wandaden van Absalom.
- Inhoudelijk komt daar trouwens bij, dat Absalom zijn vader juist niet gehoorzaam was. Was hij dat wel geweest, dan was er niet zo'n ellende uit voortgekomen...
Je hebt gelijk als je zegt, dat de vraag niet primair normatief is. Maar het is wel in alle gevallen goed om ook aandacht te hebben voor het normatieve, dat dan weer wel.
@sydneylover:
- Hoe legt de Bijbel zelf het vijfde gebod uit? Zie Ef. 5 en 6. Oftewel: eren heeft alles te maken met gehoorzamen.
- Is gehoorzamen absoluut? Natuurlijk niet, dat zeg ik nergens en dat staat ook nergens in de Bijbel. 'Gode meer gehoorzaam zijn dan mensen' is een heel wezenlijk onderdeel. Waardoor je ook op geen enkele manier kunt zeggen dat David verantwoordelijk was voor de wandaden van Absalom.
- Inhoudelijk komt daar trouwens bij, dat Absalom zijn vader juist niet gehoorzaam was. Was hij dat wel geweest, dan was er niet zo'n ellende uit voortgekomen...
cross
22-06-2013
/ 23:42
Dag vragensteller,
Ik (man) herken je vraag direct omdat ik jaren geleden hetzelfde (voor zover ik kan beoordelen) heb meegemaakt. Ik weet daarom ook dat het enorm moeilijk kan zijn hierin de juiste weg te zoeken. Dat was wat ik wilde: zonder mijn ouders voor het hoofd te stoten, naar God's wil handelen, zelfstandig worden.
Nu kan ik het allemaal nuchter bekijken (het is nu al weer een poos geleden). Toen kostte het heeeeel erg vel moeite en geduld.
Ik weet niet of ik je kan helpen, maar ik vind het prima om wat ervaringen uit te wisselen als je dat prettig vindt. Schroom niet, per mail heb je zelf in de hand wat en wanneer je schrijft. Mijn mailadres is bekend bij de redactie.
God's zegen
Ik (man) herken je vraag direct omdat ik jaren geleden hetzelfde (voor zover ik kan beoordelen) heb meegemaakt. Ik weet daarom ook dat het enorm moeilijk kan zijn hierin de juiste weg te zoeken. Dat was wat ik wilde: zonder mijn ouders voor het hoofd te stoten, naar God's wil handelen, zelfstandig worden.
Nu kan ik het allemaal nuchter bekijken (het is nu al weer een poos geleden). Toen kostte het heeeeel erg vel moeite en geduld.
Ik weet niet of ik je kan helpen, maar ik vind het prima om wat ervaringen uit te wisselen als je dat prettig vindt. Schroom niet, per mail heb je zelf in de hand wat en wanneer je schrijft. Mijn mailadres is bekend bij de redactie.
God's zegen
wk156
31-07-2013
/ 23:07
Ik had hetzelfde probleem en ik ben een paar maanden geleden op mezelf gaan wonen, dat heeft echt geholpen. Dan hebben je ouders niet eens in de gaten dat je niet thuis bent.
De ideale situatie voor mij zou zijn om op fietsafstand te wonen op een plek waar je ouders niet te vaak langs komen.
De ideale situatie voor mij zou zijn om op fietsafstand te wonen op een plek waar je ouders niet te vaak langs komen.
