Intieme vraag van ouderling
Ds. M. M. van Campen | 11 reacties | 24-05-2013| 17:16
Vraag
Vraag aan ds. M. M. van Campen. Mijn man en ik waren inmiddels een jaar getrouwd en twee jaar meelevend lid toen wij belijdend lid wilden worden van onze (reformatorische) kerk. We hebben belijdenis gegeven van ons geloof in de Heere Jezus Christus, dat we wedergeboren zijn, etc. We kregen als laatste een vraag te beantwoorden, die wij als echtpaar bijzonder vreemd vonden en ook niet echt kies en passend. De vraag was afkomstig van een ouderling en luidde of wij gemeenschap hadden gehad voor ons huwelijk. We waren even verbouwereerd, maar hebben daar een eerlijk antwoord op gegeven. Dat antwoord was "ja." Wij hadden hier samen al voor gebeden en dit beleden als zonde voor wij in het huwelijk traden. Ons huwelijk was een dienst van Woord en gebed waarin de dominee van dezelfde kerk ons wilde voorgaan. Hij heeft ook gebeden om een zegen over het huwelijk. De kerkenraad (die bestaat uit twee ouderlingen) was daarbij niet aanwezig omdat zij het niet eens waren met een aantal zaken die wij al jaren achter ons hadden liggen en met de Heere in orde hadden gebracht. De dominee was het daarin met ons eens. Wij vonden de vraag niet prettig en ook niet passend. Kan een ouderling in ons geval zoiets gewoon vragen binnen de context van een belijdend lidmaatschap?
Antwoord
Ik ben het helemaal met jullie eens. Het past niet dat een ouderling zulke vragen stelt bij het belijdend lid worden. Daarin wordt alleen door de kerkenraad gevraagd naar uw (persoonlijk) geloof en kennis van de waarheid. De vraag naar het rein het huwelijk ingaan is geen vraag die daar past. Die vraag komt ter sprake op het huwelijksgesprek dat bruid en bruidegom hebben ter voorbereiding op hun huwelijk in de pastorie met de dominee. De predikant stelt die vraag, niet omdat hij nieuwsgierig is, maar omdat een knecht des Heeren weet dat God Zijn (huwelijks)zegen alleen maar geeft op gehoorzaamheid. Wanneer je in je verkeringstijd de grens die God gesteld heeft t.a.v lichamelijke eenwording overschreden hebt en vooruitgegrepen hebt op de gemeenschap die God binnen de band van het huwelijk bedoeld heeft, dan is dit zonde en moet dat beleden worden aan God en aan elkaar.
De dominee kan daarbij helpen in het vertrouwelijke gesprek in de pastorie met bruid en bruidegom, onder zes ogen dus, door met zijn drieën deze dingen bij God neer te leggen in het gebed. Zo worden seksuele zonden beleden door twee schuldige mensen én vergeven door het bloed van Christus én opgeruimd door God, zie Psalm 32. Zo ontstaat er een vlak veld waardoor God zijn zegen aan de gehuwden rijkelijk kan meedelen op de trouwdag. Beleden zonden zijn vergeven zonden en vergeven zonden zijn door God vergeten zonden: Hij gedenkt ze niet mee en komt er nooit meer op terug.
Dat deze ouderling dat toch doet, vind ik laakbaar gedrag. Dan zou hij niet alleen het zevende gebod maar alle tien de geboden aan de kaak moeten stellen bij elk stel dat belijdend lid wil worden (op de aannemingsavond).
Ik zou jullie zelfs aanraden een brief te schrijven naar ds. of scriba met de vraag dit aan de orde te stellen in de kerkenraad. Is dit beleid van de kerkenraad? Of is dit eigenmachtig vragen van die ene ouderling? Ik vind dit raar gedrag. Ik moet hier niet te veel over psychologiseren anders zou ik zelfs gaan vermoeden dat deze ouderling een probleem heeft... wat voor nut of toegevoegde waarde heeft dit voor hem om dit te weten? Waar bemoeit die man zich mee? Het zijn tere zaken die buiten het huwelijksgesprek met de predikant, die ambtsgeheim heeft, privé zijn en zeker niet bij openbare geloofsbelijdenis aan de orde moeten komen. Daar wordt niet gevraagd naar zonden uit het verleden, maar naar de genade van God in het heden en of je die ook hebt leren kennen! Daarin zou de ouderling en de hele kerkenraad zich moet verblijden! De Vader van de verloren zoon reageerde zo heel anders dan de broer van de verloren zoon, toen hij terugkeerde naar het ouderlijk huis.
Op wie lijkt die ouderling, op wie lijken jullie, op wie lijk ik nu het meest? Op die Vader, op die oudste of op die jongste zoon...?
Ds. M. M. van Campen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. M. van Campen
- Geboortedatum:02-03-1965
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rotterdam-Zuid
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geep jij weet niet welke gesprekken er tussen die mensen is geweest, het lijkt mij als je lid van een gemeente wil worden gesproken word over wie je bent en het verleden.
Dan zal dit zeker toch aan de orde zijn geweest lijkt mij.
En in het gesprek met de dominee zullen er zeker vragen geweest zijn zoal ds mm van Campen schrijft.
Als je daarna je dan nog een keer moet verantwoorden voor een ouderling gaat mijn inzien te ver.
Als het zo zou moeten gaan, hoe vaak moeten we dan de HEERE wel niet vragen voor vergeving van een zonde.
Ik vind dat ds mm van Campen juist heeft geantwoord.
De oudste zoon leefde bij zijn vader dat klopt; Kind jij bent altijd bij mij en al het mijne is van u.
Daar is niet mee gezegd dat hij het goed deed kijk maar naar onzelf, ook de oudste zoon wou feesten met zijn vrienden.
Waar bemoeit de man zich mee?
En overigens het geheim van een goed huwelijk is een slecht geheugen, tenminste dat zegt mijn vrouw, ik ben dat zo weer vergeten.
Je beroep op de kerkelijke tucht is m.i. ook onterecht. Het doel van kerkelijke tucht is om gemeenteleden die in zonde leven weer op het rechte spoor te brengen, NIET om mensen te straffen voor dingen die ze in het verleden hebben gedaan. En al helemaal niet wanneer, zoals uit deze vraag blijkt, de zonden zijn beleden voor de Heere en Hij ze dus in een zee van vergetelheid heeft geworpen. Tijdens het doen van belijdenis gaat het er juist om of/dat je gelooft dat de Heere Jezus voor al die zonden heeft betaald. Als dat inderdaad zo is, wat de vraagsteller hier ook aangeeft, dan heeft de ouderling geen enkele reden om niet bij die belijdenisdienst aanwezig te zijn.. Dat is juist de kern van ons geloof! In Hem volmaakt!
Als je gezondigd hebt kan je geen belijdenis doen? heel goed mogelijk dat het gros van kerkgangers gemeenschap hebben gehad voor het huwelijk.
Maar dit is denk ik een zijstraat w.b. dit onderwerp, maar dank voor je reactie.
