Moeilijk in ons gezin
Eleos | 7 reacties | 21-05-2013| 13:09
Vraag
Wij zijn een gezin met drie jongens. Mijn man echter heeft nooit veel echt oprechte warme belangstelling voor hen. Hij is meestal vol van zijn eigen dingen: werk/hobbies en eens voetballen of praten met de jongens is er niet bij. Ik voel mijzelf al jaren de drijvende kracht in ons gezin, maar omdat er ook voor mij van hem nauwelijks aandacht is, of een goed gesprek op zijn tijd, kan ik me niet opladen, terwijl er zoveel negatieve dingen zijn die ik wil ombuigen naar positief. Wij zijn lid van de PKN en op het gebied van geloven/vertrouwen moet ik echt nog groeien. Ook hier kunnen we echter niet samen over praten/bidden. Kortom, ik voel me erg alleen, ondanks de leuke lieve drukke jongens en een man om me heen. Soms zie ik geen uitweg meer en wil ik liever maar uit elkaar, maar toch zet ik dat niet door... Tenslotte zijn we getrouwd en wil ik de jongens de, spaarzame, fijne momenten met hun vader niet onthouden. Gelukkig zijn er tijden dat het beter loopt in ons gezin, maar over het geheel genomen blijft het zo moeilijk.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Je gezin is heel belangrijk voor je! En je man kennelijk ook: je mist zijn inbreng. Om opgeladen te worden, wat je van hem verwacht. En ook voor groei in je geloof verwacht je steun van hem. Mijns inziens is wat jij verlangt heel reëel – aandacht van je man voor je zoons en voor jou, aanmoediging tot groei in je geloof. Dat is wat je van je man mag verwachten. Alleen, als hij dit laat liggen, dan heb jij daar mee te maken.
En nu lees ik in je vraag iets als de constatering dat jij dan niet verder zou kunnen. Maar dat is niet zo. Zeker niet als het gaat om groei in het christelijk geloof. Lees maar gewoon de Bijbel. Dan stuit je vanzelf op de ervaringen van mensen die in gehoorzaamheid de stem van God volgden en daardoor hun eigen weg moesten gaan, soms los van hun naaste naasten. Daarmee bedoel ik een innerlijke weg, die van luisteren naar Gods stem, en die van zoeken Hem te volgen.
Je man heeft ook een eigen weg. God kan met Hem een eigen weg gaan. En uiteindelijk je zoons ook. Maar nu is het nog je taak om ze in geloof op te voeden. Zeker heb je het nodig om opgeladen te worden. Maar daar zijn mogelijkheden genoeg voor behalve je man.
Allereerst de omgang met God in je stille tijd. De Bijbel is een belangrijke bron van inspiratie. En het gebed, voor het contact met God.
Je zegt dat je lid bent van de PKN. Naar ik hoop hoor je ook bij een gemeente. In de gemeente kun je mensen vinden die je kunnen bijstaan, met wie je je ervaringen kunt delen, etc. Misschien kun je mee (gaan) doen. Ik zou je willen adviseren om, uiteraard met iemand met wie je vertrouwelijk kunt zijn, over deze vraag te praten. Ik verwacht dat je herkenning zult vinden. Heel veel mensen hebben dergelijke ervaringen.
Je moet een sterke vrouw zijn. Althans die indruk krijg ik bij het lezen van je vraag. Goed dat je oog blijft houden voor de goede momenten in je gezin. En dat je die koestert! Wat je daar zelf nog aan bij kunt dragen is dat je doet wat je kunt om zelf de kracht te vinden om je eigen plaats in je gezin in te nemen en daar vreugde in te vinden. En hoop op wat er in de toekomst nog kan komen. Uiteindelijk groei je daar van. Word je je bewust van wat je nodig hebt en van wat je voor ogen hebt. En kun je dit ook delen, en dit aan anderen laten zien.
In de film "Prince Caspian" (2008), naar het boek van C. S. Lewis, komt Lucy, het meisje, uiteindelijk alleen zonder de anderen bij Aslan, de leeuw die hen kon helpen. Ze zegt dat de anderen haar niet wilden geloven. Aslan antwoordt: "Waarom zou dat jou beletten om naar mij te komen?"
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Jouw vraag is heel herkenbaar.... Het is goed dat ermee komtt!
Vertel jouw man wat je nodig hebt. Zeg tegen hem dat je behoefte hebt aan steun van hem. Zeg dat jullie zonen een vader nodig hebben die belangstelling voor hen heeft... Verwacht niet dat dit gelijk zal helpen, maar blijf het toch proberen. Als het mogelijk is, doe het dan vragenderwijs en niet verwijtend! Jij mag je boosheid, verdriet, teleurstelling best uiten. Wij vrouwen willen graag dat onze mannen aanvoelen wat we nodig hebben. Maar mannen voelen dat vaak niet zo goed aan. Dus daarom kunnen we beter vertellen wat we voelen en wensen.
Zeg dat het leuk zou zijn als hij met zijn zoon(s) gaat voetballen. Zeg dat je de belangstelling van hem mist, die hij in verkeringstijd wel voor je had. Vraag hem of ....
Verwacht er niet veel van, probeer je verwachtingen bij te stellen, zodat alles wat je krijgt een meevaller is.
Zoek ondertussen steun bij anderen.... Want dit verandert niet zomaar en misschien helaas wel nooit. Als je het gevoel hebt dat je overbelast raakt, zoek dan ook hulp bij hulpverleners! Ik ben zelf een poos geleden ook vastgelopen omdat ik ook het gevoel had dat ik de (opvoedings)kar alleen moest trekken en weinig steun kreeg van mijn man. Al wil jouw man misschien geen hulpverlening dan mag jij het nog wel doen!
Je voelt je eenzaam in jouw gezin en geloofsvragen. Ik praat veel met andere vrouwen en moeders en ga naar een vrouwenvereniging dat geeft mij veel steun. Misschien zijn hierin voor jou ook mogelijkheden?
Als je mij wilt mailen, dan mag dat: ahhk76@gmail.com
Sterkte en groetjes van mij
Ik heb het gevoel dat vraagstelster doodmoe is van de situatie, geestelijk moe. Dan ben je geneigd om het bijltje erbij neer te gooien.
Als man helemaal niets in de gaten heeft, op zijn eiland blijft zitten en niet gaat reageren op open vragen, is er wel meer aan de hand denk ik.
Sterkte en wijsheid toegewenst!
Ik begrijp je best, maar blijf wel met vragen zitten. Wat is jouw eigen houding naar je man toe? Een man is namelijk geen vrouw. Denkt anders, voelt anders. zorgt anders. Als je aan je man vraagt wat hij doet voor zijn vrouw en kinderen, zal zijn antwoord waarschijnlijk zijn: werken om geld te verdienen, zodat mijn gezin niets te kort komt. Dat is ook liefde!!!
Hoe gaat het bij jullie thuis? Heb jij je man altijd serieus genomen? Of vindt je (zoals heeel erg veel vrouwen) dat jij eigenlijk het beste op kan voeden. Heb je hem in het verleden daarin ook gecorrigeerd? Kritiek gehad op zijn manier van doen met de jongens? Of zelf alles beslist?
Zoals hierboven al geschreven is: wees duidelijk naar je man.
Laat hem het vooral ook op zijn eigen manier doen.
Kinderen hebben een moeder nodig, maar kunnen ook een vader niet missen. Vraag advies aan je man over de opvoeding en volg dat advies ook op. Je zult merken dat je man bijdraait!
het lijkt me dat de vraagstelster deze dingen allemaal al heeft geprobeerd, en op een dieptepunt haar hart lucht en 'hulp' zoekt. Probeer niet te stellig over te komen, dit kan mensen kwetsen.
zij heeft langer dan vandaag met haar man te maken en zal ongetwijfeld vaak teleurgesteld zijn in zijn reactie naar haar én hun jongens. Allemaal het beste gewenst in huwelijk en gezin!
Sorry als het bij jou overkomt als stellig. Dat is niet mijn bedoeling.
Er staat in de vraag niets over de vraagstelster zelf. Wat jij suggereert hoeft net zo min waar te zijn.
Wij weten geen van allen hoe het er aan toe gaat in het huwelijk van de vraagstelster. Ook de deskundige niet. We proberen, ieder vanuit zijn eigen ervaring, wat handleidingen te doen waar zij hopelijk iets aan heeft.
Scheiden is in de meeste gevallen nl geen oplossing, maar een enorm drama.
