Vrouw gaat naar andere gemeente
J.M. Strijbis | 5 reacties | 14-05-2013| 09:33
Vraag
Ik ben onlangs getrouwd. Wij zijn allebei christelijk. Ik vraag mij soms af of wij wel Godvrezend zijn. Sinds wij getrouwd zijn wil ze niet meer met mij naar dezelfde kerkelijke gemeente. Nu heeft ze besloten naar een andere bijbelstudiegroep te gaan bij een andere gemeente, 98 km verderop. Ik weet eigenlijk niet meer wat te doen. Ik heb daar moeite mee, maar het lijkt alsof ik het onderwerp vooral niet moet aansnijden. Iedere keer als ik erover begin dan is het: "God kent mijn hart, ik ben vrij in Jezus en jij mag mij niet veroordelen." Wat te doen?
Antwoord
Dag vragensteller,
Dat lijkt mij een ontzettend lastige situatie. Iets waar je dagelijks mee worstelt. Ik kan natuurlijk met je terugkijken. Hoe is het in jullie verkeringsperiode gegaan? Welke gesprekken hebben jullie gevoerd? Welke afspraken hebben jullie gemaakt?
Toch lijkt het mij beter om te zien wat de beste weg is. Of, zoals je zelf schrijft: "Wat te doen?"
Deze vraag is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Laat ik om te beginnen mogen opmerken dat ook hier het dagelijkse gebed "wat wilt Gij dat ik doen zal", van groot belang is. Immers, de HEERE is een God van onmogelijkheden! En verder zul je toch het gesprek met je vrouw weer aan moeten gaan. Zonder haar los je dit probleem niet op.
Waarom wil je vrouw er niet over praten? En hoe ervaart zij jullie huwelijk en het samen één zijn? Hoe ligt dat ook bij jou? Kennelijk voelt zij jouw benadering of vragen als een veroordeling. Je zou haar daar een vraag over kunnen stellen. Je zou ook een vraag kunnen stellen over haar drang om naar een andere gemeente te gaan? En waarom zij dat niet in je verkeringstijd heeft gedaan? (want dat maak ik uit je vraag op). Daarnaast vraag ik mij af of dit probleem op zichzelf staat. Het is immers van groot belang dat je samen naar dezelfde kerkelijke gemeente gaat. Voor jullie samen, maar zeker ook als je huwelijk gezegend wordt met kinderen. 1 Korinthe 13 leert ons heel duidelijk dat de liefde bepalend moet zijn voor ons leven, dus zeker ook voor ons huwelijk.
Ik begrijp uit je vraag dat er voor je huwelijk geen verschil in kerkgang was. Je vrouw kiest een andere weg. Wat is de reden dat zij dit doet? Hebben jullie het in je verkeringstijd hier (niet) over gehad? En hoe staat het met de liefde bij zo'n keus/verandering?
Allemaal logische vragen zou ik zeggen, maar voor iemand die andere keuzes maakt, waarschijnlijk onvoldoende om te overtuigen. En dat zou je graag willen, lijkt mij. Uiteindelijk is er maar Eén bij machte om hier verandering in te brengen.
Wat jij zou kunnen doen? Want dat vraag je.
Als eerste op je knieën. Als tweede op je knieën. Als derde op je knieën. "Zou dan des HEEREN Hand verkort zijn" (Num. 11:23). Ik adviseer je om in dit verband het hele hoofdtuk van Numeri 11 te lezen.
Veel wijsheid en veel liefde toegewenst. En: "wacht op de HEER', Godvruchte schaar, houd moed, hij is getrouw, de Bron van alle goed." Bidden en stil zijn. Misschien wel het moeilijkste voor ons. Bidden en wachten. Verwachten!
Gods zegen gewenst,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ds. J.M.Srijbis slaat de spijker op zijn kop:
Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.
2 Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.
3 Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. 5 Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, 6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.
8 De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan – 9 want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt.
10 Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen. 11 Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten.
12 Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. 13 Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.
Ik ken het natuurlijk uit mijn hoofd en toch lees ik het iedere keer weer.
Beste vraagsteller, ik wens jou die liefde toe en je vrouw ook, bidden en wachten zoals de dominee zo mooi verwoorde.
Ten eerste, niet om te dramatiseren, maar ik raad je aan dit heel serieus te nemen. Wat zou Godsvrezend zijn in deze situatie? Vasthouden aan je eigen kerk, aan de bekende leer (ik weet niet in welke kerk je zit, maar dat maakt niet uit)? Ik denk het niet. Volgens mij gaat de Bijbel open bij jullie thuis, en dat is het belangrijkste. In elk geval is er geen hoge drempel om de Bijbel te openen. Dat betekent dat er ruimte is en blijft voor Gods Werk. Zijn Woord is het Brood waar we van kunnen leven.
Daarnaast is volgens mij het huwelijk het belangrijkste. God zou nooit willen dat we uit rechtlijnigheid een scheiding aan gaan brengen in ons huwelijk. Het huwelijk is een enorm hoog iets bij God. De relatie van God met zijn Gemeente wordt niet voor niets zo vaak afgebeeld met een huwelijk. Volgens mij moet je nu alles op alles zetten om het huwelijk weer in goede banen te leiden. Daar heb je als man zelfs verantwoordelijkheid voor. En je mag je vrouw daar ook op wijzen. Dat is juist iets wat God wilt. Gang naar verschillende kerken is een eerste breuk in eenheid die er hoort te zijn. Dat moeten jullie samen oplossen. Leg dit ook bij je vrouw neer, vanuit die positie. Dus niet als gezinshoofd die haar iets oplegt, maar als gelijke in het huwelijk. Jullie moeten elkaars zorgen kunnen aankaarten en elkaars tekortkomingen in communicatie accepteren en daar geduld mee hebben.
Neem ook de tijd om je vrouw te begrijpen en investeer daarin, en vraag ook van haar dat ze moeite doet om jou te begrijpen, door je wellicht verkeerde wijze van verwoorden heen. Besef dat je vrouw misschien wel het Licht heeft gezien. God werkt, en vaak op een wijze die we niet zouden willen. Op een wijze die we niet ingepland hebben. Op een wijze die we niet goed begrijpen. Op een wijze die we misschien niet willen, omdat we dan alles kwijtraken. Accepteren we dat? Of gaan we ertegenin en verharden we ons? De lakmoesproef is door te luisteren of God in het midden staat. Krijgt Hij de eer? Wordt Hij verheerlijkt? En alles wat je ooit geleerd hebt hoeft niet zomaar overboord. Je verleden heeft je gevormd, zoals God het wil, en dat raak je niet zomaar kwijt.
Tenslotte, volgens mij schuilt er heel wat achter het "Ik vraag mij soms af of wij wel Godvrezend zijn." Is zo'n uitspraak niet ergens een (zwak/onzeker) teken van Godvrezendheid? Volgens mij moet je daar niet teveel over nadenken. In de Bijbel gebeurt dat nergens, om de eenvoudige reden dat dat een gevoelsgerichtheid is, en God wil dat wij Godsgericht zijn. Het volk van Israel dwaalde ook continu af, omdat ze een goed gevoel wilden hebben. Een zichtbare (af)god, die geluk brengt (toeval; probeer het een paar keer en het klopt...zolang als je geluk hebt). We moeten niet ons eigen gevoel volgen, maar God. Hij is een Heilig God. Hij wil de enige Leidsman zijn, en niet gekeurd worden door ons gevoel. Dus niet de Bijbel lezen en kijken of je iets ervaart en of het op jou toegepast wordt of is. Richt je blik op Hem, keer je om van je normale gangpad: bekeer je tot Hem. En misschien zul je al zien dat God je leven al meer geleid heeft (tot hier toe al) dan dat je je bewust bent. Hij roept het keer op keer: Volg Mij! Telkens als je je gevoel na gaat, dan klinkt de stem: Volg Mij! Niet het anker in je eigen hart, maar bij Hem.
Maar goed, ik drijf af. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn antwoord. Maar doe vooral wat de docent zegt: Bidt tot Hem. Overleg het met Hem. Leg het maar voor Hem neer.
Ga eens met haar mee!!!!!
zet maar een lekker bakje koffie voor haar,als ze terug komt!
liefde zoekt zichzelf niet,laat a u b merken,dat u heel veel van haar houdt.
knieenwerk aan de winkel voor u....beiden
