Buurman krijgt euthanasie
Ds. A. van Vuuren | 32 reacties | 18-04-2013| 14:42
Vraag
Mijn oude buurman, ongeneeslijk ziek, zal morgenochtend euthanasie krijgen. Het grijpt me nogal aan. Ik ben er onbewust toch meer mee bezig dan gedacht. Ik weet van mezelf niet zo goed hoe ik hierin sta. Voor mezelf ben ik ervan overtuigd: God geeft en neemt het leven, niet de mens. Nu is het zo dat ik deze buurman goed ken en zijn familie ook. Ik heb de afgelopen dagen veel met de familie gesproken. Dan werd ook mijn mening gevraagd. Ik heb zeker wel respect voor hun keuzes en hoe ze het doen, maar vanuit mijn geloof kan ik niet achter euthanasie staan, dat heb ik ze ook verteld. De antwoorden die ik daarop krijg vind ik lastig. Ze zeggen bijvoorbeeld: "Maar God kan toch niet willen dat hij nog weken ligt te lijden op zijn bed? Dat is toch niet menswaardig? Misschien gebruikt God de arts die het uitvoert wel. God is een God van liefde, Die begrijpt zijn keuze wel." En het lastige is: ergens begrijp ik die keuze ook wel. Als iemand oud is, een uitzichtloze lijdensweg voor zich heeft, steeds verder aftakelt, is het dan niet juist fijn dat zo iemand zijn lijden wil stoppen? Menselijkerwijs gezien is het juist fijn dat er artsen zijn die hieraan meewerken. Maar vanuit mijn geloof gezien is dat niet juist. Hoe kan ik daar nou het best mee omgaan? Ik vond in de zoekfunctie geen bevredigend antwoord, dus ik hoop dat iemand me wat meer duidelijkheid kan geven hierin: waarom is euthanasie zo slecht? Een tweede vraag is: deze meneer gelooft er heilig in dat hij zijn vrouw weer gaat ontmoeten als hij overlijdt. Dat is ook een reden waarom hij verlangt naar de dood. Hoe kan ik daar als christen mee omgaan? Hij vertelt het tegen me en is blij om straks weer samen te zijn... Wat kan ik antwoorden zonder hem te beledigen?
Antwoord
Beste vraagsteller/stelster, ik besef dat ik met mijn antwoord te laat ben om je te supporten bij je poging de buurman te weerhouden van zijn daad. Ik vind het mooi en dapper dat je er met de familie over hebt durven praten en naar ik begrijp heb je dat in liefde gedaan. Maar wellicht kan mijn antwoord je wat helpen in vervolggesprekken met die familie van je buurman.
1a. Duidelijk is dat deze mensen uitgaan van het menselijk gevoel. Van daaruit kunnen we inderdaad dat soort beslissingen begrijpen. Vanuit dat uitgangspunt lijkt lijden dan ook zinloos en willen we dat ten allen tijde onszelf en anderen besparen. Maar de Bijbel leert ons dat niet ons menselijk gevoel verstand of wil de norm is, maar Gods Woord. En dat leert ons dat het leven van God is. Wij zijn slechts rentmeesters over ons leven en zullen eens verantwoording daarover moeten afleggen. Wij mogen niet de hand slaan aan het leven dat God gaf. "Gij zult niet doden", geldt ook hier. Alleen God mag het uur van ons sterven bepalen.
b. Maar het lijden dan? Ook daarvan geldt; wat de zin is van het lijden bepaalt God en Hij is bij machte ook dat ten goede te laten dienen voor onszelf of voor anderen, zelfs al zien we zelf niet het nut daarvan. Wel mag aan gepaste pijnbestrijding worden gedaan.Het sterven hoeft niet koste wat kost gerekt te worden, maar dat is wat anders dan euthanasie plegen. Dat moeten we inderdaad afwijzen en benoemen als een zeer ernstige zonde, al kunnen we niet stellen dat iemand daarom dus ook voor eeuwig verloren is. Dat oordeel is niet aan ons. God is inderdaad liefde, daarom kunnen we ons zelf en onze levenstijd ook in zijn hand leggen. Hij weet wat het beste voor ons is.
Euthanasie betekent letterlijk "zachte dood." Daarvan is slechts sprake voor degene die in Christus ontslaapt. Hij is de enige Troost in leven en sterven. Die ook tijdens dit leven zorgt dat zonder de wil van mijn hemelse Vader geen haar van mijn hoofd valt.
2. De man geloofde dat hij naar zijn vrouw toe ging na zijn overlijden. Dat versterkte het verlangen naar euthanasie en de dood, schrijf je. Het komt er dan op aan zo iemand aan de hand van de Bijbel te laten zien dat God in Christus centraal staat in de hemel. Dat de Heere Jezus zegt: Wie vader of moeder of liefheeft boven Mij, is mijns niet waardig. En dat het leven daar een andere dimensie heeft dan hier. Je hoefde die man niet ruw weg van die ontmoetingsgedachte aangaande zijn vrouw af te helpen. Maar in zo'n geval moeten we wel trachten op pastorale toon zo iemand bij te sturen. Zo van: Maar zie je er dan niet het allermeest er naar uit om bij Christus als je allerliefste Heiland te zijn? Die ontmoeting is toch het allerbelangrijkste?
Veel liefde voorzichtigheid en wijsheid toegewenst in de omgang met de familie van de overleden buurman.
Ds. A. van Vuuren
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Vuuren
- Geboortedatum:02-11-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Capelle a/d IJssel
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
ik heb in een eerdere reactie op dit onderwerp gezegd dat de meest ultieme daad van naastenliefde is, de weg naar Christus te wijzen.
Vandaaruit komt je verlangen dat andere mensen God gaan leren kennen en willen leven naar Zijn geboden.
Ik hoop niet dat mijn reactie overkomt alsof ik 'iemand dood wil slaan met het Woord'.
Dat zou erg zijn, en zo heb ik het niet bedoeld.
@Mortlach: waarom noem je het stoken? en twijfel zaaien? Moeten alle christenen hun mond houden? Geloven achter de voordeur?
Als jij er niets over wil weten en niets over wil horen, kan je beter refoweb vermijden...
Maar ik ben blij dat je het niet doet! want alles wat je hier leest kan God gebruiken, zodat je je atheistische geloof achter je laat, en Hem lief gaat krijgen. Je zult inwendig dubbel liggen van het lachen als ik dit zeg, maar dat geeft niets. Ik bid er voor!
Ik begrijp je heel goed daar staan we gelijk in.
Maar Daniel als we weten dat GOD over leven en dood gaat, en dat GOD geen fouten maakt en weten wat Hij doet is goed, gaan wij dan zeggen tegen GOD U bent fout waar bent U mee bezig. Daniel ik heb het er ook soms moeilijk mee. Maar als ik het voor mij zelf in ga vullen wie ben ik dan en waar sta ik dan.
Ik begrijp heel goed jou gedachten en vooral als je dat in je werk mee maakt.
Bid er dan maar veel oprecht om Hij ziet je moeite hierin, maar ga het zelf niet invullen.
Vind je een toffe gozer je zegt wat je denkt , en nu nog leren er op een goede manier mee om te gaan.
En je kan het. en ik hoop dat je nog voldoende bloed onder je nagels hebt anders wil ik je wel wat donoren ;-D
Je bent toch als ik het goed heb verder niet christelijk toch?
Ik ben het grotendeels echt met je eens, ik werk in een onchristelijk verpleeghuis en ik vind je moet toch als eerste je werk nog zorgvuldig en professioneel blijven verrichten aan de mensen! ! De mensen lijden vaak erg veel pijn, zijn vaak wat suf van de morfine, er zit toch altijd wel familie bij de mensen in zo,n periode, je kunt niet altijd goed lang meer met ze praten, zijn erg gauw moe.
Je kunt dan toch niet die bewoner (familie) jouw mening op gaan dringen! je krijgt er vaak echt haat, ruzie, meningsverschillen over en wil je dat? Het is anders vind ik als ze zelf heel onrustig zijn en heel veel vragen hebben over het geloof of zaken hier om heen, dan word je er de gelegenheid voor gegeven om met ze te praten.
En uit ervaring weet ik dat wanneer je in alle rust en mededogen je naaste wijst op Christus,met hun behoud op het oog,dat God daar in mee wil komen.
Dan kom je niet met opgesteven zeilen en met een airtje van hoor mij eens maar dan kom je met innerlijke ontferming over je naaste en in biddend opzien.
Ik be- of veroordeel hiermee niemand, maar zet hopelijk wel even aan het denken...
Gebroken gaan we verder na het zien van de doortastendheid en vastbereidheid bij haar uitdrinken van het bekertje naar anijs ruikende drankje. Lief en geruststellend knikte ze nog dankbaar naar zus. We hebben haar gewassen en aangekleed daarna en uit de Bijbel gelezen. Enkele dagen later zelf de deksel vastgeschroefd.
We kunnen van alles verzinnen (misschien was ze buiten zinnen op een heel gedoseerde en onzichtbare wijze) de tijd was opeens te kort voor haar om de naderende dood te verwerken en te aanvaarden. Daarom riep ze hem zelf in. En misschien wilde ze ons, haar kinderen, besparen dat ze nog verder aftakelde.
Wij moeten verder. Maar Kerk, of leer, of visie, of buren, of medeburgers zijn niet tot steun en kunnen niet tot hulpe zijn. Gebroken en afgebroken strompelen we voort.
Vaak heb ik gezegd, Heere, ik ben pas 46, maar laat me maar niet meer wakker worden. Het voelt aan alsof we toch bovenmate zijn verzocht/bekoord.
Ik heb vader geen enkele klacht horen uiten! Er ging een sprake uit van zijn ziekbed. Ook naar de wereld!!
Ik kan me voorstellen als je je nergens aan vast kunt klampen, je de dokter om die uitkomst vraagt. Maar als je weet dat de zieke "een goede ruil mag maken" , je alles in de Hand van God mag geven, ook het lijden!, moet je het ook aan Hem durven overlaten.
Wie zijn wij, met ons beperkte verduisterde verstand, om het leven van iemand te beëindigen, wanneer wij dat goed achten?
Wat Daniël zegt over versterven, dat is humaan. Ik zie het in reformatorisch verpleeghuis ook. Er wordt daar echt niks onnodig gerekt en opgeschoven. Mensen hebben het recht om te sterven, dus er is geen reanimeringsverplichting bij hartstilstand. Dat wordt bij opname verteld.
groeten Marlies
Als je schrijft dat refoweb een warm huis is wordt je er zo weer uitgegooid.
Mij ook niet begrijpen zei Witte Veder al tegen Arensoog, maar ik blijf een trouwe aanhanger van refoweb, vooral van de mensen die vragen en reageren.
De verwijderde reacties hebben niets te doen met de vraag en het antwoord. Voor persoonlijke opmerkingen kun je elkaar beter even mailen o.i.d.
Jammer!
- 1
- 2
