Noodsituatie in huwelijk

Hoe kan het dat je daar niets van hebt gemerkt VOOR je in het huwelijksbootje stapte, wat Mevr. Rots ook al vraagt...

Tenzij de vrouw zich tijdens de kennismakings- en verlovingsperiode heel anders gedroeg, maar dat komt zowat neer op trouwen onder valse voorwendselen...

Zoals de anderen al zeggen: probeer professionele hulp te zoeken. Maar dit is misschien niet zo makkelijk gedaan, want je vrouw moet dat doen en niet jij, en wellicht staat ze daar niet open voor.

Om meteen al persoonlijkheidsstoornissen te gaan noemen vind ik wat snel. Maar dan zal ik ook een te snelle diagnose stellen: ADHD. Voor vrouwen is het veel subtieler dan voor mannen. Mannen met ADHD zijn druk, vrouwen hebben veel meer met sterke stemmingswisselingen te maken. Vrouwen met ADHD willen intense belevenissen (vandaar het pijnigen), maar dat zou ook een teken van autisme kunnen zijn (ADHD en autisme hebben overeenkomsten).

In elk geval kun je niets doen voordat je professionele hulp hebt gezocht. Dat lijkt mij duidelijk en als jij of jullie er iets aan willen doen (medicatie oid), dan moet je ook professionele hulp zoeken. je komt daar eigenlijk niet om heen.

@Tara: In je eerste alinea ben je een diagnose aan het stellen en in de tweede alinea zeg je dat je dat aan de professionals wilt overlaten. Doe dat dan ook.

Goed antwoord van Mevr. Rots.

Ik zet nauwelijks tot nooit een reactie bij de vragen+antwoorden omdat ik vind dat de beantwoorders van Refoweb dit meestal goed doen. Maar nu wil ik toch wel even kwijt dat ik me afvraag waarom Tara vrijwel altijd zuur of aanvallend reageert op de vraagstellers. Niet echt opbouwend lijkt me......

Ik ben geen hulpverlener of professional op dit gebied, maar de diagnose Borderline zou me niets verbazen. Enfin, wat het ook is, dat de vraagsteller dit niet voor het trouwen heeft opgemerkt, vind ik dan wel weer verbazingwekkend. Maar goed, ik ken de situatie verder ook niet. Ik zou zeggen: ga snel echte hulp zoeken!

Beste vraagsteller, je omschrijft dat het nood is. Dat betekent dat je geen raad weet en in een situatie zit waar je zelf niet uitkomt. Ik heb al meerdere malen meegemaakt dat echtgenoot met een totaal ander persoon getrouwd dacht te zijn als in werkelijkheid was, en het grote verdriet en wanhoop daarvan gezien. Ik werk zelf in de hulpverlening en idd zoals hierboven genoemd was er dan vaak sprake van autisme (de 'verandering' van het trouwen en het onvermogen om de dingen te moeten doen zoals ze horen, ook na visite of andere contacten kunnen 'ontploffen', maar ook borderline (maar daar heb je dan meestal al wel wat van gemerkt in je verkering als je nog maar kort getrouwd bent). Maar goed, een diagnose kunnen we hier niet stellen, en hoeft ook niet. Ik noem het even om je te bevestigen in je vermoeden dat je het probleem echt WEL serieus kan en moet nemen zonder altijd de oorzaak bij jezelf te zoeken. Ga emotionele steun buitenshuis zoeken, en stel dat niet uit. Het is een hele drempel, dat snap ik, maar bel de dominee, ga naar een psycholoog en vertel het aan iemand in je omgeving die je vertrouwd en desnoods ook s avonds kan bellen als je het niet meer trekt. Een time-out nemen is ook een optie. Als je zelf eenmaal hulp hebt kan je vrouw ook uitgenodigd worden voor een gesprek en kan dat balletje dan gaan rollen.

@Tara Inderdaad, wat meer hier zeggen. Misschien kun je even wat beter over je reacties nadenken. Krijg van jou het idee dat je in de hulpverlening werkt (aan jouw reacties te merken) en daar ook graag je zegje over wilt doen. Alleen zijn ze vaak negatief en erg eenzijdig bekeken, dat valt mij tenminste op. De vraagstellers zijn mensen met serieuze problemen, die ook al deze reacties lezen. De negatieve reacties komen (ook omdat het getypt is) veel harder over, dus houdt daar rekening mee, je kunt iemand er erg mee kwetsen, hoe goedbedoeld je reacties ook zijn.

Wat vervelend beste vraagsteller!
Zoek hulp, als eerste bij God maar zoek ook hulp !!
Kun je met haar open praten, heeft ze misschien moeilijke dingen in haar jeugd meegemaakt.
Die juist bij haar nu naar boven komen nu jullie getrouwd zijn...
sterkte hoor, veel Kracht en Wijsheid van Boven, en Hij weet er raad mee.
Ga biddend je weg!

Je moet ergens een stap zetten.
De volgende link is een goede optie:
http://www.stichtingdevluchtheuvel.nl/index.php?page=30
Maar ook je predikant of een ouderling. personen die je vertrouwd.
Er zijn echt wel mensen in je omgeving, geloof me!

sterkte!!!

ga als het mogelijk word wel samen hulp zoeken om erachter te komen wat de reden is van je vrouw haar gedrag.

je weet niet of het autisme, borderline of een andere stoornis is. het kan ook ook net zo goed een heel andere oorzaak hebben!

probeer hoe moeilijk het soms ook is achter je vrouw te blijven staan en haar te laten blijven merken dat je van haar houd, ze blijft ondanks alles toch je vrouw die jouw liefde misschien nog harder nodig heeft dan ooit en inderdaad probeer jij steun bij familie te zoeken.

sterkte!!

Eens met Marlies123, het kan misschien met misbruik te maken hebbben?
sterkte samen, zij zal zich net zo akelig voelen als jij...
Gods hulp toegebeden!

Behalve hulp zoeken zoals anderen voor mij al hebben geadviseerd, nog 1 dringende tip:

zorg ervoor dat er in de huidige situatie onder geen geval kinderen komen!

Dit is veel complexer dan het lijkt en daarmee is die noodoproep van de vraagsteller bijna niet te beantwoorden. Ik kom dat bij de beantwoording van vragen op het gebied van relaties, sexualiteit en al wat daarmee samenhangt te vaak tegen: heb je een probleem, zoek dan deskundige hulp. Dat is natuurlijk verstandelijk en verstandig geredeneerd inderdaad zo.

Maar één “probleempje”: de partner die feitelijk het probleem is (even een beetje onevenwichtig, ik weet het), ziet het probleem vaak helemaal niet als probleem dus waarom zou hij/ zij hulp zoeken?
Daar kom je nooit uit. Zo’n situatie kan zich hééél veel jaren voortslepen. ’t Kost je ook je gezondheid en toch ga je door. Je wordt cynisch over “het huwelijk” en Zondag 41 zegt je niets meer (terwijl je zelf toch zo celibatair als een katholieke geestelijke blijft).

Praktisch richting vragensteller: als je samen hulp kunt zoeken, wees dan onvoorstelbaar blij dat je dat voor elkaar krijgt. Lukt dat niet zoek dan zelf hulp. Probleem dán wel: stiekem of niet stiekem. Stiekem kan organisatorisch lastig zijn. “Waar ben jij naar toe geweest?”. Niet stiekem kan weer een bron van een conflict zijn, immers er is toch geen probleem. Zoek daarnaast enkele personen in je directe omgeving. Maar helaas: ook die zullen vaak alleen kunnen functioneren als uitlaatklep. Goud waard, maar een uitlaatklep verminderd alleen de druk en lost niets op. En dan kom je ten einde toch in de situatie die mevr. Rots wil vermijden: geen oplossing en eenzaamheid.

Petrus62, wat is nu jouw advies?

Ik snap Petrus62 wel, hij/zij klinkt als een ervaringsdeskundige.. Zelf is mijn relatie ook gestrand door problemen van deze aard. Maar als ik terugkijk gun ik niemand de eenzaamheid van het niet delen van je zorgen en denk ik wel dat ik zelf eerder aan de bel had moeten trekken, al was het maar tot bescherming van mezelf. Maar voor jezelf is het wel belangrijk dat je weet dat je alles, maar dan ook alles hebt geprobeerd om je relatie te redden. En die grens ligt natuurlijk bij iedereen anders. Ik vind t mooi dat ik in één van de reacties lees: blijf vooral van de ander houden, ze heeft je nu misschien wel harder nodig als ooit. Maar het kan en mag niet ten koste van jezelf gaan. Als je uiteindelijk zelf beschadigd en vernield uit de situatie komt en de liefde daardoor doodgebloed is heb je uiteindelijk ook niets bereikt.

Ik snap Petrus62 wel, hij/zij klinkt als een ervaringsdeskundige.. Zelf is mijn relatie ook gestrand door problemen van deze aard. Maar als ik terugkijk gun ik niemand de eenzaamheid van het niet delen van je zorgen en denk ik wel dat ik zelf eerder aan de bel had moeten trekken, al was het maar tot bescherming van mezelf. Maar voor jezelf is het wel belangrijk dat je weet dat je alles, maar dan ook alles hebt geprobeerd om je relatie te redden. En die grens ligt natuurlijk bij iedereen anders. Ik vind t mooi dat ik in één van de reacties lees: blijf vooral van de ander houden, ze heeft je nu misschien wel harder nodig als ooit. Maar het kan en mag niet ten koste van jezelf gaan. Als je uiteindelijk zelf beschadigd en vernield uit de situatie komt en de liefde daardoor doodgebloed is heb je uiteindelijk ook niets bereikt.

@mieptruus. Wat mijn advies is? Er is niet één goede oplossing, maar de volgende varianten zie ik:
1. Professionele hulp: als beiden dat willen dan is dat fantastisch. Ik zou dan heel voorzichtig zijn om mensen in de eigen omgeving er ook bij te betrekken. Als je dat doet, dan moeten die ook het vertrouwen van beiden hebben.
2. Professionele hulp: als je zelf ten onder dreigt te gaan en je partner kan er mee omgaan dat je externe hulp zoekt. Prima, gauw doen. Lost het probleem uiteindelijk niet op, maar maakt hopelijk je eigen leven leefbaar. Een uitlaatklep in de eigen omgeving is dan ook aan te bevelen. Ga er niet bij voorbaat van uit dat de ander zo’n uitlaatklep niet heeft.
3. Professionele hulp: als je zelf ten onder dreigt te gaan en je partner kan er NIET mee omgaan dat je externe hulp zoekt. Lastig. dan komen optie 4 of 5 in beeld. Als je het geluk hebt een redelijk zwervend beroep te hebben, kun je stiekem die hulp zoeken, anders wordt het bijna onmogelijk. Hulp zoeken terwijl de ander daar tegen is, leidt weer tot extra conflicten. Ook dan is die uitlaatklep in de eigen omgeving alleszins bruikbaar.
4. Geen professionele hulp dan is einde relatie een optie. Echtscheiding dus. Mag principieel niet als ik de principiële kant goed heb begrepen, maar in hoeverre mag je je gezondheid te grabbel gooien. En dat gebeurt echt op termijn. Bij deze optie heb je wel een gigantisch probleem als er kinderen zijn en dan kom je tot…
5. de overweging het gewoon maar voort te laten duren, met de genoemde onzekerheid, dagelijkse spanningen en conflicten als gevolg. Zorg dan in ieder geval (als die er zijn) om de kinderen zo min mogelijk de dupe te laten worden. Daar haal je ook troost uit, als dat lukt. Zorg zeker wel voor enkele (maar niet meer dan twee of drie) uitlaatkleppen. Stoom afblazen via de kinderen lukt bij grote kinderen ook wel, maar is riskant. Zorg er altijd voor dat ze dan geen partij hoeven te kiezen.
Overigens: 1 t/m 5 zijn meer overwegingen dan adviezen. Ik heb veel en met succes gestudeerd maar nimmer iets op het gebied van (geestelijke) gezondheidszorg. Ik signaleer alleen wat patronen en zeg erbij ook veel afhangt van de persoonlijkheid van degenen die het aangaat. Ik ben ‘een man des vredes’ en dat is in dit soort situaties funest. En hoeveel je ook gestudeerd hebt: dan zijn dit soort relatieproblemen stomweg niet op te lossen.

@sterretje,Pollewop en peerkloppe : volgens mij heeft Tara wel een punt. Ze zegt zelfst dat als ze het mis heeft , vraagsteller haar opmerking maar als ongeschreven moet zien.
Vraagsteller geeft wel degelijk zelf al een soort diagose door te beschrijven wat zijn vrouw heeft/mis/mankeert. Hij zou ook kunnen zeggen wat hem opvalt of wat hij ervaart.Het is nogal een een verschil of je zegt dat je vrouw volgens jouw ergens heel nagatief op reageert(desnoods op veel dingen) of te stellen IS negatief. Zelfde geldt voor drift en wantrouwen.
Ook zou vraagsteller iets meer vanuit zijn vrouw kunnen denken; doet hij misschien wel maar ik lees het niet.
Ik lees : IK hou het niet vol, IK kom niet aan mn hobby''s toe, Het kost MIJ heel veel energie.
Zoek hulp en richt je op je vrouw, zelfs als dat betekent dat je jezelf even weg moet cijferen.
Sterkte!

@Nomad. Mee eens.
Na een korte periode - wordt er geschreven. Er is inderdaad dan ook in een korte periode een conclusie of diagnose gesteld.

Nood leert bidden! Mochten jullie er samen over praten en dit samen voor de Heere neerleggen.

@Nomad @Bruja Ik lees nergens dat er een diagnose is gesteld. Bij een diagnose wordt er uitspraak gedaan over een stoornis o.i.d. Ik lees hier alleen dat wat de vraagsteller afwijkend vindt van de norm, maar stelt absoluut geen diagnose.
Vind het dan een beetje triest van Tara om te gaan zeggen dat die man allang de diagnose voor zichzelf heeft gesteld en bevestiging zoekt. Kan ze er wel bij zeggen dat ze het misschien fout heeft, maar ze weet helemaal niks van de vraagsteller (neem ik aan). Hij zegt alleen wat hem opvalt en zegt nergens dat hij het eigenlijk allang weet, hij vráágt er zelfs om.
Vind het respectloos om die man ervan te beschuldigen dat hij bevestiging zoekt en dat hij het zelf allemaal eigenlijk al wel zou weten. Geef dan helemaal geen reactie.